Bir dəfə də bir padşahın quzğun quşu var imiş. O bir gün gedir ova. Səhradı da, indi bu padşah su istiyir. Yoxdu su. Nə qədər ora, bura, su tapmır. Susuzduğ bunu əldən salır. Axtaranda görür ki, bir dənə uzağda qaya görünür. Gəlir o qayanın yanına, ordan damcı damcı su tökülür. Padşah sumkasınnan bir dənə kruşka çıxardır, tutur suyun altına. Birtəhər neçə saata suyu doldurur. Bunu elə qaldırır ki, içsin, o yannan bunun o quzğunu ucub gəlir vurur suyu dağıdır. Padşah əsəbləşir ki bu niyə belə elədi? Mən susuzluğdan ölürəm burda, bir saata gücnən su doldurmuşam, bu da dağıdır. Lənət şeytana deyir, ikinci dəfə yenə doldurur ki, içsin yenə quzğun gəlir, vurur dağıdır suyu. Üçüncü dəfə yenə belə eliyəndə, padşah tutur quşun başını, üzür atır.
Sora oturur deyir, öz-özünə ki, burda nəsə bir hikmət var. Durur çıxır bu su gələn qayanın başına. Həəə, görür ki, bir dənə əfi ilan ölüb burda, gün dəyib ona, onun yağıdı əriyib tökülən. Onu içsəymiş, ölərmiş. Sora nə qədər baş-gözünə vurur ki, mən niyə öldürdüm quzğunumu. Gör o mənim həyatımı qurtarmışdı.
