- Bəri gelin, gezenlerə mane oluruq, - deyə başının hərəkətilə Tahiri de gəzm əyə dəvət edib, rəfiqəsinin qolundan tutaraq irəliyə sarı addımladı. Tahir onlarla yanaşı gəzinm əyə başladısa da, ancaq danış mağa söz tapmayıb yenə tutuldu. - Hə, indi danış görüm, hara qaçırdın? - deyə Lətifə üz-gözünü ciddiləşdirib soruşdu. - Yaxşı ki, vağzaldan qaytarıblar, yoxsa usta Ramazan düz kəndədək gedərdi. Sən onu yaxşı tanımırsan. Tahir İstər-İstəməz gülümsündü: “Aha, deməli, bundan inciyib miş, Men do bütün günahları yazıq Cəmildə görürdüm...” deyə düşün dü və barmağını dişlədi, sonra özünü təm izə çıxarmaq üçün dedi: - Yox, eşi, söz çıxardıblar, kəndə tanışım gedirdi, anama sifariş yollayırdım. - B əs qoltuğundakı saz? Çiynindəki heybə? Lətifənin çox ciddi bir tövrlə verdiyi bu sual, Ziferi güldürdü və bayaq onun gözlərində Tahirin sezdiyi x ə fif təbəssümün də səbəbi ay dın oldu. Çiynində heybə, qoltuğunda saz, vaqona doğru yüyürən Tahiri xə yalına gətirərkən, Lətifə da özünü saxlaya bilməyib uğundu. Tahir yaylığını çıxarıb alnında tumurcuqlanan tər damcılarım sildi: - Neyləyim, inanmırsınız. Ancaq bilmirəm bu tezliklə bu xəbəri sizə kim yetirib? Bu dəmdə Tahir istər-istəm əz Cəmili xatırladı: “Ondan başqa kim deyəcək?” - Bu xəbəri senə kim çatdırıb? Cəmildən eşitmisən? - deyə Tahir qaşqabağını sallamış halda Lətifədən soruşdu: Lətifə gülüşünə ara verdi: - Olam deyiblər, özündən heç kos bir şey uydurmayıb. Anana si fariş yollayanda saz çalıb oxumayacaqdın ki? - Axı bu xəbərçinin adını bilmək olmaz? Tahirin belə inadla sualını təkrar etməyi vo necə olur-olsun ondan söz qoparmağa çalışmağı L ətifəyə xoş gəlmədi: “N ə fərqi var
