yəm... Ürəyimi açıb deyəcəyəm ... Bir ildir, düz bir ildir mən onu se virəm” - Cəmil bu qədər səbir edə bilmədiyinə özü də təəccüb elədi: “D eyəcəyəm !” - deyə ucadan səsləndi. Lakin o, qapının ağzında divar saatının çıqqıltısım eşidə-eşidə duruxdu: “Axı mən ona necə deyim ki, səni sevirəm? Birdən o m ənə ağır cavab versə?..” ...Cəmil onun yolunu çox gözlədi. Əslinə baxsan səbirsizliklə göz lədiyi üçün də hər dəqiqə ona bir saat qədər uzun göründü, O ağaca söykənib dayanmışdı. Qəsəbənin üstündəki açıq səmada üzən aym işığı ağacm sıx yarpaqlarına toxunub parça-parça olmuş, yerə tökülmüşdü. Ətraf o qədər sakit idi ki, uzaqlardan gələn tramva yın güyültülü səsi aydın eşidilirdi. Qızlar tramvaydan düşüb, təpənin döşünə qalxan daş pillələrə san gələndə, Cəmil Lətifəni lap uzaqdan tanıdı. O, Zivərlə yanaşı yeriyir di. “Aynlmasalar, mən ona heç ne deyə bilmərəm”. Cəmil də yavaş- yavaş, uzaqdan-uzağa onları izləm əyə başladı. Qızlann söhbetini bütün varlığı ilə dinləyən Cəmilin qulağına bu sözlər gəlib çatırdı: - Gedək bizə... Evinizə telefon eləyib deyərsən. - Yox, Lətifə onsuz da nigaran qalıblar. Anamı tanımırsan? Lətifə onun qoluna girdi və pillələrin sonuna çatanda sağa tərəf çəkdi. - Gedək!.. - dedi və bir daha onu buraxmadı. Onlar bir-birindən ayrılmadılar. Cəmil kor-peşman geri qayıtdı, yenə xali küçədə bir xeyli gə?indi. Sonra ümumi yaşayış cvino goldi. Yoldaşlarının hamısı qayıtmışdı. Otaqdakı lampam söndürüb yatmış dılar. Küçədə yanan fatmr Səməndərin də, Tahirin də üzünü işıqlandı rırdı. Onlar sakit-sakit nəfəs alaraq dərin yuxuya getmişdilər. Cəmil en çox Tahirin üzünə baxırdı. Tahir gülümsəyirdi. Cəmilə elə gəldi ki, onun bütün sifətində xoşbəxt bir ifadə var.
