ralanmışdı. Mehman bütün ağrılarını unudaraq, yenə özünü doğrult muş, “çəkil geriyə” deyən buruq ustasının sözünə baxmadan irəli şığıyıb yenə quyunun ağzını örtmək istəyəndə, müvazinətini saxlaya bilməyib, böyrü üstə yıxılmışdı. Lalo, kənarda uzadılmış bu oğlana yanaşanda, o son dəqiqələrim yaşayırdı. - Tez xəstəxanaya! - deyə Lalə əmr edəndə, oğlan təpimiş dodaq larım güclə açaraq və elə bil son qüvvəsini toplayaraq, iniltili bir səs lə dedi: - Lazım deyil. Lalə bacı... Nahaq zəhmət çəkirsiniz, - Xəstəxanaya! - deyə Lalə heç bir etiraza yol vermok istəm əyə rək amiranə bir tövr aldı. Oğlanın gicgahında qan laxtalanmışdı. Qana bulaşmış uzun saçlan alnına yapışmışdı. Ağır-ağır nefos alır, təkdənbir yavaşcadan ə lini qaldırıb salır, müdhiş ağndan üz-gözünü əyirdi. O nə isə demək istə yir, amma deyə bilmirdi. Hövlünden açdığı tüksüz sinəsində iri göy ləkələr om olə gəlmişdi. Üzünə tökülmüş qanı kim isə silmişdi ancaq alnında yenə qurumuş qan izləri görünürdü. - Bu saat xəstəxanaya! - deyə Lalə, yanında durub boğazını irəli yə uzadaraq, yaralı oğlana baxan şoferinə qışqırdı, kişi kimi sərt və qaba bir hərəkətlə onun qoluna toxundu. Şofer, qaşqabağını sallayıb oğlanın dövrəsini çulğamış fəhlələrlə bərabər onu yerdən götürmək üçün ellərini irəli uzatdıqda, oğlandan tükürpəden bir inilti qopdu: - İstəmirəm! M ənə əziyyət verməyin. Onsuz da ölürəm! - deyə əlilə onları geri itələdisə do, gücdən düşüb, bir daha müqavimət gös tərə bitmədi. Fəhlələr onu yerdən hop götürdülər və buruqdan iyirmi beş-otuz addım kənarda duran maşıtıa torof apardılar. Lalə də ixtiyarsız olaraq oğlanın dalınca bir neçə addım atdı. İndi oğlanın səsi eşidilmirdi, Lalə
