yə başladı: “Yox, gərək onu görüb ürəyimi boşaldam. O nə üçün mənə inanmır1?” Fəhlə qəsəbosi üzərinə axşam qaranlığı çökürdü. H ele do fonərlə- ri yandırmamışdılar. Asfalt yolla şütüyüb keçən minik və yük maşınla rı da Tahiri öz düşüncələrindən ayıra bilmirdi. Kim isə onun qulağının dibində qışqırdı: 201 O
V
- Kar deyilsən ki? Yalnız mdıco başını yuxarı qaldıran Tahir, yolun ortasında, düz çə nəsinin dibində dayanmış ZIS maşınını görüb, bu sözlərin özünə aid olduğunu anladı və cəld kənara sıçradı. “Lətifəni görüm, görməyim?” deyə bir müddət səkidə dayanıb tə rəddüd göstərdi. Yanındakı dirəkdə fənərlər yandı: “Tahir heç vaxt düzəlməz!” sözləri yenə onun qulağında səslənir, Lətifə isə ilk gün lərdə gördüyü kimi istehza ilə gülümsəyirdi: “G örəcəyəm !” deyə Tahir təpənin döşünə qalxan daş pilləkənlə yuxarı dırmanmağa başla dı: “Niyə hamı mənə inanır, amma o?..” - Hara belə, Tahir? - deyən bir qız onun arxasından səslənəndə, Tahir tez dönüb baxdı: Lətifə idi. Tahir gözlərinə inanmadı. O bu zaman haradan gəlirdi? - Hara gedirdin? Artıq utanmaq yeri deyildi: - Sizə! - dedi və dik-dik qıza baxdı. - Bizdə nə var? - Anana, atana şikayət edəcəyəm . Lətifə güldü: - Nədən? - Q ı z olasan, belə daş ürəyin ola? Tahirin qaşqabağı yerlə gedirdi. Amma Lətifə isə elə bil onu daha da cırnatmaq üçün qayğısız bir təbəssüm lə gülürdü. - Sözün doğnısmm dediyim üçünmü? - Sözün doğrusu... - Tahirin üz-gözü əyildi. O daha qızın gözləri nə güz baxa bilməyib, başım aşağı saldı. - Axı sən nə haqla mənə inanmırsan?
