dığı 804-cü quyunu ikinci mədəndə Dadaşlmm komsomol briqadası könüllü olaraq boynuna götürəndən sonra quyu dirildi, tndi hər gün otuz ton neft verir. Halbuki, Qurbanəlinin ümidinə qalsaydı, quyu sı radan çıxıb getmişdi. Lalə ərindən soruşdu: - Qüdrət, bu əhvalatdan sənin xəbərin var? - Doğrusu, yox, - deyə Qüdrət etiraf elədi. - Bəlkə məndən qabaq olub? Aslanovun nitqi iki saatdan çox çəkdi. Ancaq dinləməyənlərin heç biri vaxtın necə tez gəlib-getdiyini duymadı. Tənəffüs verildi. Qüdrətlə Lalə foyeyə çıxdı. Burada onlar uzun müddətdən bəri görmədikləri məktəb yoldaşlarına, vaxtilə birgə çalışdıqları köhnə 261 < H V
dostlarına rast gəldıkco salamlaşır, hal-əhval bilirdilər. Ərlə arvad bu insan kütləsi içərisinə düşəndə, elə bil daha geniş nəfəs alırdılar. On lar Aslanovun tənqidindən incimir, “sevdiyi adamları daha çox tənqid eləyir11 deyə düşünür, bilmədikləri hadisələrdən xəbər tutduqca, ona xəyalən təşəkkür belə edirdilər. Öz trestində baş verən bir hadisəni yalnız indi öyrəndiyini görən Qüdrət, Öz-özünə deyirdi: “Bax, o, ta mamilə haqlıdır. H ələ də mən adamları layiqincə tanımamışam. Yoxsa trest plandan əlavə yüzlərcə ton neft verə bilərdi”. Tənəffüsdən sonra başlanan qızğın mübahisələr gecə saat birin yarısına qədər uzandı. Aslanov, giriş nitqində dem əyə imkan tapma dığı kosirlori tez-tez natiqlərin yadına salır, mübahisənin odunu bir an belə soyumağa qoymurdu. O, sanki, böyük bir gəminin mahir kapitanı kimi, hara hansı yolla v ə nə zaman gedəcəyini əvvəldən açıq-aydın görürdü. Müşavirənin sonunda xitabot kürsüsündə usta Ramazan göründü. O, çox danışmadı, O, yalnız bu sözləri dedi:
