Məmməd Araz. Seçilmiş əsərləri- II cild

Sən də çox gecikdin, yadında saxla,

Onu itirənlər, onda itənlər

Nə tapar beləcə sayıqlamaqla!

Zamanın bir çopur daşının altda

Göyərib puç oldu, gör nə günlərim.

Köhnə yastıq kimi başımın altda,

Saralmış günlərim, köhnə günlərim.

148

Bu odu odunsuz yanan dünyada

Şeytana göz dikən gözə görünmə,

Bu yaman dünyada; yalan dünyada

Gözəl ol, anıma ki, gözəl görünmə!

Özüm çəkəsiyəm hər ağır yükü!

Yorulmam, hər anı bir gün də olsa,

O səni yaradan haqqa min şükür!

Gözlərim sevindi bir gün də olsa...

Mən yenib gedirdim qüruba doğru,

Neçə dərd-vəsiyyət qolumun üstə,

Önümdə bir təzə dünya doğuldu

Sən nazil olanda yolumun üstə...

1992

149

BU MİLLƏTİN DƏRDİ-SƏRİ

Nəhrləri döndər belə haqqa sarı,

Haqq qapısın açmır, atam, haqq açan.

İmanınla, gümanınla haqqa sarın,

Bu millətin dərdi-səri min şaxəli.

Hökmü bircə: yüz niyyətin, min niyyətin,

Asan yolla asan yola çıxmaq çətin;

Sayğısı çox, qayğısı çox bu millətin;

Bu millətin dərdi-səri min şaxəli.

Tanrım, məni tuş eləmə satqına, tuş;

O; milləti şöhrətinə girov qoymuş,

Heç görmədim qan tökəni qannan doymuş,

Bu millətin dərdi-səri min şaxəli.

Özü hakim, özü dustaq öz içində,

Qızıl sözü itir lilli söz içində;

Milyonları sel ağzında, toz içində.-.

Bu millətin dərdi-səri min şaxəli.

Gözgöroti taxtdan salır əyri düzü,

Əyri qələm, əyri fikir, əyri düzüm,

Bu düzlükdə düzlük özü əydi düzü,

Bu millətin dərdi-səri min şaxəli.

Bu, beləcə içimizdən gələn səsdi,

Bu, beləcə yolumuza çıxan dərsdi;

Düşmən əli əlimizlə bizi kəsdi,

Bu millətin dərdi-səri min şaxəli.

Dağ Aranda, Aran dağda olan yerdə,

Yurddaş adlı yurd dağıdan olan yerdə.

Baş gödəndən aşağıda olan yerdə,

Bu millətin dərdi-səri min şaxəli.

3 iyun, 1992

150

AY ALLAH

Şəhidlərin çoxu mərdlər,

Namərdlər artır, ay Allah!

Nə sənə səsim-harayım,

Nə əlim çatır, ay Allah!

Ha qovsa da kağız-qələm,

Həmdəmimdi bu dərd-ələm:

Öz içimdə öz zəlzələm

Ayıqca yatır, ay Allah!

Könül böylə didər kimi?

Didər qəsdi, didər kimi.

Haqq yolunda didərgini

Haqqına yetir, ay Allah!

Mən gedərgi, aləm qalır,

Bağrı yarıq lələm qalır,

Dünya duymaz naləm qalır,

Bu nə həyatdır, ay Allah!

Hanı? - dedim - dünya mənim?

Dünya mənim, qovğa mənim.

Dərya mənim, dalğa mənim...

Öz gəmim batır, ay Allah!

9 iyul, 1992

151

QAYITMA

Gördü öz işini ömür də, vaxt da;

Qayıtma geriyə, qayıtma daha.

Ötənin, itənin dalınca - baxma,

Qayıtma geriyə, qayıtma daha.

Dönüb nə görərsən bu əyri yolda, -

Böhtanlar, qeybətlər yarğanı ancaq.

Harayla, yüyür də, özünü yor da,

-"Gəl" - deyən, "gör" - deyən tapılmayacaq.

İstər at, istər bük, qəlbində gizlə,

O sevda işıqdı, ocaqdı keçdi.

Üz-üzə dayanıb coşan dənizlə

Bir ovuc qum ilə oynama, gecdi.

Sənə bu gedişdə yetişmək çətin,

Kaş ola bu gediş bəxtinə sarı.

Kimi uçrumuna ilk məhəbbətin...

Kimi də öz qızıl taxtına sarı.

Bir qoşun yoludur bir tale yolu,

Mənim də vədimə heç uyma nahaq;

Mənim öz dərdimlə ürəyim dolu,

Yox əlim əlsizə nə əl tutacaq.

Mən səni yolundan saxlasam belə,

Qayıtma, əzizim, geri qayıtma.

Kövrəlib, dalımca ağlasam belə

Daş bilib üstümdən yeri, qayıtma!

Dönükdən dərs almaq daha pis örnək,

Çalış dönməzliyə dönəni gör sən.

O nurlu bu gündən zəhlən gedəcək,

O alatoranlı dünəni görsən.

152

Mən dünən, dünənki sədayam, səsəm,

Mən dünən, dünənin dünəni bəlkə,

Haraya yetməzəm, haya yetməzəm,

Atasan bir yolluq o məni bəlkə?

Mən daşam, dəmirəm, torpağam daha,

Üstümdən adlayıb yeri, qayıtma!

Geridə sən görən mən yoxam daha,

Qayıtma, əzizim, geri qayıtma!..

22 avqust, 1992

153

BU, İNSAN ADLANAN İNSAN

İlahi, sən saxla, kallaşır insan,

Ölüm adiləşir, dərd adiləşir.

Bu insan yanında insan da yansa

Sanır tamaşadır - bu haray-həşir...

Baş əyir, and içir ana torpağa,

Aşman, daşınan torpağı görmür.

And içir ulduzlu, aylı bayrağa,

Böyründə dilənən uşağı görmür.

Bu insan qara daş, paslıca dəmir,

Görmür, görə bilmir səpilən dəni.

Seçmir, seçə bilmir, seçmək istəmir

Qara geyinəndən ağ geyinəni.

İndi bu insanı ayır, tap-tanı

Qələm görə-görə, söz görə-görə!

Qadın təhqirlənir, qoca tapdanır

Qanun görə-görə, göz görə-görə.

Ölüm adiləşir, kallaşır insan...

Onsuz da ah-vayı ölü eşitmir,

Kallaşa-kallaşa karlaşır insan,

İçinin səsini çölü eşitmir...

Görmür göz yaşını, çay görən insan,

Vay deyən, saç yolan ananı görmür,

Özü də özünün çıxır yadından,

Özünün oduna yananı görmür.

O qədər qan tökən əl var ki, görür:

O, axan qanı da axan su bilir.

O qədər qəribə hal var ki, görür;

Ulayan iti də qonşusu bilir...

154

Gözümün aynası, oyat nurunu,

Boylan ürəyimə bir səhar çağı,

Gəzdirib sinəmdə boyat nurunu,

İnsanı harayla, insanı çağır.

Bir gör ürəyimda insan yatırmı?

İnsanla baş-başa insaf yatırmı?

İlahi, sən saxla, kallaşır insan,

Kallaşa-kallaşa karlaşır insan...

5 sentyabr, 1992

155

BU MİLLƏTƏ NƏ VERDİK Kİ?

Bu millətə nə verdik ki?

Kimsə qapdı ziyasını,

Kimsə pozdu sırasını,

Duzla yuduq yarasını,

Xörəyinə duz vermədik.

Bu millətə nə verdik ki?

İnamını noxtaladıq,

İnadını axtaladıq,

Var-yoxunu qarmaladıq,

Bir çeynəm saqqız vermədik.

Bu millətə nə verdik ki?

Halal tikə qənddi, - dedik,

Yoxsuluna dərdli, - dedik,

Kasıbına mərddi, - dedik,

Mərd kasıba qız vermədik.

Bu millətə nə verdik ki?

Çiyninə mindik, - öyrəşdi,

Bir dillə min dil öyrətdik,

Neçə fəndi-fel öyrətdik,

Milyon aldıq, yüz vermədik.

Bu millətə nə verdik ki?

Biz səhv etdik, batdı qana

Millət ata, millət ana,

İlacı qalsın bir yana,

Dərdi də ucuz vermədik.

Bu millətə na verdik ki?

Bu millətin səbri böyük,

Dözür: dözüm həddinəcən,

Dözür: dözüm səddinəcən,

Dözür: dözüm xəttinəcən...

Sonra... daha sonra olmur,

Sonra qara tufan olur,

Sonra "qullar dünyasının

İntiqamı yaman olur"... 16 noyabr, 1992

156

YAŞAMAĞA NƏ VAR Kİ?

Özündən azca uzağı

Məni görməyə qoymurlar.

Özümün sərhəd xəttimdə

Məni ölməyə qoymurlar.

Nə içimdə ağlamağa,

Nə də gülməyə qoymurlar.

Gözlərini satır dargöz,

Bəxşiş vermək istər mənə.

Nə ki könlümə yatmazdı

Tezcə tapar, pislər mənə.

Qanmaz qansa ki, qanmazdı,

Yaşamağa nə var, qardaş!

Min arşın quyu dibində,

Tamahkar əli cibində

Gözlər ki, ulduz yağacaq,

Ulduzla qızıl yağacaq.

Bu hikməti babam deyib:

"Girsiz dostdan bir qara daş...

" Məni məndən gizlədərmiş

Mən çəkdirən divar, qardaş!

Qanan qandırsa qanmazı

Yaşamağa nə var, qardaş!

Bu dünya bir sınıq gəmi...

Tərsi hara, düzü hara...

Məni alıb yedəyinə,

Üzgü bilməz, üzür hara? –

Hər şey sirli, hər şey aydın,

Pişik hürür, it yerinə,

İt cumur toyuq yeminə.

İçimdəki dava qoymur

Çölümdə davanı görəm.

Çətin burda anlamazı

Görən adamı görəm.

Bu toydan başım çıxmadı,

Bu yasdan başım çıxmadı,

157

Evlənən kimdi, bilmədim;

Və ölən kimdi, bilmədim.

Bu dünya bir sınıq gəmi,

Öz qollarım avar, qardaş,

Yaşamaq nədi, bilməsən

Yaşamağa nə var, qardaş!

1993

158

AY YAZIQ

Göz ki, gördüyün demədi

O gözü oyub tullaram.

Ağılsıza yedək ağlı

Sapanda qoyub tullaram.

Özümü səndə quylaram,

Bəs səni neynim, ay yazıq!

Nə yazıqlar cərgəsində,

Nə pozuqlar cərgəsində

İzin yox, lopirin yox,

Daşırı yox, dəmirin yox,

Ələyin yox, xəlbirin yox,

Mən səni neynim, ay yazıq!

Düzün kəhəri sürüşkən,

Mənsəb yəhəri sürüşkən,

Sənin doğrun yalan olmaz,

Səni alsam, satan olmaz,

Səni satsam, alan olmaz,

Mən səni neynim, ay yaziq!

Əyilib ayaq yalamaz,

Hər görünəni görməzsən.

Qurda qoşulub ulamaz,

İtə qoşulub hürməzsən,

Tələ qurub, tər hörməzsən...

Mən səni neynim, ay yazıq!

Sənə sarı səs-soraqlı

Gələn yollar yolu bağlı.

Nə göydə Allah eşidir,

Nə də yerdə bəndə səni,

Heç duymadım mən də səni...

Yazıq ürəyim, ay yazıq!..

14 fevral, 1993

159

SÖZNƏN ZARAFAT EYLƏMƏ

Bu sözdü - dərddi, qəhərdi,

Sonu işıqdı, səhərdi,

Atdı, cilovdu, yəhərdi,

Söznən zarafat eyləmə!

Bu, taleyin bəd yoludu,

Tozlu-qumlu kənd yoludu,

Kiməsə cənnət yoludu,

Söznən zarafat eyləmə!

Sözün sözü pozmağı var,

Qayalara yazmağı var.

Dəvə kimi qızmağı var,

Söznən zarafat eyləmə!

Qılınc kimi suvar sözü,

Döyüşlərə apar sözü,

Qorxar sözdən "məzar" sözü,

Söznən zarafat eyləmə!

Hardasa ərzin yaşıdı,

Qəsd-qərəz bilməz - naşıdı,

Hardasa əhlət daşıdı,

Söznən zarafat eyləmə!

26 mart, 1993

160

VAXTIN O VAXTIDI

Ələ gəlməz əldən gedən,

Şamamalı tağ quruyar.

Gül olmasa, güldən gedən

Tufan qopar, bağ quruyar,

İndi vaxtın o vaxtıdı.

Bilmək olmur başın üstdən

Uçan quşdu, uçan daşdı,

Gözlərimdən nur istədi

Neçə gözsüz - gözü yaşlı,

İndi vaxtın o vaxtıdı.

Ünvanımı itirən çox,

Təzə ünvan alan yoxdu.

Şübhə adlı vədə hazır,

İnam adlı qələm yoxdu,

İndi vaxtın o vaxtıdı.

Qoca dustaq, körpə şəhid,

Nə gəzirdim, nələr gördüm,

-Kişi gördüm dəm gölündə,

Qadın gördüm - nələr gördüm,

İndi vaxtın o vaxtıdı.

Bir-birinə tən yazığın,

Söz didməyə yatmaz əli.

Sən yazığa, mən yazığın

Yetər nəfsi, yetməz əli,

İndi vaxtın o vaxtıdı.

Haqdan qələm gəlsə belə,

Öz baxtını özün yazsan,

Yüz dalğalan, min çalxalan.

Sınma, sınsan yapışmazsan,

İndi vaxtın o vaxtıdı...

19 aprel, 1993

161

DÜŞMƏN QABAĞINDAN

QAÇAN "KİŞİLƏR"

Başını qorudu boş papağınan,

Pay verdi düşmənə zər tabağınan:

Tökdü namusunu it qabağına

Düşmən qabağından qaçan "kişilər".

Əl versə, əlindən əlim yapışmaz,

Yansaq bir ocaqda külüm yapışmaz.

Adını tutmağa dilim yapışmaz...

Döyüş meydanından qaçan "kişilər".

Dərədə quzğuna leş olsa yaxşı,

Özü öz başma daş olsa yaxşı,

Mal kimi naxıra qoşulsa yaxşı

Düşmən qabağından qaçan “kişilər”.

Qaçır varlığından, varından qaçır,

Qaçır qeyrətindən, arından qaçır.

Oğlundan, qızından, yarından qaçır

Döyüş meydanından qaçan "kişilər".

Ha qaçsın - hardasa dirənər dağa,

Haqqı yox özünə qəbir qazmağa.

Haqqı yox bu yurda ayaq basmağa –

Düşmən qabağından qaçan "kişilər".

Qəsdə, xəyanətə quyruq olandır,

Buyruqçu olandır, buyruq olandır.

Yurdsuz duyğulara duyğu olandır

Düşmən qabağından qaçan "kişilər".

Qaçır hiddət dolu nifrətə doğru,

Qaçır nifrət dolu hiddətə doğru.

Qaçır düşmənlərə xidmətə doğru

Döyüş meydanındart qaçan "kişilər".

2 noyabr, 1993

162

AH, BU QISA SEVDA YOLU

Ah, hu uzun sevda yolu

Vurulurmu başa, könül...

Mikayıl Müşfiq

Ah, bu qısa sevda yolu

Vurulmadı başa, könül.

Halal qəlbə yol axtardm,

Çıxdı yolun daşa, könül.

Dönnəm ömrün qürubundan

Yön alsam mərd qürurundan,

Vəfalıya canım qurban,

Vəfasızdan haşa, könül.

Bu olacaq heçdən oldu,

Namərd atan daşdan oldu...

Sənin ağlın başdan oldu.

Nadan keçdi başa, könül.

Bir də hardan bizi anlar

O zamanlar, o məkanlar?

Əlimizə o xoş anlar

Bir də çətin düşə, könül.

Günahkarı mənmi, sənmi? –

Gör anlaya bilərsənmi? –

Gör yaşaya bilərsənmi? –

Yaşa mənsiz, yaşa, könül...

15 yanvar, 1994

163

QARĞIMA

Bu qurğunu mən qurmadım,

Ağzına qıfıl vurmadım,

Dəhnə yırtıb, bənd qırmadım,

Qarğıma məni, qarğıma.

Bu yurdda Əli yatağan,

Bu yurdda Vəli yatağan,

Heç yatmaz dəli yatağan;

Qarğıma məni qarğıma.

Sən özünü öyən millət,

Sən özünü söyən millət,

Didən millət, yeyən millət,

Qarğıma məni, qarğıma.

Mən tale satan deyiləm,

Dalca daş atan deyiləm,

Kölgədə yatan deyiləm,

Qarğıma məni, qarğıma.

Mən özüm tikdim odamı,

Sən dartıb yıxdın o damı,

Ay əsrin bədbəxt adamı,

Qarğıma məni, qarğıma.

15 yanvar, 1994

164

ARTIRAN SÖZ QƏDRİNİ...

Biz artıra bilmədik sözün qədrini, ustad!

Əydik də qamış kimi sözün qəddini, ustad!

Yalanı dirək vurduq "göyü saxlamaq" üçün,

İtirdik nəfsimizin sərhəd xəttini, ustad!

Hürənə dəm tutanı yalaq başında gördük,

Həddinə göstərmədik sözün həddini, ustad!

Beş-on çır-çırpı yığdıq "söz çələngi" adında,

Əlimizilə uçurtduq sözün səddini, ustad!

Qoca kimi sızladı, uşaq kimi bağırdı –

Sözün bayramı sandıq sözün dərdini, ustad!

Sözə əhyə vermədik, sözü şeypur elədik:

Biz düzəldə bilmədik sözün qəddini, ustad!

8 sentyabr, 1994

165

MƏNİ ÖLMƏYƏ QOYMURLAR

Dostum Heydər Həsənoğluna

Tənha çağımda yığışır,

Dostlarım, haxdan danışır,

Kimi taxtımdan yapışır,

Kimi toqqamdan yapışır,

Yerə gəlməyə qoymurlar.

Ölüm-qalım savaşında,

Məni ölməyə qoymurlar.

Dözə doğru düz gedənlər

Məni ölməyə qoymurlar.

Bəxti nahaq yatmışların

Dərdini kim yaza, Allah?!

Yazda ölüm asan olur,

Saxla məni yaza, Allah!

Zarımağı, sürünməyi

Eylə mənə yasaq, Allah!

Ünvanıma əssə, nə qəm,

Ölüm səsli sazaq, Allah –

Məni ölməyə qoymurlar...

Mən deyəni kim deyəcək?

Çox yollara çıxar bu iz.

Söz döyüşdə ölməliykən,

Söz ciblərdə paslı kilid...

Yurdun əlsiz yazarları,

Əlsiz, dilsiz yazarları,

Məni ölməyə qoymurlar.

Adsız şəhid məzarları,

Məni ölməyə qoymurlar.

Millət dananlar azalır,

Millət sevərlər çoxalır.

166

Bu millətin ovqatında

Hümmət sevərlər çoxalır.

Açıq-aşkar az olsa da,

Xəlvət sevərlər çoxalır,

Bu sevərlər arasında

Məmməd sevərlər çoxalır,

Məni ölməyə qoymurlar...

18 sentyabr, 1994

167

SUALLAR, CAVABLAR

Unudulmaz şairimiz X.R. Ulutürkün

tərcümətində rus şairi

Y.Yevtuşenkonun "Zaman"

şerindən təsssürat

Ömür bir sualdır, ömür bir cavab,

"Niyələr", başlanğıc, "çünkilər" axır.

"Niyə" bu dünyaya gəlib bu cavan?..

Bu su hardan gəlib, haraya axır?..

İnsan yox, kölgələr çıxır qarşıma,

Kölgələr dil açıb söz deyə bilmir.

"Niyələr" qılınc tək enir başıma,

"Çünkilər" qalxanlıq eyləyə bilmir.

"Niyələr" bir qaya, bir uçrum daşı,

Qopdu öz yerindən qayıtmaz daha,

"Çünkilər" söz gəzir, dili dolaşır,

O da qayıtmazdı, dönməzdi daha...

Kim tapdı bu evdə qonaq qalmağı?

Mən sual verənəm, mən cavab yazan.

Bir yoluq yolçudan cavab almağım

Zamandan aldığım cavabdan asan...

Zamanın uçrumu dərindən dərin,

İnsanı udmağı bircə an olmur.

Zaman xəlbirindən keçməyənlərin,

Sonrakı taleyi çox yaman olur.

Hər insan dünyası sirli bir ada,

Söz əyə bilsə də söz udmur məni.

Özümün verdiyim suallara da

Özümün cavabı ovutmur məni.

168

Bu sorğu-suallar bəlkə nahaqdı,

Zamanın qulağı çox səsə kardı.

Beş addım gedirsən, görürsən artıq:

Sual da, cavab da, vaxt da qurtardı.

Bir sual, bir cavab eşidir zaman,

Zamanın alqısı, satqısı haqdı.

Zaman yer azmışın tutub qolundan,

Dinməzcə yerində oturdacaqdı.

Mən də gah özümü özümdən danıb,

Gözümü çox şeyə yummaq istərəm.

Çox səsi, çox sözü paslanmış sanıb,

Töküb dənizlərə yumaq istərəm.

Mən də bir cavabdeh, günahkar kimi...

Zaman zəlzələsə, mən kiçik dağam;

Qoşıub inadıma həqiqətimi

Zamanla üz-üzə dayanacağam...

25 oktyabr, 1994

169

BU DÖNÜKLƏR, VƏFASIZLAR DÜNYASI...

Kimi kim bivəfa dünyada gördüm,

bivəfa gördüm

Məhəmməd Füzuli

Yolu düzlər dünyanın hər işini bacarmaz,

Hər işini bacarar, şər işini bacarmaz.

Yaxşılara yaxşılıq vərdişini bacarmaz

Bu dönüklər dünyası, vəfasızlar dünyası.

Müdriklərin dilindən bu kəlam belə sızdı:

Bu, insandı - bəşərdi; bu oğlandı, bu qızdı______;

Vəfasızdı - dönükdü, dönükdü - vəfasızdı

Bu dönüklər dünyası, vəfasızlar dünyası.

Əhdi yoxlar dilində andı yoxlar yalanı,

Sözsüzlər nəfəsiylə söz ocağı qalanır,

Uçurtdu ürəyimdə sirli sevda qalamı

Bu dönüklər dünyası, vəfasızlar dünyası.

Hər nəyi xoşlamasan tez ona əvəz olar,

Uçruma "gəl-gəl" deyən çağrış olar, səs olar,

Gözün içində bitər, gözəgörünməz olar

Bu dönüklər dünyası, vəfasızlar dünyası.

Bir üzü ağ dünyadı, bir üzü qara dünya,

Bu qaranlıq ağarmaz ola min para dünya,

Qoltuğumda gedəcək, yön alsa hara dünya;

Bu dönüklər dünyası, vəfasızlar dünyası.

Gözəl quyu bağışlar tənhalara, təklərə,

Qarın yükfi daşıyar duyğusuz ürəklərə,

Gələcəksiz gələcək dartar gələcəklərə

Bu dönüklər dünyası, vəfasızlar dünyası...

10 oktyabr, 1994

170

MUROVA QAR YAĞIRDI

Axşamdan başlamışdı;

Murova qar yağırdı;

Qar altda donmuşların

üstünə qar yağırdı.

Düşmənin qəfil hücum-qəsdinə qar yağırdı.

Kürəkçayın nəfəsi batmış idi elə bil

Mürgü bilməz küləklər

yatmış idi elə bil;

Keşikdəki əsgərin baxışı, zəndi oyaq...

Murova qar yağırdı

Murova qar yağacaq,

Min illərlə belə sıldırımlar qalacaq...

Qalacaq dilsiz yatan hər qaya – hər qalaça

Bu dəli uçrumlara ələnən qar qalacaq.

Döngəni düz, düzü döngə eyləyən

Oqarların altından

gizli cığır keçəcək,

O qarların üstündən açıq cığır keçəcək,

O, qorxmazlar cığırı, igid ərlər cığırı,

O, cəsarət cığırı,

yenməz hünər yoludur,

O, dönməzlər yoludur, qalib əsgər yoludur;

Murova qar yağırdı...

Hardasa, kimlərinsə

dəminə qar yağırdı...

Nigaran anaların qəlbinə qar yağırdı...

Bir azdan qar tutacaq

Keçidləri, yolları;

Bircə əsgər nəfəsi,

Sayıq əsgər nəfəsi

Əridəcək o qarı

Murova qar yağırdı...

Murovdağ - Bakı, noyabr, 1994

171

ULU ŞAHIM, QILINCINA SÖYKƏNİM!

Xətainin ruhu qarşısında

Şah Xətai, qüvvətimiz haçalanır,

Qüdrətimiz, qeyrətimiz haçalanır,

Varlığımız çiliklənir, parçalanır,

Ulu Şahım, qılıncına söykənim!

İçimizdə döyüş gedir, vuruş gedir,

Özümüzdən özümüzə yürüş gedir...

Biz qılıncı tərs tutmuşuq;

Özümüzü kəsir ağzı;

Qəh-qəh çəkir düşmən-azğın.

Biz qılıncı tərs tutmuşuq

Və beləcə özümüzü unutmuşuq...

Ulu Şahım, qılınc çalmaq öyrət bizə!

İçimizdə şeytan səsi,

Yalan səsi, böhtan səsi -

Didir bizi, yeyir bizi,

Ulu Şahım,

Qibləmizə çevir bizi!

Ulu Şahım, qılıncına söykənim!

Zülmətlərə göz dikmədən kor olmuşuq;

Özümüzü görmüşük ta, yorulmuşuq

Özümüzü görməyi sən öyrət bizə,

Uçurulmuş dünyamızı

Hörməyi sən öyrət bizə!

Ulu Şahım,

Qılınc çalmaq öyrət bizə!

İçimizlə vuraşmağı öyrət bizə!

Xırdalayaq:

nəyimiz var,

nəyimiz yox;

Nəyimiz az, nəyimiz çox,

Bəs eləyər - çox ələdik göz yaşı da,

Göz yaşımız əritdi ən sərt daşı da.

172

Yağılan sevindirdik, bəs eləyər!

Al mumluğu,

al, qəddarlıq öyrət bizə!

Bir azca da canavarlıq öyrət bizə.

Onda bəlkə qoyun-quzu

olanımız təzər, itər;

Onda bəlkə sərhəd boyu

ərlər bitər, nərlər bitər...

Ulu Şahım, qılıncına söykənim!

Biz düşmənlik bacarmadıq,

Düşmənləri tanımağı öyrət bizə,

Biz nifrəti

qanımızla yoğurmağı bacarmadıq.

Qələminlə sən mələklik öyrəlmisən,

Qılıncınla Əzrayıllıq öyrət bizə.

Biz özümüz özümüzü məğlub olduq,

İçimizdə, qanımızda məğlub olduq.

Məğlubların şərəfino süfrə açdıq.

İsti çörək, "isti qorxu" yedizdirdik.

İsti qəzəb, isti yaraq,

İsti nifrət... yox, vermədik!

İçimizdə yer şumladıq;

Yaxşı-yaxşı xəyanətlər,

Yaxşı-yaxşı cinayətlər bitirməyə.

Gör ağlımız yetir nəyə?

Gör əlimiz yetir nəyə?

Tanrı, bizi bizdən qoru!

Öz əlimizdən qoru,

Əməlimizdən qoru!

Bu millətin süfrəsini duzsuz qoyma,

Bu millətin kürsüsünü sözsüz qoyma!

Namərdi sən elə yatırt,

Qoy biryolluq ayılmasın.

Ulu Şahım, ruhun bizdən ayrılmasın,

Ulu Şahım, bizə yar ol!

Ulu Şahım, qılıncına söykənim!..

29 sentyabr, 1994

173

YARIMADIN

Yastı-yastı

yapalaqlar yarıdı,

Girdə-girdə

topalaqlar yandı.

Yarımadın heç nədən.

Yarımadın...

nə yaxşı,

Çömçə tutan əlləri,

Yalamadın nə yaxşı.

Yanmadın, nə yaxşı!..

1994

GECİKDİN

Mahir cərrah bıçağını qatladı,

Kimsə dedi: heyf, dədə, gecikdin.

Dedi: rahat yaşamağın bir yana,

Vallah; rahat ölməyə də gecikdin.

may, 1995

174

ÇEÇEN FACİƏSİ

Allah, Allah, bu nə dünya, bu nə bəşər?!

Gözgörəti insan yanır, insan ölür:

Körpəsiylə, qocasıyla, xəstəsiylə;

Torpaq yanır: bulağıyla, ağacıyla,

Torpaq yanır: havasıyla,

Qarışqası, böcəyiylə;

Tank altında tapdalanmış toxumuyla.

Didir insan bir-birini;

Yeyir insan bir-birini.

Bilmək olmur kim günahkar,

kim haqlıdır,

Hamı, hamı günahsızdı-silahsızdı,

Hamı, hamı günahkardı-silahlıdı.

Cənab nazir, mərt görmüşəm,

Çox görmüşəm tank burnunda

Ölümlə bir

beynəlmiləl nəğmələri gətirəni.

Çox görmüşəm.

Çox görmüşəm qana batmış

əlləri mən.

Çək tətikdən əllərini,

Yüz xaraba, min xaraba

Müəllifı əllərini.

Kiçiklərin böyüməsi çətin işdi, "

Böyüklərin" kiçilməsi

çox asandı.

Dünya özü yaxşı bilir:

Raketlərin qanadında qayda getmir,

Qanun getmir heç diyara.

Qayda-qanun dediyini

ürək yazır, əl daşıyır;

Öz əlinlə öz yurduna

ölüm dartmaq!

175

Bu "yeni" bir hərbi məntiq!

Öz yurdunu şum eləmək,