Microsoft Word anton burini ziyouz com doc

ANTON BILAN LABI CHO‘ZIQ AYIQ 

Odatdagi kunlardan biri edi. Antonning mushugi uning qora, dumaloq yoqali jemferi 

ustida uxlab turgandi. Natijada jemfer kul rang tusga burkanib qolgandi. Anton 

jemferiga nazar tashladi-da, mushugining ustidagi tuklar hali ham borligiga hayron 

qoldi. U jemferi ustidagi mushuk tuklarini cho’tka bilan tozalab tashlashga urindi. Bir 

ozdan so‘ng cho’tka ham jemfer va mushukdagi kabi tuklarga burkandi. Shu ahvolda 

nonushta payti o‘tib ketdi. Buning ustiga u maktabiga o‘z vaqtida kela olmadi. 

“Nega kechikding?” – so‘radi undan o‘qituvchi.  

“O‘qituvchilar hamma narsani bilishga qiziqishi yomon-da, — xayolidan o‘tkazdi Anton. – 

Mushugim jemferimning ustida uxlagani uchun”, — dedi u mayusgina. Shunday deyishi 

bilan hamma kulib yuborgani unga g‘alati tuyuldi. Sibille ham kulgandi. Bu, haqiqatan 

ham, odatdagi kunlardan biri edi.  

Anton maktabdan keyin uyga kelib qarasa, onasi bir qog‘ozchaga yozib ketgan ekan: 

“Bir joyga borib kelishim kerak, sabzavot sho‘rva muzlatgichda. Uni ichgan, maza qiladi. 

ko‘rishguncha”.  

“O‘sha joyga borib kelish shart ekan-da”, — dedi Anton va sabzavot sho‘rvani gaz plitasi 

ustiga qo‘ydi. 

Keyin Verner unga o‘qish uchun bergan kitobni mutolaa qila boshladi. Hindular 

kelgindilarning aravalardan qurilgan qal’asiga hujum qilayotganlarida, o‘tli yoylardan 

taralgan bo‘y Antonning dimog‘iga urilganday bo‘ldi. Aslida bu bo‘y o‘tli yoylarniki emas, 

balki sabzavot sho‘rvaniki edi. Kastryulchaning usti yopiq turgan bo‘lsa ham. Sho’rva 

pishillab plita ustiga toshib ketib ko‘mirday qorayib qolayotgandi.  

Anton uf tortib, plitani o‘chirdi-da, hayvonot bog‘i tomon yo‘l oldi. U mushugidan, 

sabzavot sho‘rvadan va ilk bor Sibilledan ham ranjigandi. 

Dastlab Anton ancha vaqt maymunlar qafasi oldida turib qoldi. 

Kichkina maymun kattalarining boshiga yong‘oqlar otib aybsizday qarab turardi-da, 

panjalarini bir-biriga urib zavqlanayotgandi. Har safar ular tinchib qolishlari bilan, u yana 

ularga bildirmay yong‘oq otayotgandi. 

Anton mushugidan va sabzavot sho‘rvadan ranjiganini esidan chiqarib yubordi. 

“Turqi sovuq ekan”, — Anton kimdir shunday deganini eshitdi. Bir qafas oldida yo‘g‘on 

oyoqli semiz ayol turardi. U yeyotgan nokning sharbati iyagidan kiyimiga oqib 

tushayotgandi. Uning yonida uzun, qizil burunli pakana erkak bor edi. Erkakning og‘zi 

chetida sigareti osilib turardi. 

“Turqi, haqiqatan ham, sovuq ekan, — dedi u. – Bunaqasi hayvonot bog‘iga umuman 

---

Anton bo’rini uchratgan kecha (qissa). Edith Shrayber-Vike