men mahzunni shod ayladilar.
Menga bunday
olqish nasib bolgach, bu motabar zotlarga sajda
qildim. Ular: «Shohingga duo degaysen»,
- deb
javob qildilar. Bu so'zdan ahvolim o'zgarib, o'zim-
ga keldim. Qarasam, men borgan hujrada pirim
ahvolimga hayron bolib turardi. Go^o bu lahzada
u egnimdan qolini olgan va xayolimni shu yerga
yollagan edi.
Oldida bosh egib, ko‘zlarimdan yosh
oqizib turardim. Pir mehribonlik bilan: «Ne ahvol
yuz berdi?» - deb soVadi. Boshimni quyi solgancha:
«Menda shunday bir hoi yuz berdiki, uni sharhlash
uchun tilim loldir», - deb javob qildim. U dediki: «Bu
dam hech kimga berilmagan
saodat senga nasib
boldi. 0 ‘rningdan turgin-da, Tangrining ehsoniga,
behisob yaxshiliklariga shukr qil!» - dedi. Men yemi
o'ptim-da, tashqariga qadam qoldim. Xuddi butun
olam tamoman meniki edi. Men uchun «Xamsa»ni
tugallash bir tomon bolsa, bu maqsad hosili yana
bir tomon edi. Oxirida bu maqsudimga yetkazgan
Tangrimga shukrimni qaysi yol bilan aytay? Alloh
murodimga yetkazgan bu kunda bazm tuzib, bir
dam xursandlik qilsam arziydi.
Soqiy,
shodlik qadahini toldir, negaki ko‘p
fikrlashdan dimoglm quruqshab ketdi. Ko‘zimni
shu Iasi bilan munawar qilay, dimoglmni isidan
muattar qilay.
Mug'anniy, so'zimni tinglagin-da,
hazin bir
nag'mani sozlab xirgoyi qil, bir ohang bilan shun
day kuylagilki, men bir dam orom olay.
Navoiy, Tangri
maqsadingga yetkazib senga
ajoyib bir navoni armug'on etdi. Tangri shukri na-
vosini tilingga olib, yana navo istasang, shukr qil!