«мл т*'1шн» «* иа Alisher Navoiy

Ham bu nafas boshima yet rahm etib, 
So‘ngra ne osig‘ kelurung men ketib.
Turmavu zinhor yetishgil menga,
Xizr hayoti bu xabar bil menga.
To chiqibon o‘tru, yuz afg‘on qilay,
Qaysi fig‘on, balki fido jon qilay.
Tushsa ko(zum yig‘lay-u jononag'a,
Jon berayin olida shukronag‘a.
Jondin olib dard bu darmon bila,
Bormayin oxir dami armon tila.
Gar manga bu kom qariyb o ‘lmasa,
Davlati diydor nasib o‘lmasa.

---

Dashtifano son xirom aylasam,
Mulki adam ichra maqom aylasam.
Aylasalar ikki tomondin vafo,
Yetgay ular jonig‘a oncha safo.
Kim sifati sig'magay avroq aro,
Demayin avroqki, ofoq aro.
Ikki vafoliq yor xususida
Eshitishimcha, shohi komron, to'rt ulus xoni 
Amir Temur Ko‘ragon iqlimlarni birin-ketin bosib 
olar ekan, Hindiston olkasida qattiq janglar boldi. 
Sohibqiron g‘olib kelib, bir necha hududlami fath 
etdi va dushmanlar ko'ngliga kuchli dahshat 
soldi. Yovlar kofir bolib, shahanshoh ularning 
barchasini qirib tashlashga buyruq berdi. Har 
bir askar o‘z xohishicha bosh kesishga kirishdi. 
Boshlar sellardagi toshlar kabi hamma yoqni 
toldirardi. O'tkir xanjarlar hamma yoqda bosh 
kesishdan bo‘shamasdi. Shu mahal ikki becho- 
ra yor qotillarga duch kelishdi. Bir sipoh ular- 
dan birining kallasini tanasidan judo qilmoqchi 
boldi. Shohning buyrug'ini bajarmasa, o'zining 
oldirilishi aniq-ku! Yonidan xanjarini qhiqarib, 
haligi hindning boshini chopmoqchi bolgan edi, 
do'sti boshining yov tig‘i ostida turganini ko'rgan 
yoldoshi o‘z boshini ochdi-da, dushman askariga 
tutib: «Senga bosh kerak bolsa, uning boshiga 
tegmay, mening boshimni kesaqol», - deb iltijo 
qila boshladi. Sipoh oldingi hindini qoldirib, 
keyingisini oldiray deb tig‘ ko‘targan edi, o‘rtog‘i

---

qotil oyog'iga bosh qo^ib, o‘zini oldirishini tilar- 
di. Jahli chiqqan sipoh: «Mayli, ikkalangizning 
kallangizni olaman», - deb, qay biriga xanjar 
ko'tarsa, ikkinchisi iztirob chekib faryod urardi. 
Ikki do'st o‘z boshlarini oldin kestirish uchun 
bir-birlari bilan talashishardi. Shu hoi davom 
etar ekan, el orasiga «al-отоп », ya’ni «oldirishni 
to‘xtatib, qolganlami omon qoldiringlar», degan 
elon-buyruq eshitildi. Ikki do‘st bir-birlari uchun 
jonlaridan kechishgan edi, shoh ham xalq qoni- 
dan kechishga farmon berdi. Ikki jonajon do‘st 
o'zlarining chinakam sadoqatlarini namoyon qili- 
shib, o‘zlari ham omon qoldilar, elning hayotini 
ham saqlab qoldilar.