Mövzu: “Azərbaycan dilində işgüzar və akade

6. EPİSTOLYAR ÜSLUB 
"Epistola"  sözü  latınca  "məktub",  "yazıb  göndərmə", "iki  tərəf  arasında yazışma" mənasında  işlənir.  Epistolyar  üslubda  korrespondent  (yazan)  və  adresat  (yazını, məktubu  alan)  olur.  Bu  üsluba  nəsihətnamə,  öyüdnamə,  dəvətnamə  və  məktublar daxildir.  Ərəb mənşəli məktub  (yazılmış  kağız)  yazışmanın  ən  qədim  növü  hesab olunur. O, monoloji  daxili  və  yazılı  nitq  formasında  öz  əksini tapır. Münasibətdən asılı  olaraq  yazışanlar  müəyyən  söz  və  ifadələrlə  əziz,  əzizim,  hörmətli   qardaşım, atam,  anam,  bacım,  dostum,  həmkarım  və  s.  kimi  nəvazişli  müraciət  etiketləri  ilə birbirinə  müraciət  edirlər.  Məktubların rəsmi-işgüzar,  ədəbi,  açıq  və  məişət növləri  məlumdur.  Rəsmi işgüzar  məktublar,  adətən,  ölkə  başçıları  arasında əlaqələr  qurmağa  hesablanır.  Açıq  məktublar  ictimai-siyasi  mahiyyətli  olur  və 
mətbuatda qəzet  və  jurnallarda  çap  edilir,  korrespondentin  adresata  müsbət vəya mənfi  münasibəti  açıqlanır,  onun  faydalı  və  ya  ziyanlı  fəaliyyəti  ilə  bağlı  ziyalı mövqeyi  bütün  təfərrüatı  ilə  ortaya  qoyulur.  Ədəbi məktublar  sosial  mahiyyətdə olur, yazanın dünyagörüşünü,  həyata münasibətini  əks  etdirir.  Ədəbi  məktublara misal  olaraq  XIX əsrin böyük satirik  şairi  Qasım  bəy  Zakirin  Azərbaycan dramaturgiyasının  banisi, dostu  Mirzə  Fətəli  Axundova,  Seyid  Əzim  Şirvaninin "Əkinçi"  qəzetinin  naşiri  və  redaktoru  Həsən  bəy  Zərdabiyə, 

Cəlil Məmmədquluzadənin  Məhəmməd  Tağı  Sidqiyə,  Ömər Faiq

Nemanzadəyə, Cənubi Azərbaycan şairi Məmmədhüseyn Şəhriyarın

Süleyman  Rüstəmə,  Məmməd Rahimə,  Bəxtiyar  Vahabzadəyə  və  bu  şairlərin  Şəhriyara  və.s.  məktublarını göstərmək  olar.  Məişət  məktubları  isə  ən  yaxın,  əziz  adamların,  sevgililərin 

birbirinə  yazışmasıdır.  Bu  tipli məktublar ən xoş söz və ifadələrlə - atama, anama, bacıma, qardaşıma, dostuma, sevdiyimə, əzizimə, gözəlimə və s. sözlərlə  başlanır və elə bu ruhda da tamamlanır.  
DƏVƏTNAMƏ 
"Dəvətnamə"  ərəbcə  "dəvət"  (çağırmaq,  təklif  etmək)  və  farsca  "namə"  (məktub, kağız)  sözlərinin  birləşməsindən əmələ gəlmişdir, çağırış mənasındadır. Dəvətnamə, adətən,  təntənəli  məclislərə, elmi

 konfranslara,  yubileyə,  ad  gününə, toylara  və s. yerlərə çağırış 

məqsədilə yazılır.