Naxçivan dialekt və ŞİVƏLƏRİNİn lüĞƏTİ

CEHR  (Bist)//
CEHRƏ  (Camaldın)  –  çəltik döyərkən 
qoşqu malının bir-birinə bağlanması.   
CEY  (Nursu)  –  tayfa.  –Onnar demi seyidd
ərinin 
ceyinn
ədilər. 
CEYDAX  (
əksər şivələrdə) – uzun adam. –Bir ceydax 
oğlandı, indi gələcəx' görəsssən. 
CƏCƏX'  I (Axura)  –  qarğıdalının  gövdəsi.  –Cəcəyi 
tökürüx' malqaranın qabağına.  
CƏCƏX'  II  (Naxçıvan)  –  alma, armud və  başqa 
meyv
ələrin kötüyü. –Alma: yeyip, cəcəyin də tulluyup bıra. 
CƏFDƏ  (əksər  şivələrdə)  –  qapını  bağlamaq  üçün 
d
əmir halqalardan ibarət zəncir. –Gələndə qapı:n cəfdəsin vır. 
CƏGO: (Bist, Şərur) – arabanın qabağına qoşulmuş at, 
mal.  
CƏĞ  (Vənənd)  –  mala.  –Onnar xərmən  döyüf  savırır, 
ambara verir, c
əğ vırır. 
CƏHƏ  (Çərçiboğan)  –  heyvanın  doğandan  sonra  iki 
gün 
ərzində verdiyi süd. –Cəhəni bizav yesə, bir həfdə dolanar. 
CƏHƏNG  DAŞI  (Naxçıvan,  Şahbuz)  –  qapı  və 
p
əncərələrin kənarlarını hörmək üçün istifadə olunan daş. 
CƏHƏNNƏMOTU (Sədərək) – vəzəri. –Cəhənnəmotu 
penc
ərdi, yayda olur. 
CƏHLƏMƏX'  (Naxçıvan)  –  çəkilmiş  əti  əllə  yaxşı-
yaxşı qarışdırmaq. –Küfdənin ətin qəşəx' cəhləməsən açılar.  
53 
 

---

CƏHT (Camaldın) – görə, üçün. –Sənə cəht deyirdim 
ki, yanı gedip bidə gəlmiyəsən. 
CƏLƏ  (Dəmirçi)  –  1.  at  quyruğunun  tükündən 
qayrılmış  tələ;  2.  boğaz  xəstəliyi.  –Cələni  qurmuşam  ki, 
sığırçın tutam.   
CƏMƏ  (Ordubad)  –  yaba ilə  bir dəfə  götürülən ot 
topası. –Uşaxlar cəmələri bir-biri:n üsdünə yığdı. 
C
əbrayıl, İmişli şivələrində də cəmə eyni mənada qeydə 
alınmışdır (1, s.73).