O'zbekiston Respublikasi Mustaqilligining 20yilligiga bag'ishlanadi kirish

To'rtinchidan, kadrlar siyosatidagi jiddiy xatolik markaz to­monidan milliy respublikalarga, jumladan O'zbekistonga mahalliy sharoitni bilmagan kadrlarning yuborilishi bo'ldi. Masalan, 1988-yil boshlariga kelib O'zbekistonga Moskva, Leningrad va Rossiyaning boshqa mintaqalaridan 400 dan ortiq kishi partiya, kasaba uyushmasi va komsomol tashkilotlarida, shuningdek, ma'muriy organlarda ish­lash uchun yuborildi. Natijada mahalliy xalq hayoti bilan, mahalliy kadrlarni ishchanlik qobiliyati, tashkilotchiligi, bilim darajasi, odam­lar bilan ishlash malakasi bilan mutlaqo tanish bo'lmagan kishilar ko'payib ketdi. Ular respublikada aholi milliy ongini o'stirishga oid har bir chiqishni millatchilik, deb qabul qildilar. Bu oxir-oqibat yo-mon ahvolga olib keldi.

Endilikda, aniqrog'i mamlakat mustaqil davlat maqomiga ega bo'lgandan keyin, O'zbekistonda qurilajak huquqiy demokratik dav­lat, adolatli, insonparvar jamiyat talablariga mos kadrlar siyosati ish­lab chiqilishi lozim edi. O'zbekiston Prezidenti o'z harakat Dastu-rida hozirgi zamon kadrlar siyosatidagi asosiy yo'nalishni belgilab, «biz endi o'z-o'zini boshqaruv usulini keng joriy qilamiz. Mahal­la, qishloqqacha o'zini o'zi boshqarishi, mustaqil bo'lishi zarur. Bu beboshlik, bo'ysunmaslik degani emas. Bunda har qanday rahbar... xalq oldida, yurt oldida mas'ul va javobgardir, degan qoidadan kelib chiqishi shart», - deb uqtirdi. Bunday ko'rsatma respublikada amalga oshiriladigan kadrlar siyosati uchun asos qilib olindi, qator chora-tadbirlar ko'rildi.

Mamlakatda eng avvalo, quyi boshqaruv organlari kadrlari-ni davr talabiga mos darajada mustahkamlashga kirishildi. Chunki 1980-yillar oxirlarida sobiq markazning safsata aralash ko'rsatmalari va tavsiyalari bilan boshqaruv tizimida boshboshdoqlik yuzaga kelgan edi. O'shanda ko'p yillik partiya hukmronligi yoniga sho'rolar, ya'ni Kengashlar hukmronligi qo'shildi. Ular esa ayni paytda xalq deputatlari ijroiya qo'mitalari vazifasini ham bajara boshladi. Shu bilan birga, hokimiyat tarkibida ijroiya qo'mitalar ham saqlab qolindi. Natijada qo'sh hokimiyatchilik yuzaga keldi. Bu ma'lum da­rajada bozor iqtisodiyotiga o'tish jarayonida boshqaruvda bir-birini takrorlash, ayni chog'da bir-biriga xalaqit berish kabi illatlarni kel-tirib chiqardi. Boshqacha qilib aytganda joylarda boshqaruvchi ko'p bo'lib, javobgar shaxs, mas'uliyatni o'z bo'yniga oladigan rahbar kadr topilmay qoldi.

Bu hoi tabiiy ravishda joylarda hokimlik boshqaruvini tash­kil qilishni talab qila boshladi. Shuning uchun 1994-yil 4-yanvar O'zbekiston Respublikasi Oliy Kengashi to'qqizinchi sessiyasida

«O`zbekiston respublikasining mahalliy hokimiyat idoralarini qayta tashkil etish to'g'risida» qonun qabul qilindi.

Oliy Kengash «Iqtisodiyotni bozor munosabatlariga o'tkazish sharoitida ijroiya hokimiyatini mustahkamlash zarurligi munosabati bilan:

1. O'zbekiston Respublikasining viloyatlari, tumanlari va shaharlarida vakillik hokimiyatiga hamda ijroiya-boshqaruv hokimiyatiga boshchilik qiladigan hokimlar lavozimi ta'sis etilsin:

2. Belgilab qo'yilsinki:

• 
  viloyatlarning hokimlari, O'zbekiston Respublikasining Pre-zidentiga va Xalq deputatlari tegishli kengashlariga hisob beradilar. Prezidentning joylardagi rasmiy vakillari bo'ladilar. O'zbekiston Respublikasi Prezidenti tomonidan tayinlanadilar va lavozimidan ozod qilinadilar. Hamda shundan so'ng tegishli xalq deputatlari kengashlari tomonidan tasdiqlanadilar;
  
• 
  tumanlar va shaharlarning (Toshkent shahri bundan mustasno) hokimlari tegishli viloyat hokimi tomonidan tayinlanib, xalq depu­tatlari tegishli tuman, shahar kengashi tomonidan tasdiqlanadilar», -degan mazmunda qaror qabul qildi.
  

Shuningdek, ushbu hujjatda hokimlar boshchiligida xalq depu­tatlari viloyat, shahar, tuman Kengashlari mahalliy ahamiyatga molik barcha masalalarni umumdavlat manfaatlariga mos tarzda, Kengash hududida yashayotgan fuqarolarning manfaatlaridan kelib chiqqan holda hal qiladilar. O'zbekiston Respublikasi Prezidenti Farmonlari-ni, yuqori davlat idoralarining qarorlarini amalga oshiradilar, - deyi-ladi.

Shundan keyin, qonun talablari asosida joylarda viloyat, shahar va tuman hokimlarini tanlash, tayinlash ishini amalga oshirish uchun tashkilotchilik ishlari amalga oshirildi. Avvalo bo'lajak yangi ho-kimlarning bilim darajasi, tashkilotchilik va tadbirkorlik fazilatlari, xalq ichida obro'-e'tiborga ega bo'lish, ishni uddaburonlik bilan olib borish fazilatlari hisobga olindi. Shu ma'noda Prezident devoni, Va­zirlar Mahkamasining mas'ul xodimlari, viloyatlarda, shahar va tu-manlarda deputatlar va mahalliy faollar bilan jonli, oshkora suhbat, maslahatlashuv olib bordilar.

Hokimlarning ko'pchiligi rahbarlik ishida va katta hayot tajri-basiga ega kishilarni tashkil qilar edi. Ayni paytda hokimlar safiga yangi kuchlar ham kelib qo'shildi. Masalan, 50 dan ortiq hokimlar birinchi marta tuman va shahar rahbarligiga kelgan kishilar edilar. Ular respublikada yashovchi turli millatlarning vakillari edi. Jumla­dan 7 millat vakili hokim - ya'ni birinchi rahbar qilib tasdiqlandi.

Yangi sharoitda rahbarlik lavozimlariga ko'plab yangi, yosh kadrlar qo'shildi. Bu hoi mustaqillik sharoitida rahbarlikning yangicha ish uslubini ularga o'rgatishni taqozo qila boshladi. Shu maqsadda 1992-yil 3-aprelda Toshkentda viloyat, shahar va tuman hokimlari bilan O'zbekiston Respublikasi Prezidenti I. Karimov-ning birinchi uchrashuvi bo'ldi. Ushbu uchrashuvda mustaqillik qo'lga kiritilgandan keyingi davrdagi dastlabki yutuqlar, kadrlar siyosatining shakllanishi va uning strategiyasi atroflicha tahlil qi­lindi. Mavjud kamchiliklar va galdagi vazifalar ko'rib chiqildi. Chunki, ayrim joylarda avvalgi partiya va sovet tashkilotlaridagi eskicha uslubdan hamon voz kechilmagan edi. Masalan, fuqarolar bilan ishlash, ularning talab va istaklarini qondirish borasida joy­larda jiddiy nuqsonlarga yo'l qo'yilayotgani uchrashuvda tashvish bilan qayd qilindi. Masalan, 1992-yilning yanvar - mart oylarida mamlakat Prezidenti qabuliga 5000 ga yaqin kishi murojaat qil-gani, bu avvalgi yilga nisbatan ancha ko'p ekanligi aytildi. Eng ko'p shikoyat va arizalar bilan murojaat qiluvchilar Samarqand, Toshkent, Qashqadaryo va Farg'ona viloyatlari fuqarolari edi. Xatlar mazmunini o'rganish Prezidentning nomiga kelgan umumiy shikoyat va arizalarining 80 foizini joylarning o'zida hal qilish mumkinligini ko'rsatdi.

Masalan, Xorazm viloyatining Hazorasp tumanidan yo'llangan xatda bir guruh o'qituvchilar 1989-yildan buyon yer uchastkasi oli-sholmayotganligi haqida Prezidentga shikoyat qilingan. Bu masala tuman va viloyat rahbarlari huzurida hal bo'lmagan. Oqibatda Pre­zident devoni aralashuvi bilan masala ijobiy hal qilindi. Ikkinchi ja-hon urushining nogironi farg'onalik M.Yo'ldoshev uy-joy sharoitini yaxshilash yuzasidan 1991-yil oxirida Prezidentga xat bilan muro­jaat qiladi. Biroq, Farg'ona viloyati ijroiya qo'mitasi bu masalaga mas'uliyatsizlik bilan qarab «arizachining urush nogironi ekanligini inobatga olib tegishli hujjatlar bilan yashash joyidan imtiyozli nav-batga olinishi taklif qilindi», degan mazmunda javob xati yo'llagan. Vaholanki, M.Yo'ldoshev 1988-yildan buyon imtiyozli navbatda tur-gan. Ushbu ikki misol jamiyatda tub yangilanish jarayoni boshlan-ganiga qaramasdan, joylardagi hokimliklarda fuqarolarning talab va ehtiyojlariga e'tiborsizlik bilan qaralayotganini ko'rsatadi. Boshqa­ruv shakli o'zgarsa-da, eski uslub o'zgarmagani, bu natijada mahal­liy hokimiyat tasarrufiga tegishli bo'lgan ko'pdan ko'p masalalar idorama-idora o'tib yurishiga olib kelmoqda edi. Bunday uslubdan yangi sharoitda mutlaqo voz kechish yangi jamiyatning qat'iy talabi ekanligi ko'rsatib o'tildi.

Uchrashuvda Prezident I. Karimov qanday tamoyillar va talablar asosida kadrlar tanlash lozimligi haqida fikr yuritib, quyidagi holat-larga alohida urg'u berdi: