Kitab-ibrahim-esas Layout 1
Yüklə 4,35 Mb. Pdf görüntüsü
|
|
Mais Musayev,
İbrahimin dayısı oğlu BAĞIŞLA MƏNİ, İBRAHİM! Baxıram dünyanın bu gərdişinə, Dəli bir ağlamaq keçir könlümdən. Alı Mustafayev 14 mart 2014‑cü il, saat 05:30... Yuxudan telefonun zən‑ ginə oyandım. Yarıyuxulu “alo” desəm də, qardaşı‑ mın həyəcanlı səsi yerimdən dik atılmağımla nəticələndi. Geyinib aşağı düşdüm. Atam oyanmışdı, otağın ortasında sağa‑sola var‑gəl edirdi. Atamdan nə baş verdiyini soruşdum. “İbrahimi itirdik” ‑ dedi. Bir anlıq donub yerimdə qaldım və qeyri‑ixtiyari olaraq “hansı İbrahimi?” deyə soruşdum. Atamın “Bibin oğlu” deməsi ilə, dünya tərsinə döndü sanki... O an nə baş verdiyini tam xatırlamıram. Amma özümə gələndən sonra qarşılaşdığım mənzərə heç vaxt xatirimdən silinməyəcək. Çünki Səadət bibim, yəni İbrahimin anası həmin gün bizdə idi. Axşamdan deyə‑gülə söhbət edib, xatirələrə dalmış, maraqlı söhbətlər etmişdik. Səhərin gözü açılmamış isə, o xəbər gəl‑ mişdi. Həmin an bizi bir tərəfdən İbrahimin aramızdan ayrıl‑ A Ğ L I N Z İ R V Ə S İ N D Ə S Ö N Ə N B İ R Ç I R A Q 238 ması üzür, digər tərəfdən bunu bibimə necə deyəcəyimizin ağırlığı sıxırdı. Çünki bir anaya övladının ölüm xəbərini demək dünyanın yükü çəkilməz ən ağır yüküdür. O an yaşa‑ dığım hissləri heç cür sözlə ifadə etmək mümkün deyil. Sura‑ xanıya neçə çatdıq, maşını hansı sürətlə idarə etdim, yolboyu nə düşündüm heç özüm də bilmirəm. Qəhər məni boğurdu... Ağlaya da bilmirdim. Hönkürmək istəyirdim... Hayqırmaq is‑ təyirdim... Amma bibim o acı xəbəri məndən eşitməsin deyə, səssiz ağlayırdım. Nəfəsim çatmırdı, içim yanırdı... İçimdən bu acı xəbərin doğru olmaması üçün Allaha yalvarırdım. Amma nə fayda... O artıq aramızda yox idi... * * * İbrahimlə təxminən yaşıd olsaq da, onunla bağlı xatirələrim elə də çox deyil... 1999‑cu il idi... Bakı Dövlət Universitetinə qəbul olmuşdum. O vaxt indiki kimi informasiya texnologiya‑ ları geniş yayılmamışdı. İbrahim həmin vaxt "Respublika" qə‑ zetində işləyirdi. Hə ədə 2‑3 dəfə İbrahimin otaq yoldaşı Nicatın yanına kompüter proqramlarını öyrənməyə gedirdim. Həmin ərəfədə tez‑tez görüşürdük. İbrahimin nə qədər aktiv və çalışqan olduğunu elə o vaxtdan müşahidə etmişdim. Bir yerdə dayanmırdı, daim hərəkətdə idi. Açıqcası, qibtə də et‑ mişdim ona. "Bu qədər işi necə olur ki, bir arada çatdıra bilir" ‑ deyə düşünmüşdüm... Ara‑sıra şəhərdə rastlaşırdıq. Heç vaxt tək olmazdı. Yaxın dostlarından ən azı biri həmişə yanında olardı. Sonuncu dəfə Nizami küçəsində görüşmüşdük. Ən yaxın dostlarından biri olan Mahir Qabiloğlu da yanında idi. Bir xeyli dayanıb söhbət‑ ləşmişdik. Bir dəfə də nənəmin yas mərasimində görüşmüşdük. Mahiri A Ğ L I N Z İ R V Ə S İ N D Ə S Ö N Ə N B İ R Ç I R A Q 239 ilk dəfə orda tanış etmişdi mənimlə. "Şair Qabilin oğlu Ma‑ hirdi. Canlara dəyən oğlandı. Dostum, qardaşımdı" ‑ demişdi. İbrahim elə bir insan idi ki, hamıya kömək etməyə, bacar‑ dığı qədər müşkül məsələlərini həll etməyə çalışırdı. Hə a bir neçə dəfə dost‑tanışlarının müşkülü barədə mənə də demiş, onların dərdinə çarə qılmaq üçün yolları birgə müzakirə et‑ mişdik. Mənim üçün də çox iş görmüşdü İbrahim. Nə vaxt ya‑ nına getsəm şən, gülərüz siması ilə qarşılaşırdım. Bu münasibət problemimi unutmağa kifayət edirdi. Bir gün evə gələndə "İbrahimi prorektor təyin ediblər" ‑ de‑ dilər. Sevincimin həddi‑hüdudu yox idi. Uçmaq üçün bircə qa‑ nadım çatmırdı desəm, yalan olmaz. Ancaq bir şeyi ömrüm boyunca özümə bağışlaya bilməyəcəm. Mən İbrahimi onun qazandığı bu uğur, bu nailiyyət münasibətilə təbrik edə bilmədim. Bağışla məni, İbrahim! Bağışla ki, heç ol‑ masa bundan sonra yaşayacağım ömrümdə vicdanımın mənə verdiyi bu əzab az da olsa yüngülləşsin. Bağışla ki, axirətdə ya‑ nına gəlməyə üzüm olsun. Bağışla məni, bibioğlu... Bağışla... * * * 14 mart 2014‑cü il... Günorta saatları... Suraxanıdayıq... İbra‑ himin ata evinin qarşısında... İbrahimin cismən aramızdan ay‑ rılmasına dəqiqələr qalmışdı. Cismən deyirəm, ona görə ki, İbrahimin ruhu bu dəqiqə də başımızın üstündədir. Mərasimə toplaşanlar arasında daha kimlər yox idi ki... İbrahimin dünya‑ sını dəyişməsinə Azərbaycanın bütün gənc, orta və yaşlı nəsil ziyalıları üzülmüşdü... Çünki İbrahim özü gənc olsa da, həm yaşlı, həm də orta nəslin nümayəndələri ilə münasibət qurmağı, onlara hörmət saxlamağı bacarırdı. Böyüklə böyük, kiçiklə kiçik ola bilirdi... İbrahimin böyüklüyü də məhz onda idi. A Ğ L I N Z İ R V Ə S İ N D Ə S Ö N Ə N B İ R Ç I R A Q 240 Rahat uyu, bibioğlu... Bəlkə ideyaların, fikirlərin, düşüncə‑ lərin, planların səninlə getdi... Amma bu dünyadakı qısa öm‑ rünə sığdırdığın böyük həyat yolun həmişə var olacaq... Təsəllim, sənin dost, qardaş dediyin insanların bir qismi ilə tanışlığımdır... Hər dəfə onlarla ünsiyyətdə olduqca səni xatır‑ layır, səninlə bağlı xatirələri canlandırırıq... Rahat uyu, qardaş... Onsuz da hər gələn bir gün getməlidir... Mənim bu dünyadan gedişim nə vaxtdır, bilmirəm... Bildiyim bir şey var ki, axirətdə görüşəcəyik, inşallah... |