Əfrahim hüseynli

SƏNİ ARZULADIM... 
   
Səni arzuladım 
ömrüm uzunu 
Xoş günə bir çiçək dəstəsi kimi. 
Sevgidən yazılan ən gözəl şeir, 
Həyatın ən lirik bəstəsi kimi. 
 
Səni arzuladım 
ömrüm uzunu 
Səhrada bir yağış damlası kimi. 
Bəxtimin xoşbəxtlik ifadəsitək, 
Məhəbbət mətninin imlası kimi. 
 
Sən oldun naməlum, əlçatmaz, uzaq 
Uydurma dünyamın ünlü həkimi. 
Səni arzuladım, 
səni istədim, 
Gözlədim illərin xəstəsi kimi... 
 
 
QÜRBƏT TÜRKÜSÜ... 
   
Məcrası – zindanı, məlul gölmüşəm... 
Kimsələr duymaz ki, inləyəndə mən! 
Təklikdən özümü iki bölmüşəm, 
Danışan da mənəm, dinləyən də mən. 
   

---

210 
 
Göylərə üz tutur ümid duası, 
Sözlərim qayıdıb özümə dəyir. 
Könlümdən keçsə də vətən havası, 
Qürbətin küləyi üzümə dəyir. 
   
Vətəndən uzaqda – Azərbaycanam: 
Onun nəgməsiyəm, onun diliyəm. 
Onun həvəsiylə yaşayan canam, 
Bir qərib ocağın, solmuş külüyəm.. 
   
Qəriban ruhumun indi ərki nə? 
Nə sola yolu var, nə də ki sağa. 
Sözlərim yetişmir könül mülkünə, 
Ümidim dirənib çıxılmazlığa... 
   
Özüm də bilmirəm – hayana yönüm... 
Hardayam, dünyanın heç harasında? 
Bulud da deyiləm yağışa dönüm,   
Dolmuşam gecənin bir yarısında…