Penelopia

Helena Yıkanmaya G d yor
Zambak tarlalarında yürüyüşe çıkmış, esk günlere dalıp g tt ğ m
sırada tembel tembel dolaşan Helena’yla karşılaştım. Her zamank
g b erkek ruhlar sürüsü peş ndeyd , heyecan ç nde t tr yordu heps
de. Göz ucuyla b le bakmıyordu Helena onlara, ne k varlıklarının
farkındaydı besbell . Ne de olsa görünmez duyargalarıyla en haf f
erkek soluğunu b le kaçırmazdı.
“Merhaba, bad kuzen,” d ye selamladı ben , alçakgönüllülük
taslayan b ld k tavrıyla. “Yıkanmaya g d yorum. Eşl k etmek ster
m yd n bana?”
“Artık ruhlar dünyasına karıştık, Helena,” ded m gülümsemeye
çalışarak, el mden geld ğ nce. “Ruhların bedenler yoktur.
K rlenmezler. Yıkanmaları gerekmez.”
“Ya! Ama ben hep ruhsal nedenlerle yıkanırım,” d ye açıkladı
Helena, güzel gözler n kocaman açarak. “Çok rahatlatıcı, nan baba,
bunca hengame arasında. Her geçen yıl o kadar çok sayıda erkeğ n
sen n uğruna dövüşmeler n n ne kadar yorucu olduğunu b lemezs n.
Tanrısal güzell k yük olur sırtında. En azından sen n böyle b r derd n
yok!”
Küçümser tavrını anlamazlıktan geld m. “Ruhsal urbalarını
çıkaracak mısın?”
“Hep m z sen n d llere destan namusunun farkındayız, Penelope,”
d ye karşılık verd . “Yıkanacak olsan urbalarını çıkarmazdın, sanırım
sağken de böyle yapıyordun. Gel gör k -dudaklarına gülümseme
yayıldı- kahkahaya meraklı Aphrod te’ n bana verd ğ armağanlar
arasında namus yer almıyordu. Ruh olarak b le urbalarım olmadan
yıkanmayı yeğler m.”
“Görülmed k kalabalıkları kend ne çekmen n neden anlaşıldı,”
ded m kısaca.
“Görülmed k m gerçekten?” d ye sordu kaşlarını şaşkın şaşkın
kaldırarak. “Erkekler hep böyle üşüşürler başıma. Kaç k ş olduklarını
saymam b le. H sseder m yalnızca, ne de olsa uğruma ölenler çoktu -
ben m yüzümden öldüler yan , e, ben de karşılığında onlar ç n b r
şeyler yapmalıyım, değ l m ?”

---

“Yeryüzünde neler kaçırdıklarını mı göster yorsun?” ded m.
“Arzular bedenle b rl kte yok olmazlar,” yanıtı geld Helena’dan.
“Yalnızca o arzuları g derme yet s ölür. Hem şöyle b r, k bakmayla
başları göğe erer zavallı kuzucukların.”
“Yaşama amacı ver r onlara.”
Bu sözler m duyan Helena, “Pek hazırcevapsın,” ded . “Geç
kalmaktan daha y d r, boş ver.”
“Ben m hazırcevaplığımla mı yoksa sen n ulu orta sallanan
memeler n ve kalçalarınla mı bayram edecek ölüler?”
“Bakıyorum hep olumsuzsun,” ded bu kez. “Artık yokuz d ye
olumsuz olmamıza gerek yok, b l yorsun. Ve de böyles ne - böyles ne
kaba olmaya! K m m z doğuştan ver c y zd r. K m m z de daha
tal hs zlere el m zden gelen yardımı yapmaktan hoşlanır.”
“Demek k eller ndek kandan arınıyorsun,” ded m. “Mecaz
anlamda elbet. Parçalanmış cesetler n bedel n ödüyorsun. Sende
suçluluk duygusu oluşab leceğ n n farkında değ ld m.”
Sözler mden rahatsız olmuştu. Haf fçe kaşlarını çattı. “Söylesene
bana ördekç k -Odysseus sen n yüzünden kaç adamı kest ?”
“Epey çok,” ded m. Helena tam sayıyı b l yordu: kapısının önünde
yatan ceset yığınının yanında bu sayının gülünç kalması avunç
kaynağıydı onun.
“Çoktan ne anladığına bağlı/’ d ye kafa tuttu. “Hoş değ l m ?
Kend n öneml görmen sağlamıştır, adım g b b l yorum. Kend n
daha güzel görmüşsündür.” Yüzüne yansımayan b r gülümseme
bel rd dudaklarında. “Ş md g d yorum ördekç k. Y ne karşılaşırız.
Zambakların tadını çıkar.” Sekerek uzaklaşırken, Helena’nın
heyecanlı hayranları da ardı sıra g tt ler.