PT o „ 0 ‘qituvchi“ nashriyot-matbaa ijo d LV 'tjyi toshkent — 2012

k o ‘n g ild a
t u g ‘ilib ,
so'ng qog‘oz betiga tushar ekan. She’ming topqirlik mahsuli 
ekanini, unda qandaydir o'ziga xos fikr, holat, his-tuyg‘u aks etishi 
lozimligini, ya’ni fikr, o ‘y, m ushohada maMum bir „yolg‘o n “ga 
„qorishtirib“ berilishi 
shartligini men ancha keyin, 1981 -yillarda — 
19 yoshlarimda bilganman. Ungacha gazeta va jurnallarda 50 dan 
ortiq she’rim, 200 — 300 ta maqola, xabarim bosilgan bo‘lsa-da, nima 
she’r-u, nima she’r emasligini birovga tushuntirib berolmaganman. 
Tushuntirishganda o ‘zim hech narsani 
anglamaganman.
1969-yiIning qishida hayotimda g'aroyib voqea sodir bo‘ldi. Biz 
„Alifbe“ bayramini o'tkazdik. She'r eshita turib men ilk bor qattiq 
hayajonga tushdim. Bu odatiy hayajon emas edi...
„ A L I F B E “ B A Y R A M I
Q W ytib o'tganimdek, „Alifbe“ bayrami hayotimda o'chm as iz qol- 
dirgan birinchi tadbir boMdi. Men she’r deb atalgan mo'jizaga 
birinchi m arta o ‘sha bayram da, 7 yoshimda duch keldim. Bayram- 
da 1- „V“ va „ G “ sinflari o'quvchilari (men „G “ sinfida o'qirdim) 
qatnashishdi. Barcha bolalar yoddan ikki qatordan alifbe harflariga 
bag‘ishlangan she’rlami o'qigach, davraga Abdurashid bilan G ulcheh- 
ra ismli „V“ sinfi o ‘quvchilari chiqishdi. Ular qo'g'irchoq haqidagi
60
www.ziyouz.com kutubxonasi

---

she'm i qoyilmaqom qilib aytib berishdi, eshitib, 
og'zim ochilib 
qoldi. Nega men shu she’rni aytmadim, shu she'm i nega menga 
yodlatishmadi deb kattalardan anchagacha xafa bo'lib yurdim. Mana 
o ‘sha she’r:
Qo ‘g ‘irchog ‘im N atash a,
Yeb q o ‘y ib d i k o ‘p kasha.
E ndi nim a qila m iz?
Do 'xtirga ob ora m iz
.
—
Allo, allo, d o ‘xtirjon,