Qaytganimda uyda bo’l Elchin Safarli

26 
So’z topilmay qolganda...
Dostu,
kechir, anchadan beri yozmay qoʻydim. Yozishga urinayotganim 
befoyda. Soʻz topolmay qolayapman... Jan va Daryadan ajralib qoldik... 
Ular avtohalokatga uchrabdi. Mashinalari qaragʻayga urilib, jarlikka 
qulabdi. Politsiya klinikaga qo’ng’iroq qilib, boʻlib oʻtgan halokatdan 
xabardor qilibdi. Janning hamyonidan klinikq guvohnomasi va 
bizlarning birga tushgan suratimizni topishibdi endi bu surat menda.

---

Qaytganimda uyda bo’l Elchin Safarli 
@BookBek 
Qizim, boshqa yozolmayman...
Kechir! 
27 
Og’riq va qo’rquvdan qochma, ularning ko’ziga tik qara!
Dostu,
ikkinchi haftadirki, qor yog’ayapti. Beshovqin, toʻxtovsiz. Xuddi 
toʻxtamaydigan oq marsiyadek. Sovuq iqlim tufayli qor qoraygan 
laxtaklarga aylanmaydi, qat-qat yog’ayotganidan ertalablari yaxlit oq 
qog’oz ko’rinadi. Faqat bu gal emas...
Boʻlib o’tgan hodisadan keyin biz uchun vaqt to’xtab qolgandek 
go’yo...
Yuzinni qilish artgancha oppoq sharfga burkangancha oppoq
ko’chalar bo’ylab yuraman, tanish joylar yonidan o’taman.. Mana, 
bizning novvoyxona... Amir bitta o’zi xamir qoryapti, pechda esa olov 
ko’rinmaydi - gʻalati, go’yo mening vujudimdagi sovuq manzar kabi 
butun shahar uxlayapti... 
Birdan deraza romlari yashil qahvaxonaning oynalarini taqillatgim 
va "Ey, nega qahvaning qanday maydalanishi, finjonlarning jarangi 
eshitilmayapti, nega kraussanlar mijozlarsiz sovib boryapti?" deya 
baqirgim kelib ketdi.
Oʻychan holda ketayotgan juvonning (qizil shlyapasi tagidan 
oqargan soch tolalari chiqib turardi) toʻxtatgim va unda "Nega odamlar 
botinlaridagi hayotni oʻldirib, qabrgacha mavjudliklarini sudrab 
borishadi?" deya so’ragim keldi. 
Osmondan bunchalar uzoq yogʻdirayotgan qorlarni toʻxtatishni 
so’rasammi deyman. Qizim, o’shanda biz quyoshni kutgancha 
pardalarni suramiz, radioni qo’yamiz, xo’jag’at qiyomli picheniya 
pishiramiz va hammani mehmonga chaqiramiz. 

---

Qaytganimda uyda bo’l Elchin Safarli 
@BookBek 
Bizning uyimizga biz tezda sevib qoladiganlar kelishadi. Bir 
birimizga yangi hikoyalar aytib beramiz va bizlarni qutqarib qoladi.
...Leon deraza yaqiniga kelmaydi, ummon sohiliga ham chiqqisi 
yoq. Unga oʻzimizning qayg’umizni koʻrsatgimiz kelmaydi,ammo 
bolakay buni his qiladi. Kecha Mariyaga "Oyim qor parchasiga aylanib 
qolgan. Buni bilaman" dedi. Oying koʻzyoshlarini yashirgancha bosh 
irgʻab qoʻydi. 
Mana shu daqiqada butun borlig’im bilan ularning qaygʻusini 
o’zimga olgancha uzoqlarga olib ketgim keldi. Ammo bu ishim 
qochoqlik bilan barobar boʻlardi. Men esa hech qachon ogʻriq va 
qoʻrquvdan qochmaganman - ularning koʻziga tik qaraganman. 
Sen bizni tark etganingda, qizim, oying ikkimizni muhabbat saqlab 
qolgandi. Muhabbat hammasini yengadi, yaʼni lotinchada "Amoi vinct 
omnia". Bizlarning hayot yoʻlidagi g’ovlarni oshib o’tgan muhabbatimiz 
oʻzimizni saqlab qolishimizga yordam berdi. Har qanday qoʻrqinchli 
oʻzgarishlarda roʻyolar vayron biladi, haqiqat esa saqlanib qoladi.
Seni juda sog’ingan...
Dadang.