Seçilmiş əsərləri
Yüklə 2,94 Mb. Pdf görüntüsü
|
|
AĞABƏYIM AĞA Axır vaxtlar tez-tez Ağabəyim ağanın iki yüz il bundan əvvəl söylədiyi o iki misra yadıma düşür:
Əfsus ki, yarım gecə gəldi, gecə getdi, Heç bilmədim ömrüm necə gəldi, necə getdi...
Niyə tez-tez yadıma düşür bu iki misra? Yəni yalnız ona görə ki, haçansa bir vaxt ayılırıq və görürük ki, heç bilməmişik ömür necə gəlib, necə gedib? Buradakı həsrətə görə? Ağabəyim ağa Qarabağ xanı Ibrahimxəlil xanın qızı idi, Şuşada anadan olmuşdu, Irana, Fətəli şaha ərə verilmişdi, amma həmişə də qəribçilik içində olmuşdu. Düzdü, qəribçilik səni yalnız qürbətdə basmır, bəzən öz evinin içində də qərib olursan, amma Ağabəyim ağanın ürəyi Qarabağda, Şuşada qalmışdı və Ağabəyim ağa dərdli bir «ah» çəkmişdi:
Mən aşığam, qara bağ, Qara salxım, qara bağ, Tehran cənnətə dönsə, Yaddan çıxmır Qarabağ...
Əslində hər bir adamın içində öz Şuşası var, bəzən heç bundan özünün də xəbəri olmur, amma ürəyi o şüşənin içindədi, öz Şuşasındadı. O Şuşa kiminçünsə bir həyətdi, kiminçünsə bir tut ağacıdı, bir böyürtkən koludu, kiminçünsə bir məhəllədi, amma o həyət də, o tut ağacı, böyürtkən kolu da, əlbəttə, öz-özlüyündə Şuşa deyil, oradakı təbəssümdü, hissdi, oranın həmişəlik keçmişdə qalmağından doğan təəssüfdü, həsrətdi; hər birimizin bir-birinə bənzəməyən, amma elə bil ki, əbədi olan bir həzinlik içində eyni təəssüflə, eyni həsrət, eyni yanğı ilə illər keçdikcə rəngini itirən, cizgiləri əriyən öz Şuşası. Bu nə müdriklik dərsidi belə, mən verirəm? Bu nə nəsihətdi belə? Ağabəyim ağa iki misra da demişdi:
Ey naseh, nəsihətin mənə əbəsdir, əbəs, Ətəkləyər sözlərin atəşimi – söndürməz. 3 dekabr 1987. Mərdəkan.
Yüklə 2,94 Mb. Dostları ilə paylaş:
|