423
ƏKRƏM ƏYLISLININ ANASI
Paris hara, o uzaq Ordubad, o gözəl Əylis kəndi hara?
O gözəl Əylis kəndində o gözəl qarı indi nə eləyir görəsən?
Kiçik, amma səssiz-küysüz, rahat və xudmani «Dupleks» otelinin beşinci
mərtəbəsindəki səliqəli otağın pəncərəsindən Eyfel qülləsinin soyuq dəmirləri
görünür, mən isə, sübh tezdən gözlərimi açıb birdən-birə o gözəl Əylis kəndini, o
gözəl Əylis kəndində Əkrəm Əylislinin qoca anasını yadıma salıram.
Niyə?
Bilmirəm...
Təxminən on il bundan əvvəl idi, Naxçıvana getmişdik, oradan Ordubada
qalxdıq, səhər-səhər də Əylisə baş çəkdik.
Əkrəm Əylisligilin həyətində oturub səhər çörəyi yeyirdik və Əkrəm Əylislinin
qoca anası qabağımıza balaca bir qabda ilıq yumurta qoydu və o ilıq yumurtanın
dadı indiyə qədər mənim damağımdan çəkilməyib.
Mən hərdənbir bu barədə fikirləşəndə gözlərimin qabağına Əylisin o gözəl
bağları yox, buz kimi suyu axan o kəhrizi yox, o dağlar, o çöllər yox, o qoca ananın
əlləri gəlir, elə bil ki, o ağaclar da, o dağlar-dərələr, o su, o gül-çiçək də taxta kimi o
quru barmaqların bərəkəti, istisi müqabilində susur və xatirəyə gəlməyə ürək
eləmir...
O quru barmaqlarda gizlənmiş mehribançılıq, məhəbbət illər keçdikcə hərdən
yada düşəndə elə bil ki, daha artıq bir hərarətlə adamın içini qızdırır: adam elə bil ki,
o quru barmaqların bərəkətini, nəsə, işıqlı bir varlıq kimi, gözləri ilə görür...
Indi də pəncərəmdən Eyfel qülləsinin o soyuq dəmirlərinə baxdıqça mənə elə
gəlir ki, o quru barmaqlar nəsə tikəndə də, bişirəndə də, silib-süpürəndə də əslində
həmişə bütün ətrafa gizli bir layla deyir.
15 oktyabr 1988.
Paris.
Dostları ilə paylaş: