IKI QIZ VƏ SƏRÇƏ
Maşınımda işdən evə qayıdırdım və tinlərdən birinin qabağında qırmızı işıq bizi
saxladı.
Qarşıdakı səki ilə bizə tərəf iki qız gəlirdi: ozündən razı, həddən artıq dəblə
geyinmiş, ding-ding dingildəyən və bütün görkəmləri ilə, yerişləri, gülüşləri ilə
aləmə meydan oxuyan iki qız.
Küçə ilə o tərəf-bu tərəfə gedib-gələn adamlar elə bil ki, bu qızlar üçün sıfır idi,
elə bil ki, bu qızlar dağın zirvəsində, adamlar isə dərənin dibində idi və dünya açıq-
aşkar bu qızların vecinə deyildi.
Bu vaxt qəribə bir hadisə baş verdi: bir sərçə hoppana-hoppana qızların cinsin
içində tarım sıxılmış dolu qıçlarına dolaşa-dolaşa küçənin ortasına qondu və yerə
düşmüş bir çörək qırıntısını acgözlüklə dimdikləməyə başladı.
Qızlar əvvəlcə gülümsədi, sonra səkidə ayaq saxlayıb təəccüblə əl-ayağa
dolaşan o sərçəyə baxdı.
Sarı işıq yandı və irəlidəki maşınlar yavaş-yavaş tərpənməyə başladı, sərçə isə
küçənin ortasından uçmurdu.
Mən aləmə meydan oxuyan bu qızların rəng çəkilmiş, uzun kirpik yapışdırılmış
gözlərində bir təlaş oxudum və əvvəlcə mənə elə gəldi ki, o uzun yalançı kirpiklərlə
o təlaş hissi bir-birinə heç cürə uyuşmur.
Ac sərçə yəqin xəstə idi, ya zədəli idi, uça bilmirdi.
Maşınlar yavaş-yavaş sürətini artırırdı.
Şaşırıb qalmış o iki qız küçənin ortasında çörək qırıntısını dimdikləyən o
sərçəyə baxa-baxa bir-birinə tələsik nəsə deyirdi və mən onların nə dediyini
eşitmirdim, amma bir şey tamam aydın idi ki, qızlar bərk həyəcanlanmışdı və o
həyəcan daha o uzun yalançı kirpiklər üçün yad, yabançı bir şey deyildi.
Onların həyəcanı mənə də sirayət etdi və mən də maşını pəncərəsindən boylanıb
ətrafında maşınlar ötüşən o sərçəyə baxdım.
Yaşıl işıq yanmışdı.
Qabaqdakı ağ maşın sərçənin lap yanından ötdü.
Qızlardan biri cəld səkidən düşüb küçənin ortasında çörək qırıntısını təpişdirən o
sərçəyə tərəf qaçdı və bir əlini maşınların qabağında yelləyə-yelləyə – yəni ki, bir
dəqiqə gözləyin! – o biri əlini aşağı uzadıb sərçəni götürmək istədi və bu zaman...
həmin ac sərçə «pır-r-r» eləyib qızın əlinin altından havaya qalxdı və sürətlə göyə
baş vurub gözdən itdi.
Qız əvvəlcə məəttəl qaldı, sonra gülə-gülə rəfiqəsinin yanına qayıtdı və ikisi də
yoluna davam etdi.
Bizim maşın da yerindən tərpəndi.
Mən geri çevrilib arxa şüşədən bu iki qızın ardınca baxdım.
421
Onlar gedirdi və bütün görkəmləri ilə, yerişləri, gülüşləri, o yalançı uzun
kirpikləriylə yenə aləmə meydan oxuyurdu və heç kimin ağlına gəlməzdi ki, o
gözlərdə o cürə sərçə nigarançılığı ola bilər və o qızlar eləcə həyəcanlana bilər...
18 may 1984.
Bakı.
Dostları ilə paylaş: |