Səlahəddin Xəlilov Azərbaycanda elm və onun təşkİlatİ Formaları Bakı – 2010

* * *
Tibb elmləri sahəsində əsas elmi mərkəz ha­radadır? AMEA bu sahədə elmi mərkəz rolunu necə oynaya bilər?

Məgər statusuna görə “Tibb Universiteti” əs­lində məhz Akademiya deyilmi? Və bu Tibb Aka­demiyası məzmun və funksiyasına görə “Təhsil-Elm-İstehsalat (baxılan halda – səhiyyə)” birliyi deyilmi? Bunu hansı isə dolayı yollarla AMEA ilə necə əlaqələndirmək və tibb elmini necə AMEA-dan koordinasiya etmək olar? Rektorun eyni za­manda AMEA-da müvafiq bölmənin akademik-katibi seçilməsi ilə iş düzəlirmi?

Yaxud başqa bir sahəyə baxaq: Aviasiya Azərbaycanda nisbətən yeni bir sahədir və onun elmi bazası da son illər ərzində yaranmaqdadır. Am­ma bu elmi baza harada yaranır: AMEA-da, yoxsa Milli Aviasiya Akademiyasında? Şübhəsiz ki, so­nuncuda. Bu baxımdan Milli Aviasiya Akademiyası da bir “Təhsil-Elm-İstehsalat” mərkəzi deyilmi və müvafiq sahə elmlərini də özündə birləşdirmirmi?

Yaxud AMEA-dan da əvvəl mövcud olan Dövlət Neft Akademiyasının funksiyalarına nəzər sa­laq. Məgər bu akademiya neft sənayesi və onun elmi-riyazi əsasları sahəsində əsas elmi mərkəz de­yilmi? Daha doğrusu, bütün məqsəd bu akade­mi­ya­nın əvvəlki şöhrətini qaytarmaq və onu getdikcə da­ha çox dərəcədə təhsil müəssisəsinə çevrilməkdən xi­las edərək, “Elm-Təhsil-İstehsalat” mərkəzi kimi for­malaşdırmaqdan ibarət olmalı deyilmi? Bu quru­mun Neft Şirkəti ilə əlaqələri məhz elmi-tex­niki ya­radıcılıq aspektində daha da güclən­dirilməli deyil­mi? Və o, müvafiq sahə elmlərinin mərkəzi ba­zası olaraq qalmalı deyilmi? Yoxsa biz onu da AMEA-dan koordinasiya edəcəyik?

AMEA öz əsasnaməsində real imkanlarından və gerçək missiyasından fərqli olan funksiyaları da öz üzərinə götürübsə, biz sahə elmlərinin olub-qalan potensialını da tükətməyəmi çalışmalıyıq?

Yaxud hüquq sahəsinə baxaq. BDU-nun hü­quq fakültəsində və bu sahədə ixtisaslaşmış aka­de­miyalarda, neçə onilliklər ərzində formalaşmış elmi mərkəzlərə AMEA nəzdində alternativ yaratmağa ehtiyac varmı? Onsuz da AMEA-da “İnsan hüquq­ları” üzrə ayrıca bir institut fəaliyyət göstərir. Üs­təlik Fəlsəfə institutunu hüquqlaşdırmaq siyasəti han­sı ehtiyacdan irəli gəlir?

Yaxud Mədəniyyət və İncəsənət Universitetini müvafiq sahədə “Elm-Təhsil-İstehsalat” birliyi kimi formalaşdırmaq və bu məqsədlə AMEA-nın müva­fiq institutu ilə inteqrasiya aparmaq mümkün de­yilmi?

Suallar çoxdur, sadəcə olaraq sovet dövründən qalmış ənənəvi strukturları eynən saxlamaqla aparı­lan hər hansı bir islahat vahid dövlətçilik möv­qe­yindən həyata keçirilə bilməz. Çünki islahatlar za­manı hər bir qurumun deyil, bütövlükdə dövlətin maraqları önə çəkilməlidir.

Bir məqamı da xüsusi qeyd etməyə ehtiyac var­dır ki, belə fundamental islahatlar kimlərinsə ix­tisar olunmasını, işsizlik yaradılmasını deyil, əksi­nə, hər bir işçinin öz fəaliyyət istiqamətinə uyğun döv­lət qurumunda çalışmasını nəzərdə tutur.

AMEA-nın mahiyyəti, struktur və funksiyaları haqqında tənqidi mülahizələri “ümumiyyətlə AMEA lazımdırmı?” sualına çevirmək və bu sual­dan antitez kimi yararlanmaq istəyənlərin isə nəzə­rinə çatdırmaq istərdik ki, AMEA nəinki sadəcə ola­raq lazımdır, həm də daha mötəbər, daha nüfuzlu bir təşkilat kimi lazımdır. Unutmaq olmaz ki, bunu ulu öndərimiz Heydər Əliyev də dönə-dönə demiş və ölkəmizdə elmin inkişafı üçün təminat yaradılması zərurətini xüsusi qeyd etmişdir. Prezident İlham Əliyev də bu xətti davam etdirir. Yəni AMEA-nın qalıb-qalmaması məsələsi gündəmdə yoxdur. Söh­bət onun statusundan, strukturundan, funksiyaların­dan, prioritetlərindən gedir. Məsələnin optimal həlli üçün Akademiyanın mahiyyəti önə çəkilməlidir.

AMEA ilk növbədə, dünya praktikasına uy­ğun olaraq, bütün elm sahələrində ən yüksək nailiy­yətlər əldə etmiş böyük alimlərin – akademiklərin ictimai birliyidir. Düzdür, Azərbaycanda bu ictimai birlik dövlət büdcəsindən maliyyələşir və bu fakt ölkəmizdə elmə qayğının bariz ifadələrindən biridir. Bu himayə ilk növbədə onun binalarının və maddi-texniki bazasının dövlət tərəfindən əvəzsiz verilmə­sində, AMEA-nın həqiqi və müxbir üzvlərinə yük­sək məvacib ayrılmasında və bir sıra başqa imti­yazlarda özünü göstərir.

Bu yüksək nüfuzlu təşkilat ölkəmizdə təkcə el­min yox, ümumiyyətlə mədəniyyətin, təhsilin, mə­nə­viyyatın inkişafı naminə öz sanballı sözünü de­məli, dövlətimizin apardığı böyük quruculuq işi­nə, həyata keçirdiyi strateji xəttə dəstək vermə­lidir. Və ümid edirik ki, Akademiyanın nüfuzu hər mənada artacaq və o digər akademiyalarla tədqiqat sahə­lə­rini bölüşməyə çalışmayaraq, bir növ onların föv­qündə duran quruma çevriləcəkdir.

İslahat və müzakirə tələb edən isə ilk növbədə AMEA-nın nəzdindəki elmi-tədqiqat institutlarıdır. Bizcə, onların çeşidinə və funksiyalarına yenidən baxılmalı, “Elm-İstehsalat” və “Təhsil-Elm-İstehsa­lat” birlikləri ilə inteqrasiya variantları nəzərdən ke­çirilməlidir. Belə bir islahatdan sonra AMEA əsas­naməsində nəzərdə tutulan koordinasiya rolunu, mər­­­­kəzləşdirici funksiyasını yerinə yetirə biləcək­mi?

Nə qədər paradoksal görünsə də, AMEA öz üzərinə götürdüyü əlaqələndici missiyasını ancaq bu zaman, dublyor qurumlardan xilas olmaqla, öz işini ancaq aparıcı, prioritet sahələr üzərində, elm təş­kilatçılığı istiqamətində qurmaqla yerinə yetirə bi­lər. Çünki bu halda özümünkü və başqasınınkı ol­mayacaq və akademiklər birliyi bütün sahələrə eyni ucalıqdan baxa biləcəkdir.

AMEA-nın – akademiklər birliyinin indiki şə­raitdə arxa plana keçmiş, lakin əslində ən mühüm funksiyaları da ancaq bu zaman hərəkətlənə bilər. Bu funksiyalar, məsələn, aşağıdakılardır:

1. Azərbaycanda aparıcı elm sahələrinin müəy­­yənləşdirilməsi və təsnifatı, elmi standartların və tələblərin müəyyənləşdirilməsi – bu məqsədlə AMEA-nın nəzdində elmşünaslıq institutunun yara­dılması.

2. Universitet elmi və sahə elmlərinin, ixti­saslaşmış akademiyaların, “Elm-Təhsil-İstehsalat” bir­liklərinin elmi fəaliyyət istiqamətlərinin ümumi mənzərəsinin yaradılması və elmi işlərin koordina­siyası.

3. Ali Attestasiya Komissiyası və Dissertasiya Şuralarının, ekspert komissiyalarının da işinin bu nü­fuzlu qurumla sıx əlaqədə həyata keçirilməsi. Eks­pertiza işinin yüksək ödənişli əsaslarla qurul­ma­sı. Dissertasiyaların hazırlandığı elmi-tədqiqat mər­kəzləri ilə sıx əlaqə yaradılması, lakin həlledici sö­zün AMEA-ya verilməsi.

4. Ölkəmizdə nüfuzlu elmi jurnalların fəaliy­yətinin və nəşrinin təşkil edilməsi.

5. Ancaq adı qalmış və bir dilçilik qurumuna çevrilmiş Terminologiya komitəsinin fəaliy­yə­ti­nin canlandırılması, bütün ixtisas sahələri üzrə ən gör­kəmli mütəxəssislərin bu işə cəlb olunması.

6. Koordinasiya şuralarının formal şəkildə de­yil, gerçək fəaliyyətinin təşkil olunması və “ictimai əsaslarla” fəaliyyət praktikasından uzaqlaşaraq, bu iş üçün yetərli dərəcədə pul ayrılması.

7. Elmi tədqiqat layihələrinin dəyərləndiril­mə­si və bu işin təşkilində Elmin İnkişaf Fondu ilə sıx əlaqə yaradılması.

İş prosesində, şübhəsiz ki, neçə-neçə yeni isti­qamətlər ortaya çıxa bilər. Əsas məsələ isə mərkəz­ləşdirmə və koordinasiya funksiyalarının sözdə de­yil, işdə həyata keçirilməsi və bu sahələrin institut­laş­masıdır.

Elmlər Akademiyası və Yazıçılar Birliyi
Bu yaxınlarda “525-ci qəzet”in səhifələrində¹ xalq yazıçısı Elçinin Azərbaycan ədəbiyyatı və onun təşkilatlanması problemləri haqqında düşün­cə­ləri ilə tanış oldum. Bir elm adamı olaraq, burada qaldırılan məsələlər fikrimi istər-istəməz elmin və fəlsəfi tədqiqatların təşkilatlanması ilə əlaqədar və­ziyyətin təhlilinə yönəltdi. Belə ki, ədəbiyyatla ya­naşı, elm və fəlsəfə də öz sovet dövrünü başa vur­duqdan sonra, müstəqillik şəraitində qarşısında du­ran missiyanın yenidən dəyərləndirilməsinə, o vaxt­dan qalmış təşkilati formaların bir daha nəzər­dən ke­çirilməsinə ehtiyac hiss edir.

Əlbəttə, iqtisadiyyat sahəsində biz öz seçimi­mizi artıq etmişik. Mərkəzləşmiş təsərrüfat və vahid dövlət idarəçiliyi sistemindən bazar iqtisadiyyatına keçilməsi prosesi artıq başa çatmışdır. Kommunist ideologiyasından və sosialist təsərrüfat sistemindən imtina edildikdən sonra belə bir keçid labüd idi. La­kin bu keçidin özü də ilk illərdə yaxşı ölçülüb-bi­çilmədiyindən iqtisadiyyatımız böyük itkilər ver­di. Sənaye də, kənd təsərrüfatı da az qala iflic və­ziy­yətinə düşmüşdü. Nə yaxşı ki, 1993-cü ildən sonra hələ yeni strukturlar formalaşmadan əvvəl­kiləri kor-koranə dağıtmaq praktikasına son qoyul­du. Bu tendensiyanın neobolşevik mahiyyətini çox düzgün qeyd edən Elçin Əfəndiyev onun ədəbiyyatımıza vura biləcəyi ziyanların da qarşısını almağa çağırır.

Yeniliyi, müstəqilliyi, azadlığı “sovetdən nə qalıbsa dağıtmaq” kimi başa düşənlər təbii ki, təkcə iqtisadiyyatda yox, başqa sahələrdə də var idi. Mən Yazıçılar İttifaqını ləğv etmək tərəfdarlarının ar­qu­mentləri ilə yaxşı tanış deyiləm. Amma Elmlər Aka­demiyasının da keçmişin qalığı kimi qiymətlən­di­ril­məsi və ləğvi haqqında düşüncələr mənə yaxşı bəl­lidir.

İqtisadiyyatla yanaşı, elmi, ədəbiyyatı, təhsili və ümumiyyətlə istənilən ictimai həyat sahəsini əhatə edən mərkəzləşmiş idarəetmə sistemi, əlbəttə, məhz sosializm üçün spesifik bir cəhət idi. Amma onun çatışmazlıqları ilə yanaşı, üstünlükləri də var idi. Xüsusilə elm sahəsində dövlət tərəfindən maliy­yələşdirmə və mərkəzləşdirilmiş fəaliyyət prinsipi elmin inkişafı üçün böyük hərəkətverici qüvvə idi. Kapitalizm cəmiyyətindəki alimlər də məhz belə bir şərait arzu edirdilər. A. Eynşteyn deyirdi ki, elm ada­mı gərək qazanc barədə düşünməli olmasın, onun bütün maddi ehtiyacları və qayğıları üzərindən götürülməlidir. Buna uyğun model isə məhz so­sia­lizm cəmiyyətində formalaşdırılmışdı. Və sosializ­min bu üstünlüklərindən bəhrələnmiş, dövlət tərə­findən maliyyələşməyə vərdiş etmiş alimlər üçün başqa tipli təşkilati forma və maliyyələşmə me­tod­ları, təbii ki, müəmmalı və hətta qorxulu görünür; xüsusən də yaşlı nəsil üçün. Axı, ənənəvi sistemdə dərəcələr, ölçülər, meyarlar və müvafiq maaş kate­qoriyaları detallarına və qəpiyinədək müəyyənləş­di­ril­mişdi. İnkişaf səviyyəsi konkret göstəricilər və titullarla müəyyən edilmiş, dissertasiya işlərinin ya­zılıb müdafiə edilməsi ilə, kiçik elmi işçidən baş el­mi işçiliyə qədər bütün pillələri keçməklə reqla­ment­­ləşdirilmişdi. İndi gün kimi aydın olan bu sis­temdən çıxıb elmdə təşəbbüskarlığa, rəqabətə, fərdi münasibət prinsipinə, konkret nəticəyə-məh­sula gö­rə maliyyələşmə mexanizminə, layihə-qrant və mü­sabiqə metodlarına əsaslanan tamamilə başqa me­yarlar sisteminə keçmək, bildiyini qoyub biləcəyə get­mək risk deyilmi və kim bunu istəyər?

Əlbəttə, islahat naminə islahat aparmaq olmaz. Hər hansı yeni bir təşkilati forma gerçək ictimai tələbatdan ortaya çıxmalı və elmi üsullarla əsaslan­dırılmalıdır. Yüz ölçmədən biçmək olmaz. Amma köh­nə strukturları mütləqləşdirmək, hər hansı bir yeni təşəbbüsü dağıdıcılıq kimi dəyərləndirmək də yolverilməz haldır. Bütün sahələrdə olduğu kimi, elmdə də, yəqin elə ədəbiyyatda da yenilikçilərlə ən­ənəçilər arasında mübarizə labüddür. Bir daha təkrar edirəm ki, hər bir yeni ancaq köhnənin, təmə­lin üzərində qurulmaqla, məhz onun öz içərisindən bir daxili zərurət kimi cücərib çıxmaqla, həqiqi bir yenilik olar və ancaq bu zaman fayda gətirə bilər. Yoxsa «hələ köhnəni yıxaq, sonra baxarıq» düşün­cəsi ilə atılan addımların yeniliyə heç bir aidiyyəti yoxdur.

Əsas odur ki, biz ya ədəbiyyat, ya da elm haq­qında düşünərkən, onların hansı isə təşkilati for­ma­sını, hansı isə qurumu mütləqləşdirməyək, bu qu­rum­ların xidmət etdiyi məzmunu önə çəkə bilək. Za­man və şərait dəyişdikcə məhz elmə və məhz ədə­biyyata daha yaxşı xidmət edə biləcək modellər haqqında rahat fikir yürüdə bilək.

Azərbaycanın Milli Akademiyası

dövlət müstəqilliyinə xidmət etməlidir.

Heydər Əliyev

Elm, İdeologİya və dövlətçİlİk şüuru

Ölkəmizdə aparılan sosial-iqtisadi islahatların müvəffəqiyyətlə həyata keçirilməsi Prezident İlham Əliyevin rəhbərlik etdiyi sürətli inkişaf strategi­ya­sının artıq mənəvi-intellektual sahəyə də transfer olun­masına imkan açmışdır. BDU-nun 90 illiyinə həsr olunmuş təntənəli mərasimdəki çıxışında Pre­zident İlham Əliyev demişdir: “…Bu sahədə inkişaf üçün hələ çox iş görülməlidir. Bir daha demək is­tə­yirəm ki, dünyanın ən mütərəqqi təcrü­bəsi öy­rə­nil­mə­lidir, eyni zamanda, Azərbaycan gəncləri milli ruhda tərbiyə olunmalıdır. Biz əsrlər boyu başqa öl­kə­lərin, imperiyaların tərkibində yaşamışıq. Ancaq öz milli dəyərlərimizi, ənənələrimizi qoruya bil­mi­şik, saxlaya bilmişik. Öz ana dilimizi saxlaya bil­mişik. Nəyin hesabına?! Ona görə ki, Azərbaycan xalqında milli ruh həmişə çox yüksək səviyyədə olmuşdur”.¹ Göründüyü kimi, məhz milli ruhun qo­runub saxlanması və daha da canlandırılması yeni mərhələdə əsas prioritetlərdən biridir. Fəlsəfi fikrin formalaşması, ictimai və humanitar elmlərin prob­le­ma­tikası da bu başlıca vəzifəyə uyğun surətdə həyata keçirilməlidir. Prezident İlham Əliyev fikrini davam etdirərək deyir: “Bu gün qloballaşan dünya­da, bəlkə də buna daha da çox diqqət verilməlidir. Qloballaşma təbii prosesdir və yəqin ki, bu proses müəyyən düzəlişlərlə davam edəcəkdir. Xüsusilə be­lə olan halda milli dəyərlərə önəm vermək, gənc nəsli milli dəyərlər əsasında tərbiyə etmək xüsusi əhəmiyyət daşıyır”.¹ Bunun üçün isə ictimai şüur ilə elmi-fəlsəfi şüur arasında dayanıqlı bir əks-əlaqə sis­teminə böyük ehtiyac vardır.

Noyabrın 21-də Azərbaycan Respublikasının Prezident Administrasiyasının rəhbəri, akademik Ramiz Mehdiyevin sədrliyi ilə keçirilən humanitar və ictimai elmlər sahəsində yaranmış vəziyyətə dair müşavirə də ilk növbədə bu başlıca vəzifənin real­laş­dırılması üçün elmi bazaya əsaslanan yeni metod və formalarının işlənib-hazırlanmasını, ölkəmizin el­mi poten­sialının bu istiqamətdə səfərbər olunma­sını nəzərdə tutur. Şübhə etmirik ki, bu müşavirə ideo­loji sahədəki işlərimizdə dönüş yaradılmasına yönəldilmiş olduqca əhəmiyyətli bir hadisə oldu.

İctimai elmlərə iki fərqli münasibət
Müstəqillik əldə etdikdən sonra Azərbaycanda dövlət quruculuğu sahəsində qazanılmış böyük nailiy­yətlər, ölkədə ictimai-siyasi sabitliyin təmin edil­məsi, sonrakı illərdə iqtisadiyyatın hərtərəfli in­kişafı və bu sahədə keçid mərhələsinin başa çatdı­rıl­ması indi qarşımızda açılan yeni inkişaf mərhə­lə­sindən xəbər verir. Bu yeni mərhələdə uğurlu stra­te­giya hazırlaya bilmək üçün ölkənin bütün intel­lek­tual potensialının səfərbər olunması və vahid məq­səd ətrafında birləşdirilməsinə böyük ehtiyac yaran­mışdır. Yeni dövr bütün dünyada olduğu kimi, Azər­baycanda da qabaqcıl ideyaların, intellektin priori­tetliyi dövrüdür. Artıq yüksək iqtisadi bazis ya­ratdıqdan sonra Azərbaycan dövləti bu yeni təməl üzərində inkişaf etmiş ölkələrə xas olan ictimai tə­rəqqi modelinə keçmək əzmində olduğunu sübuta yetirməlidir. “Biliklərə əsaslanan cəmiyyət” modeli ABŞ, Yaponiya və bir sıra Avropa ölkələrində artıq özünü doğrultmuş və yeni inkişaf perspektivləri açmışdır. Əlbəttə, bu modelin əsasında ilk növbədə dəqiq elmlərin, təbiətşünaslığın uğurlu tətbiqi sa­yə­sində texniki elmlərin və yeni texnologiyaların in­kişaf etdirilməsi, elmi-texniki inqilabın nailiyyət­lə­rinə əsaslanan elm tutumlu sənayenin xüsusi çəki­sinin artırılması, təsərrüfatın bütün sahələrində yeni informasiya texnologiyalarından istifadə edilməsi da­yanır. Yəni burada söhbət humanitar və ictimai elm­lərdən deyil, fundamental və tətbiqi elmlərdən, ha­belə texniki innovasiyalardan, yeni texnologi­ya­lar­dan, nou-haulardan gedir.

Onda sual oluna bilər ki, biz bu yeni mər­hə­lə­yə qədəm qoymaq istəyərkən nəyə görə elə birbaşa təbiət elmlərindən deyil, humanitar və ictimai elm­lə­rin vəziyyətinə münasibətdən başlamalıyıq?

Bax, ən əsas məsələ də elə budur ki, cəmiy­yə­tin ümumi inkişaf tendensiyalarını araşdırmadan, ya­şadığımız dövrün ümumi səciyyəsini vermədən, hər bir intensiv iqtisadi və texnogen inkişaf mər­hə­ləsindən sonra cəmiyyətin daxili ahəngini təmin et­mək üçün xüsusi tədbirlər görmədən, yeni keyfiy­yət­li elmi-texniki və iqtisadi islahatlara başlanması arzu olunan nəticələrə gətirməyə də bilər. Biz tex­niki inkişafdan daha dəyərli olan mədəni-mənəvi sərvətlərimizi risk altına ata bilmərik.

Ona görə də, böyük iqtisadi reformaları bütün nailiyyətlərin əsasında dayanan insan amilini nəzər­dən qaçırmadan, texnogen sivilizasiyanın birtərəfli qaydada inkişafından dolayı mənəvi dəyərlərin sı­xış­dırılmasına yol vermədən həyata keçirmək tələb olunur. Amma yaranan vəziyyətin təhlili nə gös­tə­rir? Böyük iqtisadi nailiyyətlər müqabilində huma­ni­tar və ictimai elmlər sahəsində inkişaf tempi çox aşağıdır və cəmiyyətimizin ahəngdar tərəqqisinə nail olmaq üçün humanitar düşüncənin rolunun ar­tı­rılmasına böyük ehtiyac hiss olunur. Bax, noyabrın 21-də keçirilən müşavirədə akademik Ramiz Meh­di­yevin irəli sürdüyü məsələlər də bu ehtiyacın tə­min olunmasına yönəlmişdir.

Lakin ictimai elmlərin rolu və əhəmiyyəti mə­sələsi nəinki adi şüur səviyyəsində, hətta qabaqcıl elm adamlarımızın baxışlarında da öz əksini çox vaxt düzgün tapmır. Qloballaşmanın bayraqdarları olan Qərb dairələri tərəfindən yeridilən ideologiya şüurların daha çox rasionallaşdırılmasına, “elm” adı altında da əsasən təbiətşünaslığın və texniki elmlə­rin nəzərdə tutulmasına çalışır. Elmin ümumbəşəri xarakteri, yəni bütün planet miqyasında yeganə bir elm olması, bu qlobal elmin məhz ən güclü döv­lət­lərin maraqlarına xidmət etməsi üçün şərait yaradır. Kiçik dövlətlər böyük dövlətlər tərəfindən idarə olu­nan elmi proseslərə ancaq köməkçi qismində qatıla bilir. Bəşəriyyətin bütün intellektual potensialının va­hid mərkəzdən idarə olunması bir neçə vasitələri ilə həyata keçirilir. Bunlardan biri “beyinlərin axını” prosesidir. Yəni mühitsizlik ucbatından bütün xalq­ların istedadlı alimləri gözəl elmi mühit yaradılmış ölkələrə axışır. Digər bir üsul isə istedadlı alimləri elə öz ölkələrində işlətmək, böyük layihələrin qol-budağını “milli elm” illüziyası yaratmaq iddiasında olan dövlətlərin öz maddi vəsaiti və intellektual po­ten­sialı hesabına həyata keçirməkdir. Onsuz da bu “qol-budaq” müstəqil surətdə tətbiq olunmaq imka­nı­na malik deyil. Böyük elmin faydasını ancaq bö­yük dövlətlər görə bilirlər.

Bəs “öz elmi” olmaq iddiasında olan və olma­yan xalqların ümumbəşəri elmin nailiyyətlərindən fay­dalanmaq imkanları nə dərəcədə fərqlidir? Bu, xüsusi bir sualdır. Biz belə incəliklərə və təfərrüata getmədən, sadəcə bu fikri vurğulamaq istəyirik ki, istənilən sahədə olduğu kimi, ümumbəşəri elmdən fay­dalanmaq məsələsində də milli maraqların müəy­yənləşdirilməsi ancaq fəlsəfənin və ictimai elmlərin köməyi ilə mümkündür. Bu baxımdan, ölkəmizdə müxtəlif elm sahələri arasında, xüsusən fəlsəfə, tə­biət elmləri və cəmiyyətşünaslıq arasında optimal münasibətlərin müəyyənləşdirilməsinə böyük ehti­yac vardır. “Azərbaycan” qəzetinin bu məsələlərə diq­qət göstərməsi də, bizcə, təqdirəlayiq bir haldır və zamanın tələbi kimi dəyərləndirilməlidir. Aka­demik Fikrət Əliyevin Dr. Şahin Ağayevlə birlikdə yazdığı “Elmi kadr hazırlığının problemləri”¹ adlı məqaləsində həqiqətən bir sıra ciddi problemlərə to­xu­nul­muş, ən azı statistik göstəricilər haqqında mə­lumat verilmiş, ölkəmizdə təbiət və ictimai elm sa­hə­lərində mövcud duruma ümumi nəzər salınmış və bu sahələr arasında konkret rəqəmlər əsa­sın­da mü­qayisələr aparılmışdır. Məqalədə aparılan təhlillərin, xüsusilə AAK haqqında təklif və tövsiyələrin böyük əhəmiyyətinə baxmayaraq, humanitar-ictimai elmlə­rə olan qüsurlu münasibətlə heç cür razılaşmaq ol­maz. Biz diqqəti Azərbaycanda elmin vəziyyətini təhlil etmək baxımından ümumən dəyərli olan bu məqalədəki bütün məsələlərə deyil, ancaq ictimai-humanitar elmlərə münasibətlə bağlı məqamlara yö­nəltmək istərdik. Məqalədə bu iki elm sahəsinin statistik müqayisəsi də verilmişdir.

Müqayisə nə göstərir? Humanitar və ictimai elm sahələrində dissertasiya müdafiələrinin sayı də­qiq elmlərə nisbətən xeyli çoxdur. Halbuki, hə­min sahələrin beynəlxalq miqyasda elmi proseslərdə iştirakı çox aşağı səviyyədədir. Müəlliflər müasir elm­şünaslıqda istifadə olunan bir sıra meyarlardan, ölçü mexanizmlərindən istifadə edir, beynəlxalq miq­yasda tanınan (təsir əmsalı yüksək olan) жur­nal­larda iştirak dərəcəsindən çıxış edirlər. Məsələn, on­lar yazır: “Hesabat dilçilik və ədəbiyyat istiqa­mət­lərində Azərbaycan elminin beynəlxalq səviyyədə heç bir məqalə ilə təmsil olunmadığını göstərir”. Daha sonra deyilənləri ümumiləşdirərək eyni vəziy­yətin bütövlükdə humanitar və ictimai-siyasi elmlər üçün səciyyəvi olduğunu qeyd edirlər. Halbuki, mə­qalədə istifadə olunan iqtibasların intensivliyi üzrə təsnifat ancaq elmə (science) aid olub, heç bir əsasla humanitar sahəyə tətbiq edilə bilməz. Ən azı ona gö­rə ki, ümumbəşərilik və universallıq ancaq elmə (science) aiddir. Humanitar və ictimai elmlər adlan­dı­rılan sahə isə daha çox dərəcədə milli səciyyə da­şıyır. Almaniyada, yaxud İspaniyada dilçiliyin və­ziyyəti və ya Çində, yaxud Vyetnamda ədəbiyyat prob­lemləri bizi az maraqlandırdığı kimi, Azər­bay­can dili və ədəbiyyatı məsələləri də, bizim tariximiz, iqtisadiyyatımız və milli fəlsəfi fikir tariximiz də Qərbin elm mərkəzlərini çox az maraqlandırır. Ona görə də, Qərb meyarları əsasında qurulmuş “elm sis­temində” Azərbaycanın humanitar sahələrinə aid məqalələr öz əksini tapmırsa, burada təəccüblü heç nə yoxdur. Bu başqa məsələ ki, humanitar və ic­ti­mai elmlər sahəsində vəziyyəti indeksasiya edə bil­mək üçün hər bir ölkənin öz meyarlar sistemi ola bi­lər. Hazırda Rusiya kimi, Çin kimi böyük dövlətlər də bu istiqamətdə iş aparırlar. Həm də təkcə hu­ma­nitar sahədə yox. Məsələn, Rusiyalı alimlər hətta elm (science) sahəsində də, jurnalların təsnifatında da Qərbin açıq-aşkar ayrıseçkilik mövqeyindən na­ra­zılığını bildirir və öz ölkələrində müstəqil indek­sa­siya sistemi yaradılmasını təklif edirlər.

Bununla belə, adını çəkdiyimiz məqalədə de­yi­lənlərin çoxu konkret rəqəmlərə və faktlara əsas­landığından, müəlliflərlə mübahisə etmək çətindir. Biz qarşımıza heç belə bir məqsəd də qoymuruq, çünki Azərbaycanda humanitar və ictimai-siyasi elm­­lərin vəziyyəti həqiqətən, çox acınacaqlıdır. Bu barədə mən də dəfələrlə yazmışam. Bu vəziyyətdən çıxış yolları axtarılması hamımızın ümumi işimiz­dir. Noyabr müşavirəsinin məqsədlərindən biri də məhz bu idi. Lakin yuxarıda adını çəkdiyimiz mə­qalədə problemin qoyuluşu bir qədər fərqli istiqa­mətdədir. Müəlliflər rəqəmlərin dili ilə sanki Azər­bay­canda bu elmlərə daha çox diqqət göstərildiyini, aspiranturalarda və dissertanturalarda bu sahədə da­ha çox kadr hazırlandığını, dissertasiya müdafiələ­ri­nin sayına görə də bu sahələrin dəqiq və texniki elm­ləri xeyli üstələdiyini vurğulayırlar. Yəni elmilik tələblərinə cavab verməsə də, dərinə inkişaf olmasa da, eninə inkişaf göstəriciləri böyükdür.

Vəziyyətin bu cür təsvirindən ancaq belə bir fikrin vurğulandığı hiss olunur ki, eninə inkişafda tə­biət elmləri ilə humanitar-ictimai elmlər arasın­dakı disproporsiya aradan qaldırılmalıdır. Bu isə an­caq iki yolla ola bilər. Ya təbiət elmləri sahəsində də eninə inkişaf üçün geniş meydan açılmalı, ya da humanitar və ictimai elmlər sahəsində müəyyən ix­tisarlar getməlidir. Bu isə doktorantura və dissertan­turaya dövlət sifarişinin optimallaşdırılması və koor­dinasiya mərkəzlərinin fəaliyyətinin canlandı­rıl­ması sayəsində mümkündür.

Biz müəlliflərin belə bir fikri ilə də razıyıq ki, hazırda dövlət sifarişi cəmiyyətin real ehtiyaclarına və elmin öz daxili tələbatına deyil, daha çox də­rə­cədə subyektiv amillərə istinadla müəyyən edilir. (Ali məktəblərdə ixtisasların müəyyənləşdirilməsi və ixtisaslar üzrə tələbə qəbulunun planlaşdırıl­ma­sında olduğu kimi). Təhlil gözəldir, amma çıxa­rı­lan nəticə yaxşı ölçülüb-biçilməmişdir. Belə ki, məsə­lə­ni ictimai elmləri qurban vermək hesabına həll et­mək olmaz. Müəlliflər yazır: “Nəticədə, sifariş döv­lə­tin maraqlarını deyil, müəyyən ictimai qrupların arzu-istəklərini əks etdirir və təsadüfi adamların el­mi dərəcə almaları üçün imkanlar yaradır. Heç bir xid­məti olmayan insanların yüksək elmi dərəcələrə yiyələnməsi cəmiyyətdə alim nüfuzunu aşağı salır, mə­nəvi aşınmalara yol açır”. Çıxış yolu isə belə göstərilir: “Belə hallara ictimai-siyasi və humanitar elmlərdə daha çox təsadüf edildiyindən bu sahələrdə kadr hazırlığına dövlət sifarişini kəskin azaltmaq lazımdır. İctimai-siyasi və humanitar elmlərə axının yük­sək olduğunu nəzərə alaraq bu sahələrdə elmi kadr hazırlığının 80-90 faizini yüksək ödənişli əsas­lar­la aparmaq daha səmərəli olardı. Belə tədbirlər nə­ticəsində qənaət olunmuş vəsaitin hamısı, qaza­nıl­mış maliyyə resurslarının isə böyük hissəsi ölkə üçün strateji əhəmiyyətli istiqamətlərdə elmi kadr hazırlığına yönəldilə bilər”. Lakin bir tərəfdən, hu­manitar-ictimai elmlər sahəsində keyfiyyətin aşağı olması faktı göstərilir, digər tərəfdən də, bu sahələrə daha istedadlı tədqiqatçıların necə cəlb olunması barədə düşünmək əvəzinə, istedadların qarşısını kə­sərək, ancaq pulu olanlara yaşıl işıq yandırmaq tək­lif olunur. Bu, əlbəttə, yolverilməz bir haldır. Amma təəssüf ki, Akademiya neçə illərdir ki, məhz bu yolu tutur.

Kim isə dissertantların və dissertasiyaların sayının çoxluğunu humanitar-ictimai elmlərə diqqət və qayğının çoxluğu kimi dəyərləndirirsə, bununla heç cür razılaşmaq olmaz. Hər şey tam tərsinədir. Bu iki sahəyə fərqli münasibətin həqiqi simasını görmək istəsək, uzağa getməyərək, elə AMEA-nın struktur bölgüsündə onun çox aydın ifadəsini tapa bilərik.

Uzun müddətli fasilədən sonra – 2001-ci ildə Akademiyaya seçkilərin keçirilməsi, ona Milli EA statusu verilməsi, Akademiyanın yeni rəhbərliyinin seçilməsi elmdə nəhayət ciddi islahatlar aparılaca­ğına ümid yaratdı. Lakin, təəssüf ki, bu barədə gözləntilər özünü fərqli istiqamətlərdə “doğrultdu”. SSRİ-dən ayrıldıqdan sonra bütün sahələrdə müs­təqil inkişaf siyasətinin həyata keçirilməsinə uyğun olaraq, elm sahəsində də milli maraqlara xidmət edən yeni siyasət yürüdüləcəyi, Milli EA-nın ilk növbədə millət və dövlət maraqları istiqamətində ye­nidən qurulacağı gözlənilirkən, Akademiyanın bir qrup rəhbərləri dövlətin mənafeyini, elmin məna­feyini güdmək əvəzinə, məhz bir qurum olaraq Aka­demiyanın “mənafeyini”, yəni onun ənənəvi struk­tu­runun mühafizəsini önə çəkdilər. İslahat isə bundan ibarət oldu ki, milli maraqların müəyyən­ləş­dirilməsinə xidmət etməli olan ictimai elmlər daha da sıxışdırıldı. Mən ilk növbədə Akademiyanın hu­ma­nitar elmlər bölməsi ilə ictimai elmlər bölmə­si­nin mexaniki surətdə birləşdirilməsini nəzərdə tutu­ram. Texnarlar elmdə guya humanitar-ictimai sahə­nin xeyrinə yaranmış disproporsiyadan bəhs edirlər. Halbuki ən böyük disproporsiya özünü Akademi­ya­nın strukturunda göstərir. 2001-ci il islahatından son­ra Akademiyanın prezidenti də, iki vitse-pre­zi­denti və akademik-katibi də – hamısı təbiət elmlə­ri­nin nümayəndələrindən seçildi. Hətta milli maraq­lara barmaqarası baxılan sovet dövründə belə, ənənə­vi olan humanitar-ictimai sahə üzrə vitse-pre­zident ştatı ləğv edildi: motiv də bu oldu ki, ixtisar aparmaqla dövlət büdcəsinə qənaət edirik. Hazırda Akademiyada təbiət elmlərinə dörd bölmə ayrıldığı halda, bütün humanitar və ictimai elmlər bir böl­mə­də birləşdirilib ki, belə böyük və fərqli sahələrin ida­rə edilməsi çox çətin olduğundan, ictimai elmlər, demək olar ki, başlı-başına buraxılmışdır. Artıq ne­çə illərdir ki, EA-nın ictimai elmlər üzrə Xəbər­lərinin çıxmaması da heç kimi narahat etmir. Belə münasibətin yolverilməzliyi, necə deyərlər, “kor göz­lə də göründüyündən”, 2007-ci il seçkilərindən sonra humanitar sahə üzrə vitse-prezident ştatı bər­pa olundu, amma bölmələrin ayrılması “yaddan çıx­dığına” görə, akademik-katib ilə vitse-prezidentin fəaliyyət dairəsi tam üst-üstə düşdü. Yəni faktiki olaraq heç nə dəyişmədi.

Bunu da diqqətə almalıyıq ki, əslində Qərbdə elm (science) dedikdə ancaq təbiətşünaslıq və tex­niki elmlər nəzərdə tutulur. Bütün dünyada elm (fun­damental və tətbiqi elmlər) sənayenin, rentabelli iqtisadiyyatın mühüm bir halqasına çevrilməklə, son nəticədə qazanc əldə olunmasına xidmət edirsə və bu qazancdan elmin payına düşən hissə həm də humanitar-ictimai elmlərin inkişafına sərf olunursa, bizdə tam tərsinə olan bir təsəvvür hökm sür­mək­də­dir: milli ruhun özünüdərkinə xidmət edən tədqi­qat sahələri hərraca çıxarılaraq qazanc gətirməli, kimə və nəyə lazım olduğu aşkar şəkildə bəlli olmayan psevdoelmi təsisatlar isə bu qazanc sayəsində inkişaf etdirilərək qloballaşmış dünya elmi üçün əla­və yem olmalı imiş. Biz kimlərinsə dəyirmanına su tökməli imişik. Daha doğrusu, indi AMEA-da və­ziyyət məhz belədir. Bunu təkcə akademik Fikrət Əliyev təklif etmir. Cəmi bir-iki il əvvəl AMEA-nın Fəlsəfə və Siyasi-Hüquqi Tədqiqatlar institutunda ya­ranmış anormal vəziyyətin yoxlanması göstərdi ki, dəbdə olan hüquq ixtisası üzrə dissertantura sö­zün həqiqi mənasında bazara çevrilmiş, həm xeyli sayda xarici ölkə vətəndaşlarının, həm də daxildə – hüquq-mühafizə orqanlarında çalışan 300-dən çox şəx­sin ödənişli dissertantura xətti üzrə elmi dərəcə alması planlaşdırılmışdır. Əlbəttə, heç bir zəhmət və xərc çəkmədən ildə hər bir iddiaçıdan 1500 ABŞ dolları qazanılması bəzi dairələrə Akademiyanın özü­nümaliyyələşdirmə istiqamətində intensiv fəaliy­yəti kimi qələmə verilirdi. Və bu zaman Aka­de­mi­yada qazancın saxta yolla kadr hazırlığı və ya digər qeyri-elmi yollarla deyil, məhz təbiət­şü­naslıq və tex­niki elmlərin tətbiqi sayəsində əldə edilməli ol­duğu nə üçünsə yaddan çıxırdı. Ümid etmək olar ki, indi bu vəziyyətin düzəldilməsi istiqamətində az-çox iş aparılır. Vəziyyətdən çıxış üçün dissertan­tu­raya qəbul Nazirlər Kabinetinin nəzarətinə götürül­müşdür. Bəs elmin gəlirləri sahəsində vəziyyət ne­cə­dir? Axı bütün dünyada elm ən rentabelli sahə­lər­dən biri sayılır. Elmə qoyulan hər bir manat ən azı 5 dəfə artıq gəlir gətirir. Təsadüfi deyildir ki, dövlət başçısı da ölkənin iqtisadi inkişafında, gələcəyin ka­pital ehtiyatının formalaşmasında neft gəlirlə­rin­dən, ümumiyyətlə təbii sərvətlərdən və hətta qeyri-neft sektorundan daha çox, insan potensialına, intellek­tual kapitala xüsusi önəm verir. Prezident İlham Əliyev deyir: “Bu gün qabaqcıl ölkələrin təcrübə­si­nə nəzər salsaq, görərik ki, onların tərəqqisini elm müəyyən etmişdir. Nə təbii sərvətlər, nə də ki, coğ­rafi vəziyyət deyil, məhz intellektual kapital, məhz elmin səviyyəsi hər bir ölkəni lider ölkəyə çevirir”. Deməli, biz ilk növbədə elmin (təbiət elmləri və tət­biqi elmlərin) iqtisadiyyatın strukturuna necə daxil olması və intellektual potensialın kapitala necə çev­rilməsi barədə düşünməli və ancaq bunu nəzərə al­maq şərti ilə humanitar-ictimai elmlərin statusu və səmərəsi haqqında söhbət açmalıyıq. Yeri gəlmiş­kən, bu sahənin səmərəsi, elmdən fərqli olaraq, iqti­sadi meyarlarla deyil, ideoloji və mədəni-mənəvi me­yarlarla ölçülməlidir. Qərb anlamında humanitar sahə heç vaxt elm kimi qiymətləndirilmir və bizim işlətdiyimiz “humanitar elmlər” ifadəsinin dəyərlən­di­ril­məsində də elmə aid tələblərdən və meyarlardan çıxış edilmir. Ümumiyyətlə bizdə humanitar və ic­timai elmlərin bir papaq altında qruplaşdırılması özü də kökündən səhv bir yanaşmadır.

Dövlət idarəçiliyində elmin (science) huma­nitar sahəyə aid edilməsi də ancaq Şərq ölkələrində mümkündür. Belə ki, Qərbdə elm bilavasitə gəlir gə­tirməyən və buna görə də, dövlət maliyyələş­mə­sinə möhtac olan, bütün dəyəri insana və insanlığa xidmətdən ibarət olan humanitar sahələrdən fərqli olaraq, özünü maliyyələşdirən və üstəlik gəlir gəti­rən yüksək rentabelli bir bölüm kimi iqtisadiyyatın strukturuna daxil olur. Onun maliyyələşməsi və gə­tirdiyi gəlirlər də böyük korporasiyaların fəaliyyəti çərçivəsində tənzimlənir. Hətta universitet elminin maliyyələşməsində də həmin böyük iqtisadi qurum­lar maraqlı olduqlarından, həmin ölkələrdə univer­si­tetlərlə korporasiyalar arasında sıx bir əks-əlaqə möv­cuddur.

İndiki dövrdə qarşımızda duran vəzifə də nəin­ki humanitar və ictimai elmlərin funksiyalarını bərpa etmək, habelə bütünlükdə Akademiya, univer­sitet və sahə elmi arasında koordinasiya yaratmaq­dan ibarətdir. Habelə, elmin (science) tədricən hu­ma­nitar sahənin strukturundan çıxarılaraq iqtisadiy­yatın strukturuna daxil edilməsi istiqamətində real addımlar atılmalıdır ki, ancaq bu zaman humanitar-ictimai elmlər də öz evində yad ünsür tərəfindən sı­xışdırılmaq aqibətindən xilas ola bilər.

“Yad ünsür” dedikdə biz bir tərəfdən ölkənin humanitar siyasətinə daxil edilən və Milli EA-nın fəaliyyətinin mühüm bir hissəsini təşkil edən, digər tərəfdən isə həm humanitar, həm də milli mahiy­yətdən uzaq olan, qlobal texnokratik və ümumbəşəri səciyyə daşıyan, sözün dar mənasında elmi (science – fundamental və tətbiqi elmlər) nəzərdə tuturuq. Bəs humanitarlıq və millilik xaricində olan elmin əsl yeri haradadır?

Elm sahəsində düzgün siyasət aparıldıqda, yə­ni dünya praktikasına uyğun hərəkət etdikdə, onun inkişafı iki əsas təşkilati formada həyata keçir: is­tehsal sahələrinə, iqtisadi qurumlara, korporasi­ya­lara (sovet dövründə buna «elm-istehsalat birlikləri» deyirdilər) daxil olan sahə elmləri və bir də uni­ver­sitet elmi. Bizdə indi sahə elminin çox az nü­mu­nə­ləri qalmışdır. Böyük istehsal sahələrindən biri olan Neft şirkətində və s. Universitet elmi isə sanki məq­sədyönlü surətdə arxa plana keçmişdir və elmdən söhbət gedəndə heç səsi də çıxmır. Təsadüfi deyil ki, Milli Məclisdə “Elm haqqında qanun” adı al­tında artıq iki oxunuşdan keçmiş layihə bütöv­lükdə və tamamilə Akademiya haqqında qanunu xatırla­dır. Universitet elmi və sahə elmlərinin heç adı da çəkilmir. Bu da ölkəmizdə elmin daxili bölgüsündə yaranmış disproporsiyanın artıq ictimai şüurda da möhkəmlənməsinin nəticəsidir. Görünür, Akademi­ya divarları arasında olmaq və dövlət büdcəsindən daha çox maliyyə ayrılmasına çalışmaq, yaxud buna nail ola bilmədikdə sosial narazılıq mənbəyi yarat­maq daha asan işdir. İstehsalat birlikləri nəzdində fəaliyyət göstərərək milli iqtisadiyyatımızın konkret ehtiyacları üçün çalışmaq və real tətbiqi nəticələr göstərmək isə bir qədər çətindir.

Təəccüblü görünən odur ki, bəs universitetlər niyə səsini çıxarmır? Əvvəllər həm fundamental elm­lərin, həm də humanitar-ictimai elmlərin inkişa­fında aparıcı mövqe tutan ali məktəblər niyə indi öz işini əsasən tədrislə məhdudlaşdırır və bütün sahə­lərdə koordinasiya səlahiyyətinin haqlı-haqsız Aka­demiyaya verilməsinə soyuqqanlılıqla yanaşır? Mə­sə­lən, hüquqşünaslığın ağırlıq mərkəzi açıq-aşkar şəkildə BDU olduğu halda, müvafiq elmi sahənin koordinasiyası niyə Akademiyaya tapşırılmalıdır? Belə misallar çox çəkmək olar, amma görünür, Təhsil Nazirliyi «elə təhsil də bizə bəsdir» prin­si­pin­dən çıxış edir. Çünki indi təhsil elmdən daha «prestijlidir», çiynini əlavə bir yükün altına ver­mə­yə nə hacət?! Təsadüfi deyil ki, Akade­mi­yanın 2001-ci ildən sonra keçirdiyi islahatın da bir xətti buranı tədricən həm də bir təhsil mərkəzinə çe­virmək və ödənişli təhsil sahəsindən «qazanıb» elmi inkişaf etdirmək xətti idi. düzdür, Akademiya hə­ləlik əldə etdiyi bu səlahiyyətdən geniş planda yararlana bilmir: təhsilin nə dərəcədə spesifik və çətin bir sahə olduğu Akademiya rəhbərliyi tərə­fin­dən hələ indi-indi dərk olunur. Aspirantura-disser­tantura «təhsili» Akademiyada kifayət qədər geniş­ləndirilsə də, burada prosesin təhsil aspektin­dən, bu artıq əziyyətdən xilas olmaq üçün fəlsəfə dərs­lə­rindən, elmi yaradıcılıq metodları və ixtisas meto­do­logiyasından yaxa qurtara bilmiş, fəlsəfədən mini­mum imtahanları ləğv edilmişdir. On ilə yaxın bir müddətdə elmə vurulan bu zərbə indi o dərəcədə aşkar görünür ki, noyabr müşavirəsində AMEA-nın prezidenti özü də bu səhvi etiraf etdi və fəlsəfəyə qayıtmaq zərurətini vurğuladı. Amma bu, hələ xoş bir istəkdir. Səhv etmək asan, onu aradan qaldırmaq isə çətin olur.

Dövlətimizin iqtisadi sahədə qazanılmış bö­yük uğurlarla yanaşı, elmdə də ciddi islahatlar apar­maq və bu sahədə də qabaqcıl ölkələr sırasına çıx­maq istəyi anlaşılandır. Bu istək son vaxtlarda ölkə rəhbərinin bir sıra sərəncamlarından da aydın gö­rünür. Elm fondunun yaradılması da bu istiqamətdə atılan mühüm addımlardan biridir. Amma elmin təş­kilati strukturunda aparılan islahatların öz spesi­fika­sı olmalıdır. Dövlət rəhbərliyi tərəfindən göstərilən bu diqqət və istək elm adamlarının özü tərəfindən dəstəklənməli və bu yöndə alternativ optimal mo­del­lər işlənib hazırlanmalıdır. Xüsusilə dəqiq elm­lərlə humanitar və ictimai elmlərin qarşılıqlı müna­sibəti və nisbəti məsələləri dövlət maraqlarına uy­ğun surətdə həll edilməlidir.

İndiki dövrdə – ölkəmizin elmdə və humanitar sahədə dönüş yaratmaq əzmi ortaya qoyulduğu bir vaxtda bu sahədə həyata keçirilməli olan vəzifələrin həlli üçün yüksək riyazi və ya fiziki təfəkkür bəs elə­mir. Bizdə elmin təşkilati strukturunu və elmi islahatları texnarlar özləri hazırlamağa çalışırlar. Hal­buki bir sistemin içərisinə girmiş olan adam, nə qədər dahi olursa-olsun, o sistemi bütöv halda görə bilməz, heç düzgün təsəvvür edə də bilməz; bunun üçün həmin sistemdən kənara çıxmaq və ona kənar­dan, bütöv bir hadisə kimi baxmaq tələb olunur. Elm onun infrastrukturu ilə birlikdə, həm də ictimai həyatın, dövlət siyasətinin tərkib hissəsi kimi nə­zərdən keçirilməli, bu sahədə hər hansı bir addım fəlsəfi təfəkkür və ümumi cəmiyyətşünaslıq mövqe­yin­dən atılmalıdır.

Bir sözlə, elmdə islahatın özü də elmi metod­larla həyata keçirilməlidir və bu elmin adı – elm­şünaslıqdır. Bu nisbətən yeni elm sahəsi isə elmin sosiologiyası və elmin menecmenti ilə birlikdə fəl­səfənin bətnində formalaşmış və ondan hələ ta­ma­milə ayrılmamışdır. Elmdə aparılmalı olan böyük ye­nidənqurma işləri üçün tələb olunan ikinci və əslində bəlkə də birinci şərt isə dövlətçilik şüurudur ki, o da yenə fəlsəfi təfəkkür çərçivəsində forma­la­şır. Yəni müasir şəraitdə fəlsəfəyə olan ehtiyac hər mənada artmış, onun ictimai həyatla sıx surətdə bağ­lı olan bəzi sahələri isə xüsusi aktuallıq kəsb etmişdir.

Elmə sosial sifariş
Təbii sərvətlər tükənən dəyərdir, an­caq təhsil, bilik, elm əbədi olmaqla, hər bir ölkənin gücləndirilməsinə töh­fə verən amillərdir.