Sərraf şİruyə

1968-ci il. 
 
 
SORUŞURSAN MƏKANIMI, YURDUMU 
 
Soruşursan məkanımı, yurdumu, 
Mənim yurdum Xan Keytidi, Murovdu. 
O yurdların həsrətini çəkməkdən, 
Görmürsənmi – saç, saqqalım qırovdu. 
 
Bir üzüm Kəlbəcər, bir üzüm Göyçə, 
Onlar bir ananın döşüdü məncə. 
O ellərin taleyinə gəlincə, 
Yarı qaçqın, yarı əsir – girovdu. 
 

---

Sərraf Şiruyə             
                           
                          
 
 
124 
Dövran, zaman yaman saldı qovhaqov, 
Yeri-göyü bülənd etdi od-alov. 
Qarı düşmən qəfil atdı bir tilov, 
Heç bilmədik atılan nə tilovdu. 
 
Göz yaşımın seli çatmaz o yurda, 
Ah-naləmin yeli çatmaz o yurda, 
Şiruyənin əli çatmaz o yurda, 
Nakam ömrü əcəl üçün bir ovdu. 
 
 
 
QALDI 
 
Bir əlim üzüldü ata yurdundan, 
O doğma vətəndə bir əlim qaldı. 
Bir elim yoluma gül-çiçək səpdi, 
Yolumu gözləyən bir elim qaldı. 
 
Açıldı boynumdan sevgimin qolu, 
Baxdım camalına gözləri dolu. 
Köhlən at, sərt qırmanc, bir də dağ yolu, 
Ürəyimdə neçə nisgilim qaldı. 
 
Sərraf Şiruyəyəm, necə keçinim, 
Ürək paralansa xoş keçməz günüm. 
Bəturə qızımtək ağ göyərçinim, 
Üzeyir balamtək bülbülüm qaldı.