Şukin adına teatr məktəbində təhsil alan gənc qızın aktrisa kar
Yüklə 2,76 Kb. Pdf görüntüsü
|
|
vətənləri ilə qarşılaşmaqdan çox şad idi. Biz dərhal hər şey
haqqında təəssüratlarımızı bölüşdük: həm bizim yerlər üçün xas olmayan şiddətli külək, həm də nəhəng göydələnlər şəhəri- Nyu-York haqqında. Həm də bu şəhərdə gecələr dolaşan, için- də çox sayda qaradərililərin, latinosların olduğu izdihamdan. Bütün bunlar – insanlar və binalar tamamilə başqa landşaftda olduğundan xəbər verir. Burada adama elə gəlir ki, sən sadəcə olaraq okeanın o tayında deyilsən, bəlkə də ayrı planetə gəlib düşmüsən. Aksyonov artıq alışmaqda olduğu ölkə haqqında mənim ilkin və təzə təəssüratlarımı maraqla dinləyirdi. Aleksey isə “başqa planet”də rus yazıçısının özünü necə hiss etməsini və 170 təsəvvürə gəlməz bolluğun hökm sürdüyü ölkədə daha çox nə- yin çatışmamasından əziyyət çəkdiyini bilmək istəyirdi. Aksyonovun cavabı bizi təəccübləndirdi. O, heyrətamiz şey- lər danışırdı: - Bilirsiniz, Moskvada içində pul olan pulqabımı və sürücü- lük vəsiqəmi evdə unudaraq, xüsusilə harasa tələsəndə, geri qayıtmaya və sakitcə sükan arxasında əyləşə bilərdim. Məni saxlayanda, maşından çıxanda, avtomobil müfəttişinin sifətinə baxmaqdan həzz alırdım. Bu sifət adətən, “Mən axı sizi tanı- yıram”, deyirdi. Bəzən isə ədəbiyyatla maraqlanan avtomobil müfəttişləri ilə qarşılaşırdım və onlar dərhal mənə adım və atamın adı ilə müraciət edirdilər: “Vasili Pavloviç, siz Aksyo- novsunuz?” Bəziləri hətta mənə növbəti romanım üçün mövzu verirdilər. Ya da yeni roman haqqında təəssüratlarını bölüşür- dülər. Mən hətta avtomobil müfəttişləri mühitində populyar olmağımdan çox böyük zövq alırdım. – O, güldü. – Burada isə tamam başqadır. Burada məni mühacirlərdən başqa (onların da hamısı yox), heç kim tanımır. Mən tələbələrə mühazirə oxuma- ğa gələndə, deməliyəm ki, kiməm. Mənə burada çox güman ki, bizim çox mütaliə edən avtomobil müfəttişlərimiz çatışmır. Biz həm də mühacirlər, onların taleləri haqqında danışdıq. Vasili Pavloviç isə öz növbəsində Alekseydən acgözlüklə Mos- kva həyatı barəsində soruşurdu. Mənə məhz sizin fikriniz maraqlıdır, - o, etiraf etdi, - çünki mühacirlər bir qayda olaraq, öz seçimlərinə haqq qazandırmaq üçün adətən, necə deyərlər, rəngləri tündləşdirirlər. Onların qiymətləndirmələri çox vaxt subyektivdir, düzgün deyil. Bütün bunların arxasından onların öz seçimlərinin düzgün olduğunu bir daha özlərinə təsdiq etdirmək istəyinin dayandığı asanlıqla oxunur. Ümumiyyətlə, mühacir həyatı çox mürəkkəbdir: çox şeydən imtina etmək lazım gəlir. Heç də hamı yeni həyata baş- lamaq üçün özündə güc tapa bilmir. Özün haqqında təsəvvür- ləri dəyişmək, peşə vərdişlərindən imtina etmək, aldığın təhsili unutmaq lazım gəlir. Çoxları üçün yeni dil öyrənmək çətindir. Beləcə də öz dairələrində, problemlərlə əhatə olunmuş halda, etdiklərinə görə peşmançılıq keçirərək və yeni həyata uyğun- laşmanın mümkünsüzlüyü ilə yaşayırlar. 172 Bizim Amerika səfərimiz belə bir görüşlə başlandı. Növbəti səhər isə biz Koloradoya uçduq. Denver aero- portunda bizi böyük ağ limuzin gözləyirdi. Bu kadillak idi, çünki Amerika öz maşınlarını çox sevir. Bu nəhəng uzun maşın mənim Amerika təcrübəmin Hollivudunun davamı idi. Bu da qəşəng maşınlarla dop-dolu olan qəribə tunel. Biz gah aşağı sürətlə hərəkət etdiyimiz çox dar, ikitərəfli yolla, gah da az qala kosmik sürətlə şütüdüyümüz geniş hayveylə gedirdin. Denverdən biz balaca Biver-Krik şəhərçiyinə yollandıq. Şəhərçiyin adı “kiçik qunduz körfəzi” kimi tərcümə olunur. Özü də bu poetik müqayisə deyil, adi məişət reallığıdır. Sonradan orada çay sahilində gəzişərkən, kiçik körfəzlər qurmaqla məşğul olan çoxlu qunduzlar gördüm. Biver-Krik tər-təmiz bir yer idi. Elə gözəl mənzərələr vardı ki, onları xüsusi səylə qurulmuş kino pavilyonları- na bənzətməyə bilmirdim. Havası elə təmiz və şəffafdı ki... Meqapolisdə belə hava ilə nəfəs almaq xoşbəxtliyi haqda düşünmək belə çətindir. Amerikalılar öz təbii gözəlliklərindən əla istifadə edirlər. Məsələn, məni ustalıqla təbii mənzərəyə uyğunlaşdırılmış cakuzi heyran etdi. O, otelin qarşısındakı çəmənlikdə yer- ləşirdi. Rahatca cakuzidə uzanan adam, əlbəttə, heyranlıqla açıq səmaya, buludlara baxır və vannanın əks istiqamətin- dən alp marmontunun onu seyr etdiyini dərhal görə bilmir. Onu qorxutmamaq üçün uzanırsan və özünü təbiətin bir hissəsi kimi aparırsan. Tərpənmədən, quruldayan və par çıxan oksigenli suyun içində uzanaraq. Nə vaxtsa üç kəndi birləşdirən bu dağ şəhərciyində yük- sək səviyyəli otellər var. Bizə ərimlə “Hyatt” otelində nöm- rə verdilər, on altı yaşlı qızımız Daşa isə bizimki ilə palıd ağacından olan qapı ilə birləşən ayrıca nömrəyə köçdü. O valideynlərindən asılı olmadığını və öz yetkinliyini hiss et- mək üçün bu qapını dərhal o biri tərəfdən açarla bağladı. Tədbirin özünün keçirildiyi yer də Amerika filmlərini xatırladırdı. Təpənin üstündə kifayət qədər böyük at fer- 173 ması, dağlara gedən alp çiçəklərinə bürünən uzun yol var- dı. Vadidə də qəşəng şəhərcik. Hündür dağlarla şəhərciyin arasında, mənzərəli yerdə qərar tutmuş mehmanxanalarda da forum iştirakçıları yerləşdirilmişdi. Qonaqlar arasında Fransanın eks-prezidenti Valeri Jis- kar D’Estenlə həyat yoldaşı da vardı. Həmçinin, ABŞ-ın ticarət naziri – yaraşıqlı bir qadın, konqresmenlər, Alma- niyanın sabiq kansleri Helmut Şmidt, bir çox hazırki və keç- miş nəhəng siyasətçilər vardı. Prezident Ford öz Forumuna Amerikaya rəhbərlik etdiyi dövrdə dövlət başçıları olan bir neçə şəxsi dəvət etmişdi. Yaşına və ayağında ciddi əməliyyat keçirməsinə baxma- yaraq, onun sinninə uyğun olmayan cəldliyi və diribaşlığı sezilirdi. Fransa prezidenti sıxılırdı, amma çox nəzakətli idi. Hamı bilirdi ki, o, qədim fransız zadəgan nəslindəndir. O, ünsiy- yətə həvəs göstərmirdi. Onun amerikalı həmkarı isə tam əksinə. Üstəlik, amerikalı öz yaşından xeyli cavan görünür- dü. Ucaboy, təxminən bir metr doxsan santimetr hündür- lükdə, bəlkə də daha hündür, gündə qaralmış, gülərüz, əsl idmançı kimi qamətli. Biz tennis kortuna yaxınlaşanda, Ford raketkasını örtük- dən çıxarırdı. Onun partnyoru məşqçi ilə ötürmələr üzərin- də işləyirdi. Hə, oynayaq? – Ford gözlənilmədən Alekseyə təklif etdi. – Heç vaxt Moskvadan olan jurnalistlə oynamamışam. Mənim üçün böyük şərəfdir, - ərim nəzakətlə cavab ver- di. Mən divarın qabağında məşq etməyə getdim. Amma Amerika prezidentinin bir ayağının ortadan baldır əzələ- sinə kimi sarıqlı olduğunu görə bildim. “Bəlkə o, bu yolla dizini qoruyur”, - deyə düşündüm. Alyoşa, onun neçə yaşı var? Əlli beş? Altmış? – Fordla oynadıqdan sonra mənə qoşulan Alekseydən soruşdum. Yox, çoxdur... Bəlkə də yetmişə yaxın. Qaçmaq onun üçün ağırdır. Ayağında da nəsə var. Amma ümumiyyətlə, afərin! 174 Ertəsi gün Forum iştirakçılarından bəhs edən kitabçada Fordun anadan olduğu tarixi – 14 iyul 1913-cü ili görəndə ikimiz də heyrətləndik. Başqa sözlə, mənim 40 yaşlı ərimlə kortda qaçan adamın bir neçə gündən sonra 81 yaşı tamam olacaq! O, isə təravətli və gümrahdır! Bütün iclaslarda çıxış edir, səhv etmir, hər şeyi xatırlayır... Biz insanın hərəkətli olduğu təqdirdə qocalığa qalib gələ biləcəyi haqda xeyli danışdıq. Ayaqlarımızın altında isə yerli faunanın balaca nümayəndələri qaçışırdılar. Forum günləri çox tez keçdi. Təşkilatçılar sessiyalar ara- sındakı boş vaxtları amerikalıların adətləri və meyl göstər- dikləri əyləncələrlə tanışlıqla doldurmağa çalışırdılar. On- lar forum iştirakçılarını gah yerli fermalara, gah uzun sürən atlı yürüşlərə, gah da hündür dağ çaylarından qayıqla düş- məyə - “raftinq”ə dəvət edirdilər. Alekseylə Daşa “raftinq”i sınamaq qərarına gəldilər. Biz instruktaja getdik. Arzu edənlərin hamısına orada doldurulmuş jiletlər və baş üçün çox qalın dəbilqələr verir- dilər. Mən davranış qaydalarını eşidən kimi, imtina etdim. Bunlar ondan ibarət idi ki, əgər adam qayıqdan kənara dü- şürdüsə, avar çəkməməli, axınla başı aşağı üzməlidir, əks təqdirdə burulacaq, burulğanda isə hökmən daşa çırpıla- caq. Çalışın ki, ayaqlarınız göydə, başınız isə aşağıda olan vəziyyətdə olasınız! – təlimatçı məsləhət verirdi. – Sizi hök- mən tutacaqlar. Siz qorxmayın! Sadəcə olaraq sakit yerə çıxmağınızı gözləyin, oradan sizi götürəcəklər. Bu sayaq təlimatı eşidən kimi mən bu qayığı “tərk et- dim”. Axı “avar çəkməyin” nə deməkdir? “Çaya etibar edin və çayla başı aşağı üzün” nə deməkdir? Bu mənim səbir- sizliyimlə heç uyuşmur. Həm də mən artıq bir dəfə kliniki ölümlə suyun dibindən çıxarılmışam. Buna görə də coşqun dağ axınını fəth etməyə Aleksey qızımla yollandı, mən isə mağazalara, özümə axşam geyimi almağa getdim. Axşam prezident Ford öz arvadı Betti ilə rançolarında yekun qəbu- lu təşkil etmişdilər. Onların evi şəhərdə deyil, dağın ətəyində idi. Bizi oraya 176 balaca avtobuslarda apardılar. Qonaqlarla dolu avtomobil- lər bütün axşamı ora-bura gedib-gəlirdilər. Mənim gündəliyimdə bu axşam yalnız əla sözlərlə təsvir olunub. Hətta indi də mənə bunu anlamaq çətin deyil. Əl- bəttə, mən o vaxtkı vəziyyətimi xatırlayıram. Axı 1994-cü ildə bizim ölkəmizdə hələ başa çatmamış ac sosializm davam edirdi. Küçələrdəki, istirahət yerlərindəki şərait, mənzillərdə, restoranlarda, klublarda həyat çox sadə idi. Əlbəttə, tamamilə başqa bir aləmin prezidentinin evində olmaq mənə çox ma- raqlı gəlməli idi. İstər-istəməz göz bütün təfərrüatları, davra- nışdakı fərqləri, reaksiyaları, təzahürləri qeyd edirdi. Hər şey çox maraqlı idi və hərdən mənə elə gəlirdi ki, Hol- livudda möhtəşəm bir şounun çəkilişində iştirak edirəm. Əs- lində müəyyən mənada bu belə idi. Amerika ulduzlarının və forum qonaqlarının iştirakı ilə şou. Biz Ford ailəsinin evi qarşısında maşından çıxan kimi, gözəl geyimli, gülərüz insanların əhatəsinə düşdük. Mənim yeni amerikalı rəfiqəm, ştatlardan birinin quberna- torunun xanımı, ahıl yaşda olmasına rəğmən, əslində yəqin ki, yalnız gənc xanımların seçə biləcəyi cəsarətli paltar geyinmiş- di. Özünü çox rahat, sərbəst hiss etdiyi aydın sezilirdi. İsti yay gecəsi olmasına baxmayaraq, bəzi xanımlar çiyinlərinə xəz at- mışdılar. Kiminsə kürəyi açıq idi – Naomi Kempbellinki kimi uzun, cilalanmış deyildi, real, piyə tutulmuş, şişkin qadın kürəkləri. Boyunsuz, düz çiyinlərin üstündəki başlara baxdıq- ca düşünürdüm: “Bizdə beləsini hökmən gizlədərdilər, hamı- ya nümayiş etdirməzdilər”. Betti Fordun tarixçəsi haqqında həddindən artıq çox danışırdılar. Mən əvvəlcə, söhbətin nə- dən getdiyini anlamırdım. Yalnız sonradan başa düşdüm ki, ev sahibəsinin kitabı müzakirə edilir. Kitab “Bettinin böyük oyanışı” adlanırdı və bu kitab əsasında “Bettinin hekayəti” adlı film də çəkilmişdi. Heç demə Fordun həyat yoldaşı vaxtilə alkoqolizmdən əziyyət çəkirmiş. Əri seçkilərdə uduzduqdan sonra o qədər həyəcan keçirib ki, möhkəm içməyə başlayıb və içkiyə aludə olub. Çox ciddi müalicə olunub. Hamı elə bu barədə də danı- şırdı. O, qətiyyən çəkinmədən kitabında bu barədə danışır və 177 inanırdı ki, oxşar problemli insanlara kömək edə bilər. Bütün bunlar mənə əcaib görünürdü. Mən bunu öz ölkə- mizlə müqayisə edirdim. Deyək ki, bizdə Naina Yeltsina al- koqolik ərlə yaşamağın çətinliyindən kitab yaza bilərdimi? Burada isə, problem yoxdur, yazırlar. Biz dağılışdıq, patio və çəmənliyə yayıldıq. Hər yanda ma- salar qoyulmuşdu. Bu içkilərin bol olduğu və daş üzərində qızardılmış ət iyli furşet idi. Amma yemək adamı çəkmirdi. Moskvada gecənin yarısıydı. Ünsiyyətdən doymaq olmurdu. Yüksəklikdəki evin işıqları parlayır və bayram atmosferindən xəbər verirdi. Bütün söhbətlərdən sonra Fordun arvadı ilə ta- nış olmağı çox istəyirdim. Səkkiz saatlıq zaman fərqini çox hiss edən Daşa isə istirahət etmək istəyirdi: Ana, mən artıq yatmaq istəyirəm. Məni mehmanxanaya göndərin. Mən ev sahibinə təşəkkür edib, gedəcəyəm. Yaxşı, ana? Sən ona necə təşəkkür edəcəksən, onu hələ burada tapmaq lazımdır. – Daşanın ev sahiblərinə dəvət üçün minnətdarlıq etmək qaydasını möhkəm mənimsəməsi mənə xoş gəlirdi. Daşanın babası, mənim qaynatam diplomat idi və nənəsi öz nəvəsinə bəzi etiket qaydalarını öyrətmişdi. Xüsusilə qəbul edən tərəfə zəng edərək, xoş keçirilmiş gecəyə görə minnət- darlıq etməyi. Hətta balaca olanda, bəzən bizə nəzarət edirdi: “Ata, ana, filankəsə zəng edin. Biz axı dünən onlarda idik”. Qızımın mehmanxanaya göndərilməsi haqqında söhbət düşəndə bizim yanımızda Sahibkarlıq İnstitutunun direktoru- nun oğlu kiçik-Kris de Muss dayanmışdı. Onun atası da eyni adı və təbii ki, eyni soyadı daşıyırdı, amma “böyük” qoşması ilə. Kiçik de Mussun on yeddi yaşı vardı. O, kollecdə təhsilini başa vurmuşdu və universitetə daxil olmağa hazırlaşırdı. Da- şadan cəmi bir yaş böyük olsa da, Kris məktəbliyə oxşamırdı. O, bütün iclaslara və dəyirmi masalara gedir, daim nəsə yazır və ciddi adam təəssüratı yaradırdı. Mən hətta bir dəfə ona de- dim: Kris, sən yəqin ki, nə vaxtsa ABŞ prezidenti olacaqsan. Cavan oğlan bunu zarafat kimi qəbul etməyərək, ciddi və inamla mənə dedi: 178 Əlbəttə, olacağam, missis Puşkova. Axı mən indidən buna hazırlaşıram. Atası ilə birgə buralarda tez-tez olan kiçik-Kris de Muss bu yerlərin bilicisi kimi, kiçik Puşkovanı maraqlı məlumatlarla təchiz edirdi. Daşanı bəyəndiyi hiss olunurdu, o özü də qızı- mın xoşuna gəlmək istəyirdi. Burada isə belə bəhanə tapılmış- dı – prezidentin arvadı ilə şəxsi tanışlığın olması ilə diqqəti cəlb etmək. - Gəlin, mən indicə missis Fordu bax orada gördüm. Kris cəld və bacarıqla masalarla dolu olan çəmənlik boyu hərəkət edirdi. Mən və Daşa ona zorla çatırdıq. Projektor- larla altdan gözəl işıqlandırılan böyük ağacın altında iki cüt- lüyün arasında zərif, saçları qısa kəsdirilmiş qadın dayan- mışdı. Çoxdan altmışı ötməsinə baxmayaraq onun əynində qolları açıq, qısa qara paltar var idi. Sovet-Amerika nidası “You do look well!” mənim ifamda “Siz əla görünürsünüz” komplimentindən çox, rus meyarlarına görə, çoxdan təqaüd yaşında olan bir qadının görünüşünə səmimi heyranlığım kimi səsləndi. Halbuki bu yaşda gözəl görünmək vacib ol- maya da bilər. Kris de Muss məni və Daşanı çox ciddi görünüşlə, böyük- lər kimi təqdim etdi. Moskvada mən “Böyük Pyotrun kiçik Hollandiyası” filmini bitirmişdim. Mən bu filmin həm sse- nari müəllifi, həm də prodüseri idim. Amerikada olarkən də mən işləməkdə davam edirdim. Bir dəfə Kris məni ssenari yazarkən görmüşdü. Məndən nə yazdığımı soruşanda, bildirdim ki, Rusiya donanmasının 300 illiyinə həsr olunmuş filmin ssenarisini tamamlayıram. Filmin donanma və çar Pyotr haqqında ol- duğunu söylədim. O, bunu yadda saxlayıbmış. Buna görə də məni missis Forda təqdim edəndə, o, təntənəli surətdə mə- nim adımı, sənətimi və son işimi söylədi. O məni az qala Rusiyanın yeni Lev Tolstoyu kimi təqdim etdi. Mən təntənəli təqdimatla bağlı zarafat etməyə macal tapmamış, təşəbbüsü Daşa ələ keçirdi. Bir sözlə, cavanlar liderlik edirdilər. Daşa danışırdı ki, o, məktəblidir və cəmi iki gün əvvəl babasının bağında hasar rəngləyirdi, indi isə 179 Bax bu cür coşqun çayda qayıqdan kənara yıxılırsansa, avar çəkmək lazım deyil, səni nə vaxt çıxaracaqlarını gözləməlisən 180 birdən Amerika, Kolorado ştatı, Qayalıqlı dağlar, prezident Fordun evi və onun balerinaya oxşayan həyat yoldaşı... Daşa öz ingiliscəsini nümayiş etdirirdi. Mən onu saxla- maq istədim. Və gördüm ki, qızımın səmimi monoloqundan prezidentin arvadının gözləri yaşarıb. O da cavabında dedi ki, hələ heç vaxt rus qızı ilə danışmayıb. Və həqiqətən də uşaqlıqda balerina olmağı arzulayırmış və balet məktəbində oxuyub. Atasının ölümündən sonra isə Daşa ilə yaşıd olan zaman rəqslə yaşamaq üçün pul qazanırmış. Mən bir dollar rəqs dərsi keçilən otağın icarəsi üçün ödə- yirdim. Bir dollar pianoçuya gedirdi. Altı dollar isə anama verirdim. Deməliyəm ki, bu, kifayət qədər yaxşı pul idi. Amma biz burada niyə dayanmışıq? Gedək, sizə evi göstə- rim. – O, öz gözəl əli ilə evi göstərdi və qızımla məni ardınca getməyə dəvət etdi. Adətən, romanlarda yazılır: “Ev öz gözəlliyi ilə bizi hey- ran etdi...” Bu halda isə ev öz qeyri-adiliyi ilə heyranlıq doğurdu. Bu mənim Amerikada gördüyüm ilk şəxsi ev idi. Həm də bunun ABŞ prezidentinin evi olmasına şübhə yox idi. Geniş hollun mərmər döşəməsində müxtəlif rəngli mər- mər parçalarından prezident möhürü düzəldilmişdi. İngilis- cə “möhür” sözünü bilmədiyimdən, Amerika ingiliscəsi isə başqa cür səsləndiyindən, Betti Fordun verdiyi izahatın bir çox məqamlarını anlaya bilmədim. Amma məndə elə bir hiss qaldı ki, mərmər döşəmədəki ornament rakursdan asılı olaraq, şəklini dəyişir, elə bil han- sısa müəmmanı yaşadırdı. Elə görünürdü ki, o nəsə vacib, dini mənanı gizləyir. Ola bilsin ki, altında hansısa dərinlik var, başqa mühitə, ayrıca binaya girişdir. Sonralar Den Bra- unun romanlarında bütün bu işarələr, möhürlər və digər rəmzlər mistik, mason izahını tapdılar. Biz otaqdan-otağa, bir yerdən başqasına keçirdik. Bəzi şeyləri Daşadan soruşurdum. Betti çox gözəl hekayəçi idi. Həm də fokusçu kimi, bizim şəxsimizdə dinləyiciləri sürp- rizlərə hazırlayır, sonra isə danışdıqlarının təsdiqini nüma- yiş etdirirdi. Sən axı bilirsən, prezident Ford döyüşüb, - o, bir az müəl- 181 lim kimi Daşaya müraciət edirdi. – Bəli o, donanma zabiti idi, ayağından yaralanmışdı. Sonralar ayağının bir hissəsi- ni kəsdilər, əməliyyat olunmuş oynaqlarını işlətmək üçün o, hər gün üzməli idi. “Ah, bəs belə de, - mən düşündüm. – Deməli, tennis kor- tunda Fordun ayağında gördüyüm sarğı bununla izah olu- nurmuş”. Bax, indi – prezidentin arvadı davam etdi, - siz ərimin hər gün yarım mil üzdüyü basseyni görəcəksiniz. – O, başqa ota- ğın qapısını açdı. Mən nəhəng, olimpiya basseynini görməyə hazırlaşırdım, amma bu otaqda təxminən on- iyirmi metr uzunluğu və dörd metr eni olan hovuz vardı. Bu basseyni inşa etmək çox çətin idi, axı onu qayada ça- pıblar. Fəhlələr çox yorulurdular. Mən tez-tez onlara barbek- yu gətirirdim. Bir dəfə ət iyinə meşədən bizə ayı balası-qrizli gəlmişdi. Kişilər qonağı görəndə çox sevindilər. Dadlı təam- lara qonaq etdilər, yedirtdilər. Təsəvvür edirsiniz, o bizə tez- tez gəlməyə başladı. Mən o vaxt bu barədə bilmirdim. Bura səfərlərimdən birində isə onu gördüm və çox qorxdum. Mən fəhlələrə xəbərdarlıq etdim ki, belə etmək olmaz. Axı istə- nilən anda onun anası da gələ bilər və nəticə çox gözlənilməz olar. Bizim diyardakı qrizlilər çox böyükdür. Bəzi “analar”ın çəkisi ton yarımdan artıq, hündürlüyü isə üç metr yarımadək ola bilər. Təsəvvür edirsinizmi, öz balasını müdafiə etməyə gələn ana nələr törətməyə qadirdir. Fəhlələr möhkəm qorxdular. Onlar bu barədə bilmirdilər axı. Həmin gündən onlar ayı balasından gizlənməyə başladı- lar. Hətta bir neçə günlüyə işi dayandırdıq ki, o daha gəlmə- sin. Ayı balası isə hələ uzun müddət evimizə gəldi: qapının dəstəyini cırmaqlayırdı ki, onu içəri buraxsınlar, öz şirniyyat payını tələb edirdi. O, bizə kifayət qədər dərin və dəfələrlə cırmaqlanmış tax- tadan dayaq dirəyini göstərdi. Budur, bu da onun qonaq gəldiyi günləri xatırladan əlamətlər, - o, öz hekayətini gülə-gülə yekunlaşdırdı. Ümumiyyətlə, amerikalıların insanları öz evlərinə asan- lıqla dəvət etmələri məni təəccübləndirir və təsirləndirirdi. 182 Yalnız qonaq kimi axşama yox, həm də qalmağa, bir müddət yaşamağa. Bizdə belə deyil. Bizim evlərimiz, bizim hasarlı, qıfıllı qalalarımızdır. Onlarda isə çox vaxt heç hasar da yox- dur. Ev çəmənlikdədir, hər yerdən görünür, giriş qapıları isə yarıya kimi şüşəlidir. Forum başa çatdıqdan dərhal sonra Süzan və Kris de Mus- lar məni və qızımı bir neçə günlüyə evlərinə qonaq dəvət etdilər. Aleksey məzuniyyəti başa çatdığından Moskvaya uçmağa hazırlaşırdı. Biz isə Daşa ilə Vaşinqtonda qonaq qal- maq üçün daha bir gözlənilməz təklif aldıq. 183 81 yaşında ABŞ prezidenti qamətli və iti ağıllı idi 184 AMERİKA GÜNDƏLİYİ Kolorado əfsanəsi başa çatdıqdan sonra, aeroporta yollan- dıqda, qızımız gözlənilmədən gün eynəyi almaq istədi. Ame- rikalıların taxdıqları eynəkdən. Onda amerikalı yeniyetmələr Con Lennonsayağı qara eynəklər taxırdılar. Xırda, yumru, na- zik sağanaqlı. - Sənin ki, artıq bir eynəyin var. – Mən vaxt itirmək istəmir- dim. - O Krisin eynəyi idi. Mənə müvəqqəti vermişdi. - Bəs niyə əvvəlcədən almamısan? - Ana, bu bizim yolumuzun yaxınlığındadır. Düz şossenin üstündə. Odur, mağazanı görürsən? Biz o anda təpədən aşağıya, baş magistrala enirdik, düz yolumuzun üstündə, “hayvey”dən üç yüz metrlik məsafə- də həqiqətən də birmərtəbəli supermarket vardı. Super mar- ket hər bir tərəfdən reklam lövhələri, fırlanan şəkilli kublarla əhatələnmişdi. Girişdə gəzişən Mikki Maus və pişik Cerri ge- Yüklə 2,76 Kb. Dostları ilə paylaş:
|