Şukin adına teatr məktəbində təhsil alan gənc qızın aktrisa kar
Yüklə 2,76 Kb. Pdf görüntüsü
|
|
muşdular. Çoxlarının əllərində bokallar vardı. Amma ma-
saların üstü boş idi. Onların üstündə şüşələr, təmiz füjerlər, bəzilərində isə içində şərab olan bokallar dururdu. Mən heç cürə başa düşə bilmirdim ki, masaların üstünə yeməklər nə vaxt düzüləcək və nə üçün qonaqlar gələnə kimi onlar düzülməyib. Düzdür, ətrafda ofisiantlar vur- nuxurdular, məcməyidə su, şirə və şərab təqdim edirdilər. Amma yeməkdən əsər-əlamət yox idi. Corcinanın hazırladığı yeganə yemək – ananaslı meyvə salatı idi. Mən mətbəxdə idim və görürdüm ki, sahibə əlinə keçən bütün meyvələri – apelsinləri, bananları, anansları necə həvəslə böyük qaba atır. Ofisiantlardan biri sahibəyə yaxınlaşdı və təklif etdi: - Verin, mən bu salatı düzəldim. - Yox, yox, siz necə etmək lazım olduğunu bilmirsiniz. Mənim göstərişlərimi gözləyin. Qonaqlar gəlməkdə davam edirdi. Corcina onlarla görü- şür, öpüşür və bağlamaları qəbul edirdi. Qadınlardan biri dedi: - Bura bax, mən fantastik vetçina gətirmişəm! Başqa bir qonaq deyirdi: “Biz servelat gətirdik”. Kimsə kanape, digəri pizza, üçüncüsü peçenye, başqa biri isə pen- dir gətirmişdi. Delikates yox idi. Eləcə də kürü. ABŞ-da bu, çox bahalı hədiyyədir, mən kürü bankası ilə gələndə, sanki padşahlara layiq hədiyyə gətirirəm. Masa qonaqların gətirdikləri ilə doldu. Görünür, qəbula qədər onlarla zəngləşərkən, hər kəsə nə ilə gəlməli olduğu deyilmişdi. Mənə şərab təklif edəndə, ilk dəfə olaraq şüşə bokalın eynilə oxşarı olan plastikdən bokal gördüm, Rusiyada hələ beləsi ilə rastlaşmamışdım. Onlar hələ bizdə yox idi. Mən onların üstünlüyünü başa düşdüm: bokalları çəkinmədən istənilən yerə qoymaq olardı. İstər kimsə ayağı ilə vursun, istərsə də bütün gecəni çəmənlikdə unutsun. Ofisiantların işi ondan ibarət idi ki, gətirilənləri masalara 199 Corcinanın – okeanın bir hissəsinin sahibəsinin qonağı olarkən 200 düzsünlər, sonra isə qalan hər şeyi böyük süfrələrə yığaraq evdən çıxarsınlar. Qəbuldan sonra onlar bütün bu gözəlliyi toplayıb, atdılar: müxtəlif rəngli süfrələri, şux dəsmalları, rəngbərəng qabla- rı, bokalları, butulkaları. Ev yenidən evvəlki kimi tərtəmiz oldu. Səhər ev sahibəsi təravətli və şən idi – yaxşı yatıb, din- cəlmişdi. Qonaqlar getdikdən, yaxud gecələdikdən sonra, gecədən keçənə qədər evi təmizləməyinə, bir yığın zibil və qalaqlanmış çirkli qab-qacaqla əlləşməsinə ehtiyac qalma- mışdı. Masanın üstündə, qablarda yeyilməmiş meyvə salatı və qəhvə üçün qəşəng çini fincanlar qoyulmuşdu. Yaxınlıq- dan kiçik bardağa süzülən qəhvənin xoş ətri yayılırdı. Yadıma düşdü ki, dünən masalara ancaq plastik qab-qa- caq qoyulmuşdu. - Siz qəbullar zamanı şüşə qab-qacaqdan istifadə etmirsi- niz? – maraqla soruşdum. - Yox, burada narahatdır. Birdən okeandan külək qalxır və bütün qab-qacağı sındırır. Mən bəzi suallarımın yersiz görünəcəyindən inciməməyi- ni xahiş edərək, sorğu-sualı davam etdirirdim. Onların adət və qaydalarını başa düşmək istəyirdim, məndən isə bizim ənənələr haqqında soruşurdular. - Rus evlərində qonaqların qəbuluna bəzən bir neçə gün hazırlaşırlar. Sizin isə Corcina, çoxlu köməkçiləriniz var. Sizə bu qəbulda ancaq meyvə salatı hazırlamaq qalmışdı, elə deyil? Bu dəfə ev sahibəsi yüngülcə meydan oxuyurmuş kimi dilləndi: - Necə yəni ancaq salat? Qab-qacağı, bokalların gətirilmə- sini təmin etmişəm, ofisiantların pulunu vermişəm, nəhayət, pianoçunun qonorarını mən ödəmişəm, yemək və spirtli iç- kiləri isə əlbəttə, qonaqlar özləri gətiriblər. Daha doğrusu, bu, hazırlanmış qonaqlıq idi və hər şey nəzərə alınmışdı: ofisiantlar nə qədər pul istəyəcəklər, stul- ların çıxarılması, əlavə masaların qoyulması hansı qiymətə başa gəlir, kağız süfrələr, stəkan və bokallar üçün nə qədər 201 ödənilməlidir. Yeri gəlmişkən, ABŞ-da demək olar ki, çiçək bağışlamır- lar. Bəzi amerikalıların fikrincə, çiçəklər – atılmış pullardır. Sən çiçəklə gələndə, sanki özünü göstərmək istəyirsən, çünki orada çiçək bizdəkindən xeyli bahadır. Nyuportdakı “party”nin necə keçdiyini yığcam şəkildə belə ifadə etmək olar: cənablar, siz yeməyə yox, söhbətləş- məyə gəlmisiniz, əgər doyunca yeməmisinizsə - evdə yeyər- siniz. Ümumiyyətlə, çox yemək nəyə lazımdır? * * * Bostondakı tanışımın evində mən demək olar ki, bir ay yaşadım. O, iri konsaltinq firmasının rəhbəri idi. İngilis əri Oksfordu Toni Blerlə birgə bitirmişdi, heç yerdə işləmirdi və evlə məşğul olurdu. Vaxtilə restoran sahibi olub, amma işi iflasa uğrayıb və indi evdədir. Qadın işi ilə məşğul olmaqdan utanmırdı. Onların uşaqları yox idi. İki it saxlayırdılar. O, itlərlə məşğul olur, yemək hazırlayır, qabları yuyur, tozso- ranla evləri təmizləyir, qaçışla məşğul olur və arvadının iş- dən gəlməsini gözləyirdi. Bundan əlavə, türk dilini öyrənir, kurslara gedir və Türkiyə haqqında kitab yazmaq istəyirdi. Onların pəncərələri çəmənliyə açılan səciyyəvi Amerika mətbəxi olan evlərinin şüşəli qapıları vardı və istənilən ci- nayətkar onu sındırıb, içəri girə bilər. Bu evin də hasarı yox idi. Onların evləri məndə nəsə tez-tez yığılmış, tələsik düzəl- dilmiş təəssüratı yaradırdı. Nuf-Nufun evcikləri. Bunun da öz məntiqi var. Amerikalılar evlərini tez-tez dəyişirlər. Gə- lirlərin çoxalıbsa, başqa evə köçürsən. Karyeran sürətlə və uğurla inkişaf edir? Deməli, səni daha qəşəng ev gözləyir. Onlar üçün köçmək təbii prosesdir. Onlar fotolardakı dün- yalarını asanlıqla mənzildən-mənzilə, evdən-evə keçirir və yeni evdə ilk növbədə ailə fotolarını qoyurlar. Fotolar ame- rikalının əsas vizit kartıdır və onları portmanetində gəzdirir. Baxın, mən necəyəm və necə gözəl amerikan ailəm var: bu arvadımdır, burada isə mən sevimli pişiyim və ya itimləyəm. Amerikalı dərhal sənə, az tanıdığı adama öz şəxsi həyatını, 202 belə deyək, şəxsi işini göstərməyə hazırdır. Xarici aləmə açıq olmalarına və özlərini səmimi, nəzakət- li, problemsiz, ətrafdakıları xoşbəxt etməyə çalışan insanlar kimi göstərmələrinə baxmayaraq, bu, əlbəttə ki, belə deyil. Hər birinin ətraf aləmin görmədiyi göz yaşları, həyəcanla- rı olsa da, ABŞ-da bunu nümayiş etdirməyi lazım bilmirlər. Qərb dünyası zəifliklərini göstərməyi sevmir. Onlar üçün Hollivud yalnız kino deyil, həyat üçün dərslikdir: hansı pal- tarları geyinməlisən, saçını necə kəsdirməlisən, ailə münasi- bətləri necə olmalıdır, orduda necə xidmət etmək gərəkdir. Həm də onlar öz filmlərində çox vaxt problemlərini göstərir- lər – ailədə şiddət, onların üzləşdikləri zorakılıqlar. Kinola- rına baxın – onlar həmin filmlərində özlərinə çox oxşayırlar. * * * ...Vaşinqton – Nyu-York – Moskva – çox çətin uçuşdur. Və keçmiş dövlət katibi, doxsan yaşlı Henri Kissincer Mos- kvaya gəlib. Hər dəfə Moskvaya səfərində o, əvvəlcədən telefonla ra- zılaşdırmaqla, ərimlə görüşür. Bu səfərində də belə oldu. Söhbətin təfərrüatını danışma- yacağam, yalnız məni heyrətləndirən bir detalı deyəcəyəm. Moskva tıxaclarına bələd olduğumdan, ərimə əvvəlcə- dən yola çıxmağı təklif etdim və haqlı oldum: biz vaxtında yetişdik, hətta bir qədər vaxtından qabaq. Amma Henri Kis- sincerin bizi gözlədiyini görəndə təəccübümün həddi-hü- dudu olmadı! O, holldakı kresloda ünsiyyətə hazır olmayan adam pozasında, fikrə dalmış halda oturmuşdu. Bəlkə də bu anda o, mürgüləyirdi. Mən ancaq onu gördüm ki, o, gözləri yarıqapalı vəziyyətdə oturub. Görünür, uçuşdan yorulmuş- du. Biz yaxınlaşan kimi, Aleksey ona müraciət etdi: “Mister Kissinger”, - o, dərhal qəddini düzəltdi, gülümsədi və göz önündəcə dəyişdi. Vaxtanqov aktyor məktəbinin məzunu olduğumdan, onun bizə gülümsəməyinin səmimi, yaxud qeyri-səmimi olması mənim üçün vacib deyildi. Amerikalılar çox gülümsəyirlər. Deyirlər ki, böhrandan sonra onlar az gülümsəməyə başlayıblar, amma hər halda 203 Amerika diplomatiyasının “patriarxı” Henri Kissincerlə Moskvada. “Bütün ləyaqətli insanlar kəşfiyyatdan başlayıblar”, - bir dəfə o, Vladimir Putinə belə demişdi 204 bizim Rusiyadakı kimi yox. Onların mağazalarına girirsən – sənə gülümsəyirlər, ap- tekdə də gülümsəyirlər, mehmanxanada da, sanki pul gə- tirmisən. Digər tərəfdən isə axı, sən doğrudan da pul, gəlir gətirirsən. Bizdə isə həm sosializmdə, həm də kapitalizmdə müştə- riyə münasibət az və aşağı sürətlə dəyişir. Bir sözlə, hətta qeyri-səmimi də olsa, amerikalının gülüm- səməsi daha xoşdur, nəinki bizimkilərin qaşqabaqlı görkəm- ləri və əlbəttə bədxahlıqları. 205 BİLLARİ Bu ailə cütlüyünü hamı tanıyır. Ayris Merdokun “Qara şah- zadə” romanında müəllifin Hamlet haqqında maraqlı müla- hizələrini oxumuşam. Merdok Şekspirin bu əsərinin aşiqi olan baş qəhrəmanının dili ilə patetik tərzdə bildirir: “Hamleti hamı tanıyır! Argentina maldarları, Avstraliya meşəqıranları, Hindis- tan əkinçiləri, Norveç dənizçiləri, hətta amerikalılar – bir sözlə, hamı, bəşəriyyətin bütün qaranlıq və vəhşi nümayəndələrinin hamısı heç olmasa, bir dəfə Hamlet haqqında eşidiblər”. Mən də cəsarətlə deyə bilərəm ki, Klintonları hamı tanıyır. Bill Klinton ABŞ-ın qırx ikinci prezidenti olub, amma onun haqqında yazılan məqalələrin, çəkilən filmlərin və nəşr edilən kitabların sayına nəzər salsaq, qətiyyətlə demək olar, o Ağ evin ən məşhur sahibidir. Hillari və Bill Klintondan danışarkən, Ayris Merdokun ro- manını təsadüfən xatırlamadım. Roman hələ SSRİ dövründə nəşr edilmişdi. Baş qəhrəmanın – yazıçı Bredli Pirsonun məni necə heyran etdiyini yaxşı xatırlayıram. Çox yaxşı təhsil almış böyük ziyalı biz oxucuların gözləri qarşısında hansı hoqqalar- dan çıxmırdı. Ən yaxşı dostunun həyat yoldaşı ilə yatır, alt- mış yaşında elə həmin dostunun 18 yaşlı qızına vurulur (yeri gəlmişkən, qızı da özünə aşiq etmək şərti ilə), nümayişkaranə tərzdə doğma bacısının dəfninə getmir... Mən, gənc qız idim, Merdokun qəhrəmanının bir çox hərəkətlərini şübhə doğur- mayan əclaflığın, saxtakarlığın, ya da ikiüzlülüyün təzahürü kimi görürdüm. Amma roman başqa həyat haqqında səmimi- liklə, düzgünlüklə dolu idi. Və mən özümü bu yad həyatın bir hissəsi kimi hiss edir, romanda baş verən hadisələrə görə həyəcanlanır, kədərlənir və acıyırdım. Etiraf edim ki, Klintonlarla bağlı da oxşar hissləri yaşayı- ram. Bütün dünya bu cütlüyün həyatını əyləncəli serial kimi qəbul edir. Burada xanımın öz həyat yoldaşının ən yaxşı dostu ilə çoxillik sevgi münasibətləri də var, prokuror istintaqı da. 206 Məşuqənin dövlətin birinci şəxsi tərəfindən ləkələndirilmiş paltarı da... Amma gəlin, ardıcıllığa riayət edək. Amerikada bu cütlüyü “Billari” adlandırırlar. Bu siam əkiz- ləri yalnız ölkənin siyasi olimpinə qalxmaqla kifayətlənmə- dilər, həm də bütün dünyanın taleyini müəyyənləşdirməyə başladılar. Kim bilir, bəlkə də son nəticə etibarı ilə Hillari də prezident kürsüsündə əyləşəcək. 1992-ci ildə Uilyam Cefferson Klintonun 46, onun həyat yoldaşının isə 45 yaşı var idi. Onlar əl-ələ tutub Ağ evə daxil oldular. Amerikalılar ölkənin bu cütlük tərəfindən idarə olu- nacağını sezmişdilər. Hətta belə bir lətifə vardı: Bill Klinton prezident olan kimi, öz həyat yoldaşının cangüdənlərinin sa- yını iki dəfə artırır. Heyrətlənmiş maliyyə nazirinin – “Axı, nə üçün” – sualına Klinton belə cavab verir: “Axı, Hillariyə bir şey olsa, prezidentliyi mən etməliyəm”. Doğrudan da, Hillari Klinton həmişə çox və uğurla işləyib. O, ciddi ənənələrlə tərbiyə alıb. Heç demə, atası hər axşam evin istilik sitemini söndürürmüş. Bu şəxsin qənaətincə soyuq insan xarakterini formalaşdırır. Dörd yaşı olanda, qonşu qızı ona əl qaldırır. Səs-küyü eşidib özünü yetirən anası nəinki qı- zını dəstəkləmir, əksinə, onu tənbeh edir: “Bizim ailəmizdə heç vaxt qorxaq olmayıb. Cavab verməyi bacar”. Yəqin elə buna görə də Hillari döyüşçü xarakterini uşaqlığından nüma- yiş etdirməli olub. Ölkənin gələcək birinci ledisi onu incidənin cavabını lazımınca verməklə, öz küçəsində hamının hörmətini qazanmışdı. Bu səriştə sonralar tez-tez onun dadına çatacaq. Özünü müdafiə edərkən, ailə şərəfini qoruyarkən, vəfasız əri- nin tərəfini saxlayarkən. Mən onu elə bu ampluada gördüm. Davosda. Amerikada məşhur “Monika Levinskinin işi” ətrafında qalmaqal yenicə səngimişdi. ABŞ prezidentinin prokuror tərəfindən sorğu-su- al edilməsini, onun teleekranlardakı çaşqın durumunu hamı yaxşı xatırlayırdı. Əri üçün yəqin ki, ən dəhşətli gündə Hil- lari jurnalistlər qarşısına çıxaraq, inamla dedi: “Bu məsələdə həddən artıq çox siyasi intriqalar var. Amma mən öz ərimi bu dünyada istənilən adamdan daha yaxşı tanıyıram”. Son ifadə- ni o, pauzalarla söylədi. Demək olar ki, hecalarla. 207 Bill Klinton, 2009-cu il: artıq prezident deyil, amma əvvəlkitək ünsiyyətcildir və insanları məftun edə bilir 208 17 avqust 1998-ci ildə, istintaqdan sonra bütün ölkə öz prezidentini həyat yoldaşı və qızı ilə əl-ələ tutub addımlayan halda gördü. Hamı başa düşdü, onu öz ailəsi xilas edib. Görü- nür, məhz bu anda amerikalıların çoxu Klintonu dəstəkləmək qərarına gəldi. Konqress də öz növbəsində ona impiçment elan etmədi. Sadə amerikalı qadınlar ümumiyyətlə, başqa cür düşünür- dülər: “Nə olsun ki, and içərək yalan danışıb? Prezidentlik və and kişini öz centlmenlik öhdəliyindən azad etmir. Kişi intim həyatı haqqında laqqırtı vurmamalıdır. Yalnız zorlama məh- kəmə araşdırmasının predmeti ola bilər. Yerdə qalanlar ailənin daxili işləridir”. O zaman çoxları məhz belə düşünürdü. Və bütün yaşananlardan beş ay sonra Hillari Klinton Av- ropaya, İsveçrəyə, hər il keçirilən Davos forumuna gedir. Nəhəng zalda yer yox idi. İnsanlar zalın perimetri boyu da- yanmış, girişlərdə sıxlaşmışdılar. Mən çox çətinliklə konq- res-hollda yer tutmuşdum. Həmin il Davos forumunun mət- buat xidmətində çalışan qızımızın köməyilə. Hillari Klinton öz çıxışında uşaqların tərbiyəsi, xəstə uşaq- larını müalicə etdirə bilməyən ailələrin problemləri, ailə dəyərləri və onların bütün insanlar üçün əhəmiyyətindən danışırdı. O, çox sakit idi və həddindən artıq arıqlamışdı. Çöhrəsində depressiyadan əlamət də yox idi. Açıq-aşkar hiss olunurdu ki, ailə problemlərindən danışarkən, o, öz ailəsin- dəki problemlərlə bağlı sualı da cavablandırmağa hazır idi. Bu sual əlbəttə, verildi və dərhal cavablandırıldı: “Biz 25 ildir ki, bir yerdəyik. Əgər kimsə mənə bu müddətin ailə problem- ləri üçün az olduğunu söyləsə, mən o adamla tanış olmağa hazıram. Bu, yalnız bizim problemimizdir. Və biz bu proble- mi adlatmışıq”. Zal ayaq üstə alqışlayırdı. “Mən həmişə güclü qadınları sevmişəm. Əgər insanlar hə- yat yoldaşımın yaxşı prezident ola biləcəyi qənaətinə gəlsələr, bu mənim xeyrimədir” – Klinton hələ prezident olarkən, müsahibələrindən birində demişdi. Xatırlayırsınızsa, Hillari 2008-ci ildə demokratik “praymeriz”də Obamaya uduzma- saydı, prezident ola bilərdi. Bu qalmaqaldan və nə vaxtsa Klintonla əlaqədə olmuş qa- 209 dınların coşqun açıqlamalarından xeyli əvvəl, ərim Oval ka- binetdə olması ilə bağlı şəxsi təəssüratlarını mənimlə bölüş- müşdü. Bu elə bir dövr idi ki, Amerika bizi, biz isə Amerikanı kəşf edirdik. “Dəmir pərdə” artıq yox idi. Və bu yoxluğun yarat- dığı emosiyalar real siyasəti arxa plana keçirə bilmişdi. Elə görünürdü ki, biz sadəcə olaraq anlaşılmazlıq üzündən geo- siyasi barrikadaların müxtəlif tərəflərinə düşmüş iki xalqıq. Aleksey o zaman “Moskovskiye novosti” qəzetinin baş re- daktorunun müavini idi. Həmin illər ərzində beş, ya altı dəfə ABŞ-da olmuşdu. Həm də yalnız Nyu-York və Vaşinqtonda yox. O, Şimali Karolina və Arkanzasda mühazirələr oxumuş, Kolorado və Texasda böyük konfranslarda çıxış etmişdi. Səfərlərin bəzilərinə biz birlikdə gedirdik. İndi sizə danışaca- ğım əhvalat onun mənsiz getdiyi səfər zamanı baş verib. Səhv etmirəmsə, 1994-cü ilin mayı idi. Bizim köhnə tanışı- mız, uzun müddət “Yu Es Nyus ənd Uorld Riport” jurnalının Moskva bürosuna rəhbərlik etmiş, ABŞ-a qayıtdıqdan sonra jurnalın rəhbərliyinə daxil olan Ceff Trimbl Alekseylə Vaşinq- tonda görüşür. Və deyir ki, onu Ağ evə dəvət edə bilər. Özü də Bill Klintonun Oval kabinetdən xalqa həftəlik radiomüra- ciəti zamanı. Bunu təşkil etməyi isə Alekseyin tanışı olan, ta- nınmış Amerika jurnalisti Devid Qerqen öz üzərinə götürüb. Cənab Qerqen o zaman Bill Klintonun müşaviri idi. Klinton dövründə belə bir praktika vardı – prezident radio ilə birbaşa öz otağından çıxış edirdi, onun administrasiyasında çalışan- ların tanışlarından və qohumlarından ibarət kiçik auditoriya da elə bura toplaşırdı. Necə deyərlər, “hamısı özününkülər” idi. Radiomüraciətdən sonra isə qısa müddət ərzində prezi- dentlə danışmaq olardı. O zamanlar terror aktları hələ gündəmi zəbt etməmişdi. Ağ evin qarşısında banına partlayıcı maddə doldurulmuş yük maşınlarının içəri girməsini əngəlləyə biləcək iri beton bloklar hələ qoyulmamışdı. Elə “sekyuriti” də indiki kimi bü- tün xırdalıqlara fikir vermirdi. İçəri girənlərin çəkmələrini və kəmərlərini də heç kim çıxarmırdı. Hətta bir neçə ay sonra elə həmin David Qerqenin vasitəsilə Daşa ilə mən Ağ evdə olan- 210 da bizi elə də ciddi yoxlamadılar. Sancaqlı plastik “Visitor” buraxılışı verdilər və biz Amerikanın ürəyinə ekskursiyaya çıxdıq. Amma gəlin, Alekseyin Klintonla görüşünə qayıdaq. O za- man Klinton Haitiyə qoşun göndərilməsi, Yuqoslaviya böhra- nı kimi məsələlərlə məşğul idi. Haitidəki vəziyyət təxirəsalın- maz müdaxilə tələb edirdi. Orada yenə hakimiyyət boşluğu yaranmışdı. Silahlı dəstələr əhalini qorxu içində saxlayırdı. Ölkə hamının hamıya qarşı aparacağı amansız müharibəsi- nin astanasında idi. Florida sahillərinə isə haitili qaçqınlarla dolu bərələr yan alırdı. Amerikalılar bu əldəqayırma bərələr- də gələn qaçqınları öz ərazilərində görmək istəmirdilər. Haiti barədə düşünən Klinton əslində iki problemi həll etməli idi: bu ölkədə minimal qayda-qanunun bərpasını və Amerikanı arzuedilməz immiqrantların yeni dalğasından xilas etməyi. - Elə anlar olurdu ki, gərginlik ABŞ prezidentinin üzündən, gözlərindən aydın sezilirdi, - ərim mənə danışırdı. Alekseyi hey- rətə salan isə çıxış bitdikdən dərhal sonra Klintonun tam dəyiş- məsi olmuşdu. O, dərhal həmin əfsanəvi, səmimi və diqqətcil, çoxları tərəfindən Amerika tarixinin ən güclü prezidentlərindən biri hesab edilən Klintona çevrilmişdi. Aleksey bunu Klintonun onunla görüşməsindən, baxışlarından hiss etmişdi. Prezident rusiyalı politoloqun, jurnalistin əlini sıxırdı və bu zaman o, Ha- iti haqqında deyil, qarşısındakı insana yaxşı təsir bağışlamaq barədə düşünürdü. Özü də Klinton buna nail ola bilmişdi. Alek- seyin skeptisizminə rəğmən, Amerika prezidenti onun xoşuna gəlmişdi. Qısa söhbətdən sonra Aleksey ona “Moskovskiye novosti”- nin dəri papkasını bağışlayır. Klinton təəccüblənir və təşəkkür edir. İki aydan sonra ərimin adına Amerikadan gerbli, marka- lı və çoxlu möhürləri olan zərf gələndə biz çox heyrətləndik. Zərfin içində qızılı gerbli kağızda Klinton tərəfindən imzalan- mış məktub vardı. O, “hədiyyəyə görə” təşəkkür edir və yazır- dı ki, həmin görüşü səmimiyyətlə xatırlayır. Biz indi deyildiyi kimi, “şokda idik”. İki il sonra Aleksey oxşar məktubu ABŞ-ın eks-prezidenti Cerald Forddan da aldı. O, “Moskovskiye novos- ti”dəki bir səhifəlik müsahibəyə görə minnətdarlığını bildirirdi. 212 Çox illər sonra mən özüm Klintonla görüşəndə, Alekseyin sözlərini daha yaxşı anladım. Bu, ikiüzlülük və ya aktyorluq deyildi, Klinton həmin anda doğrudan da tam səmimi görü- nürdü. Sanki Klintonun mənim görüşdüyüm digər görkəmli şəxsiyyətlərdən daha çox malik olduğu hansısa insani ünsiy- yət instinkti işə düşmüşdü. Deyilənə görə, o, öz cangüdənlərinin hamısını adı ilə tanı- yır. - Ey Stiv, sən ananı xəstəxanaya apardın? – bu da prezi- dentin cangüdənlərindən birinə verdiyi sual. – Sənə kömək lazımdır? - Con, balacan dünyaya gəlib, səni təbrik edirəm. Adını nə qoydunuz? – bu da başqa cangüdənə verilən sualdır. Onu mühafizəçilər də, aşbazlar da, ofisiantlar da sevir- dilər. Bu həqiqətən sevgi seli idi. Əlbəttə, bu şəxsin nikahdankənar əlaqələri ola bilərdi. Pre- zidentliyi dövründə isə... Monika Levinski müsahibələrində onu kişi kimi dərk et- mədiyini bildirirdi. Heç demə Klinton onun üçün “ən yüksək rəmz” imiş. Yalnız sonralar bu şəxsə vurulub və hədiyyələr verməyə başlayıb: siqarlar, onun sevdiyi qurbağa suvenirləri, gün eynəkləri, köynəklər. Klinton isə hədiyyə verməyi xoşla- mırmış. Bəlkə də elə buna görə Levinski sonralar “Monika ağ və qarada” sənədli filmində iştirakı müqabilində yeddi milyon dollar almışdı. Hər müsahibəyə görə isə nə az, nə çox düz iki milyon. Özünün “məşhur” paltarını isə ilkin qiyməti iki mil- yon dollar olmaqla hərraca çıxarmışdı. “Axı, bu gün dünyada ikinci belə paltar yoxdur”, - bu da “ulduz”un izahı. Bütün bu hadisələrə bir il qalmış ABŞ prezidenti Davos forumunda gözlənilməz çıxış etdi. Mən zalda idim və səh- nədə olan Klintonu böyük diqqətlə izləyirdim. Hündürboy Klinton onun üçün alçaq hesab edilə biləcək stulda oturmuş- Yüklə 2,76 Kb. Dostları ilə paylaş:
|