T. C. ÇUkurova üNĠversġtesġ tip faküLtesġ kulak burun boğaz anabġLĠmdali



Yüklə 0,54 Mb.
Pdf görüntüsü
səhifə2/6
tarix05.05.2017
ölçüsü0,54 Mb.
#16649
1   2   3   4   5   6

2.1. Kulak Anatomisi

 

        

Kulak anatomisi dış kulak, orta kulak ve iç kulak olmak üzere üç bölüme ayrılır 



 

2.1.1. DıĢ Kulak  

Dış  kulak,  kulak  kepçesi  (aurikula)  ve  dış  kulak  yolu  olarak  iki  bölüme  ayrılır. 

Aurikula; perikondrium ve deri ile örtülü ince elastik kıkırdaktan oluşmuş bir organdır. 

Aurikula,  ses  titreşimlerini  toplamaya  yarar.  Yukarı  kısmı  geniş  olan  bir  elipse 

benzeyen  kulak  kepçesi  birçok  girinti  çıkıntı  göstermesine  rağmen  bütünü  itibariyle 

konkavdır  ve  bu  yüzü  dışarı  biraz  da  öne  bakar.  Kulak  kepçesini  dıştan  sınırlayan 

kenara heliks denir. Heliks, kulak deliğinin hemen yukarı ve arka kısmında krus heliks 

olarak sonlanır ve aşağıda da lobulus aurikularis ile sonlanır. Heliks’in önünde ve ona 

paralel  olarak  bulunan  çıkıntı  antiheliksdir.  Antiheliks  üst  kısımda  krura  antiheliks 

denen  iki  kola  ayrılır.  Bu  kollar  arasında  kalan  çukurluğa  fossa  triangularis  denilir. 

Antiheliks’in  arkadan  sınırladığı  çukurluğa  konka  aurikularis  denir.  Heliks’in  krus 

heliks  denilen  üst  ön  ucu  konka  aurikularisi  ikiye  böler  üstteki  bölüme  simba  konka, 

alttaki  bölümüne  ise  kavum  konka  denir.  Dış  kulak  yolunun  ön  tarafında  bulunan 

çıkıntıya tragus, tragusun arka  kısmındaki çıkıntıya antitragus denir. Kulak kepçesinin 

alt ucundaki kıkırdaksız yumuşak kısma lobül denir. Burası areolar bağ dokusu ve yağ 

dokusu ihtiva eder

 

            Dış  kulak  yolu,  konkadan  başlayıp  kulak  zarına  kadar  uzanır.  Ön  alt  duvar  31 



mm  iken  arka  duvar  25  mm’dir.  DKY’nin  1/3  dış  kısmı  kıkırdaktan  2/3  iç  kısmı 

kemikten oluşmuştur. Kıkırdak parçanın ön duvarında Santorin fissürleri adı verilen iki 

adet  yarık bulunur. DKY kemik kısmı  arkada  mastoid hücrelerle, üstte kafa tabanı  ile 

önde temporomandibüler eklem ve altta parotis ile komşuluk yapar.

10

 

            Timpanik  Membran:  Timpanik  kavitenin  lateral  duvarını  oluşturur.  Vertikal 



çapı 9-10 mm, horizontal çapı ise 8-9 mm’dir. Timpanik membranı oluşturan tabakalar 

dıştan  içe  doğru  kutanöz,  fibröz  ve  mukozal  tabakalardır.  Timpanik  membranın  orta 

kısmında  manibrium  malleinin  alt  ucuna  denk  gelen  kımına  umbo  denir.  Prominentia 

mallearisten  öne  doğru  ilerleyen  plikaya  plika  mallearis  anterior  ve  arkaya  doğru 

ilerleyen  plikaya  ise  plika  mallearis  posterior  denir.  Bu  plikaların  üst  kısmındaki  zar 

parçasına pars flaksida, alt kısmında kalan zar parçasına ise pars tensa adı verilir. Pars 



 

 



 

tensanın çevresi fibröz anulus ile çevrili olup bu yapı sulkus timpanikusa tutunur. DKY 

üst kısmında anulus ve sulkus timpanikus bulunmaz buraya Rivinus çentiği denir.

10   


 

 

2.1.2 Orta Kulak 

         Orta kulak anatomisi 3 bölümde incelenir 

         a.Kavum timpani 

         b. Tuba östaki 

         c.Mastoid hücreler ve antrum 

         Kavum Timpani: Kemik labirent ile timpanik membran arasında kalan boşluktur. 

Vertikal ve sagittal çapı ortalama 15 mm, transvers çapı yukarıda 6 mm, aşağıda 4 mm 

ve en dar  yeri  olan umbo hizasında ise 2 mm  kadardır. Epitimpanik resese attik  denir. 

İçerisinde  malleus  başı,  inkus  gövdesi  ve  korda  timpani  gibi  yapılar  bulunmaktadır. 

Kavum  timpaninin  iç  yan  duvarındaki  çıkıntıyı  koklea  oluşturur  ve  bu  çıkıntıya 

promontoryum  denir.  Promontoryumun  arka  kısmındaki  üstteki  kabartı  pontikulus  ve 

alttaki  kabartı  ise  subikulum  adını  alır.  Pontikulus  ve  subikulum    arasındaki  boşluk 

sinüs  timpaniyi  oluşturur.  Pontikulusun  üstünde  stapes  tarafından  kapatılan  fenestra 

vestibuli  (oval  pencere)  bulunmaktadır.  Kavum  timpanin  üst  duvarını  tegmen  timpani 

oluşturur. Alt duvarında ince bir kemik lamina bulunur ve bu bölge bulbus jugularis ile 

komşudur. Ön duvarda tuba östakinin ağzı, semikanalis muskuli tensör timpani ve korda 

timpaninin  geçtiği  kanalikuli  karotikotimpaniki  bulunur

10

.  Arka  duvarın  üst  kısmında 



mastoid antruma açılan ve aditus ad antrum adı verilen kısım bulunur. Bu deliğin altında 

piramidal  eminens  bulunur  ve  bu  çıkıntıya  m.stapedius’un  tendonu  bağlanır.  Korda 

timpani  piramidal  eminensin  lateralinde  ilerleyerek  kavum  timpaniye  girer.  Piramidal 

eminens  ile  korda  timpani  arasındaki  boşluk  fasiyal  reses  olarak  adlandırılır.  Kavum 

timpani  içerisinde  malleus,  inkus  ve  stapes  olarak  adlandırılan  ve  ses  dalgalarının 

iletimini  sağlayan  3  tane  kemikçik  bulunur.  Malleus;  baş,  boyun  ve  üç  çıkıntıdan 

(manibrium  mallei,  anterior  ve  lateral  çıkıntılar)  oluşmuştur.  Malleus  başı 

epitimpanumun tavanına süperior mallear ligament ile ön duvarına ise anterior mallear 

ligament  ile    tutunur.  Malleus  boynu,  lateral  mallear  ligament  ile  DKY  üst  duvarına 

tutunur. Manibrium mallei timpanik membranın iç yüzünde aşağı doğru inerek umboda 

sonlanır.  İnkus;  gövde  ile  uzun  ve  kısa  iki  koldan  meydana  gelir.  Gövde  (korpus 

inkudis), superior ligament ile epitimpanium tavanına tutunur. Uzun kol (krus longum) 

aşağı ve içe doğru uzanarak lentiküler proses adını alır ve stapes başıyla eklem yapar. 

Stapesin başı,  boynu, iki bacağı (anterior krus, posterior krus) ve tabanı  vardır. Stapes 



 

 



 

tabanı  oval  pencerenin  üzerini  kapatır  ve  bu  bağlantıyı  da  anüler  ligament  sağlar. 

Kemikçikler  arasında  inkudomalleolar  ve  inkudostapedial  eklemler  bulunur.  Kavum 

timpanide 2 tane kas vardır, bunlardan biri olan m.tensor timpani kasıldığında timpanik 

membranı  gerer.  Diğer  kas  ise  tendonu  stapes  başına  tutunan  m.stapediustur.  Bu  kas  

fasial  sinirin,    stapes  dalı  tarafından  innerve  edilir  ve  kasıldığında  stapes  tabanını  oval 

pencereden uzaklaştırır

10



           Tuba  Östaki:  Timpanik  kavitenin  ön  duvarından  aşağıya  ve  mediale  doğru 

uzanan  ve  nazofarenkse  açılan  35-40  mm  uzunluğunda  bir  tüp  şeklindedir.  1/3  üst 

kısmını kemik yapı, 2/3 alt kısmını ise kıkırdak yapı oluşturmaktadır. En dar yeri kemik 

ve kıkırdak birleşim yeri olan isthmus bölümüdür. 



          Mastoid  hücreler  ve  Antrum:  Temporal  kemiğin  parçaları  olan  mastoid  , 

skuamöz ve petröz kemiklerinin içerisinde havalı boşluklar vardır. Antrum mastoiddeki 

en büyük havalı boşluktur. Tegmen timpani antrumun üst duvarını oluşturur. Burası orta 

kafa çukuru ile komşudur. Ön duvarın üst kısmını aditus ad antrum yapar ve timpanik 

kaviteye açılır.   

 

          2.1.3. Ġç Kulak     

         Kemik  ve  zar  labirent  olmak  üzere  iki  kısıma  ayrılır.  Kemik  labirenti  oluşturan 

kısımlar;  vestibül,  kemik  semisirküler  kanallar,  koklea,  akuaduktus  vestibüli, 

akuaduktus  koklea’dır.  Zar  labirent  ise  utrikulus,  sakkulus,  duktus  semisirkülaris, 

duktus  endolenfatikus,  duktus  perilenfatikus,  duktus  koklearis,  korti  organı  gibi 

yapılardan oluşmaktadır.  

       Vestibül: 4 mm çapında bir kavite olup, lateral duvarı fenestra vestibuli ve fenestra 

koklea  ile  timpanik  kaviteye  komşudur.  Medial  duvarda  ise  önde  sakkulusun,  arkada 

utrikulusun  yerleştiği  resesler  bulunur.  Ön  duvarda  kokleanın  skala  vestibuli  kısm  ile 

komşudur


10

.    


        Kemik  semisirküler  kanallar:  Anterior,  posterior  ve  lateral  olmak  üzere  3  adet 

semisirküler  kanal  vardır.  Anterior  semisirküler  kanalın  ampullası  vestibulumun  üst 

duvarının önüne açılırken, arka ucu posterior semisirküler kanalın ön ucu ile birleşir. 

        Koklea:  Modiolus  adı  verilen  yapının  etrafında  önden  arkaya  ve  içyandan  dışa 

doğru 2,5 defa dolanan bir kanaldır. Modiolus içindeki kanallardan koklear damarlar ve 

8.  sinirin  lifleri  geçer.  Kanalis  spiralis  koklea  modiolusun  etrafında  2,5  kez  dolanır. 

Lamina  spiralis  ossea,  kanalis  spiralis  koklea  içinde  dolanır  ve  onu  ikiye  böler.  Üstte 



 

 



 

kalan kısmına skala vestibuli, altta kalan kısma ise skala timpani denir. Skala vestibuli 

ve skala timpani kokleanın tepesinde helikotrema adı verilen yerde birleşir

10



       Utrikulus: Dış  yan duvarı stapes tabanının karşısındadır. Utrikulusda semisirküler 

kanallara  açılan  5  delik  ve  önde  sakkulusa  bağlanan  duktus  utrikulosakkülaris 

mevcuttur. Makula utrikuli adlı bölgede denge hücreleri bulunur. 

        Sakkulus:  Makula  sakkuli  adlı  bölgede  denge  hücreleri  bulunur,  buradan 

n.sakkularis başlar. 



        Duktus  Kokearis:  Membranöz  kanal,  kanalis  spiralis  koklea  içinde  bulunup, 

onunla 2,5 tur yapar. Üst duvarı reissner membranı, dış duvar spiral ligament, alt duvar 

ise lamina basilaris tarafından yapılır.  

        Korti Organı: Baziller lamina üst yüzeyine yerleşen ve destek hücrelerinden, duyu 

hücrelerinden,  tektoriyal  membrandan  oluşan  yapıdır.  Duyu  hücreleri  iç  ve  dış  silyalı 

hücrelerden oluşur. Tektoriyal membran korti organını örter. Baziller laminanın hareketi 

tektoriyal  membranı  da  hareket  ettirir,  dolayısıyla  sterosilyalar  da  uyarılmış  olur.  İç 

kulağı  besleyen  arter  labirenter  arterdir  Labirenter  arter  ise  ise  vestibüler  arter  ve 

koklear  arter  olmak  üzere  ikiye  ayrılır.  Venöz  dönüşü  ise  akuaduktus  koklea 

çevresindeki venler yoluyla sinüs petrosus inferiora olmaktadır

10



 

2.2.  ĠĢitme Fizyolojisi 

Orta Kulak Fizyolojisi 

Ses enerjisi, dış kulak yolu vasıtasıyla kulak zarına daha yoğunlaşarak gelir. Ses 

dalgaları;  timpan  zarda  titreşime  yol  açar.  Bu  titreşim  zara  yapışık  olan  manibrium 

mallei vasıtasıyla malleus başına ve buradan inkus başına iletilir. Hareket bundan sonra 

inkudostapedial eklem vasıtasıyla stapes ve oval pencereye, buradan iç kulak sıvılarına 

iletilir.  Ancak  orta  kulakta  bu  iletim  sırasında,  atmosferden  (gaz  ortamdan),  perilenfe 

(sıvı ortama) ses dalgalarının iletimi söz konusudur. Ses dalgaları akustik rezistansı çok 

düşük olan atmosferden akustik rezistansı çok yüksek olan perilenfe geçinceye kadar bir 

enerji kaybına uğramaktadır. Ses dalgalarının ancak 1/1000’i perilenfe geçebilmektedir. 

Bu ortam değişikliği sırasında ortaya çıkan enerji kaybı telafi edilmektedir. Bunu da şu 

mekanizmalar sayesinde yapmaktadır. 

Malleus  ve  inkus,  ses  iletimi  sırasında  bir  manivela  gibi  hareket  ederler  ve  sesi 

1:1/3 oranında yükseltirler. Bu artış yaklaşık 2,5 dB’dir. 

Orta kulağın asıl yükseltici etkisi, kulak zarı ile stapes arasındaki yüzey farkından 

doğmaktadır.  Aralarındaki  oran  55:3,2=17’dir.  Yani  akustik  enerji  timpanik 


 

 



 

membrandan  oval  pencereye,  yüzey  farkından  dolayı  17  kat  yükselerek  geçer;  bu 

yaklaşık  25  dB’lik  kazancı  gösterir.  Kemikçiklerin  manivela  etkisi  de  hesaba 

katıldığında, yaklaşık 27,5 dB işitme kazancı oluşmaktadır. 

          Timpanik membran titreştiği zaman ses titreşimleri pencerelere iki şekilde ulaşır. 

Kemikçikler  yoluyla  oval  pencereye  ve  hava  yoluyla  yuvarlak  pencereye  ulaşır.  Bu 

şekilde pencerelere ulaşan ses dalgaları arasında iletim hızının farklı olmasından dolayı 

faz  farkı  ortaya  çıkar.  Ses  dalgaları  farklı  fazlarda  iletildiği  zaman,  koklear 

potansiyellerin optimum seviyede olduğu tespit edilmiştir. 

           Ses titreşimlerinin baziler membrana ulaşabilmesi için, perilenfin hareket etmesi 

gereklidir.  Ancak  stapes  tabanı,  titreşimi  iletmek  için  perilenfe  doğru  hareket  ettiği 

zaman, perilenfin harekete geçebilmesi için ikinci bir pencereye gerek vardır. Yuvarlak 

pencere  membranı,  stapes  hareketi  sırasında  orta  kulağa  doğru  bombeleşerek,  prilenfe 

hareket etme imkanı sağlar

11

. Otosklerozda stapes tabanının bu hareketinde kısıtlılık ya 



da tabanın tamamen fikse olmasından dolayı iletim tip işitme kaybı ortaya çıkar. 

             Koklea Fizyolojisi:  

              Stapesin tabanı ile skala vestibuliye dolayısıyla kokleaya iletilen ses enerjisi ilk 

olarak  perilenfayı  harekete  geçirir.  Bu  safhadan  sonra  kokleanın  iki  önemli  görevi 

başlar. Birincisi iletimdir , yani akustik enerjinin korti organındaki tüy hücrelerine kadar 

taşınmasıdır. İkincisi ise dönüşümdür. Korti organındaki tüy hücrelerinin gelen mekanik 

iletim  dalgasını  kimyasal  veya  elektriksel  gerilimlere  dönüştürüp,  işitme  sinirine 

iletmesi  olayıdır.  Baziler  membran  titreşirken,  üstündeki  silyalı  hücreler  tektoryal 

membrana  çarpıp  ayrılırlar  ve  sonuçta  uyarılan  koklea  kısmında  ses  dalgalarının 

mekanik  enerjisi  elektro-kimyasal  enerjiye  dönüşür.  Bu  enerji  de  sinir  impulsları 

doğurarak  sesin  8.  sinir  lifleri  ile  merkeze  iletilmesine  sebep  olur.  Ses  uyaranları 

taşıdıkları  frekanslara  göre  beyindeki  değişik  yerlerde  sonlanırlar.  İşitme  merkezinde 

pes ve tiz seslerin alındığı yerler ayrımlaşmıştır. Yani işitme merkezi tıpkı koklea gibi 

özel bir tonotopisite göstermektedir. Yüksek tonlar işitme merkezinin derinliklerinde ve 

düşük tonlar ise yüzeylerinde sonlanır. Sesler kortekse geçtiği zaman orada önceki ses 

deneyimlerine göre tanınırlar. 

              İç  kulağın  iletim  mekanizması  oval  pencereye  kadar  gelen  titreşimlerin 

perilenfayı  bir  pencereden  diğerine  hareket  ettirmesi  şeklindedir.  Ancak  bu  sıvıdaki 

titreşim  ses  enerjisinin  havada  olduğu  gibi  moleküllerin  sıkışması  ve  gevşemesi 

şeklinde  değil,  sıvı  sütunlarının  hareketi  şeklinde  olur.  Kokleadaki  ses  dalgalarının 

yayılımı çeşitli teorilerle açıklanmaktadır. 


 

 



 

           Bekesy’ye  göre;  skalalardan herhangi  birine uygulanan işitsel  titreşimler baziler 

membranda  yer  değişimlerine  yol  açmaktadır.  Bu  durum  ilerleyen  dalga  teorisi  olarak 

adlandırılır.  Bu  dalga  baziler  membranın  bazal  ucundan  başlayarak,  apekse  doğru 

ilerler. Yayılma hem enine hem de boyuna yönlerdedir. Bu iletim dalgasının en büyük 

özelliği de amplitüdunun gittikçe artarak maksimuma ulaşması ve titreşimlerin sönerek 

faz değiştirmesidir. Bir başka önemli özellik ise bu dalgaların baziler membran üzerinde 

en  büyük  titreşim  yaptığı  yerin  her  frekans  için  belirli  bölgeler  oluşudur.  En  büyük 

amplitüdle titreşen bölge,  yüksek  frekanslarda bazal  bölgede.  İşitsel  enerjinin frekansı 

düştükçe baziler membranın en çok titreşen bölgesi kokleanın tepesine yaklaşır. 

          Helmholtz’un yer teorisine göre; baziler membran ve üzerindeki korti organı aynı 

bir piyanonun telleri gibi rezanotördür. Yani gelen ses dalgalarının frekanslarına uygun 

bölgeler titreşerek uyarılır ve sesi algılarlar. 

            Rutherford’un  ;  frekans  veya  telefon  teorisine  göre  frekansların  algılanması 

işitme sinirinde impulsların meydana geliş sıklığına göre olmaktadır. Mesela 500 Hz’lik 

bir sesin  işitme sinirini 500 defa  arka arkaya uyardığı  belirtilmektedir.  Halbuki işitme 

sinirindeki lifler saniyede en fazla 1000 defa uyarılarılabilmektedir. Farklı zamanlarda 

diğer  sinir  liflerinin  senkronize  çalışmaları  düşünülse  bile,  frekans  teorisi  5000  Hz  in 

altındaki  sesler  için  geçerli  olacaktır.  Bu  nedenle  bu  teori  bugünkü  bilgiler  ışığında 

geçerliliğini yitirmiştir. 

             Wever’  in  volley  (yayılım)  teorisinde;  yer  ve  frekans  teorisi  arasında  bir 

bağlantı  kurulmaktadır.  5000  Hz  e  kadar  olan  seslerin  algılanması  yaylım  ateşi 

şeklindeki  hızlı  sinir  impulslarının  doğması  ile  izah  edilmektedir.  5000  Hz’i  geçen 

frekanslar için ise algılama yer teorisi ile izah edilmektedir

12



 



          2.3 Otoskleroz 

          2.3.1. Otoskleroz Tanımı ve Epidemiyoloji 

          Otoskleroz  stapes  tabanı  fiksasyonu  ve  koklear  kemik  resorpsiyonu  sonucunda 

iletim ve/veya sensörinöral işitme kaybına  yol açan insan otik kapsülünün yeni kemik 

oluşumuyla karakterize hastalığıdır

2

.    



         Otosklerozun  yol  açtığı  progresif  işitme  kaybı  genellikle  bilateraldir,  işitmenin 

bozulmasının  başlangıcı  genellikle  3.  ve  4.  dekatlardadır.  Otoskleroz  prevelansı 

kadınlarda  erkeklere  göre  2-3  kat  daha  sıktır.  Bu  durum  hormonal  etki  ile 

açıklanmaktadır. Östrojen ve progesteron seviyelerinin artışı ile hastalığın progresyonu 

ilişkilidir. Gebelikle hastalık ilerleyebilir

13

. 



 

 



 

         Otoskleroz sadece insanlarda görülen bir hastalıktır. Otosklerozun hayvan modeli 

yoktur.  Temporal  kemikte  sınırlı  bir  hastalıktır,  kulak  dışı  alanlarda  bulunmaz

13



Otoskleroz  otozomal  geçişli  bir  hastalık  olmakla  birlikte  penetrans  %25-45 

arasındadır

14

. Hueb ve ark. nın



15

 1452 kemikte  yaptıkları  kadavra incelemelerinde 144 

(%9.9)  kemikte otosklerotik odak saptanmıştır. Otosklerotik odağın yerleşimine göre 2 

ayrı  otoskleroz  tipi  tanımlanmıştır: iletim  tip işitme  kaybı  veya  mikst  tip  işitme  kaybı 

yapan  “stapediyal  otoskleroz”  ve  sensörinöral  işitme  kaybına  yol  açan  “koklear 

otoskleroz”  .    Histolojik  otosklerozda  ise  işitme  kaybı  görülmez  ve  otosklerotik  odak 

temporal  kemik  içinde  koklea  veya  fissula    antefenestramdan  uzakta  yer  almaktadır. 

“Histolojik  otoskleroz”  a  diğer  tiplere  göre  5  kat  daha  sık  rastlanır

16

.    Histopatolojik 



olarak  otoskleroz  bulunan  hastaların  yalnızca  %12.3’de  stapes  fiksasyonu  görülür. 

Klinik  otoskleroz  beyaz  ırk  dışındaki  ırklarda  nadir  görülür.  Beyaz  ırktaki  prevelansı 

ortalama  %0,3  olarak  tahmin  edilmektedir

14

.  Bununla  birlikte  tek  kulakta  otoskleroz 



mevcutsa diğer kulağın da etkilenme riski tüm ırklarda %80-90 civarındadır

3



     

2.3.2. Histopatoloji 

             Karakteristik  otosklerotik  odak  sadece  otik  kapsülün  kemiksi  bölümü  içinde 

ortaya çıkar

2,17


.  Otosklerozun histopatolojik özelliği, stapes tabanıyla  birlikte yuvarlak 

ve  oval  pencereye  komşu  perilabirentin  ve  perikoklear  alanlarda  yüksek  selülerite  ve 

vaskülarizasyonla  osteolitik  kemik  lezyonunu  içerir

2,18,19


.  Otik  kapsül  içerisinde 

otosklerotik  odağın  en  sık  bulunduğu  bölge  (%96)  stapes  tabanın  ön  kısmıdır.  Stapes 

kruralarının  embiryonik  orjini  stapes  tabanından  farklı  olduğu  için  genellikle 

tutulmaz


2,20

.    Otosklerozun  progresyonu  dört  evreye  ayrılabilir.  İlk  evre  aktif 

inflamatuar  fazdır  bu  evrede  otik  kapsülün  enkondral  kemiği  osteoklastlar  tarafından 

rezorbe edilir

21

. Aktif otosklerotik odak içerisinde çok sayıda osteoklastlar, multinükleer 



dev  hücreler,  fibroblastlar  ve  prolifere  endotelyal  hücreler  vardır.    Aktif    fazda 

hipervaskülarize  olmuş  lezyon  hemotaksilen–eozin  boyasıyla  koyu  mavi  boyanmış 

olarak  görünür

22

.  Bu  görünüme  mavi  manşet  (blue  mantle)  denir.  Otoslerozun  erken 



belirtilerinden  biridir.  Bu  bazofilik  boyanan  kemiğin,  kan  damarlarının  kenarlarındaki 

osteoklastik  rezorbsiyondan  sonra  yeniden  şekillenen  kemik  dokusu  olduğu 

düşünülmektedir

1

.  İkinci evre; kollajen fibrillerin üretimi, vasküler aralıkların konnektif 



doku ile dolması ve displastik immatür bir kemik üretimiyle karekterizedir. Üçüncü faz 

remodelling  fazıdır.  Bazofilik  kemik,  daha  az  vasküler  ve  daha  çok    asidofilik  matür 

kemiğe  dönüşür.  Dördüncü  ve  son  faz  otosklerotik  ya  da  matür  fazdır.  Displastik 


 

 

10 



 

kemiğin  mineralizasyonu  yeni  bir dens kompakt kemik ile karekterize immatür voven 

patern  ile  sonuçlanır.  Aktif  odaklardaki  kemik  spongioz  görünümde,  olgunlaşmamış 

vasküler bir haldedir. Matür inaktif sklerotik odaklar ise sert, damardan fakir, lameller 

kemik dokusu halindedirler 

21

.  



                   2.3.3 Etyopatogenez 

Geçmişten  beri  otoskleroz  gelişimini  açıklayan  çeşitli  teoriler  savunulmuştur.  

Otosklerozun  patogenezi,  histopatolojisi  ve  histokimyası  hakkında  yapılan  çalışmalara 

rağmen  hastalığın  sebebi  tam  olarak  ortaya  konamamıştır.  Etyopatogenezi  açıklamada 

inflamasyon  ve  otoimmünite  mekanizmaları,  viral  enfeksiyonlar,  hormonal  nedenler, 

genetik yatkınlık gibi bir çok faktör araştırılmıştır. 



                      Viral Enfeksiyonlar: 

    Son 20 yılda gerçekleştirilen birçok araştırma otosklerozun patogenezinde viral 

enfeksiyonların  olası  rolünü  ortaya  koydu.  Arnold  ve  ark.

23

  otosklerotik  odak  içinde 



kabakulak,  kızamık  ve  kızamıkçık  virüslerini  göstermişlerdir.  McKenna  ve  ark.

24

 



otospongiotik 

doku 


spesmeninde 

osteoblastik 

hücrelerde 

paramiksovirüs 

nükleokapsidlerini  ortaya  koydular,  daha  sonra    monoklonal  ve  poliklonal  antikorları 

kullanan immünohistokimyasal araştırmalar Mev (kızamık virüsü) proteinini tespit etti. 

Birkaç  yıl  sonra  kızamık  virüs  RNA’sı  otosklerotik  dokuda  reverse  transkriptaz 

polimeraz  zincir  reaksiyonu  ile  tespit  edildi

25

.  Bu  hipotezlerin  tersine  2000  yılında 



yayınladıkları  çalışmalarında  Grayeli  ve  arkadaşları  otosklerotik  kemik  hücre 

kültürlerinde kızamık virüsünü üretemediklerini bildirmişlerdir

26

. Farklı çalışmalarda da 



otosklerozlu  hastaların  serum  ve  perilenflerinde  anti-  Mev  immunglobulin  G  yüksek 

oranlarda  gösterildi

23,27

.    Niedermeyer  ve  ark.



25

  kızamık  aşılaması  sonrası    stapes 

cerrahisinin sayısının azaldığını ve opere olan hastaların yaş ortalamasının arttığını iddia 

etmişlerdir.  Bu  bulgular  otoskleroz  patogenezinde  kızamık  virüsünün  çok  önemli  rol 

oynadığı hipotezini desteklemektedir.  


Yüklə 0,54 Mb.

Dostları ilə paylaş:
1   2   3   4   5   6




Verilənlər bazası müəlliflik hüququ ilə müdafiə olunur ©azkurs.org 2024
rəhbərliyinə müraciət

gir | qeydiyyatdan keç
    Ana səhifə


yükləyin