Tebranmas yuraklar

TALABA QIZ: Men roziman, roziman!

Davlat: Yoʻq, yoʻq onajon, men yashashnii xohlayman onajon, meni oldirib tashlamang onajon,

Bahodir: Yoʻq Davlat bizlar seni bermaymiz.

Davlat: Onajon, men sizni jonimdan ham ortiq yaxshi koʻraman, shu gapimni esingizda saqlang onajon, xayr onajon, xayr.

Bahodir: Davlat doʻstim! U yashashni chin koʻnglidan xohlar edi bobo. Nega umr bunchalik yovuz ekan, uning aybi nima? Onalarning bunday yovuz bolishiga nima sababchi bobo?

Farishta bobo: odamzod ,odamzod buni bari-bir tushunmay oʻtib ketaveradi, bu ishlarni oldinroq oʻylab koʻrmaydi, bir narsa boʻlsa aybni boshqadan izlaydi, endi u ayol boshqa ona boʻla olmaydi, o’sha paytda oʻzi qilgan aybini tushunib yetmay, tangrini ayblaydi, shu qornidan sugʻurib olgan farzandini uvoliga qolganini qayerdan bilsin.

Bahodir: bobo meni kechiring, men sizni endi tushunyapman, barcha tirikchilikni yaratuvchisi siz ,siz birinchi onamizsiz, sizning oldingizda bosh egaman bobo.

Farishta bobo: tur oʻrningdan bolam,men sizlardan kechirim soʻrashim kerak,barchangizni jonimdan ortiq yaxshi koʻraman.Davlat ham tugʻila olmay ketgan nogiron qiz ham mening bolalarim,bu yorugʻ dunyoda yurib ularni bu ahvolga solganlarning yaxshisi bormi, yomoni bormi, mening bolalarim. Ularning umrini koʻra turib yordam bera olmaslik qanchalik ogʻir, meni kechiring, ularni saqlab qola olmadim.
Farishta bobo: Ana ana koʻring bolalarim bu dunyoni qizigʻini ,odamlar birin biri shunaqa hurmat qiladi ,birin boylab,birin aldab,oʻzini oʻzi qiynaydi,koʻrdingizmi,dunyo keng ,lekin shu dunyoga sigʻmaydi, joy talashadi.