Farishta bobo: Qoʻlimdan kelmaydi, bolalarim. Meni kechiring.
Bahodir: Nega kelmaydi? Siz har narsaga qodirsiz-ku! Siz yaratdingiz-ku!
Farishta bobo:Men yaratuvchi emasman,bolalarim. Yaratuvchi yolg’iz Parvardigordir. Men esa Uning izni bilan jon kirgizuvchiman xolos. Parvardigor 3 xil maxluqotni yaratdi. Biri hayvonlar, ularning faqat nafsi bor, aqli yo’q, Ular faqat nafsiga bo’y sunib yashaydilar. Yana biri farishtalar. Ularning nafsi yo’q, ular yaratganga itoatda dangasa bo’lmaydilar. Uchinchisi esa insonlardir. Ularda ham nafs ham aql bor. Ularning tanasida doim aql va nafs kurashadi. Nafsini ustun qo’ygan hayvondan battar,aqlini ustun qo’ygan esa farishtalardan ustun bo’ladi bolalarim. Odamzot nafsiga ergashib ko’p xatolar qiladi. Bu bolaning otasi ham nafsiga qul bo’ldi. Oqibatda guldek farzndining hayotini zaharga to’ldirdi. Odamzod faqat boshiga ogʻir kun tushgandagina tangrini esga oladi. Undan yordam berishini soʻraydi. Boshidan tashvishi ariganida esga olishni ham oʻylab koʻrmaydi. Bu haqiqat bolalarim.
