TÜrkməN ŞEİRİ antologiyasi (XVII – XIX əsrləR) Bakı – 2011

ŞEYDAYİ

(XVIII əsr)
Şeydayi XVIII əsrin ortalarında yaşamış görkəmli türkmən şair­lə­rin­dən biridir. Onun həyatı haqqında məlumatlar olduqca azdır, hətta doğum və ölüm tarixləri də bilinmir. Bi­linən yega­nə şey şairin Manqışlaq vilayətində dünyaya gəl­mə­si, türkmən­lərin salur bo­yu­nun kiçiağu tayfasına mənsub ol­ma­sıdır. Bəzi məlumatlara görə, Şeydayi Buxarada və ya Xivədə təhsil al­mış, ömrünün çoxunu Səraxs və Marı (Mərv) vilayət­lərində keçir­miş, 1875-1800-cü illərdə Bu­xarada hökmdar olan Şahmurad xanın dövründə həyatda olmuşdur. Bunu onun aşa­ğıdakı misra­larından anlamaq mümkündür:

Məsum Sofudur adın, ey hey oğlu Şahmurad,

Sən ədalət sultanı, qəmli könül oldu şad.

Şeydayi yüzə yaxın lirik şeirin və «Gül-Sənubər» adlı aşi­qanə dasta­nın mü­əllifidir. Bu dastan türkmənlər arasında o qə­dər məşhurdur ki, şairin şe­ir yaradıcılığını köl­­gədə qoymuş­dur.

Orta Asiyada «Sənubər can», «Kitabi-Sə­nu­­­bər», «Kitabi-şahzadə Sə­nu­bər» adları ilə məşhur olan bu əsər 1903-cü ildən başlayaraq Bu­­xara, Sə­mər­qənd, Daşkənd, Kazan, Kokand şə­hər­­lərində daşbasma üsulu ilə dəfə­lər­lə nəşr olunmuş, bəzi nəşr­lərdə şairin adı göstərilməmişdir. Bu dastanın əl­yaz­­ma nüs­xələri Aşqabad, Daşkənd, Peterburq və Düşənbədəki arxiv­lərdə qo­ru­nur. Nüsxələr arasında xeyli fərq müşahidə olunur ki, bu da ifa­çıların və ka­tiblərin əlavələri nəticəsində yaranmışdır. Bu dastanın motivləri Azər­baycan folklorunda da görünür. «Gül Sənavərə neylədi, Sənavər gülə ney­lə­di» adla­nan nağılın süjet xətti dastanın mövzusu ilə səsləşir.

Şeydayinin şeirləri saf türkməncədir. Şair imkan daxilində ərəb və fars sözlərindən istifadə etməməyə çalışmışdır. Hətta dini mövzulu şeirlərində də di­lin saflığına diqqət etmişdir.

Şairin yaradıcılığı Her­man Vamberi İ.N.Berezin, A.N. Samoyloviç, A.Y.Krım­ski, kimi şərqşünaslar tərəfindən tədqiq olunmuşdur.

GƏLİN
Yalan dünyanın behişti,

Qızıl güldən təzə gəlin.

Ağ üzlərin bənzər aya,

Sallanışın qaza, gəlin.

Vara bilmənəm yanına,

Sənin mənzil-məkanına,

Səvab et şirin canına,

Rəhm eyləgil bizə, gəlin.

Görməyə gözlərim zardır,

Qoynunuz fəsli-bahardır,

Sevib ayrılmağım ardır,

Sən bənzərsən yaza, gəlin.

Tamaşalı toy olanda,

Qız-cavanlar yığılanda,

Qızlara nəzər salanda

Sən düşərsən gözə, gəlin.

Şeydayi der, söz olmasa,

Bağçada gülüm solmasa,

Ziyadə zərur olmasa,

Verməm yüz mün qıza, gəlin.

İLƏ
Arzu çəkib dost camalın görməyə,

Yürü könlüm, yoldaş olsan ər ilə.

Eşq ilə baş qoysan möhnət daşına,

Cəfa çəkib, yar camalın gör belə.

Təmənna dağından ötə bilmənəm,

Ədəb səriştəsin tuta bilmənəm,

Yolum uzaq, yara yetə bilmənəm,

Qanadım yox, uça bilməm pər ilə.

Qafil adam qaraları ağ bilər,

Aqil adam biliyini yox bilər,

Düz aşiqəm, xidmətimi haq bilər,

Xeyir gərək, işim yoxdur şər ilə.

Bəndə Şeydayi der sinəm dağlıdır,

Axirət zamana belim bağlıdır,

Əsli xakdan olan adəm oğludur,

Gələn keçər, yeksan olar yer ilə.

SEVDİYİM
Əvvəldə ağlımı heyran eylədin,

Xəlvət yerdə sözləşəlim, sevdiyim,

Ağladıb göz yaşım giryan eylədin,

Uzun dövran üzləşəlim, sevdiyim.

Bağda bülbül oxur, çəkdiyi zardır,

Aşiqin yanması əzəldən vardır,

Gərdanın dütardır, zülflərin tardır,

Sabah durub sazlaşalım, sevdiyim.

Yetim quzu kimi gəzmə aralı,

Sənsən bu dağların gözəl maralı,

Ömrümü ötürdim, qəlbim yaralı,

Gəlsə bahar, yazlaşalım, sevdiyim.

Şeydayi der, getməz sinəmin dağı,

Köksündə qurulmuş İrəmin bağı,

O ala gözlərin yağıdır, yağı,

Oğrun-oğrun gözləşəlim, sevdiyim.

TANIMAZ
Əsli bəy olmayan çıxsa şikara,

Qarğaya quş salar, bazın tanımaz,

Yiyəm dövlət versə bir nabekara,

Təkəbbürlük eylər, özün tanımaz.

Qoç igid önündə dursa yasovlar¹,

At salıb hər birin bir yana qovlar,

Guya ki, laçındır, qu qazın ovlar,

Ördəyin, sonasın, qazın tanımaz.

Mehmanı görəndə öyündən qaçar,

Kimsə bilməz, yerin dibindən qaçar,

Yağıdan vəhm edib, köyündən qaçar,

Ol yağının çoxun, azın tanımaz.

Şeydayi der: yaman ilə baş qoşma,

Əyan edib, öz sirrini gənəşmə,

Savaş günü yaman ilə yol aşma,

Müxənnətdir, qaçar, izin tanımaz.

VARMI?
Ey yaranlar, müsəlmanlar,

Ağlamayan, gülən varmı?

Yalançı, fani dünyada

Gedib, geri gələn varmı?

Kimi vəfa toxmun əkər,

Kimi əcəl zəxmin çəkər,

Kimi qəmdən azad edər,

Saralmadan solan varmı?

Bildim bu dünya çağlığın,

Qəm qəflətdə oyaqlığın,

Xəstə olmadan sağlığın

Qiymətini bilən varmı?

Bu dünya iki varaqdır,

Biri qara, biri ağdır.

Mənzil iki, yol iraqdır,

Onun fikrin qılan varmı?

Şeydayi der: gələn keçər,

Bu güzara qonan köçər,

İgidlik çırağı keçər,

Bu sözümdə yalan varmı?

BƏYLƏR
Malay xanın zərin açdım,

İçdim qana-qana, bəylər,

Dünyaya gəlcək tutaşdım,

Keçdim yana-yana, bəylər.

Bir çəməndən gül gətirdim,

Ən şuxuna əl yetirdim,

Yaz fəslini mən ötürdim,

Qaçdım zimistana, bəylər.

Sövdəgərəm, mayda bilməm¹,

Yara sirrim ayda bilməm²,

Yaz gəlib mən, qayıda bilməm,

Qaldım zimistana, bəylər.

Quru ağac yanar, sönər,

Ol ağacdan hasil önər³,

Dəli dövran kimə dönər,

Çevrilər zəmanə, bəylər.

Cənnət olar sənin cayın⁴,

Əl yetirin, süfrə yayın,

Şeydayi der: qulaq qoyun,

Bizim bu dastana, bəylər.

VARDIR
O nədir, gəlib keçincə

Səfalıca çağı vardır?

Neçə karvanlar ötüncə

İşbu yol-yolağı vardır.

O nə dastandır, sormalı,

Oxuyub məna verməli.

O nə öydür, cüt hörməli,

Dəxi dörd çırağı vardır.

Mömin olan yoldan azar,

Təriqətə qılmaz nəzər,

Əməlini mələk yazar,

Nə qılsan, sorağı vardır.

Kərəmli padişahımın,

Fəzli çoxdur ilahımın,

Elədiyim günahımın

Nə ucu-bucağı vardır.

Şeydayi qılar fəryadı,

Aləmə dastandır adı,

İgidin olsa övladı,

Ürəyinin yağı vardır.

VARADIR
Bu anın qiymətin niyə bilməzsən,
Qafil adam, ömrün keçib varadır.

Baqi yurda varıb geri gəlməzsən,

Əcəl yeli yaxan tutub varadır.
Qəhbə fələk ayna ilə bəzənib,

Kimisi axirət öyün qazanıb,

Əcəl gəlir, qəza oxun gəzənib,

Kimisi imanın satıb varadır.

Kimisi gəlib, ey, kimisi keçib,

Kimisi güvənib, kimisi köçüb,

Kimisi işrətdə, al şərab içib,

Kimisi qızıl qan udub varadır.

Xocam versə bəndəsinə övladı,

Könlünün xoşgahı, ruhunun şadı,

Oğul imiş qoç igidin muradı,

Oğulsuzun yeri itib varadır.

Aqil bilməz bu dünyanın sorağın,

Axmaq bilməz qaranlığın çırağın,

Fələk yıxar bu dünyanın qırağın,

Gələnlər əylənməz, ötüb varadır.

Gəlib için həqiqətin meyini,

Yıxmayın siz şəriətin öyünü,

Xumar olar bu dünyanın oyunu,

Pis fələk olanı udub varadır.

Məstanə Şeydayi qaynayıb, daşıb,

Öldür nəfsin, həqiqətə ulaşıb,

Dünyada nə gördün otuzdan aşıb,

Yaşın qırx öyünə yetib varadır.

İGİDİN
Ey yaranlar, müsəlmanlar,

Atdır qardaşı igidin,

Geyib çıxsa dəmir donlar,

Artar savaşı igidin.

İgid piyada qalmasın,

Saralıb üzü solmasın,

Savaş günündə olmasın

Namərd yoldaşı igidin.

Gözəl də bir yaxşı zaddır,

Oğul igidə övladdır,

İti qılınc, ərəb atdır

Könlünün xoşu igidin.

Şeydayi der: mində, beşdə,

Əskik olmaz yazda-qışda,

Qüdrətin qalmaz altmışda,

Otuzdur yaşı igidin.

İGİDƏ
Kim qoyubdur namus-arı

Yaraqsız, atsız igidə.

Kimsənin yox etibarı

Qorxaq, qeyrətsiz igidə.

İgid odur cuş eyləsin,

Sözü yerində söyləsin,

At, yaraq olsa neyləsin,

Ürəksiz, ödsüz igidə.

Yağı ilə qarşılaşmaq,

Pisdən yaxşıya ulaşmaq,

Zor olar qaynayıb coşmaq,

Sinəsiz, odsuz igidə.

Qıya-qıya gözləşməyə,

Doğru durub sözləşməyə,

Nər, buğra tək dizləşməyə

Qardaş gərəkdir igidə.

Şeydayi der: fələk netməz,

Dövran gəlib kimdən getməz,

Toyda, məclisdə san yetməz

Əlində malsız igidə.

GEDİBDİR
Dəli könlüm, dövranlıca sərim yox,

Yalan dünya ilə xoşum gedibdir,

Mənzilim, məkanım, bəlli yerim yox,

Abad öyüm, nanım, aşım gedibdir.

Yaradana ərz eləyim zarımı,

Çəkən bilər sinəmdəki yaramı,

Yaxşını, yamanı, ağı, qaranı

Tanımayan ağlım-huşum gedibdir.

İgidlik bir təzə gülün bostanı,

Hanı sənlə dövran sürənlər, hanı?

Əgər desəm o qədimki dastanı,

Deməyə dilim var, dişim gedibdir.

Nə qismətdir, nəsibinə yazıldı,

Günahkar bəndəsən, bağrın əzildi,

Əsbabın dağıldı, ordun pozuldu,

Dur atlan, Şeydayi, qoşun gedibdir.

ŞİRİN DİLLİ CANANIM
Xuraman qəddinə, xurşud üzünə,

Mən heyranam, şirin dilli cananım.

Arzum budur, intizaram özünə,

Nə gecə var, nə gündüz var qərarım.

Rövşənim sən, çırağım sən, çağım sən,

Atəşim sən, düyümün sən, dağım sən,

Bülbül mənəm, bostanım sən, bağım sən,

Həm güzarım, gülüstanım, baharım.

Həyatım sən, peyvəndim sən, bəndim sən,

Həm şəhrim sən, xəzinəm sən, kəndim sən,

Şəkərim sən, şirinim sən, qəndim sən,

Əncirim, üzümüm, alma, ənarım.

Mənzili sən, məkanım sən, cayım sən,

Sərvərim sən, sultanım sən, şahım sən,

Göy üzündə ulduzum sən, ayım sən,

Yer üzündə nazəninim, nigarım.

Siyah zülfün ruyin üzrə yayıbsan,

Can almağa cəllad donun geyibsən,

Aşna olma hər namərdə, heyifsən,

Şeydayi der sənə düşdü nəzərim.

BİRİ PƏRİDİR
Bir dastan demişəm iki gəlinə,

Biri huri olsa, biri pəridir.

Camalları bənzər dağın gülünə,

Cənnət gülü peyğəmbərin gülüdür.

Gül üzündən götürdülər niqabı,

Guya ki açılmış cənnətin babı,

Gönçə qədəh, ləblərinin şərabı

Hövzi-kövsər şərbətindən durudur.

Alim bilər, on bir hərfdir adları,

Sifətləri, dastanları, xətləri,

Nagəhan görmüşəm pərizadları,

İrəm bağı seyran edən yeridir.

Xumar gözə xub yaraşar qaşları,

Dal gərdənə tökülmüşdür saçları,

Cəllad kimi can almaqdır işləri,

Qəmzələri dağı-daşı əridir.

Bir yerdə görmüşəm iki məhbubu,

Birisi sərvdir, birisi tubu,

Gözəllər sərvəri, xubların xubu,

Biri aydan, biri gündən arıdır.

Zinət etmiş eşq əhlinin xanları,

Firuzə qaşları, zərəfşanları,

Ağ üzündə alma zənəxdanları

Hansı bağın almasıdır, narıdır?

Canım fəda cananların üzünə,

Qələm qaşlarına, xumar gözünə,

Onlar heyran Şeydayinin sözünə,

Şeydayi onların intizarıdır.

GƏTİRDİ
Namə yazıb aşiqlərin adına,

Üç kişi önümə riqab gətirdi,

Mey ilə yaxdılar eşqin oduna,

Kəsib ciyərimdən kabab gətirdi.

Mey ilə verdilər gül ilə xarı,

Dedilər: aşiqin cahanda varı.

Birisi gətirdi iki cüt narı,

Biri bir budaqdan gülab gətirdi.

Bir kamil əl salıb köksüm arıtdı,

Abad edib, can şəhrimi yarıtdı.

Biri saqi olub kasə yürütdü,

Biri bir şüşədə şərab gətirdi.

Şeydayi, məst olub düşdün xəyala,

Mey ilə verdilər dolu piyalə,

Mey içib məst oldun, düşdün nə hala,

Eşq mənim halımı xarab gətirdi.

İLƏ
Nazəninlərə yetişdim

Yüz cilvələr, nazlar ilə.

Hardan gəlirsiniz, dedim,

Danışalım sizlər ilə.

Nazəninlər, nazlı hallar,

Cavabınız verin, canlar,

Tuti tək şirin zəbanlar,

Sözləşəlim sazlar ilə.

Aylar, illər dola-dola,

Qədəm qoydunuz bu yola,

Qonaq gəlin bizim elə

Başı taclı qızlar ilə.

Şeydayi qaynayıb coşdu,

Nazəninlərlə uğraşdı,

Bahar olub bağ gül açdı,

Novruz gəlir yazlar ilə.

TÜRKMƏNİN ƏHVALI
Otdan alçaq, dağdan bülənd,

Oldu türkmənin əhvalı,

Ayaq altında oba, kənd,

Öldü türkmənin iqbalı.

Ey yumrulmuş köhnə dünya,

Kimlər sənə oldu yiyə?

Keçən günüm deyə-deyə,

Ağlamaq türkmənin halı.

Bir yelləncək, doqquz oğlan,

Mindi, düşdü, keçdi dövran,

Dünya köhnə, sonu viran,

Düzə bənzər məkri, alı.

Oğuz eli çox ucaldı,

Qırx ölkədən xərac aldı,

Axırda nə günə qaldı,

Hanı onun dəbi, yolu.

Şeydayini bu dərd yıxır,

Hər dildən yüz yalan çıxır,

Türkmən ruhu əvvəl-axır,

Yüksəldəcək bizim eli.

GÖZƏL İYİRMİ BEŞ
Qəlbə, qulağa yatımlı,

Sözlədim gözəl iyirmi beş,

Şirin avazlı, çəkimli,

İzlədim gözəl iyirmi beş.

Bu gün yerim bəlli oldu,

Əmanətin vaxtı doldu,

Yetirib bu günə qaldı,

İstədim gözəl iyirmi beş.

Arzu edib yetə bilməm,

Görünsə də, tuta bilməm,

Dünya malın sata bilməm,

Gizlədim gözəl iyirmi beş.

Yeddisindən avaz çıxıb,

On səkkizi nalə çəkib,

Üç bu qədər ömür yaxıb,

İşlədim gözəl iyirmi beş.

Matəm, mərsiyə istəndi,

Yazıb qoydum neçə bəndi,

Oxuyan yad edər indi,

Özlədim gözəl iyirmi beş.

Şeydayi der: var betərlər,

Sənin üçin yas tutarlar,

İndi dəyərsiz tutarlar,

Gözlədim gözəl iyirmi beş.

BU GÜN
Gəldi novruz, cümleyi-aləm gülüstandır bu gün,

Gül açıldı, əndəlibin işi əfğandır bu gün,

Qılalım zövqi-tamaşalar ki, ehsandır bu gün,

Ol xüsusən aşiqi-məşuqə dövrandır bu gün,

Lalələr açıldı, səhra baği-bostandır bu gün.
Oldu novruz, nazü qəmzə birlə səf-səf gülüzar,

Rəngbərəng, ağü qızıl geymiş tamami-zərnigar,

Çün aləmin hüsnündən oldu bu yer-göy laləzar,

Qılmışam bihəd günah, kim məst olub biixtiyar,

Eybi yoxdur, dostlar, eşq əhli məstandır bu gün.
Gəşti-novruz eyləmişlər üşbu gülrüxsarlar,

Ləzzəti, ləli-ləbi şirin süxən göftarlar,

Gər niqab açsa üzündən sərvi boylu yarlar,

Gündə yüz min qan edərlər qəmzəsi xunxarlar,

Aşiqi-məşuq üçün ölsən, nə ərmandır bu gün.
Nazəninlər seyrə çıxmışlar ki bihəd-bihesab,

Qaşlarına sürmə çəkmiş, al yanaq üzrə gülab,

Bir neçəsi ruyi-bəndli, bir neçəsi biniqab,

Hansı birini vəsf edək, hər biri bir mahtab,

Çün onların hüsnünə Şeydayi heyrandır bu gün.

QURBANƏLİ MƏĞRUBİ

(1735 – 1810)
Şairin əsl adı Qurbanəli, təxəllüsü Məğrubidir. O, türk­mənlərin yəm­rə­­­­li boyunun məğ­rub tayfasından olduğu üçün bu adı özünə təxəllüs kimi qə­­­bul etmişdir. Əldə olan məlumatlara görə, şair 1735-ci ildə Göytəpə ya­xın­­lı­ğında anadan olmuş, 1810-cu ildə Manqışlaq bölgəsində fani dünya­dan köçmüşdür. Gəncli­yin­də Axal vilayətində, yaşlılıq çağında isə Daşoğuz və Ür­gənc ətrafında ya­şadığı bilinir. Məğrubi öz dövrünün savadlı adamlarından biri olmuş­dur. Bunu şai­rin poetik irsi və yaratdığı dastanlar aydın şəkildə göstərir. Onun qələmin­dən çı­xan bütün şeirlər xalq mahnısına çevrilmişdir.

Məğrubi türkmən ədəbiyyatında Nurməhəmməd Əndəlib­dən bəri da­vam edən ənənəyə sadiq qalaraq bir neçə xalq das­tanını yenidən işləmiş və mükəmməl bir hala gətir­mişdir. Bun­lardan «Yusif – Əhməd», «Dövlətyar», «Alıbəy–Balıbəy» adlı das­tanlar qəhrəmanlıq, «Seyfülməlik–Mədhül­camal» isə mə­həb­bət dasta­nı­dır. Bu əsərlər türkmən aşıqlarının repertuarında mü­hüm yer tutur. Şairin iş­lədiyi dastanlardakı qəhrəmanların bir əlində saz, di­gər əlində dütar vardır.

Qurbanəli Məğrubinin poeziyasında vətən sevgisi, qəhrə­manlıq, igid­lik mo­­tivləri çox güclüdür. Bu da həmin dövrdə İranın türkmən torpaqlarına aramsız hücumları ilə bağlıdır. Şa­irin bu mövzuda bir çox şeirləri, o cümlə­dən «Vətənim qaldı» rədifli iki qoşması var. Məğrubinin bütün dastanları və şeirləri nəşr olunmuş, haqqında disser­tasiyalar yazılmış, çoxlu elmi-tədqiqat işləri aparılmışdır. Əsərlərinin əlyaz­ma nüs­xələri Milli Əlyazmalar İnstitu­tun­dakı yetmişdən artıq qovluqda sax­lanır.
VƏTƏNİM QALDI
Ağalar, ərzimi bəyan eyləyim,

Durun, Məhin atlı vətənim qaldı,

Qat-qat döşək sərib damın üstünə,

Məst olub üstündə yatanım qaldı.

Bir şahinlə min qazı çaş eylərəm,

Laf eyləsəm, on kişini əylərəm,

Qızılbaşın, yurd talayan bəylərin,

Alıb Xarəzmdə satanım qaldı.

Göytəpə, Bəhrə el, Ürgəncdir yerim,

Bamıdır, Ləngərim, aslanım, şirim,

Xoca Aləmbərdar – bir gözlü pirim,

Qum altda gömülüb yatanım qaldı.

Ac qurd idim, uca dağlar oylağım,

Şahin idim, geniş düzlər ovlağım,

Məhin qışlağımdı, Durun yaylağım,

On gecə-gün toylar tutanım qaldı.

Məğrubi der, gül ayrılsa zağlardan,

Soyuq sulu, tər çəmənli bağlardan,

Altmış başlı, ala qarlı dağlardan,

At minib üstündən ötənim qaldı.

EYLƏDİ
Ey yaranlar, gəldi yaman zamana,

Zalımlar ölkəni xarab eylədi,

Dərvişlər məst olub, girdi harama,

Mollalar şərbəti sərab eylədi.

Aradan kəsildi əzani-qamət,

Qalmadı ellərdə əhli-dəyanət,

Padişahlar qılmaz oldu ədalət,

Şahlar nökərinə əzab eylədi.

Bilib özün doğru yola salmazlar,

Cahillər zahidin qədrin bilməzlər,

Qazıları adil divan sormazlar,

Rüşvət alıb xalqa qəzəb eylədi.

Bilin, kiçıklərdə iba qalmadı,

Tanrı təqdirinə riza qalmadı,

Əksəri qızlarda həya qalmadı,

Oğul atasına cavab eylədi.

Məğrubi der, qərib qulun adına,

Haqq əmrindən hər söz düşər yadına,

Şibli kimi yandım eşqin oduna,

Eşq mənim bağrımı kabab eylədi.

İGİDƏ
Yaranlar, savaş günü

Ustad gərəkdir igidə,

Gözəl Allahın eşqinə

Heyrət gərəkdir igidə.

Günü ilə, ayı ilə,

Yürüb haqqın rəyi ilə,

Bir münasib tayı ilə,

Züryət gərəkdir igidə.

Həsədini oda yaxmaz,

Naməhrəm üzünə baxmaz,

Bircə atdan tozan çıxmaz,

İmdad gərəkdir igidə.

Bir haq çıxmasın yadından,

Ayırma könül şadından,

O yanda duzəx odundan,

Azad gərəkdir igidə.

Məğrubi, yar dərdim bilsə,

Hər dəm rəhm eyləyib gəlsə,

Bir əməl yiyəsi olsa,

İrşad gərəkdir igidə.

AT YAXŞIDIR
İgidə on beş yaşında

Sevgili arvad yaxşıdır,

Ondan son könlünün xoşu,

Yaraq ilə at yaxşıdır.

Eşqsiz ürəkdə dərd olmaz,

Zatı qırıqdan mərd olmaz,

Hər bir adam comərd olmaz,

Yerində himmət yaxşıdır.

Gəl nəsihət eşit bizdən,

Aşın dadı gələr duzdan,

Məclisdəki yersiz sözdən

Boşa hürən it yaxşıdır.

İgidlik bir qızıl gülşən,

Qocalıqda sönər rövşən,

Heysiyyətli olsa hər dəm,

Gözəldə ismət yaxşıdır.

Atdır igidin yoldaşı,

Oğuldur dövlətin başı,

Qızda olsa könül xoşu,

İgidə züryət yaxşıdır.

Ruzini istə qayıbdan,

Başın qurtulmaz ayıbdan,

Abırsız, nakəs, zəifdən

Ötsən müccərəd, yaxşıdır.

Məğrubi, bildiyin söylə,

Qoç igidin vəsfin eylə,

At saxla, qılınc itilə,

Düşmənə heybət yaxşıdır.

DƏRD İLƏ
Gəl, könül, başını çıxar dumandan,

Yalnız qaldın qəm evində dərd ilə.

Namərd ilə uzaq yerə getmə sən,

Yoldaş olsan, ol təvəkkül mərd ilə.

Düz ərlər iblisin sözünə getməz,

Münafiqlər haqqın əmrini tutmaz,

İman ilə şeytan bir yerdə yatmaz,

Necə yola gedər qoyun qurd ilə.

Can şəhrinə əcəl quşları qonar,

Könlümün dəryası coşar, qaynayar,

Çoban oğlu donuz, it ilə oynar,

Bəy balası sətrənc¹ oynar nərd ilə.

Düz dərviş könlünün olmaz yalanı,

Yaxın gəlsə axırzaman nişanı,

Bunu bil ki, iqrar saxlar imanı,

Dava artar, and içərlər şərt ilə.

Məğrubi der: yeddi iqlim çöl qalar,

Nə bəy qalar, nə xan qalar, qul qalar,

Nə dağ qalar, nə düz qalar, el qalar,

……………………………………²

GƏL
Könlüm, sənə bir nəsihət eyləyim,

Qafil, qəflət içində sən yatma gəl,

Bir kişi «gəl» deyib dəvət etməsə,

Öz yanından xəyal qurub getmə gəl.

Tanısan gövhəri – bir zərrə daşdır,

Tanınmayan yerdə bahası beşdir,

Ağlı olan bilər, bu dünya heçdir,

Tanınmayan yerdə qədrin satma gəl.

Bihudə gəzmə ki, düşərsən dərdə,

Ruzin olsa, Allah verər hər yerdə,

«Ac» deyib saqınma, doğru get mərdə,

Zinhar, müxənnətə üzün tutma gəl.

Məğrubi, güvənmə, saqın, malına,

Məhşər günü seyr edərlər halına,

Əməllərin bir-bir gələr alnına,

Halal malı haram mala qatma gəl.

TUTULDU - BİTİLDİ

(deyişmə)
Məğrubi:

Bizdən salam olsun, molla Qayıbi,

Dünyanın binası haçan tutuldu?

Küntü-kənzil-məhfiyəndən xəbər ver,

Kəlmeyi-şəhadət harda bitildi?
Qayıbi:

Bizdən salam olsun molla Məğruba,

Haq «kün» dedi, ol gün bina edildi,

Tuba ağacının yarpaqlarında

Kəlmeyi-şəhadət sonda bitildi.
Məğrubi:

Haq əvvəl naməni kimə oxutdu,

Ol kim idi, oxub özün unutdu,

Adəmdən irəli neçə qövm ötdü,

Dərgahda hansının sözü tutuldu ?
Qayıbi:

Haq əvvəl naməni Adəmə oxutdu,

Oxudu, Əzrayıl özün unutdu,

Adəmdən irəli Bənican ötdü,

Dərgahda rəsulun sözü tutuldu.
Məğrubi:

Hansı gündə bina etdi o quşu,

Necədir qanadı, quyruğı, başı,

Yediyi nəmədir, neçədir yaşı,

Neçə min ildən son başı ütüldü?
Qayıbi:

Çərşənbədə bina etdi o quşu,

Dörd olar qanadı, quyruğı, başı,

Yeməyi darıdır, əlli min yaşı,

Əlli min ildən son başı ütüldü.
Məğrubi:

Sudakı balığın puştu¹ neçədir,

Üstündəki əti, quştu¹ neçədir,

Ol ərşi-əzəmin hıştı neçədir²,

Neçə mələk hesabında bitildi?
Qayıbi:

Sudakı balığın uludur puştu,

Yeddi min yeddi yüz batmandır quştu,

Qüdrətlə salındı əzəmin hıştı,

Dört məlaik hesabında bitildi.
Məğrubi:

Bilirsənmi xali nədir, boş nədir,

Cəsəd nədir, mənzil nədir, quş nədir,

Ol nə bazar, qiymətbaha daş nədir,

Kimin daşı kəmbahaya satıldı?
Qayıbi:

Əgər bilsəm xali budur, boş budur,

Cəsəd mənzil, ordan uçan quş budur,

Ol imandır, qiymətbaha daş budur,

Şeytan daşı kəmbahaya satıldı.

Məğrubi:

Məğrubi der, qismətdə nə yazıldı,

Nə zəncirdir, bir-birinə düzüldü,

Neçə ildə vaxtı yetib üzüldü,

Ay ilə gün hansı vaxtda tutuldu?
Qayıbi:

Qayıbi der, qürbət ilə yazıldı.

Gecə-gündüz bir-birinə düzüldü,

Sansız ildə vaxtı yetib üzüldü,

Ay bilə gün ərəsatda tutuldu.

GƏRƏK
Ey yaranlar, qoç igidin,

Bir dil ilə başı gərək.

Ya qılığı, ya qılıncı,

Qazan içrə aşı gərək.

Haqqı özünə qıl dalda,

Olma sən özgə xəyalda,

Ya oğulda, ya əyalda,

Bir könlünün xoşu gərək.

Bir qoç igidin aşına,

Tay-tuşu gəlsə qaşına,

Bir bəla gəlsə başına,

Can yanan qardaşı gərək.

Ərşə çıxar fəryadların,

Heç kim eşitməz dadların,

Həqiqi pərizadların

Gözü ilən qaşı gərək.

Bəlli, alıcı ərlərin,

Rüstəm zal tək ərənlərin,

Məğrubi der, düz pirlərin

Gözlərinin yaşı gərək.