Tofiq Köçərli - 58 -
Naxçıvan: uydurmalar və tarixi həqiqətlər Azərbaycan Cümhuriyyəti milli məsələyə dair proqrama sadiq qaldı: 1919-cu
ilin avqustunda Qarabağ ermənilərinə milli-mədəni muxtariyyət verildi. Bu
münasibətlə Baş Nazir Nəsib Bəy Yusifbəyov parlamentin iclasında (22.12.1919)
demişdi: «Qafqazda ilk dəfə biz belə bir nümunə göstərdik və ümid edirik ki,
qonşularımız da belə edəcəklər».
Lakin bu çağırış Ermənistanda eşidilmədi. Ermənistan azərbaycanlılarının
milli hüquqları təmin olunmadı. Hətta avqustun 17-dən Ermənistanın 4 qəzasında
azərbaycanlıların 50 kəndi darmadağın və talan edildi. Bu qəddarlıqla əlaqədar
olaraq Ermənistan parlamentinin eser fraksiyası Ermənistan hökumətinə sorğu
vermişdi. Sorğuda həmin kəndlərin «tatar əhalisindən təmizlənməsi, talan və
qırğına məruz qalması» qeyd edilir və göstərilirdi ki, «yerli hakimiyyət baş vermiş
talan və qırğının nəinki qarşısını almayıb, hətta bu talan və qırğında özü iştirak
edib».
Azərbaycan hökumətinin təkidilə Ali Komissar Haskel faciə haqqında
Ermənistan hökumətindən izahat tələb etdi. Haskelə cavab məktubunda Ermənistan
hökuməti «müsəlman vətəndaşlarına qarşı zor işlədilməsi faktlarının olmasını»
etiraf etdi, «baş vermiş kədərli hadisələri təhqiq etmək üçün komissiya yaratmağa
vəd verdi».
Lakin bu vəd vəd olaraq qaldı. Ermənistan azərbaycanlılarının hüquqlarının
təmin edilməsi sahəsində heç bir adekvat addım atılmadı.
DQMV Azərbaycanın ən dinamik inkişaf edən regionlarından biri olmuşdur.
Artıq 70-ci illərin əvvəlləri üçün DQMV-nin göstəriciləri ümumazərbaycan, o
cümlədən Naxçıvan MSSR göstəricilərindən üstün idi. SSRĐ Nazirlər Sovetinin
sosial inkişaf üzrə büro sədrinin müavini B. Laxtinin qeyd etdiyi kimi, DQMV-də
bir sıra sahələrdə vəziyyət Ermənistandakından da yaxşı idi.
DQMV-nin bu inkişafı, əmin-amanlığı Ermənistanın və onun qızışdırdığı
separatçıların bəd əməllərinin qurbanı oldu.
Qonşuluq Azərbaycan və erməni xalqlarının taleyidir. Biz bu qonşuluqda
yaşamağa məhkumuq. Ermənistan işğal etdiyi ərazilərdən çəkilməsə və