Yayın Danışmanı Dr. Erol Barın Editör Dr. Mehmet Yalçın Yılmaz Dil Uzmanı

29
KAŞAĞI
Ömer Seyfettin
Küçüktüm. Ahırın avlusunda oynuyordum. Aşağıdaki söğütlerin al-
tında bir dere vardı. Sürekli derenin sesini işitirdik. Evimiz büyük kes-
tane ağaçlarının arkasındaydı. Annem, İstanbul’daydı. Benden bir yaş 
küçük kardeşim Hasan’la beraberdik. Atlarımızın 
seyisi Dadaruh’un 
yanından hiç ayrılmıyorduk. Dadaruh yaşlı bir adamdı. Sabah erkenden 
ahıra koşuyorduk. Bizim için en güzel şey atlardı. Dadaruh’la birlikte 
onları suya götürmek, çıplak sırtlarına binmek, çok büyük bir zevk-
ti. Hasan korkar, yalnız binemezdi. Dadaruh onu kendi önüne alırdı. 
Torbalara arpa koymak, yemliklere ot doldurmak eğlenceli bir oyundan 
daha çok hoşumuza gidiyordu. Ama en zevkli şey 
tımardı. Dadaruh 
eline 
kaşağıyı alıp işe başladıktan sonra çok heyecanlanırdım: 

---

30
TÜRK HİKÂYELERİ I
- Ben de yapacağım! derdim.
O zaman Dadaruh, beni Tosun’un sırtına koyar, elime kaşağıyı verir,
- Hadi yap! derdi.
Bu demir aracı hayvanın üstüne sürter, ama o uyumlu tıkırtıyı çıka-
ramazdım.
- Kuyruğunu sallıyor mu?
- Sallıyor.
- Hani bakayım?..
Eğilirdim, uzanırdım. Ama atın kuyruğu görünmezdi.
Her sabah ahıra gelir,
- Dadaruh, tımarı ben yapacağım, derdim.
- Yapamazsın.
- Niçin? 
- Çünkü daha küçüksün. 

---

TÜRK HİKÂYELERİ I
31
- Yapacağım. 
- Büyüdükten sonra yaparsın. 
- Ne zaman? 
- Boyun at kadar olduktan sonra.
Ahır işlerinde sadece tımarı beceremiyordum. Boyum, atın karnına 
kavuşmuyordu. Aslında en keyifli, en eğlenceli şey buydu. Sanki ka-
şağının düzenli tıkırtısı Tosun’un hoşuna gidiyor, kulaklarını indiriyor, 
kuyruğunu kocaman bir püskül gibi sallıyordu. Tımar bitmeden biraz 

---