2 0
!
jangda qattiq yaralanmasin, dushman qurshovini yorib chiqishga
urinayotgan, tanasidan mador ketib borayotganiga qaramay, ruhi
taslim bo‘lishni istamayotgan jangchi kechinmalarini aks ettiradi.
Bilasizki, har bir askar harbiy xizmatga kirar ekan, ont – qasam-
yod qabul qiladi. Unda qanday sharoitga tushmasin, qanday qi-
yinchiliklarga duchor bo‘lmasin, o‘z vazifasini ado etishga, yur-
tiga va xalqiga sadoqatli bo‘lishga qasam ichiladi. She’r qahramo-
nining esa bu qasamga qanchalar sodiqligini ontga berilgan ta’rif
orqali bilib olamiz: «Bayrog‘imga qon bilan yozgan ontim...»
Demak, bu jangchi qasamyodni shunchaki yodlab takrorlagan
emas. U o‘z ontiga shu qadar sodiqki, bundan avvalgi janglar
davomida bayrog‘iga tomgan qoni bilan ham buni isbotlagan.
Avval aytganimizdek, 1942-yilning iyun oyida Musa Jalil
dushman qo‘liga asir tushgach, undan oilasiga, yor-do‘stlariga
xat-xabar kelishi birdan to‘xtab qoladi. Bunday paytda askar-
ning yaqinlariga telegramma orqali «bedarak yo‘qoldi» degan
xabar yuborish rasm bo‘lgan edi. Ayrim og‘ziga kuchi yetma-
ganlar shunday taqdirga duchor bo‘lgan askarlar haqida «harqa-
lay, dushmanga sotilib ketgan bo‘lsa kerak» qabilidagi badgu-
mon gaplarni tarqatishdan ham toyishmasdi. Ayni holatni
ko‘ngli sezgan shoir she’rning uchinchi-to‘rtinchi bandida bun-
ga o‘zining qalb javobini beradi. Bu javob o‘zining qat’iyati,
mantig‘i bilan kishini to‘la ishontiradi. Darhaqiqat, yurtdan shu
yurtni, yurtdoshlarni deb qonli jangga ketgan chinakam fidoyi
inson ona Vatanini yog‘iyga sotishi mumkinmi?!
Dostları ilə paylaş: