XV asr shoiri
Ahmadiy
«Majoziy» uslubda yozgan «Sozlar munozarasi» asarida
musiqa va she’riyat o‘rtasidagi aloqadorlik,
ularning hamohangligi, inson
ruhiyatiga estetik ta’siri, tanbur, ud, chang, kubuz, rubob va boshqa musiqiy
asboblarida sozlar bir-birlari bilan munozara bahs qiladilar deb yozadi. Uningcha,
tanbur – do‘mbira o‘z san’atini maqtaydi. Ud – uni rad qiladi va o‘zini ta’riflaydi.
Nihoyat, munozaraga «Piri xarobot(soqiy) aralashib, sozlarga nasihat qiladi va
ularning o‘ziga xos fazilati borligini ta’kidlaydi».
XIV asr oxiri XV asr boshlari
«Tasviriy ish ustalari kasb uyushmasining nizomi»
nomli risolada naqqoshlik
ustalari Ubayd Buxoriy, Abdujamol Toshkandiy,
Jaloliddin Andijoniylarning nomlari hurmat bilan tilga olinadi. Naqqoshlik san’ati
O‘rta Osiyoda keng tarqalib, xalq tomonidan bu san’at turi nihoyat darajada
e’zozlangani gapiriladi. Naqqoshlik bino va kitoblarni badiiy bezashda
o‘ymakorlik va naqshlarda keng o‘rin egallagan.
Uyg‘onish davrida q
adimgi yunonlarning estetik idealiga qaytildi. Kamolotli
kishining ideali – erkin, garmonik rivojlangan «hech qanday insoniylik begona
bo‘lmagan» inson edi. Insonga, uning chegarasiz, imkoniyati qobiliyatiga va
insonning
yarmidagi
baxtli
hayotidagi
ishonch
– Uyg‘onish
davri
dunyoqarashining ajralib turgan belgisi edi. Bu davrda «gumanizm» insonni sevish
tushunchasi vujudga keldi. g‘arbda Shekspir, Leonardo da Vinchi, Servates,
Sharqda Nizomiy, Sh.Rustaveli, Navoiy... real hayot va inson go‘zalligini ehtiros
bilan isbotladilar.
Ularning nuqtai nazaricha, erdagi hayot haqiqiy va go‘zaldir,
inson unda o‘zining oliy baxt va shodligini topishi lozim.
Dostları ilə paylaş: