Adabiyot 6 (I qism) 2017. p65

MUZQAYMOQ
(hikoya)
O‘sha oilamiz boshiga og‘ir kulfat tushgan kuni men, o‘n
yashar bola, nimadandir ko‘nglim g‘ash, uyimiz ro‘parasidagi
paxsa devorga chiqib o‘zimcha go‘yo otga minib o‘tirardim.
U mahalda biz Turkiston shahrining eng so‘lim joylaridan
biri – Lager ko‘chasida ikki xonadan iborat, oldi ayvon, o‘sha
zamon imkoniyatiga ko‘ra tuzukkina uyda istiqomat qilardik. Bu
uyning kattagina hovlisi ham bor edi. Ikki qavatli ulkan darvoza
orqali kiradigan bu hovlida bizdan tashqari yana bir nechta
xonadon yashardi. Darvozaning ustida quruq pichan saqla-
nadigan boloxona bo‘lar, biz, bolalar oqshom paytlari bekinma-
choq o‘ynaganda boloxonaga chiqib pichan tagida «jon saq-
lardik».
Oilamiz boshiga musibat tushgan o‘sha mash’um kundan bir
necha oy muqaddam dadam uyimizdagi deyarli barcha kitob-
larni uch-to‘rt qopga solib beda tagiga yashirgan-u, boloxona
eshigiga otning kallasidek qulf osib qo‘ygandilar. Endilikda
boloxonaga hech kim kirolmas, faqat men goho-goho tuynukdan
tushib qoplardagi kitoblarni, ayniqsa sersurat, qalin kitoblarni
tuynuk shu’lasiga solib tomosha qilib o‘tirishni yoqtirardim.
Bu suratlar ham juda g‘alati, ularning aksari charm palto
kiyib, bellariga qilich va to‘pponcha taqib olgan harbiy, ba’zi-
lari esa ot o‘ynatgan, qizil alvon ko‘tarib  dushman sari ot surib
ketayotgan mard-u maydonlar bo‘lsa ham, negadir barchasining
ko‘zlari o‘yib olingan yoki yuzlariga ko‘k siyoh tortilgan edi.
Nega shunday? Men bu sir-asrorning tagiga yetolmay qiyna-
lardim, dadamlardan so‘rashga esa yuragim dov bermas, sababi,
dadamlar qahri qattiq odam edi, «bu kitoblarni senga kim ko‘r-
satdi» deb dashnom berishlari mumkin edi.
O‘sha qora kun ham nimadandir ko‘nglim notinch, kitob
titish esimga tushib tomga chiqdim. Ammo tanish tuynukka

---

1 2 1
yaqinlashganimda ko‘chaning boshida qo‘sh ot qo‘shilgan chi-
royli foytunga ko‘zim tushdi. Sal o‘tmay foytun darvozamiz
ro‘parasiga kelib to‘xtadi. Undan o‘sha paytlarda barcha kattalar
uchun rasm bo‘lgan yashil rang galife shim va gimnastyorka
kiygan o‘rta yashar ikki kishi bilan qizil ko‘ylakli, ko‘zlari qiy-
g‘och bir ayol tushdi. Erkaklardan biri tomda meni ko‘rib qolib:
– Egamberdi Jaqipovning uyi shulma? – deb so‘radi.
– Shu, – dedim men. Shu payt hovlidan chiqqan oyim-
larning:
– Kelinglar, mehmonlar, xush kelibsizlar, – degan ovozi eshi-
tildi. Men boloxona ustunidan sirpanib yerga sakrab tushdim.
Mehmonlar ichkariga kirishgan, oyimlar allaqanday hayajonda
edilar.
– Dadangning mahkamasiga chop! – dedilar oyimlar negadir
shivirlab. – Ayt: SAKUda birga o‘qishgan og‘aynilaringiz
kelishdi, de! Kutib o‘tirishibdi, tezroq kelar ekansiz, de! Ha,
aytmoqchi, bir yo‘la maktabga borib, opang bilan pochchangga
ham ayt – tezroq kelishsin. Dasturxon-pasturxonga qarashib
yuborishsin!
Men negadir, aftidan, «mehmon» so‘zidan ko‘nglim yorishib,
ikki oyog‘imni qo‘limga olib chopa ketdim. Garchi pochcham
bilan katta opamlar o‘qituvchilik qiladigan maktab dadamlar
ishlaydigan mahkamadan xiyla narida bo‘lsa-da, avval o‘sha
tomonga o‘tib oyimlarning gapini opamlarga aytdim, so‘ng,
hamon ikki oyog‘im qo‘limda, yalangoyoq, yalangbosh, ko‘cha
changitib dadamlarning mahkamasiga qarab chopdim.
Dadamlarning mahkamasi badavlat savdogar qurgan va endi-
likda partiya qo‘mitasi joylashgan ko‘rkam binoning shundoq
biqinida edi. Men borganimda dadamlar ham idoradan chiqqan
ekanlar. Meni uzoqdan ko‘rib darvoza oldida to‘xtadilar.
Dadamlar to‘ladan kelgan, novcha, qirraburun, o‘sha davrda
rasm bo‘lgan to‘mtoq mo‘ylovli, xushqad, salobatli kishi edilar.
Egnidagi libosi hozir xotiramda yo‘q, agar yanglishmasam,
o‘sha mahalda dohiy Stalinga taqlidan kiyiladigan ko‘krak

---

1 2 2
cho‘ntakli yashil kostyum va galife shim kiygan, oyoqlarida
ham o‘sha zamonlarda rasm bo‘lgan g‘arch-g‘urch xrom etik.
Rahmatlik dadamlar uyqusizlikdanmi, boshqami – ko‘zlari
qizargan, allaqanday horg‘in ko‘rindilar menga. U kishi hansi-
ray-hansiray aytgan gaplarimni eshitdilar-u, chehralari sal yori-
shib:
– Yur, bolam! – dedilar boshimni silab. – Senga bitta muz-
qaymoq oberay!
Boya aytganimdek, dadamlar diydasi qattiqroq, o‘ktam, kam-
gap odam edilar. O‘sha kungacha men u kishining biror marta
boshimni silaganlarini bilmasdim. Aksincha, hanuz esimdan
chiqmaydi: dadamlar ur kaltak, sur kaltak tagidan chiqolmay,
ishdan haydala-haydala oxir pirovardida qishloqqa qaytib uyda
ko‘kragini zaxga berib yotgan paytlar. Bir kun oyimlar qo‘limga
pul va ikki-uch litrli grafin (dadamlar katta lavozimlarda ish-
lagan mahalda orttirgan nodir matoh) tutqazib:
– Do‘konga kirib qimiz olib chiq, dadang aytdilar! – dedilar.
Do‘konga kirsam, qimiz tugagan ekan. Men parvoyifalak
qo‘limdagi grafinni o‘ynatib uyga qaytdim. Yo‘lim yog‘och va
temir qoziqlar qoqilgan mol bozoridan o‘tardi. To‘satdan nima-
dir «shaq» etdi. Qarasam, qo‘limdagi grafin temir qoziqlardan
biriga tegib, tangaday joyi o‘pirilib tushibdi. Yuragim orqamga
tortib ketdi. Uyga qaytishga jur’at qilolmay anchagacha bog‘i-
miz poyidagi soy bo‘yida aylanib yurdim. Nihoyat, yuragimni
hovuchlab uyga kirib bordim. Oyimlar meni ko‘rib:
– Qayoqlarda daydib yuribsan, bevosh? Dadang sho‘rlik
kutaverib diqqinafas bo‘p ketdilar-ku! — deb koyidilar, so‘ng
grafindagi teshikka ko‘zlari tushib qo‘limdan ushlagancha ich-
kariga sudradilar.
Dadamlar ulkan, chorxari uyimizning to‘rida kitob varaqlab
yonboshlab yotardilar.
– Do‘konda qimiz yo‘q  ekan, bu ham yetmagandek, o‘g‘-
lingiz grafinni sindirib qo‘yibdi... – Oyimlar shunday deb gra-
finni dadamlarning oldidagi xontaxtaga qo‘ydilar.

---

1 2 3
Keyinchalik oyimlar bu ishlaridan pushaymon bo‘lib ko‘p
gapirganlar. «Nega shunday qilganimni o‘zim ham bilmayman,
bolam, dadanglarning nochor ahvoli hammamizni ezib qo‘ygan
edi», – deguvchi edilar rahmatlik.
Dadamlar shitob bilan qadlarini rostladilar-u xontaxtadagi
grafinni olib menga qarab otdilar. Zarb bilan otilgan grafin
shundoq qulog‘im tagidan o‘tib (chamasi, jonholatda boshimni
olib qochgan bo‘lsam kerak!) devorga tegib chil-chil sindi.
Men tura qochdim, qocharkanman oyimlarning: «Qimiz ham
o‘lsin! Qimiz deb bolamni o‘ldirmoqchimisiz, adasi?» – degan
achchiq faryodini eshitdim.
Oyimlarning aytishicha, keyinchalik dadamlar ham bu qilmi-
shidan pushaymon bo‘lganlar. Kim bilsin, ehtimol, boshiga og‘ir
musibat tushishini sezib yurgani uchundir, ehtimol, bir mahal
dilimga ozor bergani esiga tushib uni ko‘nglimdan chiqarmoqchi
bo‘lgandir, harqalay, umrimda birinchi bor boshimni silab muz-
qaymoq oberishga ahd qildilar.
Ko‘chaning narigi yuzida shahar bog‘i bo‘lar, bog‘ oldidagi
maydonchada har xil suv, meva sharbatlari, muzqaymoq sotila-
digan mitti-mitti do‘konchalar bo‘lardi. Borsak, do‘konlar
yopilgan ekan. Dadamlar astoydil ranjidilar.
– Umrimda bir marta senga muzqaymoq olib bermoqchi bo‘l-
gandim, bu ham nasib qilmadi-yov, bolam! – dedilar u kishi
allaqanday chuqur o‘kinch bilan.
Uyga borganimizda chiroqlar yongan, hovlidagi o‘choqqa
qozon osilgan, bizdan avval yetib kelgan katta opamlar bilan
oyimlar o‘choq atrofida kuymalanib yurishar, pochchamlar
ko‘rinmas edilar.
Dadamlar ichkariga kirib ketdilar-u darhol qaytib chiqdilar.
Chehralari ochilgan, kayflari chog‘ edi.
– SAKUda birga o‘qigan eski qadrdonlarim kelishipti. Qalay,
tuzukroq go‘sht-po‘shtlaring bormi, Gulshan? – dedilar dadam-
lar oyimlarga qarab. – Bor bisotingni dasturxonga to‘kasan
bugun...

---

1 2 4
Hovlimizda, shundoq o‘choq yonida bir tup gujum o‘sar,
gujum tagida chuqur quduq bo‘lar, issiq yoz va iliq kuz kunlari
go‘shtni shu quduqda asrardik.
Oyimlar menga quduqdan go‘sht olib ber dedilar. Men quduq
chang‘irog‘ining dastasini aylantirib go‘sht osilgan changakni
torta boshladim-u, to‘satdan ko‘chadan kirib kelgan ikki harbiy-
ga ko‘zim tushib, negadir yuragim orqamga tortib ketdi. Ular
o‘choq atrofida kuymalanib yurgan oyimlar bilan opamlarga bir
qarab qo‘ydilar-da, etiklari bilan yerni tap-tap bosib ayvonga
chiqishdi. Ayvondan uyga kirishdi. Harbiylarni ko‘rishlari bila-
noq turgan joylarida tosh qotib qolgan oyimlar bilan opamlar
birdan dod solishib uyga qarab yugurishdi. Quduq chang‘iro-
g‘ini beixtiyor qo‘yib yuborib men ham ketlaridan chopdim.
Men o‘sha paytlar mamlakatimizda va hatto shahrimizda
nima bo‘layotganidan bexabar edim, albatta. Shu bois oyimlar
bilan opamlarning harbiylarni ko‘rishlari bilanoq faryod chekib,
ichkariga otilishlari sababini anglamadim. Ammo ular mudhish
maqsad bilan kelishganini aql bilan bo‘lmasa-da, yurak bilan his
etgandim. Keyin bilsam, o‘sha davrda hamma joyda bo‘lgani-
dek, Turkistonda ham har kuni, har daqiqada ko‘plab odamlar
hibsga olingan ekan. Oyimlar va opamlar bundan boxabar
bo‘lganlari uchun ham harbiylarni ko‘rib dod solishgan ekan.
Eshikdan kirishim bilan harbiylardan biri – novchadan kelgan,
malla sochlarining uchlari qoshlariga nafis egilib tushgan xush-
surat o‘ris kapitan polni g‘arch-g‘urch bosib eshikka keldi-da,
uning ilmog‘ini solib:
– Tintuv tugaguncha endi hech kim uyga kirmaydiyam, chiq-
maydiyam! – dedi yurakka g‘ulg‘ula soluvchi bir qat’iyat bilan.
Uyda qiy-chuv boshlangan, katta opamlar o‘rta eshikda hay-
kalday qotib qolgan dadamlarning bo‘yniga osilib yig‘lamoqda,
oyimlar ham dadamlarning yelkasiga suyanib unsiz titramoqda,
kichik opamlar bilan ukalarim burchakka tiqilishib xuddi kalxat-
lardan qo‘rqqan jo‘jalarday ko‘zlari ola-kula, bir-birining pinjiga
kirib olishgandi.

---

1 2 5
Ikki tavaqali o‘rta eshik ochiq, ichkari xonaning to‘rida
SAKUda dadamlar bilan birga o‘qigan mehmonlar, ranglarida
rang yo‘q, tippa-tik serrayib turishardi. Ikkinchi harbiy esa ich-
kari uydagi katta qizil shkafga terilgan kitob va albomlarni
bitta-bitta ko‘zdan o‘tkazmoqda edi.
Xushsurat, mallasoch kapitan esa tashqi xonadagi qutilar,
sandiq va sandiqchalar, shkaflarning tortmalarini ochib ulardagi
buyumlarni titkilar, latta-puttalar orasidan allanimalarni qidirar
edi. Navbatdagi shkafga kelganda harbiy qancha urinmasin uning
pastki tortmalarini ocholmadi. Uyda birorta sandiq yo shkaf
yo‘q ediki, men uni ocholmasam. Kapitanning qiynalayotganini
ko‘rib men qo‘limga mix oldim-u pildirab borib shkafning tort-
masini shartta ochib berdim. Kapitan chehrasi yorishib kuldi-da:
– Malades! – dedi boshimni silab, – kelgusida Pavlik Mo-
rozov chiqadi sendan!
Kapitanning bu kutilmagan maqtovidan yuragim «jiz» etdi.
Keyinchalik, katta bo‘lganimda, men uydagi dod-faryodga
qaramasdan otamni qamashga kelgan jallodning maqtovidan bir
zumgina bo‘lsa-da, yayrab ketganimni har eslaganimda bir
o‘zimdan ijirg‘anib yurdim. Ammo o‘sha daqiqada, afsus-
nadomatlar bo‘lsinkim, uning so‘zlaridan g‘ururlanib ketganim
ham haqiqat, mudhish haqiqat!
Shu payt dadamlarning:
– Suv! – degan ovozlari eshitildi. – Bir piyola quduq suvi
beringlar, yuragim kuyib ketyapti!
Uyda suv yo‘q ekan. Opam yig‘idan to‘xtab:
– O‘rtoq kapitan! – dedilar hiqillab. – Ruxsat bering, ukam
quduqdan suv olib kirsin!
Kapitan shkaf tortmasidan boshini ko‘tarib:
– Agar dod-voyingni qo‘ysang, ruxsat beraman! – dedi va
kuldi: – Shunday chiroyli qiz ham bunaqa yig‘loqi bo‘ladimi?
Kapitanning meni Pavlik Morozovga o‘xshatgani menga qan-
chalik xush yoqqan bo‘lsa, uning opamlarga qilayotgan soxta

---

1 2 6
xushomadi shunchalik yoqmadi. Lekin nima ham qilardim?
Chelakni olib tashqariga otildim. Hovlidagi chiroq o‘chgan,
ayvondan uzoqroqda, quduq yonidagi gujum panasida kimdir
qoqqan qoziqdek qaqqayib turardi. Bu pochchamlar edi. U lom-
mim demasdan qo‘lidagi chaqaloqni menga tutqazib quduqdan
yarim chelak suv olib berdi-da, sharpasiz odimlab hovlining
qorong‘i burchagiga qarab ketdi.
Keyinchalik marhum oyimlar ko‘p aytguchi edilar:
– O‘sha kuni pochchangni Xudo o‘zi asradi! Agar pochchang
opang bilan birga kelganida, kim bilsin, uni ham birga
opketisharmidi bu toshbag‘irlar?
Oyimlarning bu gapida jon bor edi, chunki tintuv tugab da-
damlarni olib ketayotganlarida harbiylar SAKUchi sho‘rlik meh-
monlarga Turkistondan ketishdan avval NKVDga borib ruxsat
olishlari shart ekanini uqtirishib, qo‘llaridan tilxat olishdi...
Nihoyat, tintuv tugadi. Dadamlarga kiyinishni buyurdilar.
Oyimlar bilan opamlarning nolasi ko‘kka chiqib uyimiz achchiq
faryoddan zir titradi. Oyimlar dadamlarning yelkasiga paltosini
ildilar. SAKUni bitirgan sho‘rlik mehmonlarga tuzalgan dastur-
xondan ilingan narsani ro‘molga tugib, qo‘llariga tutqizdilar.
Boyagidan ham battar qorayib, bir zumda allaqanday ozib,
munkayib qolgan dadamlar avval hamon faryod chekayotgan
oyimlar bilan opamlar, so‘ng qaqshab-qaltirab qolgan uka-
larimning peshonalaridan o‘pdilar-u navbat menga kelganda:
– Hay, attang! – dedilar to‘satdan ko‘zlariga yosh olib. –
Umrimda bir marta senga muzqaymoq olib bermoqchi bo‘luv-
dim. Shuniyam evlayolmadim-ov, bolam!..
Butun tintuv davomida ko‘zimga yosh olmagan, «kelgusida
Pavlik Morozov bo‘lasan» degan so‘zlardan shishib ketgan
norasida birdan hamma narsa – dadamlarning hech qachon erka-
lamaganini ham, do‘kondan qimiz topolmay qaytganimda
grafinni qulochkashlab otganlari ham – hammasi esimdan chiq-
di-yu, alamli chinqiriq bilan dadamlarning tizzalarini quchoqlab
oldim...

---

1 2 7
... Bir necha oy o‘tdi. Bu orada xonadonimiz motamsaro bir
makonga aylandi. Qish yaqinlashib qolgan, kun sayin uning
qahrli nafasi kuchayib borar, uyda esa na o‘tin bor, na ko‘mir!..
Biz tancha qurib, bir amallab kun kechiramiz.
Haftada bir marta, yanglishmasam, shanba kunlari dadamga
ovqat olishadi. Oyimlar bir amallab topgan-tutganlarini pishira-
dilar-u tong mahal u kishi bilan birga avaxtaga ravona bo‘lamiz.
Turkistonda Qul Xo‘ja Ahmad Yassaviy maqbarasining
shundoq biqinida O‘rta Osiyoni zabt etgan general Chernyayev
qurdirgan besh-oltita mustahkam g‘ishtin binolar bo‘lardi.
Chernyayev bu binolarni chor askarlari uchun qurdirgan. Sovet
hokimiyati esa ularni qamoqxonaga aylantirgan-u atrofini tikanli
sim bilan o‘rab tashlagan.
Har shanba tikanli sim bilan chegaralangan bu qal’a ro‘para-
siga kamida 150–200 ayol, chol-kampirlar yig‘ilishadi, bular
«xalq dushmanlari»ning oila a’zolari. Yosh-yosh juvonlar, qaq-
shab-qaltirab qolgan keksalar hibsxona xodimlarining ovqat
qabul qilishini kutib ertalabdan kechgacha tikanli sim oldida
diydirab turishadi. Oyimlar qamoqxonaga gohida meni ham
yetaklab borishlariga sabab – mabodo dadamlar bilan yuz ko‘ri-
shish nasib etsa otamlar meni ko‘rib qolsinlar degan niyatda
edilar. Lekin dadamlarni biror marta ko‘rsatishmadi, ko‘rsatish-
maganlari ham mayli, bot-bot olib borgan ovqatlarimizni qabul
qilmasdan qaytarib yuborishardi. Goho men bir necha soat
mahtal bo‘lib kutganimdan keyin biror bahonani ro‘kach qilib,
hibsxonaning shundoq yonginasidagi shahar bog‘iga qarab
chopardim. U yerda Xudoning kuni borki, miting bo‘lar, shahar
maktablaridan nog‘oralar gumburi va karnay-surnaylar sadosi
ostida pionerlar va hatto oktabryatlar saf tortib bog‘ga keli-
shardi. Bog‘ o‘rtasiga qizil alvon bilan o‘ralgan ulkan minbar
o‘rnatilgan bo‘lib, charm palto kiygan, to‘pponcha taqqan faol-
lar unga chiqib va’z aytishar, va’zlarning aksariyati trotskiy-
chilar va ularning «dum»larini fosh qilishga bag‘ishlanardi. Bu
va’zxonliklarning dahshatli tomoni shunda ediki, bugun

---

1 2 8
Trotskiyning «dum»larini fosh etib otashin nutq so‘zlagan notiq-
larning aksari ertasiga o‘zlari «dum»ga aylanib fosh etilganlar
ro‘yxatiga tushib qolishardi. Meni bu mitinglarga borishga nima
chorlaganini hanuz tushunolmayman. Aftidan, karnay-surnay va
nog‘oralar sadosi saf tortib o‘tadigan tengdoshlarimning quvnoq
va jo‘shqin qo‘shiqlari bo‘lsa, ajab emas. Chunki bu gumbur-
gumbur sadolar-u otashin qo‘shiqlar qulog‘imga chalinishi bilan
xuddi nog‘oraga o‘rgangan harbiy otday oyoqlarim o‘z-o‘zidan
raqsga tushib, yuragim hapriqib ketaverardi. Faqat bir narsa
murg‘ak qalbimni ezar, u ham bo‘lsa, minbardan turib aytila-
digan nutqlarda ba’zi-ba’zida dadamlarning nomi ham «dum»lar
qatori tilga olinardi. Lekin shunday paytlarda dadamlarning
Stalin to‘g‘risidagi so‘zlari esimga tushardi-yu yuragimga quyi-
lib kelgan alamli tuyg‘uni haydardim. Bu hol toki shahar
komsomol qo‘mitasining kotibi bilan yuzma-yuz kelgunimcha
davom etdi.
Bu yosh, xushqad, xushsurat yigitcha bizga qo‘shni edi.
Oilamiz boshiga musibat tushgunga qadar u xonadonimizga
bo‘zchining mokisidek qatnar, dadamlar bilan kechalari uzoq
suhbatlashib o‘tirardi. U o‘sha yozda uylangan, xotini ham,
o‘ziga o‘xshash ko‘hlik, xushqad, xushsurat edi. Dadamlar
ularning to‘ylariga to‘yboshi bo‘lgan, oyimlarning aytishicha,
dadamlar unga moddiy yordam ham bergan ekanlar.
Dadamlar qamalganlaridan keyin yon qo‘shnimiz qorasini
ham ko‘rsatmaydigan bo‘ldi. Bunga ajablanmasa ham bo‘lardi,
chunki shogird tugul qarindosh-urug‘lar ham bu og‘ir, g‘urbatli
kunlarda uyimizni chetlab o‘tishar, bitta-yarimta kelsa ham
kechalari qo‘rqa-pisa kelib, so‘ng devor panalab qaytib ketardi.
Shanba kuni edi. Chamasi, qamalganlar soni ko‘paygan,
chunki avaxtaga ovqat ko‘tarib kelganlar soni ancha ortgan,
navbat kutayotganlarning dumi ko‘rinmasdi. Kun sovuq, sevalab
mayda yomg‘ir yog‘ardi. Shu boisdanmi, boshqami, oyimlar
men so‘ramasdanoq uyga ketishimga ruxsat berdilar. Men

---

1 2 9
tinimsiz maydalab yog‘ayotgan yomg‘irdan diydirab uyimizga
tomon ravona bo‘ldim-u to‘satdan bog‘ tomonda yangragan
nog‘oralar gumburi-yu karnay-surnaylar sadosini eshitib beix-
tiyor to‘xtadim.
Nog‘oralar va karnay-surnaylar sadosi tobora avjga chiqmoq-
da, chamasi, odatdagidan ham katta miting boshlanmoqda edi.
O‘rgatilgan otga o‘xshab yana nog‘oralar gumburlayotgan
tomonga burildim. Haqiqatan ham, yomg‘irga qaramay, pioner-
lar har tomondan saf-saf bo‘lib bog‘ga yopirilib kelishardi.
Darvozaga yaqinlashib qolganimda nogahon ro‘para tomon-
dan kelayotgan qo‘shnimiz – shahar komsomol qo‘mitasining
kotibiga ko‘zim tushdi. U bir o‘zi emas, charm paltolik harbiy
odam bilan uchburchak soqol qo‘ygan jikkakkina mo‘ysafid
qurshovida kelardi.
Kotibni ko‘rishim bilan yuragim negadir «shuv» etib bog‘ga
sho‘ng‘ishga chog‘landim, ammo kotib bir sakrashda yo‘limni
to‘sib bilagimdan shappa ushladi-da:
– Ha, qashqirdan tug‘ilgan qashqircha! – dedi titroq bosib.
– Bitta shaltoq buzoq bir podani buzadi! Bo‘yningga soxta qizil
galstuk taqib bu sofdil qizil pionerlarni buzmoqchimisan? – U
qo‘limni og‘ritib siqqancha o‘ziga torta boshladi. Lekin shu
payt jikkak mo‘ysafid:
– Qo‘yib yubor bolapaqirni, – dedi oraga tushib. – O‘rtoq
Stalin aytdi-ku, bola otasi uchun javob bermaydi deb! Gunohi
nima bu norasidaning?
Yosh kotib qovog‘idan qor yog‘ganicha bir qariyaga, bir
charm paltoli harbiyga qaradi-da, qo‘limni qo‘yib yubordi va:
«Yo‘qol ko‘zimdan!» – deb o‘shqirdi.
Shundan keyin nima bo‘ldi, nima qo‘ydi – hozir esimda
yo‘q, faqat kotibning omburdek metin changalidan chiqdim-u
tomog‘imni g‘ip bo‘g‘gan ko‘z yoshini yuta-yuta saf-saf bo‘lib
o‘tayotgan baxtli tengdoshlarim yonidan katta ko‘cha tomon
otildim...

---

1 3 0
* * *
Nihoyat, dadamlar bilan vidolashadigan kun ham keldi. Vido-
lashishga uch kishiga ruxsat berishgandi: oyimlar, katta opamlar
va menga! Shu boisdan bo‘lsa kerak, qarindosh-urug‘lardan
hech kim – na dadamlarning ukalari, na yor-do‘stlari — hech
kim kelmadi.
Oyimlar bilan opamlar kechasi uxlashmay dadamlar uchun
bug‘doy talqon, so‘k talqon va yana allaqanday narsalar tayyor-
lashdi. Chunki bu payt dadamlar ozod bo‘ladi degan umid ojiz
miltirab turgan shamday so‘ngan, u kishini uzoqlarga olib ke-
tishlari, chamasi, oyimlarga ayon edi.
Ertalab to‘rva-xaltalarni ko‘tarib qamoqxonaga qarab yo‘l
oldik. Bu safar bizni ko‘p kuttirishmadi. Beliga choynakday
to‘pponcha taqib olgan harbiy bizni uzun, tor,  nimqorong‘i
yo‘lakdan ichkariga boshladi. Yo‘lakning yarmiga borganda
o‘ng qo‘ldagi eshikni ochib bizga yo‘l berdi. Chog‘roqqina
to‘rtburchak xonaning to‘ridagi stol oldida gimnastyorka kiygan,
sochlari oppoq bir odam allanimalarni yozib o‘tirardi.
Dadamlar burchakda kursida o‘tirgan ekanlar (men avval u
kishini tanimay qolibman!), biz kirishimiz bilan dik etib o‘rin-
dan turdilar. Azaldan barvasta, to‘ladan kelgan, novcha odam
bir-ikki oy ichida cho‘pday ozib, lunjlari ichiga botgan, ko‘zlari
kirtayib, qiyg‘ir burni so‘rrayib qolgandi.
Yana qamalgan kechasidagidek yig‘i-sig‘i boshlandi. Oyim-
lar-ku, yuzini ro‘moliga yashirib jimgina titrab yig‘lar, lekin
opamlar... dadamlarning bo‘yinlariga osilib olgan opamlarning
faryodi tor xonani zir titratardi.
Keyinchalik marhum oyimlar ko‘p aytguvchi edilar:
– Noinsoflar jilla qursa yarim soat ham fursat bermadilar.
Dadang sho‘rlikning diydoriga ham to‘ymadik. Bergan chorak
soatlari ko‘z ochib yumguncha o‘tib ketdi...
Bu safar chorak soat davom etgan vidolashuv davomida da-
damlar biror marta Stalinning nomini tilga olmadilar, qamalgan
kunlaridagidek: «Men partiya oldida gunohkor emasman! O‘rtoq

---

1 3 1
Stalin barhayot ekan, meni oyoqosti qilib qo‘ymaydi!» – dema-
dilar. Bil’aks, bir necha marta ko‘zlariga yosh olib:
– Meni kechir, Gulshan. Ayol boshing bilan besh bolani
qanday boqasan – aqlim bovar qilmaydi. Endi yuz
ko‘rishishimizga ham ko‘zim yetmaydi, kechir meni! – dedilar.
Har safar dadam shunday deganlarida stolga mukka tushib
allanimalarni yozayotgan kishi:
– Hoy, Yoqubov! – derdi qog‘ozdan bosh ko‘tarmay. – Senga
nima bo‘ldi? Yosh bolamisan, Yoqubov!
Nihoyat, bu odam qarshisidagi devorga osilgan almisoqdan
qolgan devor soatiga ko‘z tashlab:
– Fursat tugadi, Yoqubov. Endi xayrlashinglar! – deb bu-
yurdi.
Opamlarning nidosi battar avjiga chiqdi. Oyimlar ozgina pul
olib kelgan ekanlar, dir-dir titragan qo‘llari bilan dadamlarga
tutdi, dadamlar esa:
– Bolalaringga yarat, Gulshan! – deb yolvorar edilar. Lekin
oyim ko‘nmay axiri pulni olishga majbur qildilar.
Oyimlar keltirgan pul bor-yo‘g‘i ellik so‘m bo‘lib, o‘nta besh
so‘mlikdan iborat edi. Dadamlar pulni qiynala-qiynala olar-
kanlar, besh so‘mliklardan birini menga uzatdilar. Oyimlar pulni
mendan olib dadamlarga qaytarib bermoqchi bo‘lgandilar, da-
damlar ko‘nmadilar, kaftlarini boshimga qo‘yib:
– Sen endi bu uydagi eng katta erkaksan, bolam, – dedilar
va yana ko‘ziga yosh oldilar. – Oyingga yordamlashib, uka-
laringga qarab turgin, bolam!
Dadamlar shunday deb besh so‘mlikni cho‘ntagimga soldilar.
– Umrimda bir marta senga muzqaymoq olib bermoqchi
bo‘lgan edim, bu ham nasib etmadi. Bu pulga daftar-kitob ol!
Qolganiga muzqaymoq olib ye, o‘g‘lim!..
Boyadan beri oyim va opamlarga qo‘shilib yig‘lashni o‘zim-
ga ep ko‘rmay serrayib turgan bola to‘satdan, xuddi dadamlarni
olib chiqib ketayotgan paytlaridagidek yuragimda nimadir darz
ketganday tuyuldi-yu NKVD xodimining maqtovlari ham,

---

1 3 2
!
aksilinqilobchilar kirdikorlarini fosh etgan hushyor pioner
ekanim ham – bari yoddan chiqib, «Dadajon!» degancha
otamning tizzasini quchoqlab oldim.