Akademiya

Qur’on, uning mazmuni va tuzilishi.

Sunnat va hadislar
Musulmon an’analariga ko‘ra, Ollohning irodasi va o‘gitlari Muhammad payg‘ambarga farishta Jabroil orqali vahiy (arabchada – uqtirilgan degan ma’noni anglatadi) qilingan. Vahiy kelgan kun islomda Laylat-ul qadr kechasi (arabchada – taqdirni hal qiladigan kecha degan ma’noni anglatadi) deb yuritiladi. O‘z navbatida, payg‘ambar bu o‘gitlarni kishilarga yetkazgan. Bu narsa musulmonlarning muqaddas kitobi Qur’onda (arabchada – o‘qimoq degan ma’noni anglatadi) bayon etilgan.
Muhammad davrida diniy ta’limot tartib bilan yozib borilmagan. Uning hayotligida muqaddas bitikka ehtiyoj bo‘lmagan, chunki din va davlat ishlari bilan bog‘liq masalalarni payg‘ambarning o‘zi bevosita hal etgan. U vafot etganidan keyin diniy ta’limot bayon etilgan muqaddas yozuvlarga ehtiyoj tug‘ilgan. Muqaddas bitikning yagona matnini tayyorlash maqsadida xalifa Abu Bakr 632 yilda Qur’on sahifalarini to‘plab, dastxat qilishni sahoba (arabchada – hamroh, do‘st degan ma’nolarni anglatadi) Muhammad Zayd ibn Sobitga topshirgan. Uning tahririda tayyorlangan qo‘lyozma matni suhuf (arabchada sahifalar degan ma’noni anglatadi) deb nomlangan. Lekin suhuf matni bilan Qur’on suralarini (arabchada izra – devorni terishda ishlatiladigan g‘isht yoki toshning bir qatori degan ma’nolarni anglatadi) mustaqil to‘plovchilarning matnlari o‘rtasida tafovutlar mavjud bo‘lgan. Bu esa dinda katta muammolarni keltirib chiqarishi mumkin edi. Xalifa Usmon muqaddas bitiklar bilan bog‘liq tafovutlarni bartaraf etish maqsadida o‘zining rah- barligida ijodiy guruh tuzgan. Ijodiy guruh 651 yilda Qur’onning asl nusxasini tayyorlagan. Undan farq qiladigan barcha matnlar yo‘q qilingan. Tayyorlangan nusxa xalifa Usmon mus’hafi (arabchada – o‘rama qog‘oz, pergament degan ma’nolarni anglatadi) deb atalgan.
Ma’lumki, Qur’oni karim jami 114 suradan iborat. Har bir sura, o‘z navbatida, Olloh o‘gitlaridan iborat oyatlarga (arabchada – mo‘jiza degan ma’noni anglatadi) bo‘linadi. Qur’ondagi birinchi suradan tashqari qolgan barcha suralar hajm jihatdan torayib, kichiklashib, ixchamlashib boradi. Eng uzun suralar Qur’onning boshida va eng qisqa suralar esa oxirida
joylashtirilgan. Shuning uchun unda xronologik va mantiqiy tartib yo‘q. Qur’onda har bir suraga nom berilgan, lekin ko‘pchilik hollarda suraning nomi mazmuniga mos kelmaydi. Birinchi sura «fotiha» yoki «ochuvchi sura» bo‘lib, u musulmonlar takrorlab o‘qiydigan duodan iborat. «An-nos» surasi bilan Qur’oni karim yakunlanadi. Har bir sura doirasida oyatlar tartib bilan raqamlangan. Suralarda oyatlarning soni turlicha (masalan, eng qisqa hisoblanuvchi 103, 108, 110-suralar uchta oyatdan, eng uzun – 2-sura esa 286 oyatdan iborat). Oyatlarga suralar kabi nom berilmagan. Hajmi jihatdan oyatlar ikki so‘zning birikmasidan (masalan, 82-suraning 1–5 oyatlari) yoki tugal fikrni ifodalovchi katta jumlalardan (masalan, 3-suraning 11, 14, 18, 19, 20 singari oyatlari) tuzilgan. Ko‘p oyatlar mazmunan bir-birini takror- laydi. Bunga sabab, o‘sha davrda ma’lum g‘oya, rivoyat va ko‘rsatmalarni takror aytish keng qo‘llanilgan. Suralar matniga o‘zgartishlar kiritmasdan oyatlarga taqsimlash XX asrning boshlarigacha davom etgan. Shu bois Qur’onning har bir tarixiy davrdagi nashrlarida oyatlarning soni turlicha ko‘rsatilgan (masalan, 1989 yilda chop qilingan «Islom ma’lumotnomasi»da 6204 tadan 6232 tagacha oyatlar qayd etilgan).
Diniy rivoyatlarga ko‘ra, Qur’onning matni Muhammadga 22 yil davomida vahiy qilinganligi sababli tarixiy davr va sharoit ta’sirida undagi ayrim ko‘rsatmalar o‘zgarib borgan. Uning matni mazmunida ziddiyat, bir- birini inkor etuvchi fikrlar paydo bo‘lgan. Buni hal etish uchun nas’h (arab tilida – bekor qilish degan ma’noni anglatadi) nazariyasi ishlab chiqilgan. Mazkur nazariya bo‘yicha Qur’onda nas’h (bekor qiluvchi) va mansuh (bekor qilinuvchi) oyatlar mavjud. Keyinroq ijod etilgan oyatlar (nosih), ilgarigi, mazmunan qarama-qarshi bo‘lgan oyatlar (mansuh)ni inkor etadi. Qur’onning 40 dan ortiq suralarida ziddiyatlar, qarama-qarshiliklar mavjudligi qayd qilingan.
O‘z mazmuniga ko‘ra, Qur’on turli qonun-qoidalar majmui, an’ana va udumlar, afsona va rivoyatlardan iborat bo‘lib, ularning ko‘pchiligi arab aholisi o‘rtasida keng tarqalgan. Qur’onda asosan yakkayu-yagona yaratuvchi xudo – Olloh va uning irodasiga so‘zsiz itoat etish lozimligi haqida gapiriladi. Qur’onga binoan, Olloh olamni olti kun davomida, ya’ni birinchi kun samoni, ikkinchi kun Quyosh, Oy, yulduzlar va shamolni, uchinchi kun yerda va suvda yashovchi turli maxluqlar, shuningdek osmonda yashovchi farishtalar va havoni, to‘rtinchi kun suvni (barcha maxluqlarga taom belgilagan va shu kundan e’tiboran, uning irodasiga binoan, daryolar oqa boshlagan), beshinchi kun jannatni, oltinchi kun Odam Ato va Momo Havolarni yaratgan. Shanba kuni esa hech narsa yaratilmagan, barcha ishlar yakunlangan bo‘lib, olamda osoyishtalik va uyg‘unlik hukm surgan.
Qur’onga ko‘ra, Olloh yetti olamni yaratib, ularni ustma-ust joylashtirgan. Eng quyi olamda Quyosh va Oyni mustahkamlagan. So‘ng u yerni odamlar oyog‘i ostiga gilam kabi to‘shagan va uning surilib ketmasligi uchun ustiga tog‘larni bostirib qo‘ygan. Insonni yaratish xudoning faoliyatidagi eng oliy ish hisoblanadi. Olloh dastlab barcha go‘zal narsalarni, keyin odamni yaratishga kirishgan. U inson jismini tuproq va loydan yasab, muayyan tuzilish ato etgan, so‘ng ko‘z, quloq, yurak bilan to‘ldirib, muqaddas ruhiy hayot bag‘ishlagan.
Qur’on matni mazmunini tushunish asrlar davomida qiyinlashib borgan. Muqaddas kitobni tafsir qilish (izohlash) an’anasi muammoni yanada murakkablashtirgan. Tafsirning xilma-xil tiplari mavjud. Ularning eng asosiylari qadimgi rivoyatlarga, ilk sharhlarga tayanib tafsirlash, ilohiyotga asoslanib, Qur’onni ichki ziddiyatlardan xoli, an’anaviy qarashlar bilan tushunib bo‘lmasligiga asoslanib ratsional tafsir qilish, muqaddas kitobning mazmunini tushunishni darajalovchi tafsir. Bunda kishining ma’naviy barkamolligi va tushunchasiga katta e’tibor berilgan. Qur’onning matnini tafsir qilish uni ijtimoiy-iqtisodiy, siyosiy va madaniy hayotga moslashtirishga imkon bergan.
Islomning muqaddas manbai – Qur’oni karim ijtimoiy hayotdagi o‘zgarishlarga to‘liq javob berish imkoniyatiga ega emas edi. Shu tariqa pand-nasihatlar yig‘indisi – sunnat (arabchada – odat, an’ana, xatti-harakat tarzi kabi ma’nolarni anglatadi) vujudga kelgan. Islomda sunnat ahamiyati jihatdan Qur’ondan keyin turadi. U Muhammad (SAV)ning so‘zlari va xatti- harakatlari bayon qilingan muqaddas rivoyatlardan iborat. Sunnat VII asrning o‘rtalarida vujudga kelgan.
Sunnat hadislardan (arabchada – hikoya, xabar, bildirish, parcha degan ma’nolarni anglatadi) tashkil topgan. Ular Muhammad payg‘ambarning hayoti, faoliyati va ko‘rsatmalari haqidagi rivoyatlardan iborat. Arab xalifaligi tashkil topganidan keyin ijtimoiy, siyosiy va madaniy hayotdagi o‘zgarishlarning diniy ta’limotda aks ettirilishi zarurati va siyosiy hokimiyat uchun kurashda turli guruhlar Muhammadning obro‘- ehtiromiga tayanishga intilishi sababli, hadislarning soni jadal sur’atlar bilan ko‘payib borgan. Hadislarni to‘plashdagi bunday tartibsizlikka faqat IX asrda chek qo‘yilgan. Shu davrga kelib, ular tartibga solingan va din, axloq, fiqhning muqaddas manbaiga aylangan.
Hadislarni yig‘uvchi, sharhlovchi, targ‘ib etuvchi shaxslar «muhaddis» deb atalgan. Muhaddislar hadislarni to‘plashda, birinchidan, isnod (arabchada

• 
  tayanch degan ma’noni anglatadi), ya’ni hadisni ma’lum qilgan kishilarni sanab o‘tishlari, ikkinchidan, matn, ya’ni hadisning mazmunini bayon
  

qilishlari kerak. Nufuzli hadislar to‘plamida qo‘shimcha ravishda hadislarga sharhlar beriladi. Hadislar to‘plamlari juda ko‘p, doimo ularning oltitasi alohida e’zozlanadi. Oltita to‘plamdan Muhammad ibn Ismoil al-Buxoriy (810-870) va Muslim an-Nishopuriy (817-875) qalamiga mansub hadislar to‘plami ishonchli deb tan olingan. Islomdagi yo‘nalish va oqimlarning ha- dislarga munosabatlarida turlicha yondashuvlar mavjud. Shunga qaramasdan hadislar to‘plamlari umumiy ahamiyatga ega qadriyatdir. Shialik yo‘nalishi alohida hadislar to‘plamiga ega bo‘lib, ularda Muhammadning oilasiga alohida e’tibor beriladi. Lekin ikkala yo‘nalish ham hadislarning muqaddas rivoyatlar sifatidagi ahamiyatini inkor etmaydi.