Allahyar xocali

 

 

 

 

---

25 

 

 

«BİZİ ÖLDÜR»—DEDİM 

 

Səlimova Aidə  Ələsgər qızı Araz Səlimovun həyat yoldaşıdır. O, əri Arazı, qayınları  Fəxrəddini, 

Mikayılı, qayınatası Bahadur kişini, qardaşı  Təvəkkülü, bacısı  Zərifəni Xocalı  qırğınında itirmişdir. həmin 

dəhşətli günü Aidə belə xatırlayır: 

— Fevralın 25-də Araz, Mikayıl, Fəxrəddin postda idilər. Gecə saat 11-də  kənd hər tərəfdən atəşə 

tutulurdu. Biz qaçıb zirzəmiyə doluşduq. Saat üçün yarısında qaynım Fəxrəddin gəlib dedi ki, ermənilər kəndə 

doluşub, durun meşəyə gedək. Körpə uşaqlarımdan birini Fəxrəddin, birini onun həyat yoldaşı Almaz, birini də 

mən götürdüm. Qayınatam Bahadur və qaynanam Nənəşlə birlikdə  kəndin aşağısına tərəf endik. Burda çoxlu 

arvad-uşaq, qoca vardı. Arazın səsini eşitdim. Deyirdi:— nə qədər atışsaq da, 

[46-47] 

 qarşılarını ala bilmədik. 

Ermənilər kəndə doluşdu. (həmin gecə o, olduğu postda üç erməni öldürmüşdü). Araz bizi çaydan keçirtdi. 

Kürəyimdə uşaq olduğundan və qorxudan yeriyə bilmirdim. Araza dedim ki, ermənilər onsuz da bizi meşədə 

qıracaq, uşaqları da, məni də özün öldür. O, diqqətlə üzümə baxdı. Sonra yerdən qar götürüb, üzümə sürtdü və 

gülə-gülə dedi: 

— Qorxma, heç nə olmaz. Ratsiya ilə  Ağdama, hər yerə  xəbər vermişik. Bizə köməyə  gələcəklər. 

Birtəhər uşaqları apar, biz silahlılar irəli gedib təhlükəsizliyinizi qoruyacağıq. 

Biz ayaqyalın idik. Elşən və Nazim Əliyev qardaşları  mənə  uşaqları aparmaqda kömək edirdilər. 

Naxçıvanik yoluna çatanda hava işıqlanmışdı. Yoldan «UAZ» markalı bir maşın keçdi və bizi müxtəlif 

yerlərdən atəşə tutdular. Camaat pərən-pərən düşdü. BTR-dən atılan güllə icra hakimiyyəti başçısının anası 

Məruzə Məmmədovanı öldürdü. Anam Əziz Ələkbərova iki yerdən yaralandı. Sürəyya Behbudova qızı Gülnaz 

ilə bir yerdə həlak oldu. Bacım Zərifəni mənim yanımda vurdular. İki körpə ilə meyidi qucaqlayıb çığırdım: 

— Ay camaat, kömək edin, bacımı öldürdülər! Bacımın iki uşağı və anam yaralı-yaralı sürünüb meyidə 

çatdılar. Güllələr ara vermədən başımıza yağırdı. hamı qaçırdı. Biz isə bacımın meyidini qoyub getmirdik. Elə 

bu vaxt Xocalı orta məktəbinin direktoru Vidadi Rəhimov bizi meyiddən araladı. Dedi ki, ölən ölüb, durun, 

yoxsa, gəlib sizi diri tutacaqlar. Biz Qaraqayaya çatanda orda xeyli silahlı adam vardı. Onlar bizi görəndə 

çağırdılar:— Qorxmayın, gəlin!—Biz sevindik. Elə bildik ki, bizimkilərdir, köməyə  gəliblər. Məmməd adlı 

sarışın bir oğlan bildirdi ki, getməyin, onlar ermənilərdir. 

Haşiyə:  Məmməd Hətəm oğlu Həsənabadda yaşayırdı. Hələ 1988-ci ildən ermənilərin təxribatına 

təxribatla cavab verirdi. O Felmar Rzayevlə gecələr dəfələrlə Ballıca yoluna çıxmış  və xeyli erməni 

öldürmüşdü. Həsənabad idarəsinin partladılmasında fəal iştirak etmişdi. Bu partlayışda xeyli erməni qulduru 

məhv olmuşdu. 

Biz geri qaçanda onlar bizi atəşə tutdular. Taleh Quliyev, Əbülfət Əliyev, Tofiq Səlimov, Tofiq və 

[47-

48] 

Məmməd onlarla atışmağa başladılar. Biz böyürtkən şəlinin altından keçən bir su arxında gizləndik. 

Saat beşə işləmiş Şelli döyüşçülərinin köməkliyi ilə mühasirədən çıxdıq. Döyüşdə Şellidən Xosrov adlı 

oğlan və başqa üç nəfər həlak oldu.