Ashab-i kiram şeyhulislam ibn teymiyye yayınlayan

 
Muaviye'nin Müslüman Olarak Ölüp Ölmediği Meselesi: 
 
Bir önceki bölümde anlattıklarım anlaşıldıysa.  hemen belirtelim ki 
sahabeden  birinin  mümin  olduğunu  bilmenin  yolu,  başka 
benzerinin  mümin  olduğunu  bilme  yolunun  aynısıdır.  Sahabi 
oluşunun  bilinebildiği  yol  da.  benzerlerinin  sahabi  olmalarının 
bilineceği yol olduğu anlaşılmıştır. 
Muaviye,  kardeşi  Yezid,  Ebu  Cehrin  oğlu  İkrime,  Saf-van  b. 
Umeyye,  el-Haris  b.  Hişam,  Süheyl  b.  Amr  gibi  Mekke'nin 
fethedildiği  yıl  islam'a  giren  Tulaka'nm  müslü-manlığı  ve  İslam 
                                                             
104
[104]
 Tiraıİ7,i, Cihad: 76; Fadailu Ashafii'n-Nebi: 1 Müslim, Fadailu Aslıafri'n-Nehi: 208. 
105
[105]
 İbn-i Teymiyye, Ashab,ı Kiram, Tevhid yayınları: 70-79. 

---

 
59 
 
üzere öldükleri alimlerce tevatüren sabittir. 
Muaviye'nin  İslamiyeti,  diğerlerinden  daha  açıktır.  Çünkü  o,  kırk 
yıl idarecilik yapmıştır. Ali (r.a.) döneminde olup bitenlere rağmen 
yirmi  yıl  Ömer  (r.a.)  ve  Osman'ın  (r.a.)  tayinleriyle  idarecilik 
yapmış,  geri  kalan  yirmi  yılda  da  bağımsız  olarak  idareciliği 
yürütmüştür.  Böylece  Rasu-lullah'm  (s.a.v.)  vefatının  ellinci,  hicri 
altmışıncı  yıla  kadar  iktidarda  kalmıştır.  Hasan  (r.a.)  ise,  hicri 
kırkıncı yılda ona iktidarı devretmiştir. Müslümanların sözlerinin bir 
olması ve müsiümanlar.arasındaki fitnenin ortadan kalkması sebe-
biyle bu yıla "Birlik Yılı" adı verilmiştir. 
Hasan'ın  (r.a.)  bu  davranışı,  daha  önce  Rasulullah  (s.a.v.) 
tarafından  haber  verilmiş  ve  övülmüştür.  Nitekim  Buhari  ve 
başkalarının  Ebu  Bekir'den  (r.a.)  naklettiği  bir  rivayete  göre 
Ra.sulullah (s.a.v.) şöyle buyurmuştur: 
"Benim  bu  oğlum  seyyiddir  (idareci  olacaktır)  ve  Allah  kendisi 
sebebiyle müslümanlardan iki fırkayı barıştıracaktır.
106[106]
 
Böylece  Rasuiuliah  (s.a.v.)  oğlunu,  kendisi  sebebiyle  Allah'ın 
müslüman  iki  büyük  grubu  barıştıracağından  dolayı  Övmüştür  ki. 
bu  işi  Muaviye'ye  terkettiğinde  gerçekleşmiştir.  Bu  iş 
gerçekleşmeden  herbiri.  büyük  ordularla  diğerinin,  üzerine 
yürümüştü. 
Rasuluflah'm  (s.a.v.).  Hasarr'ı  barışı  seçip  savaşa  girme-
yeceğinden  dolayı  övmesi.  Allah  indinde  iki  taraf  arasındaki 
barışın,  savaşmaktan  daha  sevimli  olduğunu  gösterir.  Böylece 
Hasan"m  savaşmakta  memur  olmadığı  da  anlaşılmaktadır.  O 
halde eğer Muaviye kafir olsaydı, bir kafirin hakim kılınıp idarenin 
kendisine  teslim  edilmesi,  Allah  ve  Rasulü'nün  sevdiği  bir  şey 
olmazdı. Hadis aksine. Hasan ve taraftarlarının mümin olduklarını 
gösterdiği gibi Muaviye ve taraftarlarının da mümin olduklarına ve 
Hasan'm  yaptığının.  Allah  indinde  övülen  ve  O'nunla  Rasulünün 
nezdinde tasvip gören bir hareket olduğuna işaret etmektedir. 
Ayrıca  Buhari  ve  Müslim'in  Said  el-Hudri'den  rivayet  ettikleri  bir 
hadiste Rasuiuliah (s.a.v.) şöyle buyurmaktadır: 
"İnsanların  tefrikaya  düştükleri  bir  sırada  bir  fırka  (İslam'dan) 
çıkacak ve daha haklı olan bir rivayette. 
"Hakka daha yakın olan fırka, onları Öldürecektir.
 107[107]
 
Bu  sahih  hadis,  savaşan  her  iki  fırkanın  yani  Ali  (r.a.)  ve 
taraftarlarıyla Muaviye ve taraftarlarının Hak üzere olduklarına, Ali 
(r.a.)  ile  taraftarının  da  Muaviye  ve  taraftarlanndan  hakka  daha 
yakın bulunduklarına delildir. 
                                                             
106
[106]
 Buhari, Sulh: 9, Fadailu Ashabin-Nebbi. 2. Mcııakıb: 25; \ibu Davıui, Siinnei: 12; Tirmizi. Mcnakıb: 30. 
107
[107]
 Ruhari, Menakıb:25; Edeb: 95: Miîrted: 7; Müslim, Zekal: 150, 152; Ebu Davııd, Sünnet: 12. 

---

 
60 
 
Çünkü  dinden  çıkanlarla  savaşan.  Ali'dir  (r.a.).  Bunlar,  Haruriyye 
fırkasından Hariciler olup daha önce Ali (r.a.) taraftarı iken sonra 
ona karşı koymuş; onu ve beraberindekileri tekfir etmiş, kendisine 
düşmanlık  ilan  edip  ona  karşı  savaşmışlardır.  Müstefiz.  hatta 
mütevatir olarak nakledilen haberlerle Rasuluîlalvm (s.a.v.) haber 
verdiği  fırka  bunlardır.  Nitekim  kendileriyle  ilgili  olarak  şöyle 
buyurmuştur: 
"Sizden  biriniz,  namaz  kılışları  yanında  kendi  namazını,  oruçları 
yanında  kendi  orucunu,  Kur'an  okuyuşları  yanında  kendi 
okuyuşunu  küçümser.  Kur'an  okurlar,  ama  (bu  okuyuşları) 
hançerelerinden  aşağı  inmez.  Okun  avı  delip  geçmesi  gibi 
İslam'dan  çıkarlar.  Onlara  her  nerede  karşılaşırsanız  onları 
öldürünüz;  çünkü  öldürülmelerinde  Kıyamet  günü  Allah  yanında 
mükafat  vardır.  Alametlerine  gelince;  aralarında  elleri  sakat  ve 
üzerinde uzun kalın kıllar bulunan, kasları gelişmiş biri var.
108[108]
 
Ali (r.a.) ve taraftarlarına düşmanlık ilan eden; öldürülmesini helal 
sayan  ve  onu  tekfir  edenler  bunlardır.  Nitekim  ileri  gelenlerinden 
Abdurrahman  b.  Mülcem  el-Muradi  onu  öldürmüştür.  Dinden 
çıkmış  bu  Nasibe  Haricileri:  "Osman,  Ali  b.  Ebi  Talib  ve 
beraberindekiler 
mürted 
kafirlerdendir" 
dediklerinde 
müslümanların  onlara  karşı  delilleri:  Sahabenin  imanına  dair 
mütevatir  haberler,  Kur'an  ve  sahih  sünnette  Allah'ın  kendilerini 
övdüğü, kendilerinden hoşnut olduğu. Cennet ehli olduklarına dair 
nasslarla  sabit  hususlardır.  Bu  delilleri  kabul  etmeyen  kimsenin, 
ne  Ali  b.  Ebi  Talib  ne  de  benzerlerinin  imanını  isbatlama  imkanı 
vardır. 
Şayet  Nasibe'den  biri  Rafızi'ye:  "Ali.  kafir  veya  zalim  bir  fasıktı; 
çünkü  din  için  değil,  başa  geçme  sevdasına  kapılarak  savaştı; 
Ceme],  Sıffin  ve  Harura'da  Muhammed'in  (s.a.v,)  ümmetinden 
binlercesini Öldürdü. RasuluİIah'ın (s.a.v.) vefatından sonra ne bir 
kafirle  savaştı,  ne  bir  şehir  fethetti;  aksine,  kıble  ehline  savaş 
açtı" derse, Ali'ye (r.a.) kin besleyen Nasibe'nin benzeri iddialarını 
ileri sürecek olsa, bu Nasibe'ye ilk öne geçenlerin hepsini seven ve 
hepsine taraftar olan Ehl-i Sünnet ve'1-Cemaat'ten başkası cevap 
veremez. 
Nasibe'ye derler ki: Ebu Bekir, Ömer, Osman, Talha, Zü-beyir ve 
benzerlerinin  imanları  tevatür,  hicretleri  ve  eihad-larıyla  sabittir. 
Ayrıca  Kur'an-i  Rerim'de  Allah'ın  övdüğü  ve  kendilerinden  hoşnut 
olduğu  sabit  bir  vakıadır.  Yine  sahih  rivayetlerde  Rasulullah'ın 
(s.a.v)  hem  Özel,  hem  genel  olarak  onları  övdüğü  kesindir.  Şu 
                                                             
108
[108]
  Buharı,  Enbiya:  6;  Menakıb:  25:  MeğaZİ:  61;  Tevlıid:  23:  Müslim,  /-ekai:  142,  144.  147.  148;  Ebu 
Davud. Sünnet; 28: Tirmizi, Fiten: 24: Nestn, Zekat: 79. 

---

 
61 
 
müstefiz haberde olduğu gibi; 
"Yeryüzü  halkından  dost  edinseydim,  Ebu  Bekir'i  dost 
edinirdim.
109[109]
 
Yine şöyle buyurmaktadır: 
"Sizden  önceki  ümmetlerde  muhaddes  (mülhem)ler  vardı. 
Ümmetimden biri varsa o da Ömer'dir.
 110[110]
 
Aynı şekilde Osman (r.a.) hakkında: 
"Meleklerin utandığı birinden utanmıyayim mı?
 111[111]
 
Ali hakkında (r.a.): 
"Sancağı  Allah  ve  Rasulü'nü  seven,  Allah  ve  Rasu-lü'nün  de 
kendisini  sevdikleri  birine  vereceğim.  Allah,  onun  eli  üzere  fetih 
müyesser kılacaktır.
 112[112]
 
Zübeyir hakkında: 
"Her  peygamberin  havarileri  vardır,  benim  havarim  de 
Zübeyir'dir.
113[113]
  buyurmuş  ve  benzeri  şekilde  bir  çok  sahabeyi 
övmüştür. 
Rafizi"ye  gelince.  Ali'yi  (r.a.)  sevmeyen  Nasibe'den  gelecek 
itirazlara geçmişlerin hepsini seven Ehl- Sünnet'in getirdiği delilleri 
getirme  imkanı  yoktur.  Çünkü:  "Ali'nin  müslümanlığı  tevatür 
yoluyla sabittir" diyecek olsa, Nasi-. be'den olan kişi "Aynı şekilde 
Ebu  Bekir.  Ömer.  Osmajı.  Muaviye  ve  başkalarının  da 
müslümanlığı  tevatür  ile.  sabittir.  Oysa  sen  bunların  ya 
müslümanlığma- ya dü adaletlerine dil uzatıyorsun" diyecektir. 
Şayet:  "Ali'nin  imam,  Rasulullah'm  (s/a.v.)  kendisini  ölmesiyle 
sabittir"  diyecek  olsa,  ona  deriz  ki:  Bu  hadisleri  nakleden,  dil 
uzattığın sahabenin kendileridir. Çünkü bu hadislerin ravileri: Sa'd 
b.  EĞi  Vakkas.  Aişe.  Sehl  b.  Sa'd,es-Sa-idi  ve  benzerleridir. 
Rafizilerise  bunların  hepsine  saldırıyorlar.  Eğer  bunlar  ve 
benzerlerinin  rivayetleri  zayıf  ise,  Ali'nin  faziletleri  hakkındaki 
rivayetlerin  hepsi batıl olur.  Bû takdirde de Rafizilerin  hiçbir delili 
kalmamış  olur.  Ama  rivayetleri  sahih  ise.  bunların  failetlerini 
rivayet  ettikleri  Ebu  Bekir,  Ömer.  Osman  v.s.nin  faziletleri  de 
Ali'nin faziletleri gibi sabittir. 
Şayet Rafizi: "Ali'nin faziletleri Şiilerce mütevatirdir. Nitekim onlar, 
imamlığın  Ali  "ye  ait  olduğu  tevatür  yoluyla  sabittir,  diyorlar" 
                                                             
109
[109]
 Ahmed: 1/377, 389, 395, Tirmizi Menakıb: 14, İbn Mace Mukaddime: İ1. 
110
[110]
 Buhari Fadailu VSahabe: 6, Enbiya: 54, 
Müslim, Fadaiiu's-Sahabe:23. Tirm'izi Menakıb: 17, Ahmed: 6/55. 
111
[111]
 Müslim, Fadailu's-Sahabe: 26; Ahine1/71 
112
[112]
 Buhari, Fadailu Asbabin-Nebi: 9; Müslim, Fedailu'a Sahabfe: 32. 
113
[113]
 Buharı CfHadi 40, 4]; fedai Ilı VSahabe: 48, 
Tbn Mace Mukaddime: 11. 

---

 
62 
 
derse,  cevap  olarak  kendisine  denilir  ki:  Sahabe  olmayan  Şiilere 
gelince,  onlar  ne  Rasulullalrı  (s.a.v.)  görmüş,  ne  sözünü 
duymuşlardır.  Dolayısıyla  nakilleri  mürsel  ve  münkatı'dir. 
sahabeye dayanmadıkça sahih olamaz. 
Rafizilerin  güven  duyduğu  sahabilerin  sayısı  çok  azdır.  Ancak  on 
küsur  veya  bu  sayı  civarındadır.-  Bu  sayıyla  da  tevatür  sabit 
olmaz. Çünkü bu kadar az sayıdaki kişi yalan üzere anlaşabilirler. 
Faziletlerini nakleden sahabenin cumhuru ise. Rafızilerin reddettiği 
kimselerdir. 
Ayrıca 
Kur'an'm 
övdüğü 
çoğunluğun 
yalan 
söyleyeceklerini ve hakkı gizleyeceklerini caiz görüyorlarsa bunun 
az sayıdaki kimse için cevazı öncelikle mümkündür. 
Yine  eğer  Rafızi:  "Ebu  Bekir,  Ömer  ve  Osman'ın  hedefi  başa 
geçmekti,  başa  geçmekle  başkalarına  zulmettiler"  diyecek  olsa, 
ona  denilir  ki:  Bunlar,  başa  geçme  hususunda  hiçbir  müslümanla 
savaşmamışlardir.  Onlar  ancak  müıted  ve  kafirlerle  savaştılar. 
Kisra ve Kayser'i yenilgiye uğratanlar. Fars ülkesini fethedenler ve 
İslam'ı  ayakta  tutup  iman  ehlini  aziz  kılan  ve  küfür  ile  ehlini 
perişan edenler onlardır. 
Mertebe  olarak  Osman,  Ebu  Bekir'le  Ömer'den  geri  olmasına 
rağmen  emri  altındakiler  onu  öldürmeye  geldikleri  halde  o, 
müslümanlarla  savaşmadı.  Başa  geçmek  için  de  bir  miislümanı 
öldürmüş  değildir. 
Bununla  birlikte  bunların  idarecilikte 
zulmettiklerini,  Rasulullah'a  düşman  olduklarını  söylersem, 
Nasibe'den birinin iddiaları seninkinden çok daha kuvvetli olur. 
Bu kimseler hakkında kötü söz söyler; onları zalim ve Ra-sulullah 
düşmanı  gösterirsen,  bu,  Haricilerle  sana  karşı  çıkan  Nasibe  için 
bir  delil  olur.  Çünkü  onlar  şöyle  diyorlar:  "Kim  riyaset  düşkünü 
olmakla  tavsif  edilmeye  daha  layıktır?  Başa  geçmek  için 
müslümanlarla savaşan -ve kafirlerle savaşmayan- kendisine itaat 
etsinler  diye  savaşı  başlatan;  namaz  kılan,  zekat  veren,  Allah'ın 
evini  hacceden.  Ramazan  orucunu  tutan  ve  Kur'an  okuyan  kıble 
ehlinden  binler-cesini  öldüren  mi,  yoksa  müslümanlarla 
savaşmayan;  aksine,  namaz  ve  zekat  ehline  değer  veren,  onlara 
yardım edip onları koruyan; idareci olduğu halde Öldürülen, nefis 
müda-fası için bile savaşmayan, nihayet kendi evinde ve akrabası 
arasında  öldürülen  mi?  Böyle  birini  zalim  olmak,  yöneticiliği 
sırasında  mslümanlara  zulmetmekle  nitelemek  yerine,  iktidar  için 
savaşan ve bu uğurda müsiümanları öldüren kimseyi bu vasıflarla 
nitelemen daha doğru ve gerekli olmaz mı? 
Bu  ve  benzeri  hususlardan  anlaşıldığı  gibi  Rafiziler,  ne  doğru 
dürüst bırakıl veya sahih bir nakle, ne makbul birdin ve mamur bir 
dünyaya  sahiptirler.  Aksine  onlar,  grupların  en  yalancıları  ve 

---

 
63 
 
cahilleridir. İnançları, her türlü zındık ve müıtedin İslam aleyhinde 
çalışmasına  müsaittir.  Nitekim  Nu-sayriyye  ve  îsmailiyye  gibi 
fırkalar onlar arasında zemin bulmuştur. Bunlar, ümmetin iyilerini 
hedef  alıp  onlara  düşmanlık  yaparken  Allah  dininin  düşmanı 
yahudi,  hristiyan ve  müşriklere taraftarlık yapmışlardır.  Mütevatir 
doğrulara  karşı  koymuş,  apaçık  uydurma  yalanlardan  yana  olup 
bunları  desteklemişlerdir.  Onlar.  Şa'bi'nin  kendileri  hakkında 
söylediği  gibidirler  ki  Şa'bi  onları  çok  iyi  tanırdı-:  "Dört  ayaklı 
hayvanlardan  olsalardı  eşekler  sınıfından,  kuş  olsalardı  kargalar 
sınıfından olurlardı." 
İşte bu sebeple onlar, insanların en müfterileridir. Muavi-ye (r.a.) 
hakkında söyledikleri de iftira ve yalandır. Muavi-ye'nin Rasulullah 
(s.a.v.)  tarafından  idareci  olarak  görevlendirildiği  tevatürle 
sabittir.  Rasulullah'la  birlikte  savaşmış  ve  ona  vahiy  katipliği 
yapmıştır. Vahiy katipliği hususunda Rasulullah (s.a.v.) onu itham 
etmemiştir. İnsanları en iyi tanıyanlardan biri olan ve hakkın kalp 
ve diline yansıdığı Ömer (r.a.) onu vali olarak tayin etmiştir. 
Rasulullah (s.a.v.), babası Ebu Süfyan'ı vali olarak tayin etmişti ve 
Rasulullah  vefat  edinceye  kadar  valiliği  devam  etmişti.  Muaviye 
ise. müslümanların ittifakı ile babasından daha hayırlı ve daha iyi 
birmüslümandı.  Rasulullah  (s.a.v.)  babasını  vali  olarak  tayin 
ettiğine  göre  onun  valiliği  haydi  haydi  caizdir.  O  hiçbir  zaman 
dinden dönenlerden olmamış, ilim ehlinden hiç kimse onun dinden 
iıtidat ettiğini söylememiştir. Onu irtidat etmekle suçlayanlar, Ebu 
Bekir,  Ömer  ve  Osman'ı,  Bedir  gazvesine  katılmışların  hepsini, 
Rıdvan  hiatında  bulunanları,  Muhacir  ve  Ensar'dan  İslam'a  ilk  gi-
renleri ve iyilikle onlara tabi olanları kendilerine yakışmayan kötü 
vasıflarla niteleyenlerdir, 
Muaviye,  babası  ve  benzerlerini  dinden  dönmekle  suçlayanlardan 
bir kısmı: "Muaviye Öldüğünde yüzü doğuya doğruydu ve yüzünün 
üzerinde  haç  vardı"  derler,,Her  akıl  sahibi  bunun  yalan  ve  iftira 
olduğunu  bilir,  Değil  Muavi-ye'yi,  onun  altında  olan  Em  evi  ve 
Abbasi  sultanlarından  Abdülmeîik  b.  Mervan  ve  çocuklarının,  Ebi 
Ca'fer el-Mansur ve Mehdi ve Hadi ismindeki oğullarının, Harun er-
Reşid  ve  benzeri  Hilafet  makamına  geçmiş  olanların  bile  dinden 
döndüklerini  ve  Hristiyan  dini  üzerinde  öldüklerini  söylemenin 
kocaman bir yalan ve iftira olduğunu her akıl sahibi bilir. 
114[114]