Ashab-i kiram şeyhulislam ibn teymiyye yayınlayan

 
Büyük Günah İşleyenin Durumu: 
 
Büyük  günah  işleyene  gelince,  ümmetin  selefi,  müctehidleri  ve 
Sünnet  vel  Cemaat  kesin  olarak  bunların  Cehennem  gideceğini 
söylemezler. Aksine, Allah onu bağışlayabilir derler. Nitekim Allah 
(c.c.) şöyle buyurmaktadır: 
"Allah, kendisine ortak koşulmasını bağışlamaz, bundan başkasını 
dilediğine bağışlar." (Nisa: 4/48) 
Bu  ayet,  Allah'a  ortak  koşmayan  hakkındadır  ve  bağışlamayı 
Allah'ın isteği şartına bağlamıştır. Yüce Allah'ın: 
"Ey  nefislerine  karşı  aşırı  giden  kullarım,  Allah'ın  rahmetinden 
ümit  kesmeyin.  Allah  bütün  günahları  bağışlar."  (Zümer:  39/53) 
buyurması  da  tevbe  edenler  hakkındadır.  Bu  sebeple  mutlak  ve 
genel bir ifade kullanılmıştır.  
Haricilerle  Mu'tezililer  ise,  büyük  günah  işleyenin  ebedi  olarak 
Cehennem'de kalacağını söylerler. Ayrıca onlar, bazı iyi kimselerin 
büyük  günah  işleyenlerden  olduğunu  vehmederler.  Nİitekim 
Hariciler. Osman (r.a.) ve Ali (r.a.) ile taraftarlarının Cehennem'de 
                                                             
116
[116]
 İbn-i Teymiyye, Ashab,ı Kiram, Tevhid yayınları: 86-88. 

---

 
66 
 
ebediyyen  kalacaklarını  vehmederler.  Aynı  şekilde  kimileri  de 
Muaviye,  Amrb.  el-As  ve  benzerleri  için  bunu  söylerler.  Bunlar, 
görüşlerini iki batıl mukaddime üzerine bina ederler: 
Bunlardan biri: Falan şahıs büyük günah işleyenlerdendir. 
İkincisi:.  Her  büyük  günah  işleyen  Cehennem'de  ebe-diyyen 
kalacaktır. 
Her  iki  söz  de  batıldır.  Hele  ikincisi  mutlak  olarak  batıldır. 
Birincisinin de batılhğı bilinir ama tevakkuf da edilebilir. 
Muaviye ve benzerleri gibi müslümanlığım açıkça ilan eden, namaz 
kılan,  oruç  tutan  ve  hacceden  birine  o.  küfrü  üzere  devam  etti 
demek; benzeri ol an .başka biri için mesela Abbas. Ca'fer, Akil ve 
Ebu  Bekir,  Ömer,  Osman  hakkında  aynı  şeyi  iddia  etmek  gibidir. 
Yine mesela Hasan ve Hüseyin'in Aii b. Ebi Talib'in değil Selman-ı 
Farisi'nin  oğulları  olduklarını,  Rasuiullalrın  (s.a.v.)  Ebu  Bekir'le 
Ömer'in  kızlarıyla  evlenmediğini,  iki  kızını  Osman'la  ev-
lendirmediğini  iddia  etmek  gibidir.  Hatta  Muaviye'nin  müs-
lümanlığım  inkar  etmek,  bu  hususları  inkar  etmekten  çok  daha 
çirkindir.  Çünkü  bu  sibi  şeylerden  bir  kısmı  sadece  alim-ler 
tarafından bilinebilir.  
Muaviye'nin İslam'a girdiği. müslüman toplumda idarecilik yaptığı, 
emirlik  ve  hilafet  makamına  oturduğu,  bütün  bunlar  avam 
tarafından da bilinmektedir. Biri Ali'nin küfür üzere devam ettiğini 
iddia  edecek  olsa,  Ebu  Bekir,  Ömer,  Osman,  Muaviye  ve 
başkalarının  müslümanlığını  inkar  edene  karşı  getirilecek 
delillerden  başkası  getirilemez.  Bunlardan  biri,  diğerinden  daha 
faziletli  de  olsa,  aralarındaki  fazilet  farklılığı.  müsJümanJıklarının 
ortaya konmasındaki ortaklığa engel değildir. 
Biri  çıkıp  Muaviye'nin  imanı  münafıklıktan  başka  bir  şey  değildir 
diyecek  olsa,  bu  da  yalan  ve  uydurmadan  ibarettir.  Alimlerden 
Muviye'yi  münafıklıkla  itham  eden  olmamıştır,  hepsi  islammm  iyi 
olduğunda  müttefiktir.  Babası  Ebu  Süf-yan'ın  müslümanlığının 
iyiliğinde 
susarlar 
ama 
Muaviye 
ve 
kardeşi 
Yezid'in 
müslümanlıklanmn  iyiliği  hususunda  bir  tereddüt  yoktur.  Ayni 
şekilde fetih yılında İslam'ı kabul eden İkrime b. Ebi Cehl, Süheyl 
b.  Arar,  Safvan  b.  Ümeyye  ve  benzerlerinin  müslümanlıklanmn 
iyiliğinde ihtilaf eden olmamıştır. Müslümanlar başkası namına ve 
bağımsız  olarak  kırk  yıl  idarecilik  yapan,  onlara  beş  vakit  namaz 
kıldıran,  hutbe  okuyup  vaaz  eden.  iyiliği  emredip  kötülükten 
sakındıran,  şeriatin  emirlerini  uygulayan,  fey;  ganimet  ve  ze-
katlarım aralarında taksim eden onlarla birlikte hacceden biri nasii 
olur  da  münafıklığını  hepsinden  gizleyebilir?  Hem  de  aralarında 
sahabenin ileri gelenlerinden pek çok kimse bulunduğu halde. 

---

 
67 
 
Hatta bundan da daha kuvvetlisi -Allah 'a şükürler olsun-ne Emevi 
halifelerinden,  ne  Abbasi  halifelerinden  zındıklık  ve  münafıklıkla 
itham  edileni  vardır.  Emevilerden  bir  tür  bidat  ve  zulme  nisbet, 
edilen  olmuşsa  da  hiçbiri  zındıklık  ve  münafıklığa  nisbet 
edilmemiştir.  En  azından  ilim  ehlinden  hiç  kimse  onlan  bu 
vasıflarla nitelernemiştir. 
Zındıklık  ve  münafıklıkla  bilinenler,  Aleviyyun  diye  isimlendirilen 
ve  Mısır'la  magri  b'te  hüküm  sürmüş  olan  LJbeyd  el-Kacklah 
oğullarıdır. Bunlar, kafir bir sülaleden geliyorlardı. İlim ehli ittifakla 
onları  zındıklık  ve  münafıklığa  nisbet  etmektedir.  Aynı  şekilde 
Tevaif-i  Mülük diye bilinenlerden  Büveyhoğıılları  ve başkalarından 
bir kısmı zındıklık ve münafıklıkla itham edilmişlerdir. Müslümanla-
rın  genel  halifelerine  gelince  'Allah,  müslümanların  idare  işini 
zındık ve  münafığın eline  düşürmemiştir.  Bunun bilinmesi gerekir 
ve bu, önemli bir husustur. 
Alimler.  Muaviye'nin,  bu  ümmetin  sultanlarının  en  faziletlisi 
okluğunda  ittifak  etmişlerdir.  Kendisinden  önceki  dördü, 
Rasulullah'm  halifesiydiier.  Muaviye  meliklerin  (sultanların)  ilkidir 
ve  onun  sultanlığı  rahmet  sultanlığıydı.  Nitekim  bir  hadiste  şöyle 
buyrulmaktadır: 
"Mülk  (idarecilik)  nübüvvet  ve  rahmet  olacaktır.  Sonra  hilafet  ve 
rahmet,  sonra  sultanlık  ve  rahmet,  sonra  sultanlık  ve  zorbalık, 
sonra da zalim sultanlık olacaktır.
117[117]
 
Onun sultanlığında öyle rahmet ve müslümanlığına yarar vardı ki. 
sultanlığının  diğerlerinin  sultanlığından  üstünlüğü  buradan 
anlaşılmaktadır. 
Kendisinden 
Öncekiler, 
nübüvvet 
halifeleriydiler. 
Çünkü 
Rasulullah'm (s.a.v.): 
"Peygamberlik  hilafeti  otuz  yıl  olacaktır,  sonra  saltanata 
dönüşecektir.
 118[118]
 
buyurduğu  sabittir.  Ebu  Bekir,  Ömer,  Osman  ve  AH  -Allah 
hepsinden razı olsun- raşid halifeler ve hidayet rehberi imamlardı. 
Rasulullah (s.a.v.) onlar hakkında şöyle buyurmaktadır: 
"Benim  ve  benden  sonra  gelecek  raşid  halifelerin  yoluna  sarılın. 
Ona sarılın ve dişlerinizle sımsıkı tutunun. Sakın sonradan çıkacak 
şeylere  iltifat  etmeyesiniz,  (din  konusunda)  sonradan  çıkan  her 
şey bidattir.
119[119]
 
Ali'nin  (r.a.)  hilafeti  konusunda  tartışmaya  girenler  olmuştur. 
Kimi.  döneminin  fitne  dönemi  olduğunu,  cemaat  dönemi 
                                                             
117
[117]
 Onrimi, Rşrihe: 8 
118
[118]
 Ebu Davud, Sünnet: 8; Tirmizi, Fiten: 48; Ahme- 4/273. 
119
[119]
 Tİrmizi, Dm, 16; Ebu Davud, Sünnet, 5; İbn Mace, Mukaddime: 6 

---

 
68 
 
olmadığını  söylemiştir.  Kimi,  biranda  iki  halifenin  bulunması 
caizdir;  o  da  halifedir.  Muaviye  de.  Çünkü  ümmet,  Ali  (r.a.) 
üzerinde ittifak etmemiş ve aynı görüşü1 pay-laşmamıştır. 
Ama imamların kail bulunduğu sahih görüş, belirttiğimiz hadisten 
dolayı  hilafetinin  raşid  hilafet  olduğudur.  Ali  (r.a.),  döneminde 
kendisini  "Emirü'l  Mü'minin"  diye  isimlendiriyordu  ve  sahabe  de 
kendisi için bu unvanı kullanıyordu. İmam Ahmed b. Hanbel şöyle 
demiştir: 
''Ali  'yi  dördüncü  halife  saymayan,  evinin  önündeki  eşekten  daha 
sapıktır." Bununla birlikte hiç şüphesiz her halifenin bir mertebesi 
vardır. 
Ebu  Bekir  ve  Ömer'le  kimse  boy  ölçüşemez.  Nitekim  Ra-sulullah 
(s.a.v.): 
"Benden  sonraki  iki  kişiye;  Ebu  Bekir  ve  Ömer'e  uyunuz.
  120[120]
 
buyurmuştur. 
Ali'nin  (r.a.)  taraftarlarından  kendisiyle  birlikte  onlar  bile, 
tartışmasız  Ebu  Bekir'le  Ömer'i  ondan  üstün  tutuyorlardı.  Ali'nin 
(r.a.) kendisinin: "Beni Ebu Bekir ve Ömer'den üstün tutan biriyle 
karşılaşacak  olsam  mutlaka  ona  müfteri  cezası  veririm"  dediği 
sabittir. 
Onlar sadece  Osman'la (r.a.) Ali konusunda tartışıyorlardı.  Ancak 
Osman'la  (r.a.)  biat  yapılmadan  önce  Ömer'in  (r.a.)  şura'yı  altı 
kişi  arasında  kıldığında,  bu  altı  kişinin  ittifakıyla  Osman'ın  (r.a.) 
Ali'den  (r.a.)  üstünlüğü  sabit  olmuştur.  Bu  altı  kişi.  Osman,  Ali. 
Talha, Zübeyir,  Sa'd ve  Abdur-rahman b.  Avf idi.  Bunlardan  üçü: 
Talha,  Zübeyir,  ve  Sa'd  kendiliklerinden  çekilmiş  ve  hilafet  işi 
Osman,  Ali  ve  Abdurrahman  arasında  kalmıştır.  Üçünden  biri, 
ikisinden  birini.halife  seçecekti.  Abdurrahman  üç  gün  Muhacir, 
Ensar ve Tabiin arasında görüşmeler yapmış ve neticede herkesin 
Osman'da karar kıldığını haber vermiştir. 
Osman'ın  (r.a.)  vefatı  ve  hilafeti  konusu  uzun  bir  meseledir, 
dileyen  güvenilir  kimselerin  eserlerine  müracaat  etsin.  Allah'u 
a'lem. Peygamberimiz Muhammed'e salat ve selam olsun.
 121[121]