Ashab-i kiram şeyhulislam ibn teymiyye yayınlayan

Birincisi: O. sahabe döneminde ümmetin idare görevini yürütmüş 
ve  sahebeden  hala  hayatta  olanların  kendisine  tabı  oldukları  bir 
müsiümandır.  İyi  birtakım  hasletleri  vardı.  Hoş  karşılanmayan 
Harre  olayı  ve  diğeı;hususlarda  kendisine  göre  tevilleri  vardı.  O. 
hata etmiş bir müctehiddir. derler. Ayrıca diyorlar ki: Harre halkı, 
kendileri  başta  ona  biati  bozmuşlardı.  İbn  Ömer  ve  başkaları 
Harre  halkının  bu  tavırlarının  yanlış  olduğunu  söylemişlerdir. 
Hüseyin'in  (r.a.)  öldürülmesine  gelince.  Yezid  ne  böyle  bir  şeyi 
emretmiş, ne de kınamıştır. Hüseyin'in (r.a.) başı kendisine değil. 
İbn Zi-yad'a götürülmüştü. 
İkincisi:  BuliarTriin  Sahih'inde  İbn  Ömer'den  yaptığı  bir  rivayette 
Rasulullah'ın (s.a.v.) şöyle buyurduğu sabittir; 
"Kostantiniyye  (İstanbul)  üzerine  yürüyen  ilk  ordunun  günahları 
bağışlanmıştır." 
Kostantiniyye "ye sefer yapan ilk ordunun komutam. Yezid idi, 
Meselenin  gerçeği  şu  ki:  Bu  görüşlerin  her  ikisinde  de  iç-tihad 
geçerlidir.  Çünkü  masiyetleri  işleyen  birini  lanetlemek  içtihadın 
geçerli  olduğu  bir  sahadır.  Hem.  iyilikleri,  hem  de  kötülükleri 
işleyen  birini  sevme  hususunda  da  durum  budur.  Bilakis,  bir 
kimsede  hem  övülecek,  hem  de  yerilecek  hasletlerin  hem  sevap, 
hem  de  günahın  bir  arada  bulunması  çelişen  bir  durum  değildir. 
Aynı  şekilde,  hem  iyilikleri.  hem  de  kötülükleri  bulunması 
sebebiyle  bir  kimseye  hem  rahmet  okunması  ve  dua  edilmesi  ile 
lanetlenip sövülmesi de çelişkili bir durum değildir. 
Ehl-i  Sünnet,  -Cehennem  'e  girseler  yahut  girmeye  müstahak 
olsalar bile- din ehli fasıkların eninde sonunda Cennet'e gireceleri, 
böylece  hem  sevap,  hem  de  cezayı  bir  arada  bulunduracakları 
konusunda ittifak halindedirler. Ancak Mu 'tezile ve Hariciler buna 
karşılar.  Onlara  göre  mükafatı  hakeden  cezayı  haketmez,  ikabı 
hakaden de sevabı  haketmez.  Bu  mesele  meşhur olup ayrıntılara 

---

 
73 
 
girmenin yeri burası değildir. 
Bir  kimseye  hem  duanın,  hem  de  beddua  etmenin  caiz  olduğu 
meselesi  cenazeler  konusunda  tafsilatlı  bir  şekilde  anlatılacaktır. 
Burada şu kadarını belirtelim ki: Müslümanların iyisine de. facirine 
de  rahmet  okunur.  Her  ne  kadar  bunun  yanında  facir  olanına  ya 
şahsı veya nev'i itibariyle lanetlenebilse de durum budur. Lakin ilk 
durum  -yani  ne  kendisine  sövülmesi,  ne  de  sevilmesi  -daha  orta 
ve  adil  bir  yoldur.  İşte  bu  sebeple  ben,  büyük  fitne  esnasında 
Dımaşk'a  gelen  Moğol  komutanına  bu  şekilde  cevap  verdim. 
Benimle  onun  ve  başkaları  arasında  birtakım  konuşmalar  geçti. 
Bana  bazı  sorular  sormuştur  ve  ben  de  cevap  verdim.  Sorula-
rından biri de: "Yezid hakkında ne diyorsunuz?" şeklindeydi. "Ona 
ne  söver,  ne  de  onu  severiz;  çünkü  o,  salih  biri  değil  ki  onu 
sevelim,  ama  biz,  müslümanlardan  herhangi  birine  şahsım 
belirterek de sövmeyiz" dedim. Bunun üzerine: "Onu lanetlemiyor 
musunuz? Zalim biri değil miydi? Hüseyin'i öldürmedi mi?" dedi. 
Ona  dedim  ki:  Haccac  b.  Yusuf  ve  benzeri  zalimlerden 
sözedildiğinde Yüce Allah'ın Kur'an-Kerim'de buyurduğu: 
"İyi bilin ki Allah'ın laneti zalimlerin üzerindedir. (Hud: 11/18) 
sözüne  benzer  söyleriz.  Herhangi  bir  kimseyi  bizzat  lanet-lemeyi 
sevmeyiz.  Ama  şunu  da  belirtelim  ki,  alimlerden  bir  kısmı  onu 
lanetlemiştir.  Aslında  bu.  içtanada  açık  bir  husustur.  Lakin  bizim 
tercih edip tasvip ettiğimiz görüş budur. 
Hüseyin'i (r.a.) öldüren, ya da öldürülmesine yardımcı olan, buna 
rıza  gösteren  kimseye  gelince;  Allah'ın,  meleklerin  ve  bütün 
insanların laneti onun üzerine olsun; Allah onu ne bağışlar, ne de 
affeder. 
Moğol komutanı: 
"Ehî-i Beyt'i sevmiyor musunuz?" dedi. 
Dedim  ki:  Aksine,  onları  .sevmek  bizce  farzdır  ve  ifa  edilmesi 
gereken 
birgörevdİr. 
Kişi. 
onları 
sevmekten 
dolayı 
mükafatlandırılır.  Çünkü  Müslim'in  Sahih'inde  naklettiği  bir 
rivayete  göre  Zeyd  b.  Erkam  şöyle  demektedir  Rasu-lulJah 
(s.a.v.)  Mekke  ile  Medine  arasında  "Hum"  denilen  bir  göl 
yatağında bize bir hutbe verdi ve bu hutbesinde şöyle dedi: 
"Ey insanlar! Size iki değerli şey bıraktım. Bunlardan biri: Allah'ın 
Kitabi'dir." 
Allah'ın  Kitabından  sözetti  ve  ona  sarılmamızı  sıkı  bir  şekilde 
tavsiye etti. Sonra şöyle devam etti: 
"Diğeri  de:  Akrabam,  Ehl-i  Beyt'imdir.  Ehl-i  Beyt'im  konusunda 

---

 
74 
 
size Allah'ı hatırlatırım.
125[125]
 
O  Moğol  komutanına  ayrıca  şöyle  dedim:  Biz  namazımızda  her 
gün şöyle deriz: 
''Allah'ım.  İbrahim  ve  aline  salat  ettiğin  gibi  Muham-mecFe  ve 
aline  de  salat  et.  Şüphe  yok  ki  .sen,  Övülensin,  azamet  ve  celal 
sahibisin. Allah'ım, İbrahim ve alinin feyiz ve bereketini arttırdığın 
gibi Muhammed ve alinin feyiz ve bereketini de arttır. Şüphe yok 
ki  sen.  övülensin.  azamet  ve  celal  sahibisin."  O  zaman  Moğol 
komutanı; 
"Peki onlara buğz besleyenler kim?" dedi. Dedim ki: 
"Kim  onlara  buğz  besliyorsa  Allah'ın,  meleklerin  ve  bütün 
insanların laneti onun üzerine olsun. Allah onu ne bağışlar, ne de 
affeder." 
Sonra Moğol vezire sordum: 
"Bu adam Tatar olduğu halde niçin Yezid'i soruyor?" 
"Kendisine  Dımaşk  halkının  Nasibe'den  olduğunu  söylemişlerdi" 
dedi. O zaman yüksek bir sesle bağırarak şöyle dedim: 
"Bunu  söyleyen  yalan  söylüyor.  Kim  bu  iddiada  bulunuyorsa 
Allah'ın laneti onun üzerine olsun. Allah'a yemin 
ederim  ki  Dimaşk  halkı  arasında  Nasibe'den  kimse  yoktur.  Onlar 
arasında böyle bir kişi bile tanımıyorum. Dımaşk'îa Ali'ye (r.a.) dil 
uzatan  biri  çıksa  müslümanlarona  gereken  cevabı  verirler.  Evet 
önceleri Emeviler buralara hakim iken onlardan bazısı Ali'ye (r.a.) 
düşmanlık  besler  ve  nahoş  sözler  söylerlerdi.  Ama  bugün, 
onlardan bir kişi bile kalmış değildir.
 126[126]