Asif Atanın – İnam Atanın Mütləqə İnam Ocağı
Asif Atanın – İnam Atanın Mütləqə İnam Ocağı
Yüklə 3,35 Mb. Pdf görüntüsü
|
- Bu səhifədəki naviqasiya:
- Başlanır
- Soylu Atalı
|
Asif Atanın – İnam Atanın Mütləqə İnam Ocağı Günevin Yükümlüsü olduğu “Atagün” Ailəsinin və Göylünün Yükümlüsü olduğu “Ulufərəh” Ailəsinin 37-ildə V Aylıq Törəninin Gediş Yazısı
Başlanır: saat 10.00
Oda Törənin Ruhunu özündə daşıyan biçimdə hazırlanır. Gül- çiçək, yazmaq üçün kağız-qələm, çəkiliş üçün gərəkən nəsnələr təşkil olunur. İşə sorumlu Elana Atalıdır. “Ata Ruhuna Pənah gətirmişik!” səcdəsiylə törən başlayır. Törənin quralları yerinə yetirilir: “Ataya Səhər Ricası”, “Özündəki Mütləqlə Səhər Təması” söylənilir.
1. Amallaşma, Kamilləşmə, Xalqlaşma hesabatı; 2. Ocaq üstə yaşamağın çətinliyi hara kimidir, bu çətinliyi tam aradan qaldırmaq olurmu, nə etməli, örnək varmı? Özünü aldatmadan doğru aydınlatmalı.
Qatılanlar olarsa fikirləri dinlənilir, sorğuları cavablandırılır. “Ata Ruhunu Ürəyimizdə aparırıq!” səcdəsiylə Gün başa çatır.
1) İnam Yolu yaşadıq – İnsan yükü daşıdıq! 2) “Atagün”də uğurlarımın özülü – Doğmalığım, Doğruluğum – Sabah üstə yaşamağım! Gediş yazısını yazdı: Soylu Atalı
179
Asif Atanın – İnam Atanın Mütləqə İnam Ocağı
birgə keçirilmiş V “Ailə Günü” törənində deyilmiş fikirlər Asif Atanın Mütləqə İnam Ocağının “Atagün” və “Ulufərəh” Ailələrinin Evladları Od Ayının 16-da Amal Bağını Ziyarət ediblər. Ata cisminin ilk qoyulduğu torpağın üstündə səcdə sözü deyilib. İnam Evinin (Məbədin) tikintisi ilə bağlı fikir bölüşmələri olub. Soylu Atalı (Ataya səcdə edir – G. A.): Qutsal Ziyarət anımızdır. Atamızın üz qoyduğu torpaq qutlu olsun. Onun üz qoyduğu torpağı ziyarət edirik. Onun üz qoyduğu torpaq yurdumuzun ləyaqətinin, şə- rəfinin, varlığının ruhani ifadəsidir. Atanın yaratdığı İnam insanı vətənli, millətli, şəxsiyyətli olmağa çağırır. Ona görə də, hər dəfə Atanın torpağını ziyarət edəndə ağlımda, düşüncəmdə, ürəyimdə bu həqiqəti daşıyıram. Bu həqiqətlə yol alıram. Bu həqiqətlə gəlirəm. Bu gün də həmin həqiqətlə dolub gəlmişəm. Həmin həqiqətlə Atanın üz qoyduğu Torpağa səcdə qılıram.
180
Bütün dünyada, insanlıq tarixində, yaranan, haraylanan çağırışların hər birindən Ata Həqiqətinin yüksəkdə durduğuyla qürur duyuram. Hər bi- rindən yüksək olduğunu qəbul edirəm. Buna görə də içim daim zəngin, daim fərəhlidir. İçim daim Atanın xalqının, eləcə də bütövlükdə insanlığın qulluğunda durmağa hazır olub. Atamızın yaratdığı İnam bizi böyük eləyir, kiçiltmir. Başqa baxışlardan qat-qat yuxarıda durması da, onun insana münasibətinə bağlıdır.
181
Yönü millətinə, vətəninə, bütövlükdə bəşər övladına bağlıdır. Ona görə də üzümü buradan topluma tutub ziyarətimin qutsallığını sunu- ram. Sənin Atan, Onun yaratdığı hər şey, Onun üz qoyduğu torpaq sənin qutsal yönündür deyirəm. Ziyarətimiz qutlu olsun. Ata Ruhunu Ürəyimdə aparıram! Türkel, neçənci dəfədir ziyarətə gəlirsən.
də bölüşəcəm. Ocaq mühiti, tədbir məqamı elə bir andır ki, adamı təbii yaşamda adi düşündüyü hər şeydən ayırır. Mən tədbir günündən başqa, ay içində, bir çox şeylər fikirləşirəm, gərgin oluram. Bayaq tədbirdə elə bir əhvala yüksəldim ki, neçə gündə düşünüb, fikirləşdiyim, Ailə Gününə yaza bilmədiyim sözü yazdım. Bayaqkı tədbir (Anım Törənini gözə alıb deyir – G.A.) halımı sistemləşdirib, yön verdi mənə. Elə bir rahatlıqla, inamla düşüncələrimi qeyd elə- dim, gördüm ki, doğrudan da, Ocaq mühiti tamam göydür. Onun fərəhi, verdiyi hal başqa bir şeydir.
olaraq, Atanın cismi. Burdakı torpağa qoyulub çıxarılıb. Ancaq hal
182
baxımından, mənim üçün, ordakı ziyarətlə burdakı ziyarət arasındakı hansısa başqalıq (fərq) görünmür. Yəni o hal, o məzmun içimə dolub bütünlüklə. Baxmayaraq ki, burda əsasən özümüz oluruq. Bir də Ba- kıdan gələn iki nəfər, üç nəfər qonaq olur. Ağstafada, ola bilər, 3-5 nəfər artıq olur. Buna baxmayaraq, mən çağıraram ki, ora gələn insanlar elə bura da gəlsinlər. Sabah böyük tarixlər açılacaq, ortaya çıxacaq. O tarixlər bir şeyi sübut eləyəcək ki, Asif Ata Ağstafada torpağa qoyulmasına baxmayaraq, Onun istəyi bura idi. O, istəyiylə bu torpağa qovuşub. Onun özünün istəyi, mənim üçün, Ruhani anlam daşıyır. Atamız Var olsun!
oldu. Daim Atanın Mütləqilik ölçüsünə doğru ucalan, doğrulan bir hal oldu. “Atam Mütləqim. İnam Evindən İnam Yurduna yerişin mübarək ol-sun! “Türküm Özümlük öyrətməni olsun!” (Divarda yazılan
Bu çağırışlar ən yüksək səviyyədə xalqın içində haraylandı. Ən yüksək səviyyədə gerçəkləşdi, həyata keçdi. Ona görə deyirəm, ən yüksək halları yaşadıq. Bundan sonra da bir neçə aşamalar keçə- cəyik. Hər il, hər gəliş özü yeni zənginlik gətirir ömrümüzə. Yeni 183
hallar, duyğular yaradıb içimizdə. Həmin hallarla, duyğularla daim xalqın içinə gedirik. Əgər biz Ocaq tədbirləri keçirməsək, Atagünə gəlib Atanın torpağını ziyarət eləməsək, Ağstafaya gedib Atanın sonevini ziyarət eləməsək, bu “İnam Evi”nə gəlib, içimizdə desək ki, bu İnam Evi deyil, onda heç bir hünərimiz gerçəkləşə bilməzdi. Bunun anlamı var, məzmunu var. Bu duyğularla dolu gəlirik, duyğularımıza duyğu calanır. Harda olmasından asılı olmayaraq, Bakıda, burada, başqa yerdə, xalqın içinə gedirik. Bizim gəlişlərimizin, tədbirlərimizin yaratdığı halların sonucudur ki, xalqın içinə belə cəsarətlə gedirik. O aşamaları biz yaşayırıq, o aşırımları aşırıq. Çox düşünüləsi, ömürə çeviriləsi məsələlərdir bunlar. Düşüncələrin özülünə qoyulası məsələlərdir bunların hər biri. Ocaqçı öz içində, öz halında həmişə bu qürur duy- ğusu ilə yaşamağı bacarmalıdır. O fərqi öz ömründə qoruyub saxla- malıdır. Toplumla bizim yanaşmamızın fərqini Ocaq yetirir, yaradır. Əgər biz Ocaq olmasaydıq, Asif Ataya bir öyrətmən (müəllim) kimi tapınsaydıq, Onun dediklərinə, Onun düşüncələrinə, inandırım sizi, bizim bu çağa kimi yaratdığımız uğurların heç biri olmazdı.
Başqa hallarımız olmazdı. Halbuki, biz elə bir hallarla dolmuşuq, elə bir səviyyələrə gəlib çatmışıq ki, ürəklə, cəsarətlə sözümüzü ortaya qoyuruq. Biz toplumun yaşadığını yaşamırıq, toplumun düşündüyünü düşünmürük. Bir sözlə, toplum kimi deyilik. Nəinki başqayıq (fərq-liyik), hətta cəsarətlə deyə bilirik ki, qat-qat üstünük.
184
Bu üstünlüyü yaratmışıq, bu üstünlüyə yetmişik. Bu gəlişlərimizi o üstünlüklər doğurur və o üstünlüklərimizi bu gəlişimiz təsdiq edir. Bax, Ocaq bizi belə bir ortama alıb, belə bir əhvallarla doldurur. Atamız Var olsun! Od Ayı, 37-ci il.Atagün Eli. (iyul, 2015. Örənqala.) Ocaq Günsırası ilə 17 Od Ayı Atagün Elində “Atagün” və “Ulufərəh” Ailələrinin birgə V “Ailə Günü” törəni keçirildi. Törən quralları yerinə yetirildikdən sonra “Ulufərəh” Ailəsinin Yüküm- lüsü Göylü Atalı Asif Ataya səcdə ilə sözünə başladı: Əslində bizim ötən Ailə Günümüzdən bu günə kimi çox vaxt keç- məyibdir. Ulufərəh Ailəsinin dörd Evladı Atagün Ailəsinə gəldiyi üçün qərara aldıq ki, Ailə Gününü bir yerdə keçirək. Az vaxt keçsə də, hər halda, bu zaman içində yaşamışıq. İndi yaşadıqlarımızın hesabatını veririk. Ötən aydan bu günə kimi, bəlli biçimdə, durğun- luqdan çıxmışam. Ata deyir, Ocaqda böyük-kiçik əməl yoxdur. Doğ- rudan da, ən kiçik əməl belə adamı ayaqda saxlayır. Ailə Günundən sonra tədbiri səsdən sözə çevirdim. Ötən Ailə Gü- nündən sonra Atanı oxumuşam, dünya ədəbiyyatından oxumuşam. Ümumiyyətlə, mənə elə gəlir ki, kitabı oxuyanda gərək elə şeylər alasan ki, onu verə biləsən. Gərək oxuduğunu araşdırıb qiymətlən- dirəsən. Onda bu, sözün doğru anlamında oxumaq olur. Mənim son oxuduğum “Atalar və oğullar” əsəridir. Bu əsər haq- qında danışmayacam, ancaq orda bir deyilişə yönəlik söz deyəcəm. Deyilir ki, rus toplumunda oturuşmuş belə bir fikir var: rus kəndlisi Allahına da kələk gələr. Bu nə dərəcədə doğru deyilmiş bir fikirdir. Bir xalqı bununla ittiham eləmək də doğru bir şey deyil əslində. Ancaq ifadənin özü məni düşündürdü – Allahına kələk gəlmək. Bu, doğrudan da, insanlığın əyildiyi bir yerdir əslində. İnsan yalan danışır – Allahına kələk gəlir; vicdanı gözardı eləyir – Allahına kələk gəlir; qiybət eləyir – Allahına kələk gəlir. Bu, adamın içində gedən bir prosesdir, yəni başqaları bunu görmür, eşitmir. Ancaq sən özün görürsən axı, sən eşidirsən axı, sən bilirsən nə deməkdir bu. O vaxt Allaha kələk gəlmirsən ki, özünlə üz-üzə qalırsan. Mənə elə gəlir, üç məsələ ilə bağlı insan özü ilə üz-üzə qalmalıdır. Birincisi bilməz- 185
likdir, ikincisi ərincəklikdir, yəni özünü təhlil eləməyə ərinməkdir, üçüncüsünə qorxu və utanc deyək. Yəni pis duyğularla üz-üzə gəl- məkdən qorxmaq və ya utanmaq ki, öz gözündən düşərsən, yəni belə bir duyğudur. Bu baxımdan yanaşanda, bu ay ərincəklik eləməyib özümdə bir neçə cəhətlə üz-üzə qalmışam. Bunlardan birincisi həsəd və uğursuzluğumun doğurduğu acıq duyğusudur. Düzdür, acıq duy- ğusu məndə hər zaman olan bir şeydir. Ancaq başqasının uğuruna, başqasının olanlarına həsəd aparmaq cəhətim, elə bilirdim, bu, məndə islah olunmuş bir duyğudur. Ancaq sonra fərqinə varıram ki, əslində mən o duyğunu islah eləməmişəm. Yəni özümü aldadıram, tutalım, başqaları ilə ünsiyyətdə olanda özümü gizləyirəm, qoruyu- ram. Yəni bir növ özümə yeridirəm ki, belə davranmaq gərəkdir, belə danışmaq gərəkdir, bu cür olmaq gərəkdir. Bir sözlə, necə görünmək gərəkdirsə, o cür görünməyə çalışıram. Ancaq bütün hallarda içdə mən bu deyiləm axı. Bu duyğu ona görə meydana çıxır ki, mənim özümə nəzarətim yoxdur, çalışmalarımda qalxıb-enmələr var. O baxımdan özümü aldatmamağın gərəkliyini düşündüm. İkinci bir cəhət odur ki, istəklərim ağlımın önünə keçir. Düzdür, bu istəklərin, bəzən olur, həyati tərəfləri olsa da, daha çox ruhani yönə meyillənirəm. Bununla belə, istək özü nə qədər gözəl olursa olsun, yəni niyyət özü nə qədər ruhani olursa olsun, idrakın tələbində olmalıdır. O şey ki, səni sonucda pis duruma salacaq, sonucda səni səndən alacaq, deməli, bir daha düşünmək gərəkdir. Əslində o yetkin istək deyilmiş. Yenə də deyirəm, istək özü gözəl ola bilər, ancaq sonucu görə bilmirsənsə, deməli, o istəyin özünün üstündən cızıq çəkməlisən. Sonda belə dəyərləndirərdim: böyük əməllər birdən-birə olmur. Gərək böyük əməllərə də illərlə zəhmət çəkib yetəsən. Birdən-birə heç nəyə yetmək mümkün deyil. Böyük əməllərə yüyürə-yüyürə yetmək olmur. Buraya qədər, deyəsən, dolaşıq dedim fikrimi. Hər halda özümü anlatmağa və deməyə çalışdım. Xalqlaşma əməlim olmayıb. Elə bir auditoriya yoxdur. Ümumi- likdə kimlərləsə ara-sıra söhbət eləyirəm. Bizim iş mühitinə gələnlər çox olur. Yeri gəldikcə, gərəkən söhbətləri, bacardığım qədər edirəm. Ancaq içimin halı məni rahatsız edir. Hal özü məni qane etmir. Eşqli can atmağımı bərpa edə bilmirəm, o cəhətdən hələ ki, durğunam. Dünənki Törəndə, məsələn, mənim o boyda yolu gəlməyim və qatıl- mamağım, bu, əslində can atmamağın sonucudur. Bunu görürəm, bu
186
yorğunluq məsələsi deyil. İstənilən yorğunluğun altından çıxa bili- rəm. Ancaq o istək, yəni toplumun içində özünü ifadə eləmək, dəyə- rini ifadə etmək (özün şərt deyil, əsas odur dəyərini ifadə eləmək), belə bir şans yaranır, mən bundan yararlanmıram. Bu, için durğun- luğudur, bundan çıxmağım gərəkdir. Atamız Var olsun!
bizim Ailənin dördüncü Ailə Günüdür. “Ulufərəh” Ailəsinin V Ailə Günüdür. Qonularla bağlı bir neçə kəlmə demək istəyirəm. Amallaşmamda mən “Mütləqə İnam”ı davam edirəm, bir neçə yarpaq qeydlərim də var. Bu məndə gələnəyə çevrilib. Birinci, mən nə üçün oxuyuram, ola bilər ki, mən yığcamlaşdırmağı düzgün elə- mirəm. Sizə oxuyuram ki, nəyi düz etmirəmsə, aydınlıq gətirək.
“İnam və Şübhə” bölməsi: “İnam həyatda Əzəli, Əbədi, Sonsuz, Kamil mahiyyət görür. Şübhə həyatda yalnız keçici, ölümlü, qeyri-kamil əlamət görür. İnam nə olsa belə həyatı təsdiqə layiq görür, Şübhə isə əksinə, mahiyyəti görmür, həyatı təsdiqə layiq bilmir. Şübhə mütləq heç nə tanımır. Gözəlliyi çirkinliyə nisbətən gözəl sayır. İnsan kimliyi haqda qəti sözü yoxdur. Çünkü İnsanı təzahürlərdə axtarır. Gəncmi, qocamı, torpağa çevrilənmi, aşiqmi, müdrikmi, vicdanlımı, günahlımı, nəşə dəlisimi, atamı, anamı, əyilənmi, ucalanmı, nədədir həyat? Cəfəngiy- yatmı, mənamı. Evmi, səhramı, yolmu, bulaqmı? Həyatın məntiqi varmı? Mütləq tələblə yaşamaq mümkündürmü? – Həyatın məntiqi məntiqsizlikdir, çünkü əsaslı məntiq yoxdur. Yaşamaq (dolanmaq) üçün həqiqəti, ədaləti, mənəviyyatı qurban verməlisən. İnsanlar alda- dan və aldananlara bölünür, inamsa əsil yaşamağı – insani tələblə, vicdanlı, qeyrətli, vüqarlı yaşamaqda görür. Buna görə də həyatın məntiqsizliyindən imtina etmək gərəkdir. Bu isə həyatı eşitmə- məkdir.
Dünya mahiyyət etibari ilə Əzəli, Sonsuz, Kamildir. İnsan ölür, insanlıq ölmür. Aşiq ölür, məhəbbət ölmür. Qeyrətli ölür, qeyrət öl- mür. İnsan günaha meyil edəndə belə, günahı təsdiq etmir… İnamla şübhənin döyüşündə inam tam qələbə çalmalıdır. Şübhə hə- yatdan silinmir, yalançı inam səviyyəsində meydana çıxır. İnsanları o dünya cəfəngiyyatı, yeri-göyü yaradan Allah uydurması ilə aldadır. İnsan xurafata inandığı qədər Mütləqə inanmır. Şübhə insanı adi
187
həyatda saxlamağa çalışır. İnam insanı ali həyata yüksəldir. Ədalət həyatda müxtəlif nişanələri ilə, zülm isə müxtəlif köklü hadisə kimi təsadüf edir. Ədalət zülmlə döyüşür. Tam qələbə çala bilmir. Zülm biçimini dəyişir və yaşayır. Ədalət dünyanı, cəmiyyəti, hamını sayır. İnsanı qiymətləndirir. Həqiqəti insanın şərəfi sayır. Azadlığı haqqı sayır. Ləyaqəti həyatının mənası sayır. Qanı-qadanı günah sayır. İnsanın ağlının əşyaya çevrilməsini qəbahət bilir. İnsan azadlığının əşyaya çevrilməsini qəbahət bilir. Məhəbbət, sədaqət, saflıq yaradır. Dəyanətlə döyüşdə zülm ani geri çəkilir, cildini dəyişir, yenidən peyda olur və yaşayır. Zülm dünyanı zora, gücə, hakimiyyətə məxsus sayır. Cəmiyyəti vara, gücə əyilməli sayır. Onların qan tökməsini la- büd sayır. İnsanın böyüklüyünü vara, zora, hakimiyyətə baş əymə- sində görür. Ədalət donuna girə bilir. Qəbahət, fəlakət, cəhalət, əsarət törədir. Xilaskar kimi görünməyə çalışır. Zülmdən qurtarmaq üçün həyat ali həyata çevrilməlidir. Ədalətin zülm üzərində tam qələbəsi Ali həyatda baş verir”. Məncə, şərhə ehtiyac yoxdur, gözümüzlə gördüyümüz həyatdı. İnternetdə qoyulan yazılarımızı oxuyuram. İndi “Gediş Yazısı”nda Üstünün qoyduğu qonu ilə bağlı, – “İnam və din” qonusu ilə bağlı deyim. Ocaqçıların Ailə Günündə münasibəti var, Soylu ona elə yanaşıb ki, mən bir də qayıdıb oxudum, o mənə elə bir dərs verdi ki. Amallaşmaq üçün ən adi bir yazını oxuyanda istər-istəməz fikir rəvanlaşır. Bir-iki gün oxumayanda mən sanki uğurlu cümlə qura bilmirəm. Ancaq halım həmişə yerindədir, artmaqdadır. Özümün halımda bir an belə geriləmə görmürəm, yolun çətinliyini, gücümün çatıb-çatmazlığını, heç ağlıma da gətirmirəm. Əbədi bir yoldur. Fikrimdən keçmir ki, tay mən çatdım, əbədi bir zirvədəyəm, bir az dincəlim. Yox, yol əbədi bir yoxuşdur. Çətinlik də ondadır ki, öncə yola düşəndə, obrazlı desək, adamı yolun yoxuşu etkiləndirir. Yolun yoxuşluğunu ürəyinə oturdanda, zirvəyə qalxdıqca fərəhlənəndə, insan daha yaxşı dərk edəndə çətinlik gözə görünməz. Bu elə o sualın cavabıdır – insan bir məqamda yetkinləşir, yol asanlaşır. Çünkü artıq sən elə çətinçisən də, yoxuşçusan da, zirvəyə qalxansan da. Bu mənada mənim kamilləşməm irəliləyiş halımdır. Bir də bir məsələni demək istəyirəm: məndə öncədən və bu gün də davam edən bir hal var: Amalı özümdən bir az yüksək ifadə edə bilən bir qardaşımın yanında ya susuram, ya da dilimin topuq çalmağı var. Bu hər kəsdə 188
var. Elana da vurğulayır ki, sənin yanında danışa bilmirəm, başqa yerdə bülbül oluram. Mənim ehtiyatla danışmağımda bir az xof məsələsi var. Yəni qıraqdan üzərimdə amaldaş basqısı görürəm sanki. Bir dəfə tədbirin birində Soylu qardaşım dedi: çox gözəl oldu ki, bu mərasimdə mən Soylunun basqısını görmədim. Yəni mən özümü Soylunun yanında azad hiss elədim. Azad danışdım. Ancaq bu cür ehtiyatla davranmağın bir gözəl cəhəti odur ki, ruhani tabeçilik var, bəli, bu olmalıdır. Mənim nəfəsimi genəldən xalqlaşma işidir. Çünkü daim kənddə bəlli yığıncaqlar olur, tədbirlər olur. Orda mən qulaq asıram, ümumi ahəngi görürəm, sonra onlara münasibət bildirəndə bütün diqqətlər Asif Ata Ocağına yönəlir. Məsələlərə Asif Atanın ölçüsü ilə yanaşı- ram, yörəmdə də badalaq vurmaq istəyən, əngəl olmaq istəyən, qıs- qanclıqla yanaşmaq istəyən daim seyrəlir. Bu günü dünənkindən az maneəli görürəm. Bununla belə, davakarlıq yox da deyil. Bu yaxınlarda Ağcabədidə bir hüzür məclisində söhbətlər elədik, bu söhbətlər gözəl qəbul olundu. Sonra duranda (öncədən çoxları haqqı- mızda eşitmişdilər) gəlib kitabımı istədilər, verdim. Orada Elananın əmisi də vardı, oturub məni izləyirdi. Biz gələndən sonra deyib ki, bu kimdir ki, siz ona qulaq asırsınız, onun kitablarını yandırmaq gərək- dir, oxumaq gərək deyil. Ancaq ordakıların hamısı ayağa qalxıb o adamın qadınını da, özünü də pis şəkildə ordan qovublar. Kimin haqqında danışırsan, sən özün kimsən axı?! Bu o adamdır ki, o vaxt Atayla görüşmüşdü, heyrəti var idi. İndiyə qədər də ona çətin məqamlarında mən yiyə durmuşam, mənə qarşı həmişə hörməti olubdu. İndi yenə paxıllıq duyğusu ayağa durub, özünü o tədbirdə kölgələnmiş görür sanki. Bu halın bir səbəbi də odur ki, bu adam daim pis işlərdə olub, oğru olub, tutulub türmələrdə olub. O məclisdə, o bir nəfərdən başqa, hamı Asif Ata Ocağının tərəfin- də olub. Orda məni yaxşı tanıyırlar. Bir dəfə mən parkda camaatı başıma yığaraq, söhbət edib ədəbiyyatlar paylamışdım. Bizə olan münasibət getdikcə genişlənir. Sonra Məbədlə bağlı çalışmam olubdur, gördüyünüz kimi, onun pilləkən hissəsini işləyirəm, yolun qırağı olduğundan gəlib-gedən- lərin marağına səbəb olur. Bu da bir xalqlaşma işidir. Dünənki olay Ocaq tarixində yeni bir aşama idi. Yəni xalqlaşma işimiz bu yöndə gedir. Yaxşı gedir, gözəl gedir. Dünənki gündə
189
bütün adamlar işıq apardılar burdan. Yeni yönü gördülər, gözləri ilə şahid oldular. Kütlənin söz aparıb danışması bəzən mənim söz demə- yimin etkisindən artıq olur. İndi yenə qayıdıram bayaqkı qonunun üstünə – “Ocaqçılığın çətinliyi hara qədərdi, bu çətinliyi aradan qaldırmaq olurmu?”: – Ocaq üstə yaşamaq gərək. Bir az tutuşdurma aparım. Məlikməmmə- din nağılını misal çəkim. Şərlə döyüşə gedir, yolda bunun sorumlu- luğunu daha çox dərk edir. El içində qızışıb deyib də, mən şərlə döyüşə gedirəm, ancaq yolun bir aşamasında artıq ona çatır ki, hara gedir. Onda geri qayıtmaq istəyi olur. Ancaq elə bir hal gəlir, onun öz istəyidir ki, yandım desəm də, çəkməyin. Bu, özünün istəyidir. O əhvalda ki, gücüm çatacaqmı, çatmayacaqmı, mən buna dözə bilərəmmi, qəbul edə bilərəmmi, bəzən bunu adam özünə deyir, elə bir məqam olur ki, adam çaşır. O məqamda mən özümü tam ifadə edə bilməmişəm. Elə hallar olub. O dövrü mən çox keçmişəm. Mən çətinlik dövrünü keçmişəm. İndi mənə çətin gəlmir Ocaq. Hətta mümkün olarsa, böyük auditoriya qarşısında özümə xas, Soylu Atalı qədər olmasa da, çıxış edərəm. Bir dəfə mən ilk dəfə, Mirzəağa Əliyev adına Aktyorlar evində Atanın muğamlığımızla bağlı görüşünə qatıldım. Orda Ata bütünlük- lə Ocağı dedi. Mən Ataya qulaq asdım və dedim, görüş apara bilərəm. Ata hardan başladısa, fərəhlərimizdən kədərimizə qədər deyə bilərəm, o ki qaldı suallar olar, bilmədiyimi Atadan, Ocaqdan öyrənib deyərəm. O vaxtlar təbii ki, kal vaxtlar idi, ancaq hünərli vaxtlar idi. O vaxt Mərkəzi Univermaqın yanında, köhnə kilsənin yanında adamlar yığışmışdılar. Deyirdilər biz İslam ümmətiyik, biz namaz qılanlarıq. Orda mən harayladım ki, biz kimik? Dünyaya səs salan türk hanı? O vaxtlar açıq demək olmurdu Atanı, ancaq yenə də Qorqudluğumuzu, Babəkliyimizi harayladım. Sonra getdim bunu Elxangildə (keçmiş Əsil – G.A.) deyəndə, Elxan daş atıb başını tutdu ki, Ata bunu bilsə, səni Ocaqdan qovar. Mənə də çatmadı ki, nə üçün qovar. Ata bizdən elə bunu istəyir da. Bu, bəlkə də Elxanın qısqanclığı idi. İndi mən özümdə o gücü hiss edirəm ki, heç çəkinmədən görüş keçirə bilərəm. Bir var adi toplantı, bir də var kütlə qarşısında sistemli görüş keçirmək. O ki qaldı örnək məsələsi ilə bağlı. Canlı örnək deyirsinizsə, mən Soylu Atalını, o biri Ocaqçılarda yaxşı hünərli cəhətləri deyə bilərəm… Atamız var olsun!
190
Üstün Atalı: Səcdə ilə sözünə başladı: Bu ayım fərəhli olub. Bir iş yoldaşımla Ocaq yönündən söhbətim oldu, onu Soylu Atalı ilə gö- rüşdürdüm. Bu görüşün uğurlu etkisi oldu. Rayona çıxmaq istəmişəm alınmayıb, yaxın vaxtlara planlaşdırıram. Amallaşmam: – Günev qardaşımızın kitabını oxumuşam, ordan bəzi qeydlərimi deyəcəm. Qardaşımız deyir ki, xalqın içində qədimliyimizdən danışdım, Babək deyə, Nəsimi deyə lağa qoydular. Burda iki məqam var: Qardaşımın xalqlaşma fərəhi və insanların geriliyi. Mən təsəvvür edirəm ki, qardaşımız necə haray çəkirmiş. İçində bulaq kimi qaynayıb, ancaq qarşılaşdığı hal, söz xalqın daha uzaqlarda, daha geridə olduğunu göstərir. Bütün bunlara bax- mayaraq, bu yükün altına girməkdən qürur duymaq xoşbəxtliyi vardı bu yazıda. Onun harayı çıxış yoludur, yatmışları, özündən ayrılmışları oyat- maq fərəhidir. O yalvarmır, hökm eləmir, qorxutmur. “Qoy insanla- rımız xəbər tutsun ki, onun içindən bir ər qopdu, ürəyinə peyğəm- bərlik yükü götürdü. İnsanı yeniləmək, bəşəri yeniləmək yolu tutdu” deyir. Kitabda belə bir tutuşdurma var: “dinlərdə insanlar bəzi ritualları həyata keçirir, onu vacib sayır, onu qorxudan eləyir”. İnam dinə niyə çevrilir, çünkü ömrə çevrilmir. Burda İnsan yaran- mır. Burda kimisə, nəyisə təkrarlama var, hər bir insanın bir fərd olaraq içdən yaranması yoxdur, özünü aşkarlaması yoxdur. Onun içindəki tələb sönür. “İnsanlar bu gedişlə ömür adlı partiyanı həyata keçirirlər”. – Bu da yaxşı ifadədir. Özləri də bilmədən, istəmədən həmin ömrü yaşayır. Bir də qonu ilə bağlı demək istəyirəm, Ocaq üstə yaşamağın çətinliyi hara qədərdir? – Mənim ömrümdə o çətinlik o vaxta qədərdir ki, dediyim sözü ömrümə çevirim. Dediklərim öz ömrümə çevrilməyəndə mənim üçün çətinlik yaranır. Öncələr mənim ömrümdə çətinlik xüsusilə dinlə bağlı olub, çünkü dini söhbətlərə çox gedə bilmirdim. Çünkü hələ mən özüm tam dinin xofundan, qorxusundan qurtara bilməmişdim. Tam əmin olandan sonra, dərk edəndən sonra artıq o çətinlik aradan qalxmağa başladı. Sualın örnək hissəsinə gəlincə, örnək gözümüzün qabağındadı. Ata- nın ömrü, Soylu Atalının ömrü, Günevin ömrü, Nurtəkinin ömrü, Göylünün ömrü…
191
Mən bəzən Göylünün etiraflarında özümü görürəm. Bəzən bənzər halı mən də yaşayıram. Bu qüsurları özünə deyib bir daha qayıtma- maq gərəkdir. Bu cür yanaşmalar bir-birimizə dayaq olmağımız üçündür. Özün yetdikcə, yetirdikcə həm də örnəyə çevrilirsən. Atamız Var olsun!
Yüklə 3,35 Mb. Dostları ilə paylaş:
|