Azərbaycan miLLİ elmlər akademiyasi

Ata-ananın davranışı uşaq üçün nümunədir. Ailə mühiti uşaq üçün bi­rinci mək­təbdir. Uşaq danışığı valideynlərindən öyrəndiyi kimi, ya­şa­yış əlifbasını da onlar­dan öyrənir. Valideynlər uşaq dünyaya gələnə qə­dər öz əməllərindən ötrü məsu­liy­yət daşıyırlar. Uşaq dünyaya gələndən sonra isə onların məsuliyyəti daha da artır. Onlar bilməlidirlər ki, evdəki rəftar və davranışları uşaqda dərin iz buraxır. Onlar yaşayışın düz­gün rolunu öz əməllərində göstərməlidirlər. Gələcək nəsil və Allah əmanəti qarşısında bu, onların müqəddəs vəzifəsidir.

Ailə, ilk növbədə ata övladın rəftarına, davranışına daim nəzarət etməlidir, xü­susən də uşaq həddi-büluğa yetişdiyi dövrdə. Ata övladının təklikdəki halına diqqət yetirməli, onun dostlarını tanımalıdır. Bu, ata-ananın tərbiyə sahəsində qarşısında duran ən məsul vəzifədir. İslam dini valideynləri ayıq olmağa səsləyir.

Uşağın tərbiyəsinin öz vaxtı vardır ki, həmin vaxt daha yaxşı və daha asan bəhrə əldə etmək olar. Tərbiyənin münasib vaxtı həyatın ilkin mərhələləridir. Hə­min dövrdə uşağın qəlbi saf və təmiz olur, hələ ki nəf­sani qüvvələr və qeyri insani əməllər onun varlığına hücum etmir, onun qəlbi hələlik kədər təlatümlərinə uğramır. Ona görə də vali­deyn­lərin öz övladlarının tərbiyəsində böyük rolu vardır. Əli (ə) İmam Həsə­nin tərbiyəsində bu məqama toxunmuşdu. O, buyurur: “Həqi­qə­tən də, bir gəncin qəlbi əkilməmiş yer kimidir, oraya nə səpsən qəbul edəcək. Mən sənin ağlın başqa hava almamış sənə ədəb öyrətməyə başladım” (4, s.695-696).
Ədəbİyyat:

1. Vəziri Məcid. İslamda uşaq və qəyyumun qarşılıqlı hüququ. İkinci nəşr. Tehran – 1387.

2. İslam. I c., s.11-14.

3. Tərbiyə ayini, s.11.

4. Nəhcul-bəlağa. s.695-696.