“Biz, dünya uşaqlarıyıq.
Biz, istismar və zorakılığın qurbanlarıyıq.
Biz, küçə uşaqlarıyıq.
Biz, müharibə uşaqlarıyıq.
Biz, HIV/AIDS-in qurbanları və yetimləriyik.
Biz, yaxşı və keyfiyyətli təhsil və tibbi xidmətdən məhrum olunmuşuq.
Biz, siyasi, iqdisadi, mədəni, dini və ətraf mühitlə əlaqədar ayrı-seçkiliyin qurbanlayırıq.
Biz, səsi eşidilməyən uşaqlarıq: artıq bizim də diqqətə alınma vaxtımız gəlib çatmışdır.
Biz, uşaqlar üçün uyğun bir dünya istəyirik.
çünkü bizim üçün uyğun olan dünya, hər kəs üçün uyğundur.”
Uşaqlar, bəşəriyyətin ən vacib mirasıdır. Uşaqlıqlarını yaşaya bilmələri və bütün potensiallarını inkişaf edə bilmələri üçün onların ehtiyac duyduqları hər cür dəstəklə təmin olunması sadəcə Konvensiyanı təsdiq edən Dövlətlərin Uşaq Hüquqlarıyla əlaqədar öz üzərlərinə götürdükləri bir öhdəlik deyil, bu hər bir cəmiyyətin öz inkişafını təmin edə bilməsinin yeganə yoludur. Bu, dünyanın bütün ölkələri üçün doğru olduğuna görə Azərbaycan üçün də doğrudur.
Bəzi uşaqlara digərlərinə nisbətən daha çox diqqət yetirmək lazımdır, çünkü onların üzləşdikləri təhlükələr və zorakılıq səviyyəsi daha yüksəkdir – onlar ya qeyri-sabit, müdafiə şəbəkəsinin kifayət qədər inkişaf etmədiyi bir şəraitə böyüdüklərinə görə, ya da ona görə ki, onların təmasda olduqları böyüklər uşaqların maraqların üstünlük təşkil etdiyini qəbul etmirlər.
Bu, Azərbaycan üçün xüsusilə doğrudur, çünkü:
|
