Folklor, Mifologiya, Etnoqrafiya
Bu yeri gögi yaradan, bu ərsi kürsi durıdan,
Bin bir adı vardür, Yunus, ol sahibi-Quran bənəm.
Nəsimi:
Mən mülki-cəhan, cəhan mənəm, mən.
Mən həqqə məkan, məkan mənəm, mən,
Mən ərşilə fərşü kafü nunəm,
Mən şərhu bəyan, bəyan mənəm, mən.
Mən kövmi məkani “künfəkan”əm,
Bilgil ki, nişan, nişan mənəm, mən.
Mən zatu qifatü, “kü-təkan”əm,
Mən ruh ilə can,can mənəm, mən.
Mən sirrəmü tövhidəm, hədisəm,
Mən qeybü güman, güman mənəm, mən....
İnsanü bəşərsən, ey Nəsimi;
Həqdir ki, həman, həman mənəm, mən.
Nəsimi də “Mənəm həqq” deməklə “insanı tanrılaşdırma-
ğın, tanrını insanlaşdırmağın” bütün mərhələlərindən keçmişdir.
Sufi şairə görə, insan tanrının nişanı, “zərrəsi”dir. Bütün dünya-
da gözəlliklər “zərr”in əlilə yaradılıb. Quranda da, hədislərdə də
görünən sifət insandır, “həqq”dir, “həqqi” (Tanrını) isə ancaq ka-
mil insan görə bilər.Buna görə də Nəsimi də Yunus kimi insanları
kamilliyə, haqqa, həqiqətə çağırır.
Yunus İmrəni böyük Məhəmmədhüseyn Şəhriyar da sevmiş,
onun “Salam olsun” şeiri ilə həmahəng olan dillər əzbəri “Heydər
babaya salam” poemasını yazmışdır.
Heydərbaba, ildırımlar şaxanda,
Sellər, sular şaqqıldayıb axanda,
|
