TÜRKÇENİN OĞUZ SAHASININ İKİ VATAN ŞAİRİ: BAHTİYAR VAHAPZADE VE
ABDÜLFETTAH RAUF’UN “VATAN” TEMALI ŞİİRLERİ ÜZERİNE KARŞILAŞTIRMALI
BİR İNCELEME
BAED / JBRI, 7/1, (2018), 111-166.
161
Ancak B. Vahapzade’nin bu konudaki bazı şiirlerinde de görüldüğü
gibi şair, ümitsizlik sonucunda içerisine düştüğü onca “yaşam sorgulaması”na
rağmen, vatan için yapabileceklerini sıralar:
“Zulme isyan ederek adl ü hakka tapardım
İkbâlimi çalandan ben o hakkı kapardım
Şiir ve şuur yolunda şehnâmeler yazarak
Vatan vefa edeydi ben de bir şey yapardım” (Ey Hayat Bî-Vefâ! Ey
Ömür Pür Cefâ ve Ey Âlem Bî Safâ!-12 Şubat 1960)
Ancak “vatanın vefa etmesi” durumunda şair, bunları yapabilecektir.
A. Rauf ve B. Vahapzade’nin “vatan” temalı şiirlerine bakıldığında,
“Vatana Dair Umutsuzluk” ile ilgili genel olarak şu değerlendirmeler
yapılabilir:
Her ne kadar hem A. Rauf hem de B. Vahapzade; vatana dair
sevgilerinin verdiği yoğun bir coşku ile şiirlerini kaleme alsalar da, zaman
zaman umutsuzluk içeren şiirler de kaleme almıştır.
Her iki şairin de umutsuzluk içeren karamsar şiirleri temel olarak iki
noktada yoğunlaşır:
-Birinci umutsuzluk noktası; her iki şairin de vatanlarının yaşadığı
olumsuz süreçlerdir. Burada halktan bağımsız olarak, hâldeki şartlardan ve bu
şartların bütün gayretlere rağmen düzeltilememesinden kaynaklanan bir
durumdur.
-İkinci umutsuzluk noktası ise, vatanda yaşayan Türk-Müslüman
ahaliye yöneliktir. Hitap edilen kitle tarafından anlaşılmamaktır.
Bu umutsuzluk durumu, özellikle de A. Rauf’ta “ölüm beklentisi”ne
varacak sonuçlar doğurur.
| 
