ERTUĞRUL
KARAKUŞ
164
BAED / JBRI, 7/1, (2018), 111-166.
Hem B. Vahapzade hem de A. Rauf’un şiirlerinde umudun, vatana
dair olumsuz süreçlerin sürüklediği karamsar havaya rağmen, daima ağır
basan bir duygu olduğu görülür.
A. Rauf, umut aşılamak için yazdığı bazı şiirlerinde etkiyi arttırmak
için “namusunu kurtar”, “yavrunu kurtar”, “vacibe” gibi ifadeleri kullanır.
Bunun yanında; “bahar, ilkyaz, çiçek, gül” gibi olumlu kuvvetli çağrışımlarla
insanları ümitvâr olmaya çağırır.
B. Vahapzade de bütün katliamlara rağmen halkını ümitvar olmaya
çağırır. Özellikle “doğan çocuklar”ın çok olması, şair için umut kaynağıdır.
Her iki şairin şiirlerine de umut açısından bakıldığında, çok dikkat
çeken bir yön de, şairlerin sadece umudu talep edip bırakmamasıdır. Şairler
aybı zamanda halklarına umudun yolunu da gösterirler. Şairlere göre bu yol
azim, çalışma ve gayret yoludur.
Eserlerinde de görüldüğü gibi her iki şair de vatanlarının durumundan
çok endişelidir. Şairler zaman zaman tek çare olarak Allah’ın yardımını görür.
A. Rauf, medresede dinî ağırlıklı bir eğitim almıştır. Doğal bir durum
olarak vatan temalı şiirlerinin çoğunda “vatanın hâline dair dua” önemli bir
yer tutar. Her iki şairin de vatan temalı şiirlerinde, özellikle dua içeren
bölümlerde yoğun bir içtenlik dikkat çeker.
Dostları ilə paylaş: | 
