Barbar Krallığı

Barbar Krallığı
The barbarian kingdoms, also known as the post-Roman kingdoms, the western kingdoms or the early medieval kingdoms, were the states founded by various non-Roman, primarily Germanic, peoples in Western Europe and North Africa following the collapse of the Western Roman Empire in the fifth century. The formation of the barbarian kingdoms was a complicated, gradual and largely unintentional process, as the Roman state failed to handle barbarian migrants on the imperial borders, leading to both invasions and invitations into imperial territory, but simultaneously denied barbarians the ability to properly integrate into the imperial framework. The influence of barbarian rulers, at first local warlords and client kings without firm connections to any territories, increased as Roman emperors and usurpers used them as pawns in civil wars. It was only after the collapse of effective Western Roman central authority that the barbarian realms transitioned into proper territorial kingdoms. The barbarian kings of the west drew on legitimacy through connecting themselves to the Roman Empire in order to strengthen their rule. Virtually all of them assumed the style dominus noster ("our lord"), previously used by the emperors, and many assumed the praenomen Flavius, borne by virtually all Roman emperors in late antiquity. The kings typically also assumed a subordinate position in diplomacy with the remaining Eastern Roman Empire. The barbarian kings also adopted many aspects of the late Roman administration, but the old Roman system gradually dissolved and disappeared over the centuries, accelerated by periods of political turmoil. The major difference between the administration of the old Western Roman Empire and the new royal administrations was their scale, as the barbarian governments, on accounts of controlling significantly less territory, were less deep and less complex. As a result, there was a considerable breakdown in living standards as well as social and economic complexity. For the most part, the barbarian kingdoms were highly fragile and ephemeral. By the time of the coronation of Charlemagne, king of the Franks, as emperor in 800, the event usually seen as marking the end of the age of the barbarian kingdoms, only the Frankish kingdom remained out of the once vast and diverse network of kingdoms. The rise of the barbarian kingdoms in the territory previously governed by the Western Roman Empire was a gradual, complex and largely unintentional process. The starting point of the process that led to their formation were the migrations of large numbers of barbarian (i.e. non-Roman) peoples into the territory of the Roman Empire. The migrations were spurred by both invasions and invitations. Inviting peoples from beyond the imperial frontier to settle Roman territory was not a new policy, but something that had been done several times by emperors in the past, mostly for economic, agricultural or military purposes. The capacity for immigration in a state as large and powerful as the Roman Empire was nearly infinite, but several events and accidents in the fourth through fifth centuries complicated the situation. In 376, the Visigoths, fleeing before the Ostrogoths, who in turn were fleeing before the Huns, were allowed to cross the Danube river and settle in the Balkans by the government of the Eastern Roman Empire. Mistreatment of the Gothic refugees caused a full-scale rebellion, and in 378 they inflicted a crippling defeat on the Eastern Roman field army in the Battle of Adrianople, in which Emperor Valens (r. 364–378) was also killed. The defeat at Adrianople was shocking to the Romans, and forced them to negotiate with and settle the Visigoths within the borders of the Empire, where they would become semi-independent foederati under their own leader. Roman civil wars in the late 4th century, as well as periods of cold war between the imperial courts of the Western and Eastern Roman empires allowed the Visigoths under their leader Alaric I (r. 395–410) to become an active force in imperial politics, only tenuously linked to the imperial government itself. The arrival of the Visigoths in the Balkans was followed by the Alans, Vandals and Suebi migrating into Gaul between 405 and 407 in the crossing of the Rhine. Though the barbarians on the Rhine were effectively kept in check and managed by the usurper-emperor Constantine III (r. 407–411), the end of his reign due to further internal Roman conflict led to the tribes being able to penetrate deep into Gaul and Hispania. With the barbarians settling within the imperial borders in large numbers, the second stage in the formation of the barbarian kingdoms was imperial acceptance of the status quo. Though Romans did not see the existence of the barbarian realms as desirable, they began to be tolerated through the 420s and 430s. It was not the goal of either the Romans or the barbarians to found lasting territorial kingdoms in the sense of replacing the imperial government; their formation derived not from an interest by the barbarians in founding them but rather from failures in Roman governance and the failure to grant the barbarian rulers a place within the Roman imperial systems. The early barbarian kings were tolerated only on the terms of the empire. Early kingdoms, such as those of the Suebi and Vandals in Hispania, were relegated to the edges of less important provinces. In 418, Emperor Honorius (r. 393–423) settled the Visigoths in Aquitania in southern Gaul, the beginning of the Visigothic Kingdom. The Romans envisioned the settlement as a provisional settlement of loyal clients of the imperial government, whose support could be relied on in internal struggles, and not a ceding of territory given that the imperial government was also envisioned as continuing in the granted lands. Though Roman generals in the time of Honorius had worked to curb the influence and power of the barbarian kings, the number of civil wars that followed Honorius's death made the status of the barbarians a secondary concern. Instead of suppressing the barbarian kings, emperors and usurpers in the 4th century viewed them as useful internal players. The third stage was the imperial government of the Western Roman Empire recognizing that it could no longer effectively administer its territories. This led the empire to cede effective control of more lands to the barbarian kings, whose realms now formed a permanent part of the landscape, though this did not mean that the lands within the former imperial borders ceased to be part of the empire on a conceptual level. Treaties made with the Visigoths in 439 and the Vandals, who had conquered North Africa, in 442 effectively recognized the rulers of those peoples as territorial governors of parts of imperial territory, ceasing the pretension of active imperial administration. These treaties, though not seen as irrevocable, laid the foundations of true territorial kingdoms. Almost nowhere in the west were the kings firmly linked to territorial kingdoms until the very late fifth century or even later. The fourth and final stage in the formation of the barbarian kingdoms was the barbarian kings, left to their own devices, slowly losing the habit of waiting for the empire to again function properly and instead starting to take on the roles of the former emperors, becoming proper territorial kings. This process was only possible through the acceptance of the barbarian rulers by local Roman aristocrats, who in many cases supported the barbarian kings as they saw the possibility of restored Western Roman central control as an increasingly futile prospect. The exact process in which the barbarian kings took on certain functions and prerogatives previously ascribed to the Roman emperors is not entirely clear but it was a highly drawn-out process. Alaric I, the generally recognised first king of the Visigoths, is only seen as a king retroactively; contemporary sources call him only dux or at times hegemon, and he did not rule a kingdom, but rather spent much of his career unsuccessfully trying to integrate himself into the Roman imperial system as a Roman military officer. The earliest Visigoth ruler to unambiguously call himself king, and to issue documents from something resembling an imperial chancery, was Alaric II (r. 484–507), though contemporary writings allude to widespread acceptance and recognition of a Visigothic kingdom in Gaul by the 450s. The Visigoths did not establish a secure power-base as a consciously post-imperial kingdom until the 560s under Liuvigild, after slow and often brutal conquests in Hispania. Despite being divided into several smaller realms, the populace of the barbarian kingdoms maintained strong cultural and religious connections with each other, and continued to speak Latin.The barbarian kings adopted both Christianity (at this point firmly established as the Roman religion) and the Latin language themselves, thus inheriting and maintaining Rome's cultural heritage. At the same time, they also remained connected to their non-Roman identity and made efforts to establish their own distinct identities. The Eastern Roman Empire emphasizing its own unique Roman legitimacy, sometimes through waging war on the barbarian kingdoms, and the barbarian ruling class and Roman population merging ethnically, led to the gradual disappearance of Roman identity in the west. The fading connectivity to the Roman Empire and the political division of the west led to a gradual fragmentation of culture and language, eventually giving rise to the modern Romance peoples and Romance languages. The barbarian kingdoms proved to be extremely fragile states. Even out of the most powerful and longest-lasting kingdoms, those of the Visigoths, Franks and Lombards, only that of the Franks survived the Early Middle Ages. The Visigothic realm collapsed already in the sixth century and had to be restored almost from scratch under Liuvigild in the 560s and 570s. It was finally destroyed when it was conquered by the Umayyad Caliphate in the early 8th century. In a series of wars in the 6th century, the Eastern Roman Empire under Justinian I (r. 527–565) conquered and destroyed the kingdoms of the Vandals in Africa and that of the Ostrogoths in Italy. Most of the smaller kingdoms in Gaul were conquered and absorbed into the Frankish kingdom or disappear from historical sources entirely. The new realms that emerged in the seventh through ninth centuries represented a new order largely disconnected from the old Roman world. The Umayyad Caliphate, which conquered Hispania from the Visigoths and North Africa from the Eastern Romans, made no pretences of Roman continuity. The Lombard kingdom, though often counted among the other barbarian kingdoms, ruled an Italy destroyed by conflict between the Ostrogoths and the Eastern Roman Empire.Their rule in Italy came to an end when their kingdom was conquered by the Franks in 774. The small successor kingdoms of the Visigoths in Hispania, the predecessors of medieval kingdoms such as León, Castile and Aragon, were fundamentally sub-Frankish, culturally and administratively closer to the Frankish kingdom than the fallen Visigothic realm. As the sole survivor of the old kingdoms, the Frankish realm provided the model of early medieval kingship that would later inspire medieval monarchs throughout the rest of the medieval period. Though the Frankish rulers remembered Roman ideals and often aspired to vague ideas of imperial restoration, the centuries of their rule had transformed the governance of their kingdom into something that resembled the Roman Empire very little. The new form of government was a personal one, based on powers of and relationships between individuals, rather than the heavily administrated, judicial and bureaucratic system of the Roman Empire. The time of the barbarian kingdoms came to an end with the coronation of Charlemagne, king of the Franks, as Roman emperor by Pope Leo III in 800, in opposition to the authority of the remaining Eastern Roman Empire. Charlemagne's Carolingian Empire, a predecessor of France and Germany, was in reality more similar to a collection of kingdoms united only by Charlemagne's authority than a realm with a meaningful connection to the old Western Roman Empire.
Barbar krallıqları , həmçinin post-Roma krallıqları , qərb krallıqları ^[ və ya erkən orta əsr krallıqları , Qərbi Romanın dağılmasından sonra Qərbi Avropada və Şimali Afrikada müxtəlif qeyri-Roma xalqları, ilk növbədə german xalqları tərəfindən qurulan dövlətlər idi. V əsrdə imperiya . Barbar krallıqlarının formalaşması mürəkkəb, mərhələli və əsasən qəsdən olmayan bir proses idi, çünki Roma dövləti imperiya sərhədlərində barbar miqrantları idarə edə bilmədi, həm işğallara, həm də imperiya ərazisinə dəvətlərə səbəb oldu, lakin eyni zamanda barbarlara lazımi şəkildə inteqrasiya etmək imkanlarını rədd etdi. imperiya çərçivəsi. Roma imperatorları və qəsbkarlar vətəndaş müharibələrində onlardan piyon kimi istifadə etdikcə barbar hökmdarlarının, ilk növbədə yerli sərkərdələrin və heç bir ərazi ilə möhkəm əlaqəsi olmayan müştəri kralların təsiri artdı. Yalnız Qərbi Roma mərkəzi hakimiyyətinin süqutundan sonra barbar səltənətləri müvafiq ərazi krallıqlarına keçdilər. Qərbin barbar padşahları öz hökmranlıqlarını gücləndirmək üçün Roma İmperiyası ilə əlaqə quraraq legitimlikdən istifadə edirdilər. Onların demək olar ki, hamısı əvvəllər imperatorlar tərəfindən istifadə edilən dominus noster ("ağamız") üslubunu qəbul edirdilər və bir çoxları praenomeni qəbul edirdilər. Flavius , son antik dövrdə demək olar ki, bütün Roma imperatorları tərəfindən daşınmışdır. Krallar adətən qalan Şərqi Roma İmperiyası ilə diplomatiyada da tabe mövqe tuturdular . Barbar krallar da mərhum Roma administrasiyasının bir çox aspektlərini mənimsədilər, lakin köhnə Roma sistemi tədricən dağıldı və əsrlər boyu yox oldu, siyasi qarışıqlıq dövrləri ilə sürətləndirildi. Köhnə Qərbi Roma İmperiyasının idarəsi ilə yeni kral administrasiyaları arasındakı əsas fərq onların miqyası idi, çünki barbar hökumətləri əhəmiyyətli dərəcədə daha az əraziyə nəzarət etdikləri üçün daha az dərin və daha az mürəkkəb idilər. Nəticədə, həyat standartlarında, eləcə də sosial və iqtisadi mürəkkəblikdə əhəmiyyətli dərəcədə pozulma baş verdi. Əksər hallarda, barbar krallıqları çox kövrək və müvəqqəti idi. 800- cü ildə Frankların kralı Böyük Karlın imperator kimi tacqoyma mərasimi zamanı , adətən barbar krallıqlarının dövrünün sonunu qeyd edən hadisə kimi qəbul edilirdi, bir vaxtlar geniş və müxtəlif krallıqlar şəbəkəsindən yalnız Frank krallığı kənarda qaldı. . Əvvəllər Qərbi Roma İmperiyasının idarə etdiyi ərazilərdə barbar krallıqlarının yüksəlişi tədricən, mürəkkəb və əsasən qəsdən olmayan bir proses idi. Onların yaranmasına səbəb olan prosesin başlanğıc nöqtəsi çoxlu sayda barbar (yəni qeyri-roma ) xalqların Roma İmperiyası ərazisinə köçləri idi. Köçlər həm işğallar, həm də dəvətlər tərəfindən təkan verdi. Roma ərazisində məskunlaşmaq üçün imperiya sərhədindən kənar xalqları dəvət etmək yeni bir siyasət deyildi, lakin keçmişdə imperatorlar tərəfindən bir neçə dəfə, əsasən iqtisadi, kənd təsərrüfatı və ya hərbi məqsədlər üçün həyata keçirilmiş bir şey idi. Roma İmperiyası kimi böyük və güclü bir dövlətdə immiqrasiya imkanları demək olar ki, sonsuz idi, lakin dördüncü və beşinci əsrlərdə baş verən bir neçə hadisə və qəza vəziyyəti çətinləşdirdi. 376-cı ildə hunlardan qaçan Ostroqotlardan qaçan vestqotlara Şərqi Roma İmperiyası hökuməti tərəfindən Dunay çayını keçərək Balkanlarda məskunlaşmaq icazəsi verildi . Qotik qaçqınlara qarşı pis rəftar geniş miqyaslı üsyana səbəb oldu və 378-ci ildə onlar İmperator Valens (364-378) də öldürüldüyü Adrianopol döyüşündə Şərqi Roma səhra ordusunu sarsıdıcı məğlubiyyətə uğratdılar. Adrianopoldakı məğlubiyyət Romalıları şoka saldı və onları Visigoths ilə danışıqlar aparmağa və imperiyanın sərhədləri daxilində yerləşdirməyə məcbur etdi, burada öz liderləri altında yarı müstəqil foederat olacaqlar . 4-cü əsrin sonlarında Roma vətəndaş müharibələri, eləcə də Qərbi və Şərqi Roma imperiyalarının imperator məhkəmələri arasında soyuq müharibə dövrləri öz liderləri I Alarikin (395-410-cu illər) başçılığı altında vestqotların imperiya siyasətində fəal qüvvəyə çevrilməsinə imkan verdi. , yalnız imperator hökumətinin özü ilə sıx bağlıdır. Viziqotların Balkanlara gəlişindən sonra 405-407-ci illərdə Reyn çayını keçərək Qalaya köç edən Alanlar , Vandallar və Suebilər izlədi . Reyndəki barbarlar qəsbkar-imperator III Konstantin (407-411-ci illər) tərəfindən effektiv şəkildə nəzarətdə saxlanılsa və idarə olunsalar da, onun hakimiyyətinin sonrakı daxili Roma münaqişəsi səbəbindən sona çatması qəbilələrin Qalaya dərin nüfuz edə bilməsinə səbəb oldu. və İspaniya. Böyük sayda barbarların imperiya sərhədləri daxilində məskunlaşması ilə barbar krallıqlarının formalaşmasının ikinci mərhələsi status-kvonun imperiya tərəfindən qəbul edilməsi idi . Romalılar barbar səltənətlərinin mövcudluğunu arzuolunan görməsələr də, 420-430-cu illərdə onlara dözülməyə başladı. Nə romalıların, nə də barbarların məqsədi imperiya hökumətini əvəz etmək mənasında davamlı ərazi krallıqları yaratmaq deyildi; onların formalaşması barbarların onları qurmaq marağından deyil, daha çox Roma idarəçiliyindəki uğursuzluqlardan və barbar hökmdarlarına Roma imperiya sistemlərində yer verilməməsindən irəli gəlirdi. Erkən barbar padşahlara yalnız imperiyanın şərtləri ilə dözürdülər. İspaniyadakı Suebi və Vandallar kimi erkən krallıqlar daha az əhəmiyyətli əyalətlərin kənarlarına salındı. 418-ci ildə İmperator Honorius ( 393-423 -cü illər) Visiqot krallığının başlanğıcı olan Qalanın cənubundakı Akvitaniyada vestqotları yerləşdirdi . Romalılar məskunlaşmanı imperator hökumətinin verdiyi torpaqlarda da davam edəcəyini nəzərə alsaq, ərazinin verilməsi deyil, daxili mübarizələrdə dəstəyinə arxalana bilən imperiya hökumətinin sadiq müştərilərinin müvəqqəti məskunlaşması kimi təsəvvür edirdilər. Honorius dövründə Roma generalları barbar padşahların təsirini və gücünü cilovlamaq üçün çalışsalar da, Honoriusun ölümündən sonra baş verən vətəndaş müharibələrinin sayı barbarların statusunu ikinci dərəcəli narahatlığa çevirdi. IV əsrdə imperatorlar və qəsbkarlar barbar kralları sıxışdırmaq əvəzinə onlara faydalı daxili oyunçular kimi baxırdılar. Üçüncü mərhələ Qərbi Roma İmperiyasının imperiya hökumətinin artıq öz ərazilərini effektiv şəkildə idarə edə bilməyəcəyini qəbul etməsi idi. Bu, imperiyanın daha çox torpaq üzərində effektiv nəzarəti barbar krallarına verməsinə səbəb oldu, onların səltənətləri indi landşaftın daimi bir hissəsini təşkil edir, baxmayaraq ki, bu, keçmiş imperiya sərhədləri daxilindəki torpaqların konseptual olaraq imperiyanın bir hissəsi olmaqdan çıxması demək deyildi. səviyyə. 439-cu ildə vestqotlarla və 442-ci ildə Şimali Afrikanı fəth etmiş Vandallar ilə bağlanmış müqavilələr bu xalqların hökmdarlarını imperator ərazisinin bəzi hissələrinin ərazi qubernatorları kimi tanıyaraq, aktiv imperiya idarəçiliyi iddiasına son qoydu. Bu müqavilələr geri alınmaz kimi görünməsə də, əsl ərazi krallıqlarının əsasını qoydu. Qərbdə demək olar ki, heç bir yerdə krallar beşinci əsrin sonlarına qədər və hətta daha sonra ərazi krallıqları ilə möhkəm bağlı deyildilər. Barbar krallıqlarının formalaşmasında dördüncü və son mərhələ öz başlarına buraxılan barbar padşahları idi, yavaş-yavaş imperiyanın yenidən düzgün işləməsini gözləmək vərdişini itirdi və bunun əvəzinə keçmiş imperatorların rollarını öz üzərinə götürməyə başladı. müvafiq ərazi kralları. Bu proses yalnız yerli Roma aristokratları tərəfindən barbar hökmdarlarının qəbul edilməsi ilə mümkün oldu, onlar bir çox hallarda Qərbi Roma mərkəzi nəzarətinin bərpası imkanını getdikcə daha boş bir perspektiv kimi gördükləri üçün barbar krallarını dəstəklədilər. Barbar padşahlarının əvvəllər Roma imperatorlarına aid edilmiş müəyyən funksiyaları və preroqativləri öz üzərinə götürdükləri dəqiq proses tam aydın deyil, lakin bu, çox uzanan bir proses idi. Viziqotların hamılıqla tanınan ilk kralı I Alarik yalnız geriyə doğru padşah kimi görünür; müasir mənbələr onu yalnız dux və ya bəzən hegemon adlandırırlar və o, bir krallığı idarə etmədi, əksinə, karyerasının çox hissəsini bir Roma hərbi zabiti kimi Roma imperiya sisteminə inteqrasiya etməyə çalışaraq uğursuz şəkildə keçirdi. Özünü birmənalı şəkildə kral adlandıran və imperator kanserinə bənzəyən sənədləri təqdim edən ən erkən Visiqot hökmdarı II Alarik (484-507-ci illər) olmuşdur, baxmayaraq ki, müasir yazılar 450-ci illərdə Qalliyada Vesiqot krallığının geniş şəkildə qəbul edilməsinə və tanınmasına işarə edir. . Viziqotlar İspaniyada ləng və tez-tez qəddar fəthlərdən sonra 560-cı illərə qədər Liuvigild rəhbərliyi altında şüurlu şəkildə post-imperator səltənət kimi etibarlı bir güc bazası qurmadılar . Bir neçə kiçik səltənətə bölünməsinə baxmayaraq, barbar krallıqlarının əhalisi bir-biri ilə güclü mədəni və dini əlaqələr saxlayır və latın dilində danışmağa davam edirdilər. dilin özləri, beləliklə, Romanın mədəni irsini miras alır və qoruyurlar. Eyni zamanda, onlar da qeyri-Roma kimliklərinə bağlı qaldılar və öz fərqli kimliklərini yaratmaq üçün səy göstərdilər. Şərqi Roma İmperiyası, bəzən barbar krallıqlarına qarşı müharibə apararaq və barbar hakim sinfi ilə Roma əhalisinin etnik cəhətdən birləşməsi yolu ilə özünəməxsus Roma legitimliyini vurğulayan qərbdə Roma kimliyinin tədricən yox olmasına səbəb oldu . Roma İmperiyası ilə əlaqənin zəifləməsi və qərbin siyasi bölünməsi mədəniyyətin və dilin tədricən parçalanmasına gətirib çıxardı, nəticədə müasir Roman xalqları və Roman dilləri yarandı . Barbar krallıqları son dərəcə kövrək dövlətlər olduqlarını sübut etdilər. Hətta ən güclü və ən uzunömürlü krallıqlardan, Viziqotların, Frankların və Lombardların krallıqlarından yalnız Franklar erkən orta əsrlərdə sağ qaldı. Visigothic səltənəti artıq VI əsrdə dağıldı və 560-570-ci illərdə Liuvigild tərəfindən demək olar ki, sıfırdan bərpa edilməli idi. 8-ci əsrin əvvəllərində Əməvi xilafəti tərəfindən fəth edildikdə nəhayət dağıdıldı . 6-cı əsrdə bir sıra müharibələrdə Şərqi Roma İmperiyası I Yustinian (527–565-ci illər) dövründə Afrikadakı Vandallar və İtaliyadakı Ostroqotlar krallıqlarını fəth etdi və məhv etdi . Qaladakı kiçik krallıqların əksəriyyəti fəth edildi və Frank krallığının tərkibinə daxil edildi və ya tarixi mənbələrdən tamamilə yox oldu. VII-IX əsrlərdə yaranan yeni səltənətlər köhnə Roma dünyasından böyük ölçüdə ayrılmış yeni nizamı təmsil edirdi. Hispaniyanı Visiqotlardan, Şimali Afrikanı Şərqi Romalılardan fəth edən Əməvi xilafəti, Roma davamlılığına heç bir bəhanə etmədi. Lombard krallığı, tez-tez digər barbar krallıqlar arasında sayılsa da, Ostroqotlar və Şərqi Roma İmperiyası arasında münaqişə nəticəsində məhv edilmiş İtaliyanı idarə edirdi. Onların İtaliyadakı hökmranlığı 774-cü ildə franklar tərəfindən zəbt edildikdən sonra sona çatdı. Kiçik varisi İspaniyadakı Visiqotların krallıqları, Leon , Kastiliya və Araqon kimi orta əsr krallıqlarının sələfləri, yıxılan Visiqot krallığından daha çox mədəni və inzibati cəhətdən Frank krallığına daha yaxın idi. Köhnə krallıqların yeganə sağ qalanı kimi Frank səltənəti erkən orta əsr krallığının modelini təqdim etdi ki, bu da sonradan orta əsrlər monarxlarını orta əsrlərin qalan hissəsində ruhlandıracaq. Frank hökmdarları Roma ideallarını xatırlasalar və tez-tez imperiya bərpası ilə bağlı qeyri-müəyyən ideyalara can atsalar da, onların əsrlər boyu hökmranlıqları səltənətlərinin idarəsini Roma İmperiyasına çox az bənzəyən bir şeyə çevirmişdi. Yeni hökumət forması Roma İmperiyasının ağır idarə olunan, məhkəmə və bürokratik sistemindən daha çox, fərdlərin səlahiyyətlərinə və fərdlər arasındakı münasibətlərə əsaslanan şəxsi idi. Barbar krallıqlarının dövrü Şərqi Roma İmperiyasının qalan hakimiyyətinə qarşı 800-cü ildə Papa III Leo tərəfindən Frankların kralı Böyük Karlın Roma imperatoru kimi tacqoyması ilə sona çatdı . Fransa və Almaniyanın sələfi olan Karlın Karolinq İmperiyası əslində köhnə Qərbi Roma İmperiyası ilə mənalı əlaqəsi olan bir səltənətdən çox, yalnız Böyük Karlın hakimiyyəti ilə birləşdirilən krallıqlar toplusuna bənzəyirdi.