Çukurova üNİversitesi sosyal biLİmler enstiTÜSÜ İKTİsat anabiLİm dali
Neo-Klasik İktisadi Düşünce Okulu
Yüklə 1,26 Mb. Pdf görüntüsü
|
|
2.1.1.1.3. Neo-Klasik İktisadi Düşünce Okulu
Neo-Klasik iktisatta uzun süreli gelişme ve bu konuda esas meseleyi teşkil eden sermaye birikimi süreci, para teorisi çerçevesinde ele alınmaktadır. Bu düşünürlere göre, nüfus ve teknik bilgi seviyesi veri kabul edilir ve para arzı sabit tutulursa, yatırımlar ve sermaye artışı bir taraftan reel geliri yükseltecek, diğer taraftan gerek faiz haddini gerek fiyatlar genel seviyesini düşürecektir. Neo-Klasiklere göre, faiz haddindeki düşme çok az olacaktır. Çünkü yatırım seviyesi ne olursa olsun, ekonomide mevcut bulunan toplam sermaye stokuna kıyasla küçüktür ve yatırım fonksiyonunun faiz elastikiyeti de yüksek kabul edilmekte, hatta Marshall’a göre faiz haddi sıfıra düşse dahi bir miktar tasarruf yapılacağını belirtmektedir. Bu şartlar altında, Neo-Klasik düşünürlere göre sermaye birikimi, herhangi bir yatırım tasarruf tutarsızlığına 65 rastlamadan ve faiz haddinin düşmesi suretiyle süresiz bir şekilde devam edebilecektir. Faiz haddinde sermaye birikimi nedeniyle meydana gelen düşme, para arzı artışı, nüfus artışı ve yatırımların teşvik edilmesi, teknik bilginin sermaye yoğun yönde gelişmesi tarafından bertaraf edilebileceği ifade edilmektedir (Hiç, M. , 1981). Neoklasiklere göre, yatırımlar çok fazla önem arz etmemektedir. Bunun iki nedeni vardır. Öncelikle sermayenin azalan verimler yasasına tabii olduğunu ileri sürmeleridir. Neoklasik modelde yatırımlara yansıyan bir birikim (tasarruf) artışı, bir süre için büyümeyi arttıracaktır. Ama yatırımların çoğalmasıyla sermayenin işgücüne oranı artacağı için, sermayenin marjinal ürünü azalacak, ekonomi durgun gelişme durumuna (steady state ) dönecektir. Böylece yatırımların büyümeye katkısı sınırlı olacaktır. Diğer bir deyişle, neoklasik büyüme modelinde sermaye birikiminin büyümeye olan katkısı önemli olmayacaktır. Diğer neden ise, sermayenin teknolojiden ayrı olarak alınmasıdır. Teknolojik gelişmenin ve nüfus artışının büyüme açısından önemi kabul edilmekle birlikte, onun dışsal sayılması eleştiri konusu olmuştur (Makkı, Somwaru, 2004; Bulutay, 1995). İktisat literatüründe, ekonomik büyümenin kaynağının sermaye ve emek faktörleri ile teknoloji faktörüne indirgenmesi yaygın bir yaklaşımdır. Söz konusu yaklaşım, Solow ve Abramovitz tarafından geliştirilmiş Denison tarafından ise, yeniden tanımlanmıştır. Bu yaklaşımda, ekonomik büyüme ile üretim fonksiyonundaki emek ve sermaye faktörlerinin verimlilik katkıları mukayese edilerek, emek ve sermaye ile açıklanamayan büyümenin teknolojik yenilikten kaynaklandığı kabul edilmektedir. Solow ve Denison tarafından 1960’lı yıllarda yapılan çalışmalar ekonomik büyümenin yarıdan fazlasının teknolojik gelişmeden kaynaklandığını ortaya koymuştur (Gökal ve Aslantaş, 1997). Harrod-Domar tarafından oluşturulan modelin emek ve sermaye arasındaki ikame olanaklarının sınırlı olması ve büyümenin sermayeye dayandırılmasının Solow ve Swam tarafından eleştirilmesi üzerine, bu ikili kendi isimleriyle anılan bir büyüme modeli ortaya koymuşlardır. Modelin varsayımları; tam rekabet, tam istihdam, ölçeğe göre sabit getiri, azalan verimler kanunu şeklinde ifade edilebilir. Bu varsayımların Neoklasik varsayımlarla uygunluk taşıdığı gözlenmektedir (Hiç, 1981). Solow modeli, biri üretim fonksiyonu, diğeri de sermaye birikim eşitliği olan iki denklem çerçevesinde oluşturulmuştur. 66 Solow’un büyüme modelini oluşturmasında Cobb- Dauglas üretim fonksiyonu ölçeğe göre sabit getiri ve faktörler arası ikame esnekliğine yer vermesi sebebi ile büyük bir yardımcı görevi üstlenmiştir (Erkök, 1977). Üretim Fonksiyonu 1 ( , , ) Yüklə 1,26 Mb. Dostları ilə paylaş:
|