Davlatiy moliya
Yüklə 8,01 Mb. Pdf görüntüsü
|
|
moliyaviy siyosat
deyiladi. 71 Moliyaviy siyosatga quyidagicha boshqa ta’rif berish ham mumkin: moliyadan foydalanishning metodlari, uni tashkil qilishning amaliy shakllari va metodologik prinsiplarining majmui (yig’indisi) moliyaviy siyosat deyiladi . Ayrim hollarda moliyaviy siyosat davlatning o’z funksiyalarini bajarishi uchun moliyaviy munosabatlardan foydalanish bilan bog’liq bo’lgan davlat organlarining ma’lum bir faoliyati sifatida talqin qilinadi. Bunday talqin o’zida bir necha xavfni mujassam etadi. Buning boisi shundaki, iqtisodiyot taraqqiyotida davlatning roli to’g’risi-dagi jamiyatda hukmron bo’lgan tasavvurlarga muvofiq ravishda davlatning vazifalari va funksiyalari ham o’zgaradi, takomillashadi. Masalan, mamlakat iqtisodiyotiga davlatning aralashuvi, aholi turmush darajasi ijtimoiy-iqtisodiy sharoitlarini tenglashtirish va shunga o’xshash davlatning funksiyalari va vazifalarini aniqlaydigan boshqa bir qancha masalalar hamon munozaraligicha qolmoqda. Buning ustiga, moliyaviy siyosatdan faqat davlatning funksiyalarini bajarish vositasi (instrumenti) sifatida foydalanish davlat hokimiyat organlari, mahalliy o’zini o’zi boshqarish organlari bilan moliyaviy tizimning boshqa subyektlari, ya’ni aynan mamlakatning aholisi va xo’jalik yurituvchi subyektlari manfaatlari o’rtasida qarama-qarshiliklarni keltirib chiqaradi. Masalan, ko’plab mutaxassislar, shu jumladan, davlat hokimiyat organlarining vakillari tomonidan amaldagi soliq mexanizmining kamchiliklari mavjudligi, biznesning ayrim sohalari uchun esa uning oqibati juda yomon natijalarga olib kelishi mumkinligi ilmiy va amaliy jihatdan asoslansa-yu, moliyaviy siyosat uzoq vaqt davomida o’zgarmasdan qolaversa, amalga oshiriladigan soliq islohotlari uning mohiyatini o’zgartirmasa, bunday holda davlatning moliyaviy siyosati davlat hokimiyatining tegishli organlari tomonidan faol ravishda hayotga tadbiq etila-yotgan alohida shaxslar guruhining moliyaviy siyosatiga aylanib qolishi mumkin. Yuqorida bayon qilingan fikrlardan quyidagi uch mantiqiy xulosa kelib chiqadi: birinchidan, moliyaviy siyosat faqat o’z manfaatlarini ko’zda tutadigan hokimiyat organlarining u yoki bu maqsadlarga erishishining vositasi emas, balki jamiyatning ijtimoiy-iqtisodiy vazifalarini yechish vositasi bo’lishi kerak; ikkinchidan, davlatning moliyaviy siyosati faqat davlat hokimiyat organlarining emas, balki moliyaviy tizim barcha subyektlarining manfaatlarini hisobga olishi lozim; uchinchidan, davlat moliyaviy siyosati va davlat hokimi-yat organlarining moliyaviy siyosati aynan bir xil narsa emas, ularni bir-biridan farq qilishini tushunish kerak. 72 Shunday qilib, davlat moliyaviy siyosatini mamlakat moliyaviy tizimning barcha bo’g’inlarida moliyaviy resurslar-ning o’sishini mutanosiblashtirilgan (balanslashtirilgan) holda ta’minlash bo’yicha davlat ijtimoiy-iqtisodiy siyosatining bir qismi sifatida e’tirof etish kerak. Xorijiy tajribalarning ko’rsatishicha, moliyaviy resurslar-ning mutanosiblashtirilgan holda o’sishining zarurligini inkor etish mamlakat moliyaviy tizimning o’zini degradatsiyala- shuviga, iqtisodiyotning emirilishi va vayron bo’lishiga olib kelishi mumkin. Moliyaviy siyosatning o’ziga xos bo’lgan eng asosiy xususiyati shundan iboratki, bu siyosat mamlakat ishlab chiqaruvchi kuchlarining rivojlanishiga va iqtisodiy muvaffaqiyatlarga uzluksiz ravishda ta’sir ko’rsatib turishga yo’naltirilgan bo’lishi kerak. Bunday siyosat aholining turmush darajasi oshishini ta’minlab va davlat daromadlarining miqdorini ko’paytirib, moliyaviy xo’jalikka nisbatan eng yuqori natijalarni berishi mumkin. Moliyaviy siyosatning ana shunga yo’naltirilganligi orqali uning quyidagi eng asosiy maqsadini aniqlash mumkin: jamiyatning ijtimoiy-iqtisodiy taraqqiyoti, aholi turmushining darajasi va sifatini oshirish uchun moliyaviy sharoitlarni yaratish moliyaviy siyosatning eng asosiy maqsadidir. Agar gap korxonalarning moliyaviy siyosati xususida ketadigan bo’lsa, bu narsa korxona moliyaviy menejer-larining biznesni yuritish maqsadlariga erishish borasidagi maqsadga yo’naltirilgan faoliyatini anglatadi. Korxona moliyaviy siyosatining maqsadi quyidagilardan iborat bo’lishi mumkin: raqobat kurashi sharoitida korxonaning sog’lom faoliyat ko’rsatishiga erishish; yirik moliyaviy muvaffaqiyatsizliklardan va kasodga (bankrotga) uchrashdan himoyalanganlik; raqiblar bilan kurashda yetakchi likka (lider bo’lishga) erishish; korxonaning bozor qiymatini ko’paytirish; korxona iqtisodiy salohiyatining barqaror o’sish sur’atlarini ta’minlash; mahsulot ishlab chiqarish va sotish hajmini oshirish; foydani maksimallashtirish; xarajatlarni minimallashtirish; rentabelli faoliyatni ta’minlash va boshqalar. Korxona moliyaviy siyosatining u yoki bu maqsadlaridagi ustuvorlik, eng avvalo, biznesni yuritishning maqsadlariga muvofiq ravishda aniqlanadi. Qo’yilgan maqsadlarga erishish uchun tegishli moliyaviy mexanizmdan foyda- laniladi. 73 Moliyaviy siyosat moliyaning o’zida (boshqaruv obyektlarida) bevosita mujassam bo’lgan boshqaruvning salohiyatli imkoniyatlarini, ishning konkret metodlari, moliyaviy tizimning (boshqaruv subyektlari) organlarini tashkil qilish bilan yagona maqsadga birlashtirishga imkon beradi. Amaliyotda moliyaviy siyosat moliyaviy tizim orqali amalga oshirilib, uning faoliyati quyidagi tamoyillar asosida tashkil etiladi: moliyaviy tizim bo’g’inlarining o’ziga xos bo’lgan xususiyatlarini inobatga olib moliyaviy boshqaruvni amalga oshirish; barcha moliyaviy muassasalar funksiyalarining umumiyligi; barcha quyi boshqaruv organlarining faol ishtirokida markazdan umumiy boshqarish. Moliyaviy siyosatni amalga oshirishning asosiy metodologik tamoyillari quyidagilardan iborat: pirovard maqsadga bog’liqlik; xo’jalik barcha tarmoqlarining makroiqtisodiy balanslashtirilganligi (muvozanatliligi, mutanosibligi); jamiyat barcha a’zolarining manfatlariga mos kelishi; real imkoniyatlar asosida ichki va tashqi iqtisodiy sharoitlarni hisobga olish. Moliyaviy siyosatning amalga oshirilishini davlat tomonidan o’z funksiyalari va dasturlarini (uzoq, o’rta va qisqa muddatli) bajarish uchun moliyaviy resurslarni jalb qilish, ularni taqsimlash va qayta taqsimlashga yo’naltirilgan davlat tadbirlarining majmui ta’minlaydi. Bu tadbirlarning orasida moliyaviy munosabatlarning shakllari va normalarini huquqiy tartibga solish (reglamentatsiya qilish) muhim o’rin egallaydi. Moliyaviy siyosat o’z-o’zidan yaxshi yoki yomon bo’lishi mumkin emas. Uning yaxshi yoki yomon ekanligi jamiyatning yoki uning ma’lum bir qismining manfaatlariga qanchalik muvofiqligi va qo’yilgan maqsadlarga erishish hamda aniq vazifalarning echilishiga qanchalik ta’sir ko’rsatganligi bilan belgilanadi. Hukumatning moliyaviy siyosatiga baho berish va uni o’zgartirish bo’yicha tavsiya berish uchun, birinchi navbatda, butun jamiyat manfaatlari va aholining alohida guruhlari manfaatlarini ajratgan holda jamiyat taraqqiyotining aniq dasturiga, echilishi lozim bo’lgan masalalarning muddatlari va metodlarini aniqlagan holda istiqboldagi va yaqin yillardagi vazifalarning tavsifiga ega bo’lmoq lozim. Faqat ana shunday sharoitdagina moliyaviy siyosatni amalga oshirishning konkret mexanizmini ishlab chiqish va unga xolisona baho berish mumkin. Agar moliyaviy siyosat ijtimoiy taraqqiyotning ehtiyoj-larini, jamiyat butun qatlamlarining va alohida guruhlarining manfaatlarini, aniq tarixiy sharoitni va 74 hayotning o’ziga xos xususiyatlarini qanchalik aniq darajada hisobga oladigan bo’lsa, uning natijaliligi shunchalik yuqori bo’ladi. Bir vaqtning o’zida, moliyaviy siyosatning muvaffaqiyat-liligi muvofiqlashtirish mexanizmining sifatli ishlab chiqarilishiga va jamiyat turli qatlamlari manfaatlarining amalga oshirilishiga hamda davlatning ixtiyorida bo’lgan real imkoniyatlarning mavjudligiga, ya’ni jamiyat ijtimoiy tuzilmasidagi hamda ijtimoiy ong va ruhiy (psixologik) holatidagi o’zgarishlarni hisobga olgan holda moliyaviy siyosatning amalga oshirilishiga, ayrim hollarda, bir-biriga qarama-qarshi ta’sir ko’rsatuvchi omillarning ta’siridan har tomonlama foydalanish mexanizmining ishlab chiqilishiga bevosita bog’liq. Moliyaviy siyosat, eng avvalo, moliyaviy resurslarning maksimal hajmini shakllantirishga yo’naltirilgan bo’lishi kerak. Chunki aynan moliyaviy resurslar har qanday o’zgarishlarning moddiy asosini tashkil etadi. Shunga muvofiq ravishda moliyaviy siyosatni aniqlash va uni shakllantirish uchun davlatning moliyaviy ahvoli to’g’risida ishonchli ma’lumotlar zarurdir. Huquqiy demokratik davlatda moliyaviy statistikaning ko’rsatkichlari keng jamoatchilikka ham tegishli bo’lishi kerak. Moliyaviy hisobotlar esa doimiy, o’z vaqtida beriladigan, hamma olishi mumkin bo’lgan va eng asosiysi ishonchli bo’lmog’i lozim. Moliyaviy siyosatning mazmuni u qamrab olishi mumkin bo’lgan moliyaviy munosabatlar rivojlanishi yo’nalish-larining umumiy kompleksi bilan belgilanadi. Ularning tarkibiga quyidagilar kirishi mumkin: moliyaviy siyosatning umumiy kontseptsiyasini (uning maqsadlarini, prinsiplarini, vazifalarini, amalga oshirish bosqichlarini va eng samarali metodlarini) ishlab chiqish; makrodarajada va bozor iqtisodiyotining subyektlari darajasida iqtisodiy o’sishni rag’batlantiradigan bozor iqtisodiyotining rivojlanishiga mos bo’lgan dinamik holdagi moliya mexanizmini shakllantirish; markazlashtirilgan va markazlashtirilmagan resurslar va moliyaviy oqimlarning samarali boshqarilishini oshirish bo’yicha choralar tizimini ishlab chiqish va amalga oshirish; ijtimoiy takror ishlab chiqarish va iqtisodiyotni istiqbolli restrukturizatsiya qilishdagi roliga muvofiq ravishda ijtimoiy-iqtisodiy tizimning barcha darajalari va sohalari bo’yicha moliyaviy resurslarni oqilona (optimal) taqsimlashni tashkil qilish; iqtisodiy o’sishning joriy va istiqboldagi moliyaviy salohiyatini shakllantirish. Shuningdek, moliyaviy siyosatning mazmuni, uning asosiy yo’nalishlari jamiyat taraqqiyotida davlatning roli to’g’risi-dagi fanning rivojlanish darajasiga va iqtisodiyotni boshqarishda davlat ishtirokining darajasini aniqlaydigan tegishli 75 nazariy kontseptsiyalarga, moliyaviy siyosatni amalga oshirishning alohida vositalaridan foydalanishda, ya’ni moliyaviy munosabatlarni tashkil etishning aniq shakl-larida namoyon bo’ladi. Shunga asosan ta’kidlash joizki, yigirmanchi asrda jamiyatning taraqqiyotida davlatning roli to’g’risidagi masala bo’yicha moliya nazariyasining asosiy yo’nalishlari mumtoz burjuaziya siyosiy iqtisodchilari A.Smit (1723-1780) va D.Rikardo (1772-1823) hamda ingliz iqtisodchisi J.Keyns (1883-1946) va ularning izdoshlari tomonidan aniqlangan. Mumtoz siyosiy iqtisod asoschilari bo’lgan A.Smit va D.Rikardolar kontseptsiyalarining mohiyati shundan iboratki, davlat iqtisodiyotga aralashmasdan erkin raqobatni saqlamog’i lozim va jamiyat xo’jalik hayotini tartibga solishda asosiy rol bozor mexanizmlariga berilishi kerak. Ana shu prinsiplarni inobatga olgan holda yigirmanchi asrning 20-yillari oxiriga qadar moliyaviy siyosat davlat xarajatlari va soliqlarni cheklashga, davlatning muvozanatli (balanslashtirilgan) byudjetini ta’minlashga qaratildi. Shu maqsadlarga muvofiq ravishda moliyaviy munosabatlarni tashkil etish, asosan, harbiy, boshqaruv va davlat qarzini qaytarish hamda unga xizmat qilish xarajatlarini byudjetdan moliyalashtirish orqali davlat funksiyalarining amalga oshirilishini ta’minladi. Byudjet daromadlari esa, asosan, egri (bilvosita) soliqlar yordamida shakllantirildi. XX asrning 20-yillari oxirlaridan boshlab keynschilik nazariy kontseptsiyasi ustunlik qila boshlab, unga ko’ra iqtisodiyot taraqqiyotida davlatning rolini takror ishlab chiqarish jarayonining tsiklik rivojlanishiga aralashish va uni tartibga solish orqali kuchaytirish zarurligi asoslandi. Bunday moliyaviy siyosatni amalga oshirishning asosiy vositasi sifatida yangi ish joylarini yaratishga yo’naltirilgan davlat xarajatlari maydonga chiqdiki, bu narsa bir vaqtning o’zida bir necha iqtisodiy va ijtimoiy vazifalarning echilishiga imkon berdi: aholining bandlik darajasi ortdi va aksincha, ishsizlik kamaydi; tadbirkorlik faoliyati o’sdi; qo’shimcha talab shakllantirildi; MD miqdori ko’paydi; ijtimoiy ehtiyojlarni moliyalashtirishda katta imkoniyatlar paydo bo’ldi va hokazo. Davlatning iqtisodiyotga aralashuvi Davlat byudjeti xarajatlari hajmining oshishiga olib keldi va shunga muvofiq ravishda bir vaqtning o’zida davlat daromadlari miqdorining oshirilishini ta’minlashga qaratilgan moliyaviy choralar ko’rildi. Daromad solig’i davlat daromadlarini oshirishning asosiy manbaiga aylandi. Uni hisoblashda soliqqa tortishning progressiv stavkalari qo’llanildi. Soliqlarning bunday tizimi MDni taqsimlashda davlatning rolini oshirishga olib keldi. Moliyaviy yo’nalishda har ikkala nazariy kontseptsiyalar o’rtasidagi farq mohiyatan byudjet defitsitini turli tarzda baholanishi bilan belgilanadi. Agar birinchi kontseptsiya defitsitsiz byudjetni shakllantirish va undan foydalanishning 76 zarurligidan kelib chiqqan bo’lsa, ikkinchi kontseptsiya esa byudjet defitsitining bo’lishi mumkinligiga yo’l qo’ygan va buning ustiga iqtisodiy o’sishni rag’batlan-tirishda byudjet defitsitiga faol rol ajratgan. Haqiqatdan ham XX asrning 30-60-yillarida keynscha moliyaviy siyosat deb nom olgan siyosat g’arb mamlakatlarida o’zining samaradorligini isbotladi. Davlat iqtisodiyotga aralashuvining kengayishi va davlat tartibga soluvchi funksiyasining kuchayishi oqibatida moliyaviy munosa-batlarni tashkil qilish murakkablashdi. Davlat xarajat-larini defitsitli moliyalashtirish siyosati davlat kreditining rivojlanishini belgilab berdi. Uzoq va o’rta muddatli qarzlarni jalb etish ssuda kapitallari bozorining rivojlanishiga olib keldi va o’zining ahamiyati bo’yicha davlat moliyaviy resurslarini shakllantirishning ikkinchi manbaiga aylandi. Buning natijasida MDni qayta taqsimlashda moliyaning roli yanada kuchaydi. XX asrning 70-yillarida iqtisodiy nazariyaning neo-klassik yo’nalishi moliyaviy siyosatning o’ziga xos bo’lgan xususiyatlarini belgilab berdi. Bu kontseptsiya davlatning tartibga soluvchi rolidan voz kechmasa-da, lekin uning iqtisodiyotga va ijtimoiy sohaga aralashuvi darajasini biroz chekladi. Amalda esa davlatning aralashuvi kamaymadi va aksincha biroz kuchaydi. Chunki bunday aralashuv endilikda faqat Davlat byudjetining daromad-lari va xarajatlari orqali amalga oshirilib qolinmasdan, balki pul muomalasini, valyuta kursini, ssuda kapitallari va qimmatli qog’ozlar bozorini ham tartibga solish orqali sodir etildi. Buning natijasida davlatning ta’sir doirasi kengaydi va kapitallar oqimida uning roli kuchaydi. Bularning barchasi taraqqiyotning qayta qurilish tuzilmasiga va ijtimoiy omillariga o’zining ta’sirini ko’rsatdi. Ayni davrda rivojlangan mamlakatlarning moliyaviy siyosati boshqa zamonaviy nazariyalar yordamida amalga oshirilib, bu nazariyalar amalda tartibga solish ikki tizimining qo’shilib ketganligidan iborat. Shunga muvofiq ravishda ayrim davlatlar davlat tomonidan tartibga solishning ham keynschilik va ham neokeynschilik tizimining turli-tuman elementlaridan foydalanishyapti. Sovet davlatida va sotsialistik orientatsiyada (yo’nalishda) bo’lgan barcha mamlakatlarda moliyaviy siyosat K.Marks (1818-1881) va V.I.Leninning (1870- 1924) nazariy konseptsiyalari ta’sirida shakllandi. Sotsialistik davlat-ning mohiyati va funksiyalari haqidagi markscha-lenincha nazariya sovet davlati moliyaviy siyosatining asosiy prinsipini – moliyaviy markazlashtirishni – belgilab berdi. Faqat davlatning ixtiyorida moliyaviy resurslar katta qismining to’planishinigina emas, balki moliyaviy munosabatlarni tashkil etishda davlatning yakka hokimligini ko’zda tutuvchi moliyaviy markazlashtirish zaruriyatga aylandi. Chunki davlatning funksiyalari shu qadar kengaytirildiki, 77 ularning eng asosiylari xo’jalik-tashkilotchilik va madaniy-tarbiyaviy funksiyalar bo’lib qoldi. Sovet davlati iqtisodiyot va ijtimoiy sohaning ehtiyojlarini byudjetdan to’liq moliyalashtirdi. Jamiyat taraqqiyotini ta’minlashda davlatning roli keskin oshdi. Chunki iqtisodiy va ijtimoiy rivojlanishning barcha sohalariga davlat rejalari yordamida bevosita rahbarlik qildi. Bu, albatta, xususiy mulk shakllarining davlat (umumxalq) mulkiga aylanishi bilan belgilanadi. Shunga muvofiq ravishda davlat MDni qayta taqsimlashning soliq shakllaridan ishlab chiqarish sohasida to’g’ridan-to’g’ri taqsimlashga va Davlat byudjeti orqali qayta taqsimlashga o’tdi. Moliyaviy markazlashtirish yana shunda namoyon bo’ldiki, davlat bevosita va monopol ravishda baholarni shaklantirish, pul muomalasi, hisob-kitoblar tizimi va kredit munosabatlarini ham tartibga soldi. Shunday qilib, boshqaruv tizimining barcha qiymat elementlari butun ishlab chiqarish jarayonlarini boshqarib turuvchi yagona ma’muriy-buyruqbozlik tizimiga amalda birlashtirildi. Bunday moliyaviy siyosat bir ijtimoiy munosabatlar tizimidan insoniyat tarixi uchun mutlaqo yangi bo’lgan ikkinchi ijtimoiy munosabatlar tizimiga o’tilishini, sovet davlati oldida turgan va faoliyatining turli bosqichlarida vujudga kelgan sotsial-iqtisodiy muammolarning echilishini kafolatladi. Bu moliyaviy siyosatni etarli darajada samarali bo’lgan moliyaviy siyosat deyish mumkin. Chunki chor Rsssiyasidan, fuqarolar urushidan, chet el harbiy interventsiyasidan meros bo’lib qolgan favqulodda murakkab moliyaviy vaziyatga qaramasdan fashistlar Germaniyasi bilan urush arafasida Sovet davlati etarli darajada kuchli iqtisodiy salohiyatni yaratishga muvaffaq bo’ldi, urushda g’alaba qozondi va qiyosiy qisqa muddatlarda urushdan vayron bo’lgan xalq xo’jaligini tikladi. II jahon urushidan keyingi yillarda Sovet davlatining moliyaviy siyosati g’arb mamlakatlari va eng avvalo, AQSh bilan qurollanish poygasi va kosmosni rivojlantirishdagi musobaqani (raqobatni) moliyaviy jihatdan ta’minlashga qaratildi. Bir vaqtning o’zida sotsialistik lager mamlakatlariga juda katta miqdorda moliyaviy yordamlar ko’rsatildi: ularning taraqqiyotida sotsialistik orientatsiyani (yo’na-lishni) ta’minlash uchun; sotsialistik mamlakatlarni sanoati rivojlangan mam-lakatlarga aylantirish uchun; kuchli harbiy ittifoqchilarni shakllantirish va umuman mudofa qobiliyatini mustahkamlash uchun. Bu maqsadlarga erishish uchun xomashyo bazasini va eng avvalo, neft va gaz qazib chiqarishni o’ta yuqori sur’at-larda amalga oshirish talab etildi. Yangi qazilma boylik-larini o’zlashtirish (ularning geografiyasi shimoli-sharq tomonga 78 qarab kengaya boshladi) juda katta miqdordagi moliya resurslarning bo’lishini taqozo etdi. Chunki bu narsalar faqatgina yangi hududlarni o’zlashtirish, o’sha hududlarga katta miqdorlarda ishchi kuchini ko’chirish (mehnatga haq to’lashning oshirilgan normalari bilan birgalikda) bilan bir qatorda yangidan neft va gaz quvurlarini qurish yordamida amalga oshirildi. Xalqaro bozorda neft va gazning bahosi yuqori bo’lib turgan paytlarda ularni eksport qilish xarajatlarni ma’lum darajada qoplagan edi. Shunday bo’lishiga qaramasdan, bunday moliyaviy siyosatni amalga oshirish MDni tegishli tarzda qayta taqsimlanishini talab qildi. Buning natijasida mamlakatda harbiy-sanoat kompleksi taraqqiy etgan bir tomonlamali iqtisodiyot yaratildi. Davlat tomonidan belgilangan maqsadlar nuqtai-naza-ridan urushdan keyingi davrning moliyaviy siyosat va uni amalga oshirish choralarini nosamarali deb aytish unchalik to’g’ri bo’lmaydi. Hukumat rasmiy hujjatlarida aholi turmush darajasi oshayotganligini bayon etish, albatta, bu boshqa narsa. Shunday bo’lishiga qaramasdan aholining turmush darajasi mehnatga haq to’lashning darajasiga va qishloq xo’jaligi, oziq-ovqat va engil sanoat, fuqarolik qurilishi va iste’mol predmetlari ishlab chiqaruvchi tarmoqlarning rivojlanish darajasiga bog’liq. Agar harbiy-sanoat kompleksida (mamlakat aholisining kattagina qismi shu sohada band edi) mehnatga haq to’lashning darajasi qiyosiy jihatdan yuqoriroq bo’lishiga qaramasdan, hatto unda ishlayotgan aholi ham o’zining iste’mol talablarini qondirish imkoniyatiga ega emas edi. Shuning uchun ham iste’mol bozorining rivojlanishida ortda qolish urushdan keyingi davrda sovet davlati moliyaviy siyosatning samara-dorligini salbiy baholashning sababidir. Moliyaviy siyosatni ishlab chiqishda moliyaviy resurs-larni taqsimlash va qayta taqsimlashning negizida quyidagilarning yotishi prinsipial ahamiyatga egadir: – taqsimlash munosabatlarining subyektlarini, ya’ni moliyaviy resurslarning egalari va taqsimlovchilarini tanlash; – yuridik shaxslar va aholining o’z ehtiyojlarini qondirishdagi mustaqillik darajasi va davlatning funksiyalariga bog’liq ravishda davlat ixtiyoridagi moliyaviy resurslarning markazlashtirilish darajasini aniqlash; – birinchi darajali ijtimoiy ehtiyojlar va ularni qondirish choralarini aniqlash va shularga mos ravishda moliyaviy resurslardan foydalanishning ustuvor yo’nalish-larini belgilash; – moliyaviy resurslarni shakllantirishning manbalari va metodlarini tanlash. Moliyaviy siyosat o’ta nozik va ko’p qirrali tushuncha hisoblanadi. Agar umumiy holda uning sohasi jamiyat taraqqiyotining alohida bosqichlarida hukmronlik qilgan nazariy konseptsiyalardan kelib chiqqan holda iqtisodiy va sotsial sohalarni boshqarishda davlatning ishtirok etish parametrlari bilan 79 aniqlansa, uning qiymat munosabatlarining elementlari bo’yicha tabaqalanishi moliyaviy tizim-ning rivojlanganligiga va uning ayrim bo’g’inlarining mustaqilligiga bog’liq bo’ladi. Mamlakatimizning mustaqillikka erishishi bizga mustaqil moliyaviy siyosatni yuritishga imkon berdi. Qisqa fursatlarda O‘zbekiston moliyaviy siyosatning tamoyillari ishlab chiqildi va u izchillik bilan amaliyotga joriy etila boshlandi. Yangi moliyaviy siyosatning asosiy mazmuni shundaki, u davlatning iqtisodiyot tarmoqlarini har taraflama rivojlantirish orqali xalqning yuqori turmush darajasini ta’minlash vazifasiga xizmat qilishga yo’naltirilgan. Yüklə 8,01 Mb. Dostları ilə paylaş:
|