Əfrahim hüseynli

 
 

---

214 
 
VƏTƏN XƏRİTƏSİ 
   
Qızım çəkdi 
Vətən xəritəsini. 
Azərbaycan sözünü 
yerləşdirə bilmədi, 
xəritənin üstünə. 
“Azər “ yazdı, 
“Bay” yazdı, 
Dedi ki, 
”Can “sözünə 
yer azdı. 
Məndən 
yardım istədi. 
Baxdım xeyli 
ana yurdun 
paralanmış köksünə, 
dağ çəkilən səddinə. 
Dəmirqapı Dərbəndin 
qapısını döymədim. 
“C”-nı cənuba yazdım, 
dedim canımız orda. 
Qızım çoxumuz orda. 
“A” qondu Borçalıya, 
and yerimizdi dedim. 
“N”-nı qərbinə yazdım. 
İrəvana xal saldım. 
Orda nidamız qalıb. 

---

215 
 
Orda naləmiz yanıb. 
Qızım indi bax, dedim: 
Böyük Vətənimizin 
bəxtsiz xəritəsinə. 
Bəxtsiz Vətənimizin 
böyük xəritəsinə! 
   
   
DAŞ KİMİ 
   
Payız dumanından nəm çəkən tale, 
Durna lələyiylə ayrılıq yazdı. 
Payız gümanına bürünən tale, 
Qərib durna kimi yolunu azdı. 
   
Kor olan bir bəxtin tutub əlindən, 
Gəzirəm payızla, qış arasında. 
Yanan ürəyimin səni gəzərkən, 
Ölümü göz ilə qaş arasında. 
   
Bəzən bütöv ömür olur gərəksiz, 
Günlər axıb gedir, gözdə yaş kimi. 
Yaşamaq olurmuş, inan ürəksiz, 
Yaşamaq olurmuş, qara daş kimi. 
   
 
 
 

---

216 
 
QƏRİBƏM, AY ANA 
   
Bəxtim gedib çox uzağa, 
Qapı açıb ayrılığa, 
Ahım çatmır daha dağa, 
Qəribəm, ay ana, qəribəm. 
   
Könlüm bilmir yuva nədir, 
Ruhum dəli, divanədir, 
Qərib kəfən gor istəmir, 
Qəribəm, ay ana, qəribəm. 
   
Bu dünyanın qibləsi bir, 
Bu dünyanın çox daşı pir. 
Olumu, ölümü də bir, 
Qəribəm, ay ana, qəribəm. 
   
Həyat burda seçimdədir, 
Köç edənlər köçündədir, 
Qürbət mənim içimdədir. 
Qəribəm, ay ana, qəribəm. 
   
   
 
 

---

217