1. ƏDV – nin mahiyyəti
2. ƏDV – nin ödəyicisi
3. ƏDV – nin məqsədləri üçün qeydiyyat və ƏDV – nin dərəcəsi
4. ƏDV – nin məqsədləri üçün vergitutma
obyekti
5. ƏDV – dən azad olmalar
6. ƏDV – yə tutulan əməliyyatın vaxtı
7. ƏDV üzrə hesabat
dövrü
1. ƏDV – nin mahiyyəti
Maliyyə siyasəti və praktikasında son qırx ilin ən səmərəli yeniliyi
əlavə dəyər vergisinin (ƏDV) geniş yayılmasıdır. ƏDV – nin tutulması
sxemi 1954-cü ildə fransız iqtisadçısı M.Lore tərəfindən təklif
edilmişdir. O, ƏDV-nin fəaliyyət sxemini təsvir etmiş və onun
dövriyyədən vergidən üstünlüyünü əsaslandırmışdır. On ildən artıq
müddətdə ƏDV Fransadan asılı olan Kot-d-İvuar (1986-cı ilə qədər Fil
dişi sahili) dövlətində təcrübədən keçirilmişdir.
1967-ci ildə AİB Şurası ƏDV-ni birliyin üzvü olan dövlətlərin əsas
dolayı vergisi elan etdi. 1977-ci ilin may ayının 17-də Avropa İttifaqı
üzv ölkələrdə ƏDV-nin tutulmasının hüquqi normalarını vahid şəklə
salmaq və tənzimləmək barədə xüsusi direktiv qəbul etdi. 1982-ci ildən
Avropa İttifaqına daxil olmaq istəyən ölkələr üçün vergi sistemlərinə
ƏDV-nin daxil edilməsi zəruri şərt kimi müəyyənləşdirildi. Buna görə
də hal-hazırda ƏDV Avropa İttifaqının üzvü olan hər bir dövlət ƏDV
daxilolmalarının müəyyən faizini ittifaqın büdcəsinə köçürür.
İqtisadi Əməkdaşlıq və İnkişaf Təşkilatının 1992-ci ilin iyun ayına
olan məlumatına əsasən ƏDV dünyanın 82 ölkəsində tətbiq olunur.
ƏDV-nin belə geniş yayılması onun digər vergi növlərinə nəzərən bir
sıra üstünlüklərə malik olması ilə izah olunur.
Dolayı vergi olmaqla ƏDV məhsulun qiymətinə əlavə formasında
çıxış edir. Əgər mənfəət vergisi müəssisənin sərəncamında qalaq
mənfəətin, gəlir vergisi işçilərə ödənilən əmək haqqının həcminin
azalmasına səbəb olursa, ƏDV müəssisənin vəsaitlərinin həcmini
azaltmır, çünki o, məhsulun istehlakçısı tərəfindən əmtəənin qiymətində
ödənilir.
Məhsul xaricə satıldıqda o, ƏDV-yə sıfır dərəcə ilə cəlb
olunduğundan, bu vergi növü həm də ixrac olunan məhsul istehsalının
həcminin artırılmasını stimullaşdırır.
Dostları ilə paylaş: